Το χοιρινό θεωρείται «ακάθαρτο» στο Ισλάμ (haraam, αντίθετα, το «επιτρεπτό» λέγεται halal· δες επίσης Ιουδαϊσμός και Tanakh ή αλλιώς Miqra, kashrut, kosher ή kashér, και treif ή trēfáh, σχετικά με πρωτύτερους κώδικες επί του θέματος).
Κανονικά, όμως, απλά απαγορεύεται μόνο να τρως χοιρινό και κάποια άλλα πράγματα, αν κάποιες
παραδόσεις λένε ότι δεν πρέπει να φας στο ίδιο τραπέζι με κάποιον που παραβαίνει εκείνη τη στιγμή τους κώδικες αυτούς, ακόμα και αν είναι αλλόθρησκος ή αλλόδοξος, και άλλοι έχουν άλλες, δικές τους απαγορεύσεις.
Το παιδί, όμως, και οι δικοί του απλά αποφάσισαν ότι και μόνο η αναφορά του χοιρινού, ως εδώδιμου, στόχευε στη μείωση, προσβολή, και διάκριση του μαθητή.
Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον ανθρωπολογικό φαινόμενο: πολύ συχνά παρατηρείται οι πιο ακραίοι τύποι μιας ευρύτερης ομάδας να βρίσκονται στις εσώκλειστες κοινωνίες (όπου έχουμε ένα μόνιμο ξεκαθάρισμα των αντιφρονούντων ή έστω την καταπίεσή τους), αλλά και σε απομακρυσμένες από τους κύριους πυρήνες κοινότητες... Το δεύτερο μοιάζει κάπως παράδοξο, μέχρι που βλέπει κανείς το που εμφανίζεται το φαινόμενο γενικότερα: όσο πιο μόνος και διαχωρισμένους νιώθει κανείς, τόσο περισσότερο έντονη νιώθει την ανάγκη να χαρακτηρίζεται και να ταυτίζεται, οπότε και αρχίζει διάφορες υπερβολές, όπως βλέπουμε και σε μερικούς «Εθνικούς» σήμερον (π.χ. Γεωργιάδης, Λιακόπουλος, κ.ά.), οι οποίοι πιάνονται από τα πάντα, προκειμένου να διατηρήσουν μια ταυτότητα που αισθάνονται (δικαίως ή όχι, είναι αδιάφορο) ότι απειλείται.