Το πρώτο.
Απ' όσο μου έχουν πει οι γονείς μου, από μικρός ενδιαφερόμουν για τέτοια, μάλιστα στο νηπιαγωγείο είχα ρωτήσει τη δασκάλα πώς έκαναν παιδιά τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας
![Very Happy :D](./images/smilies/icon/biggrin.gif)
. Μετά άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο και, ως φυσιολογική συνέπεια, απέρριψα το χριστιανισμό. Έψαξα για πολύ λίγο μερικές άλλες θρησκείες αλλά αν κάποιος γίνει σκεπτικιστής, δύσκολα θα δεχτεί να αλλάξει μια θρησκεία με μια άλλη αλλά θα τις στείλει όλες παρέα με τη μυθολογία. Γύρω στα 16-17 θεωρώ ότι έγινα συνειδητά άθεος.
Στην αρχή κι εγώ ο ίδιος δεν ήξερα αν απλώς μου έβγαινε αντίδραση. Δεν απέκλεια την περίπτωση κάποτε να υπέκυπτα στην κοινωνική πίεση και στο μαξιλαράκι της πίστης έστω και υποκριτικά. Δεδομένου ότι έφτασα 22 και απέφυγα όλες τις λεγόμενες κακές συνήθειες που μπορεί να ξεκινήσει κανείς όταν είναι ανήλικος ή ανώριμος, δε νομίζω πια ότι υπάρχει περίπτωση να βιώσω τέτοιο πισωγύρισμα: η απλή άρνηση έγινε κοσμοθεωρία και η ειρωνική προσωπική αντιμετώπιση των μύθων κανόνας. Η απεξάρτηση πέτυχε, γιατί περί απεξάρτησης μιλάμε...
Η αθεΐα δεν είναι το παν αλλά είναι μια καλή αρχή.