forum.atheia.gr

Τα ακούτε και δίνετε λεφτά ή γλυκά ή ότι άλλο δίνουν στην περιοχή σας ή ξαποστέλνετε τα παιδάκια;

Τα βλέπετε σαν ένα είδος παράδοσης και πηγαίνετε με το ρεύμα της ημέρας, ή καθαρά ως θρησκευτική μυθολογία και τα απορρίπτετε στο σύνολο τους;

Εδώ και λίγα χρόνια, βάζουμε έξω από την πόρτα του διαμερίσματος μια πινακίδα που λέει "Φέτος δεν θέλουμε κάλαντα. Ευχαριστούμε πολύ. Καλές γιορτές." με μεγάλα γράμματα και γιρλάντα γύρω γύρω. Έτσι γλιτώνω τα διαρκή χτυπήματα του κουδουνιού που μας ξυπνούν από τις 7 το πρωί (χτυπάνε το θυροτηλέφωνο βέβαια, αλλά όχι πάντα το δικό μας).

Το θέμα με έχει προβληματίσει ποικιλοτρόπως, διότι είναι πολυδιάστατο

Γενικά μου αρέσουν τα έθιμα και οι παραδόσεις, οπότε κοιτάζω να κρατήσω όσα μπορώ από αυτά - όσα δεν έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις πεποιθήσεις μου (και φυσικά όσα είναι ευχάριστα και όχι ηλίθια ή της ταλαιπωρίας). Τα κάλαντα όμως:

1. έχουν στίχους που δεν μπορώ να χωνέψω ιδιαίτερα (αν ήταν κάτι για τη φύση ή το χειμώνα ή κάτι τέτοιο θα τα χώνευα, αλλά χριστούλη και αγίους δεν μπορώ).

2. τα παιδάκια δεν τα λένε από αγάπη για το έθιμο, αλλά από αγάπη για το χρήμα. Αν ήταν κάτι που το έβρισκαν ευχάριστο και τα ίδια τα παιδιά, ή έστω αν η αμοιβή ήταν μόνο γλυκά όπως τα πολύύύ παλιά χρόνια, μπορεί να το χώνευα. Αλλά σήμερα το μόνο που θέλουν είναι τα ψιλά (ή χοντρά), χωρίς αυτά δεν υπήρχε περίπτωση να βγουν να τα πουν. Ε δεν το βρίσκω πολύ ελκυστικό αυτό και δεν είνια κάτι που θέλω να ενισχύσω ως συνήθεια ούτε ως συμπεριφορά στα παιδιά (κάνω τον καραγκιόζη και τραγουδάω χαζομάρες, και μάλιστα τρώω τους μισούς στίχους, για να βγάλω πέντε δεκάρες - σαν τα ζητιανάκια στο τραίνο, συγγνώμη δηλαδή αλλά δε βλέπω διαφορά).

3. τα παιδάκια που έρχονται κατά κανόνα δεν είναι γνωστά μου. Στα χωριά και τις γειτονιές είχε κάποιο νόημα, όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, υπήρχε ένα κλίμα οικειότητας. Εδώ έρχονται όλο άγνωστα παιδιά, ούτε καν τα ίδια κάθε χρόνο. Δεν αισθάνομαι ότι έχουμε κάτι να μοιραστούμε.

4. τα παιδάκια συνήθως δεν είναι καν παιδάκια αλλά κάτι μαντράχαλοι. Κανείς πλέον δεν αφήνει παιδί του δημοτικού να βγει μόνο του στο δρόμο να πει κάλαντα σε αγνώστους (ίσως της πέμπτης κι έκτης τάξης, αλλά τα μικρότερα με τίποτα). Τα πάνε με το αυτοκίνητο στο σπίτι της γιαγιάς και της θείας και τέρμα. Αν τύχει κι έχουν κάνα γνωστό γείτονα τα πάνε κι εκεί, συνοδευόμενα πάντα (γιατί κυκλοφορούν και επιτήδειοι που κλέβουν τα λεφτά από τα παιδιά - όλα τα είδαμε πια στη ζωή μας). Όσο τα ανίψια μου ήταν μικρά, μας τα έλεγαν. Τώρα τα ανίψια μου είναι 25 και 35 χρονών (με μωρά, οπότε σε λίγα χρόνια θα έχουμε νέους καλανταοιδούς). Οπότε σε μας που δεν έχουμε "δικά μας" παιδάκια, είτε συγγενικά είτε γειτονόπουλα, έρχονται κάτι έφηβοι με γαϊδουροφωνάρες, που αυτοί κι αν τα έχουν κλασμένα τα κάλαντα τελείως, πιο πολύ κι από εμένα.

5. τι μανία είναι αυτή από τις 7 το πρωί; καλά το ξέρω ότι έτσι είναι το έθιμο, αλλά ας το προσαρμόσουν πια! αμάν!

Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν θέλω τα κάλαντα. Είπα όμως στην αδερφή μου ότι αν η εγγόνα της (ετών δυόμιση) θελήσει να "τα πει" είμαστε στη διάθεσή τους οποιαδήποτε στιγμή (αλλά όχι στις 7 το πρωί).

Στο πρώτο που θα έρθει το αφήνω να τα πει και του δίνω κάτι, από εκεί και πέρα δεν ανοίγω την πόρτα

Το κάνω επειδή υπήρξα παιδί και ξέρω ότι τα παιδιά περιμένουν πως και πως αυτήν την μέρα ώστε να μπορέσουν μετά να αγοράσουν πράγματα

Είπα περιπου τα ίδια και στη σχετική συζητηση στο facebook. Εγώ μένω σε προάστειο εξω από τη Θεσσαλονίκη. Τα παιδάκια είναι όλα γνωστα μας και όλα τα ίδια. Είναι συμμαθητές των παιδιών μου και παιδιά φιλων και γειτόνων. Τα κάλαντα είναι κοινωνικό γεγονός. Τα μικρά κανουν ομαδες και προβες και μαθαινουν τα καλαντα σε μουσικά όργανα από το Νοέμβριο (Και στο σχολειο στο μαθημα της μουσικής) Βγαινουν εξω από τις εξι το πρωι και δεν μαζεύονται μεχρι πολλες φορες τις 7-8 το βραδυ. Συνηθως τα μεγαλύτερα αδελφάκια συνοδευουν και τα μικροτερα. Βεβαια εκει που μενω....δεν έχουμε συμμοριες να κλεβουν τα λεφτα, ούτε ενηλικες και γαϊδουροφωναριζοντες έφηβους να γκαριζουν τους μισους στιχους, ουτε μετανάστες και άστεγους να προσπαθουν να βγαλουν ένα χαρτζιλικι. Επίσης δεν έχουμε Λυκειο στο χωριο οπότε τα λυκειοπαιδα δεν βγαινουν για κάλαντα σε εμας (Δεν ξερω αν και που πάνε). Επίσης επειδή είμαστε λίγα σπιτια και μικρο μερος τα μικρα συναγωνίζονται στην πρωτοτυπία. Φετος η Κορη μου και οι δυο φίλες της φτιαξανε χειροοποιητα κρουστά και τα "λενε".

BTW Μελάνη το έθιμο και η παραδοση είναι τα κάλαντα να τα λένε βραδυ και όχι στις 7 το πρωι. Στους προσκόπους πάντα βραδυ τα λέγαμε.

Οπότε ανοιγουμε σε όλους την πόρτα. δινουμε μερικα ψιλά, και αν εχουμε και κανενα γλυκο. Παντού τα ίδια κάνουν. Η αληθεια είναι ότι όταν εμενα στην πόλη καναμε αυτό που είπε η Μελάνη με το αμαξι στους συγγενείς. Έχει και τα θετικά της η αποκέντρωση πάντως.

Εγώ με τη μελάνη είμαι, αλλά στην υπηρεσία αναγκαστικά θα δώσω. Αυτό το οποίο με βγάζει απ' τα ρούχα μου -έχω την εντύπωση ότι το έχω ξαναπεί κάπου εδώ μέσα - είναι όταν έρχονται μουσουλμανάκια-γυφτάκια και με σπαστά ελληνικά και με μισή στροφή όλη κι όλη, που κι αυτή λάθος τη λένε- προσπαθούν να μαζέψουν λεφτά, εκμεταλλευόμενα το "κλίμα" της μέρας.

Νομίζω πως οφείλω να προσθέσω ότι από μικρή ένιωθα αμηχανά με τα κάλαντα - τόσο να τα λέω όσο και να τα ακούω. Ποτέ μου δεν "τα είπα" στη γειτονιά - βασικά δεν υπήρχε καν γειτονιά, ήταν ερημιά εδώ γύρω όταν μεγάλωνα, εξοχή τελείως. Αλλά επιπλέον ήμουν συνεσταλμένο και μαζεμέν παιδάκι, δεν είχα και φίλους κοντά (ερημιά είπαμε) και δεν ένιωθα άνετα μόνη μου.

Όταν ερχόντουσαν να μας τα πουν, πάλι ένιωθα άβολα να στέκομαι και να ακούω το ίδιο τραγουδάκι ξανά και ξανά, με μασημένους στίχους, χαζεύοντας αμήχανα το ταβάνι ή χαμογελώντας ηλίθια. Το γεγονός ότι οι μεγάλοι θεωρούσαν ότι μια που ήμουν παιδί θα ήθελα να ακούσω τα άλλα παιδιά να τα λένε, το έκανε πιο δύσκολο, γιατί δεν μπορούσα εύκολα να τη σκαπουλάρω.

Σήμερα εξακολουθώ να νιώθω αμήχανα - πιο αμήχανα απ' όσο όταν ήμουν παιδί, γιατί εκτός από όλα τα παραπάνω που εξακολουθώ να νιώθω, τώρα πια συνειδητά τα βρίσκω ανοησίες αυτά που λέει το τραγουδάκι και γενικά δεν μου αρέσει το όλο concept έτσι όπως έχει καταντήσει (όπως ανέλυσα στο προηγουμενο ποστ), αλλά και επειδή τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα, έτσι έχουν μάθει, έτσι τους έχουν πει, και στενοχωριέμαι να τα απογοητεύω και η όλη κατάσταση με αναγκάζει είτε να τα απογοητεύσω λέγοντάς τους ότι δε θέλω να μου τα πουν είτε να υποστώ τα κάλαντα παρά τη θέλησή μου. Γι' αυτό προτιμώ να μην ανοίγω την πόρτα, παρεκτός σε παιδιά που γνωρίζω κι έχουμε συνεννοηθεί ότι θα έρθουν (αλλά τυχαίνει αυτή την περίοδο να μην διαθέτουμε τέτοια).

Ας απαντήσω κι εγώ.
Τέτοιες μέρες βρίσκομαι από το πρωί σε επαγγελματικό χώρο, οπότε δεν μπορώ να την γλιτώσω βάζοντας ένα χαρτάκι στην πόρτα που θα λέει ότι φέτος δεν θέλω να ακούσω κάλαντα.

Παλαιότερες χρονιές μου ήταν πολύ δύσκολο να διώξω τα παιδάκια, επειδή ακριβώς ένιωθα την προσμονή τους για αυτή την μέρα, για να μαζέψουν λεφτά και να πάρουν δώρα (ακόμη και τότε δεν με ενδιέφερε το θρησκευτικό μέρος). Οπότε τα άκουγα από τα πρώτα παιδάκια που θα έμπαιναν μέσα και κάπου κατά τις 11, στα επόμενα και αφού τα είχα ακούσει καμιά δεκαριά φορές, έλεγα "τελείωσαν τα ψιλά παιδιά, να έρχεστε πιο νωρίς" και ψιλοξεμπέρδευα. Αυτό από τα ξένα παιδάκια , επειδή απο τα συγγενόπαιδα δεν γλυτώνεις ποτέ. Πιστεύεις δεν πιστεύεις.

Τώρα πιο συνειδητοποιημένα, απλά, όταν με ρωτάνε "να τα πούμε;" τους λέω "όχι, ευχαριστώ". Ούτε δικαιολογίες, ούτε τίποτα.

Θέλετε δεν θέλετε, εγώ θα σας τα πω με τον παραδοσιακό τρόπο.

Και δεν θέλω μπαξίσι.

Εγώ δίνω ακόμα λεφτά, αλλα μονο σε παιδιά που σέβονται τον εαυτό τους και είναι όπως ήμουν και εγώ παλιά.
Εννοείται όχι σε γυφτακια, αλλά σε παιδιά μεταναστών δίνω ευχαρίστως γιατί εκτιμώ τη προσπάθεια και τη φτώχεια τους. Αλλά πρέπει να τα λένε κιολας τα καλαντα. Αν δω χοντρα σπαστα, κομμενα, οτιναναι, δεν με πειραζει να τους σταματησω στη μεση και να πω "πηγαιντε να τα μαθετε καλα, και ελατε εδω του χρονου να μου το θυμησετε και να παρετε τα τριπλά".
Σκληρό, αλλά δικαιο.

Μικρός (δημοτικό) έβγαζα αρκετά από τα κάλαντα, παρότι ζούσα σε φτωχική περιοχή (Άνω Λιόσια). Είχα καλή φωνή και άρθρωση. Ποτέ δεν βιαζόμουν ή δεν έκοβα στροφές από τα κάλαντα. Ήθελα να το πώ τέλεια. Ήμουν καλά ντυμένος, φορούσα και τον βαφτιστικό μου σταυρό, και το έβλεπα στα μάτια τους ότι γενικά οι αποδέκτες γούσταραν. Αν δεν πας νωρίς, σου τρωνε αλλοι τα λεφτα. Μετά τις δέκα, έπεφτε πολύ η απόδοση και είχαν σειρά οι συγγενείς.

Kapages και τα δικά μου τα θεατρινάκια έτσι κάνουν. Φορανε τα καλα τους, αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια, είναι και ξανθές (κορίτσια). Η Μικρη παιζει και μεταλλόφωνο, τραγουδάνε και καλά και λένε όλες τις στροφές. Σκετη Paramount μη σου πω.

Για να λέμε και την αληθεια, προσπαθω να τους το κόψω εδώ και χρόνια, αλλα τα μικρά παραδόπιστα δεν παραιτούνται από το κέρδος

Εγώ από την πλευρά μου δεν έχω τέτοια διλήμματα. Στη δική μου γειτονιά τα παιδιά, εδώ και χρόνια, δεν λένε πια τα κάλαντα και γενικά είναι εξαφανισμένα, ούτε το καλοκαίρι βλέπεις παιδιά έξω να παίζουν. Αν πάντως χτυπούσε το κουδούνι, μάλλον θα τους άφηνα να τα πουν. Ενθυμούμενος περισσότερο τη δική μου περίπτωση, ως μαθητής δημοτικού, που έλεγα τα κάλαντα από δω κι από κει, μόνος ή με παρέα (με κύριο μέλημα να αγοράσω τα Κλασικά Μίκυ Μάους, το ακριβό χοντρό τεύχος που έβγαινε τέσσερις φορές το χρόνο).

Δεν ανοίγω όταν μου χτυπάνε για κάλαντα. Αν μάλιστα είναι και χαράματα, δεν σηκώνομαι καν απ' το κρεβάτι να δω ποιος είναι.

Κάλαντα; Είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν. Έχω να τα ακούσω καμιά 8ετία.

Είμαι με τη Μελάνη σε αυτό το θέμα. Στη Βρετανία το "trick or treating" είναι ένα παρόμοιο έθιμο, με το Haloween αλλά αυτό είναι λαϊκή παράδοση, πολλά χρόνια τώρα αποστασιοποιημένη από θρησκευτικά παρελκόμενα.

Δε θα με πείραζε να μου τα λένε πρωτοχρονιά αλλά οι στίχοι πάλι εμπλέκουν εκκλησίες και τέτοια.

Καθόμουν με τον φίλο μου Ναΐμ (Εβραίος ηπίων τόνων) στο μαγαζί του, «μεγάλη» Πέμπτη, και μπήκαν δυο πιτσιρικάδες και άρχισαν...
«Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα.
Σήμερα όλα θλίβονται και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερα έβαλαν βουλή οι άνομοι Οβραίοι.
Οι άνομοι, οι παράνομοι, οι τρισκαταραμένοι....»
Τους έκανα νόημα να σωπάσουν, αλλά αυτοί τίποτα... τον χαβά τους. Είχαν υποχρέωσι να τελειώσουν το τραγούδι...
Τους άκουσε μέχρι τέλους χαμογελαστός. «Ποιοι είναι αυτοί οι Οβραίοι;» τους ρωτά τελειώνοντας. Τα πιτσιρίκια σήκωσαν τους ώμους τους αιφνιδιασμένα από την ερώτησι. «Πηγαίνετε να μάθετε κι ελάτε να μου πείτε» τους λέει και τους δίνει ένα γενναίο φιλοδώρημα... Δεν γύρισαν πίσω φυσικά.

Στο σπίτι μου δεν ανοίγω για κάλαντα... Στον δρόμο, μερικές φορές, γοητευμένος από κάποιες φατσούλες, έχω δώσει χρήματα... και τα φχαριστήθηκα...

Ωραίο νήμα!

Scifimom έγραψε:Για να λέμε και την αληθεια, προσπαθω να τους το κόψω εδώ και χρόνια, αλλα τα μικρά παραδόπιστα δεν παραιτούνται από το κέρδος

Σωστότατος ο καπαγες. Κι εγώ κάπως έτσι θυμάμαι αμυδρά να ήμουν, έβγαινα ένα φεγγάρι με τη μελόντικα.
Σήμερα τελικά τη γλίτωσα, μόνο μ' ένα γυφτάκι κι ένα παιδί συναδέλφου. Α, και την παιδική μπάντα του Δήμου.
Και βγήκε και για πρώτη φορά κι κόρη μου με δυο φίλες της! Εξεπλάγην, όχι για τα κάλαντα, αλλά για το θάρρος να βγούνε μόνες τους (δεκάχρονες).

Νήμα χρυσωρυχείο. Η χαρά του ψυχολόγου...

τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα είναι μέρος της παράδοσης και ευκαιρία για κάποιους πιτσιρικάδες με όχι και τόσο ευκατάστατη οικογένεια να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους φυσικά και θα δώσω κάτι όταν έρθουν στο σπίτι μου, άσχετα αν είναι μουσουλμάνοι, η ορθόδοξοι, φυσικά αποκλείονται οι τσιγγανοι ενήλικες που γυρνούν με μεγάφωνα και μαζεύουν χρήματα ομως τα παιδιά...είναι παιδιά
κάποτε στο χωριό όταν ήμουν 11 χρονών πήγα με τους φίλους μου και λέγαμε τα κάλαντα και ότα πήγαμε στο σπίτι ενός αριστερού και πιθανόν άθεου δίνει σε όλους το κάτι τις και στρέφεται σε εμένα και μου λέει εσύ να έρθεις να μου τα πείς με το παλιό ημερολόγιο.(λόγω των γονιών μου και των παππούδων μου που ήταν παλιοημερολογίτε
ε αι σιχτίρ γάμω την αθεια του τον κομμουνισμό του και την παλιαθρωπιά του, ποτέ δεν θα φερόμουν έτσι σε ένα παιδί δεν του αξίζει ότι και να είναι. πάνω από ολα πρέπει να είναι κανείς άνθρωπος.
με το να δώσεις ένα υποτυπώδες ποσό δεν σημαίνει πως συμφωνείς με τα λόγια απο τα κάλαντα εξάλλου τ απερισσότερα παιδια εστιάζουν στο χαρτζηλίκι και όχι στο νόημα του τραγουδιού που λένε.