forum.atheia.gr

Με λένε Βασίλη είμαι 12 χρονών και πιστευω πως δεν υπάρχει θεός.

Πως να πω στους γονείς μου πως δεν πιστέυω στο θεο; Νομίζω πως θα το πάρουν στραβά.
Παρακαλώ βοηθήστε.....Συγγνωμη αν έχω ορθογραφικά λάθη.

Γειά σου Βασίλη. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι ανάγκη να το πεις στους γονείς σου. Έχεις καιρό ακόμη μπροστά σου, ψάξε το, διάβασε, αναρωτήσου και σύντομα θα έρθει η ώρα να μιλήσεις ανοιχτά γι'αυτή σου τη θέση. Τώρα αν θεωρείς ότι σε αναγκάζουν να κάνεις πράγματα που δεν θες (κοινωνία, προσευχές, κατηχητικά) τότε ίσως να χρειαστεί να κάνεις λίγο υπομονή ή να βρεις κάποιες δικαιολογίες για να τα αποφύγεις όσο γίνεται. Δώδεκα χρονών είσαι πολύ μικρός για να έρθεις σε ρήξη με την οικογένειά σου.

Κι εγώ πιστεύω ότι δεν πρέπει να έρθεις σε ρήξη με την οικογένεια σου. Είσαι αρκετά μικρός για να έρθεις σε ρήξη σε τέτοιο επίπεδο. Διάβασε όσο μπορείς περισσότερο, ενημερώσου, προσπάθησε να δεις αν στην θρησκεία υπάρχουν απαντήσεις για τα ερωτήματα σου, και όταν θα έρθει ο χρόνος να μιλήσεις για αυτό θα είσαι και έτοιμος για τις ερωτήσεις που θα σου κάνουν, πιέζοντας σε να δικαιολογηθείς. Πίστεψε με, δεν έχεις ακόμη τις γνώσεις για να σταθείς πάνω στις πεποιθήσεις σου και αυτό θα σε κάνει να αμφιβάλεις για αυτές αν "στριμωχτείς". Στην ηλικία που είσαι έχεις απλά την αόριστη πεποίθηση ότι δεν υπάρχει θεός. Διαβάζοντας και μαθαίνοντας πράγματα, αργότερα θα μπορείς και να αιτιολογήσεις την πεποίθηση σου αυτή.

Θα συμφωνήσω κι εγώ, έχοντας ξεκινήσει περίπου απ'τη δική σου ηλικία. Αν κρίνεις ότι χρειάζεται αυτή η συζήτηση τώρα (θεωρώ ότι εφόσον διαθέτεις ένα βαθμό ωριμότητας που σου επιτρέπει να κρίνεις τις θρησκευτικές σου πεποιθήσεις, μπορείς και να κρίνεις την κατάσταση αυτή), καλό θα ήταν να δοκιμάσεις τα νερά πρώτα. Δε γνωρίζω τί άνθρωποι είναι οι γονείς σου, οπότε δεν μπορώ να σου πω πώς να το χειριστείς. Δες εσύ "πόσο σε παίρνει". Πχ. αν φρικάρουνε επειδή έκανες τρύπα στ'αυτί, πιθανόν να μην είναι τόσο δεκτικοί και σε τέτοια συζήτηση/ανακοίνωση. Ή αν γνωρίζεις ότι θεωρούν τη λέξη "άθεος" περίπου ως "το χειρότερο απόβρασμα της κοινωνίας". Ίσως και να μην είναι καν απαραίτητο, βέβαια. Με τον πατέρα μου πχ. ήμουν πάντα χαλαρός, για μπιλιάρδο πηγαίναμε όταν ήμουν 13-14, άνετα. Έχουμε κάνει αρκετές συζητήσεις στις οποίες οι θέσεις μου ήταν ξεκάθαρες, αλλά ποτέ δε χρειάστηκε να τον πιάσω να του πω "ξέρεις, είμαι άθεος". Απλά το γνωρίζει απ'την καθημερινή μου συμπεριφορά και στάση σε οτιδήποτε έχει θρησκευτική χροιά. Όχι από διφορούμενες κουβέντες, υπεκφυγές κτλ, ξεκάθαρα εννοώ. Απλά πράγματα. Στη δική σου περίπτωση δεν ξέρω αρκετά για να πω. Αν πιστεύεις ότι χρειάζεται, όμως, καλό είναι πρώτα να ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, και σχετικά με τις δικές τους απόψεις, αλλά κυρίως εσύ ο ίδιος που πατάς και που βρίσκεσαι. Είναι πάντως κάτι το προσωπικό. Αν δεν πρόκειται για καταστάσεις όπως αυτά που αναφέρθηκαν πιο πάνω (τελετές, κατηχητικά, θρησκευτικές υποχρεώσεις κτλ), τότε είναι καθαρά κάτι το προσωπικό σου που δε "χρειάζεται" να το συζητήσεις με κανένα, νομίζω. Άλλωστε, για σένα είσαι αυτό που είσαι, όχι για τα μάτια των άλλων. Όπως και να'χει, καλή συνέχεια

vasilis_001 έγραψε:Με λένε Βασίλη είμαι 12 χρονών και πιστευω πως δεν υπάρχει θεός.

Αν πιστεύεις πως δεν υπάρχει θεός, ξανασκέψου το.... οι θεϊστές πιστεύουν πως υπάρχει, και μπορείτε να περάσετε όλη σας τη ζωή διαφωνώντας, χωρίς να καταλήξετε κάπου.

Για μένα προσωπικά η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε μένα και τους θεϊστές είναι ότι εγώ δεν πιστεύω αλλά διαπιστώνω.
Και μέχρις στιγμής δεν έχω διαπιστώσει να υπάρχει κανένας θεός.

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες. Δεν χρειάζεται να το συζητήσεις ακόμη με τους γονείς σου. Πρώτα πρώτα έχεις δρόμο μπροστά σου μέχρι να οριστικοποιήσεις τις απόψεις σου για το θέμα. Διάβασμα και σκέψη και υπομονή: ο χρόνος είναι με το μέρος σου. Όταν κατασταλάξεις σχετικά με το θέμα, μετά από δύο τρία χρόνια ή όσο χρειαστεί, μπορείς να κάνεις μια συζήτηση, έχοντας πάντα κατά νου ότι δεν θα προσπαθήσεις να αλλάξεις τη δική τους γνώμη, αλλά μόνον να ξεκαθαρίσεις τη δική σου θέση και να ζητήσεις σεβασμό στις δικές σου πεποιθήσεις.

Στο αναμεταξύ μπορείς να συμμετέχεις σε τελετές, όπως κάνουν οι περισσότεροι από μας, σαν να ήταν απλές κοινωνικές εκδηλώσεις. Το μόνο σημείο που θα σου έλεγα να φέρεις αντίρρηση είναι αν σε πάνε για εξομολόγηση (αλλά αυτό είναι κάτι που ελάχιστοι πλέον κάνουν στις μέρες μας). Στην περίπτωση αυτή (ή σε άλλη αντίστοιχη περίπτωση που ίσως βρεθείς στη θέση να πρέπει να κάνεις κάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα, π.χ. να φιλήσεις το χέρι ενός ιερέα - εγώ ένιωθα άβολα με αυτό ως παιδί) θα χρειαστεί να πεις, αν όχι ότι δεν πιστεύεις, τουλάχιστον ότι έχεις αμφιβολίες ή/και ότι αισθάνεσαι άβολα με αυτή τη διαδικασία και δεν θέλεις να την κάνεις.

Επίσης, ίσως σε ενδιαφέρει να διαβάσεις τις εμπειρίες άλλων, όπως του 16χρονου Θοδωρή, όπου στο πρώτο δικό μου σχόλιο θα βρεις συνδέσμους προς άλλα χρήσιμα νήματα σχετικά εμ το θέμα, και του 12χρονου Ευάγγελου. Υπάρχουν και άλλες συζητήσεις στο φόρουμ με αντίστοιχους προβληματισμούς, σχετικά με το πώς μιλάμε στην οικογένεια και τον κοινωνικό περίγυρο, δυστυχώς τώρα δεν θυμάμαι ακριβώς πού.

Ευχαριστώ παιδιά με καλύψατε σε όλα...μάλλον έχεται δίκιο δεν θα το αναφαίρω στους γονείς μου...

svoin έγραψε:

Off Topic

Βρίσκω ενδιαφέρον το γεγονός ότι εμείς λέμε σε κάποιον μικρής ηλικίας να διάβαση και να είναι σίγουρος για την άποψη του όταν θέλει να έρθει στο "στρατόπεδο" μας ενώ η "αντίθετη" πλευρά θα τρέξει να βαφτίσει μωρά και να αρπάξει οποιον βρει με αμφιβολίες

Ο ρόλος μας δεν είναι προσηλυτιστικός, ή τουλάχιστον δεν πρέπει να είναι. Αυτά τα κάνουν οι θρησκείες και είναι θέμα των γονιών που δέχονται τα παιδιά τους να προσηλυτιστούν. Εμείς υπάρχουμε στο φόρουμ και ποστάρουμε, για να βλέπουν όσοι δεν πιστεύουν σε φανταστικά όντα ότι δεν είναι οι μόνοι.Προσωπικά μάλιστα δεν ήξερα αν πρέπει να απαντήσω σε έναν 12χρονο για τέτοιο ερώτημα. Σε αυτή την ηλικία ολόκληρος ο κόσμος ενός παιδιού είναι οι γονείς και οι συγγενείς του. Όσο και αν θέλω όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο να δούνε τι είναι τελικά οι θρησκείες και να απαλλαγούν από αυτές, δεν θα συμβούλευα την ρήξη με την οικογένεια για τέτοιο θέμα σε αυτή την ηλικία. Το τι κάνει η "αντίθετη" πλευρά είναι δικό της θέμα, δεν θα γίνουμε σαν τα μούτρα τους.

vasilis_001 έγραψε:Ευχαριστώ παιδιά με καλύψατε σε όλα...μάλλον έχεται δίκιο δεν θα το αναφαίρω στους γονείς μου...

μπορείς να τους θέτεις ερωτήματα που να αρχίζουν να προβληματίζονται και να το σκέπτονται πως όταν μεγαλώσεις θα έχεις την δική σου αντίληψη περί θρησκείας.

Παλιοτερα νηματα που ισως βρεις χρησιμα:

Πώς μπορω να πω οτι δεν μπορω να γινω νονα; (μπορει να σου γινει προταση να γινεις νονος)
Η πιεση απο τους ενηλικους.
"πάτερ ημών" - πώς μιλάμε στα παιδιά για αθεΐα και θρησκεία
Πώς εξηγούμε το θάνατο σε ένα παιδί
Οι γονείς μας
Τριβές με τον/ην σύντροφο λόγω αθεΐας (σε περιπτωση που μπεις απο μικρος στα βασανα)
Πόσοι είστε closeted atheists?
Ήσασταν πάντα άθεοι;

Σχετικα με αυτο που εγραψε η αορατη μελανη περι διαφορας πιστης και διαπιστωσης:
Πιστευω πως δεν υπαρχει θεος / δεν πιστευω πως υπαρχει θεος

Αμα εισαι 12 χρονων δεν κανεις για εδω και γενικοτερα στο ιντερνετ να διαλεξεις συναναστροφες με συνομιληκους σου.Για τους αθεους μεταξυ των αλλων που τους καταλογιζουν δεν θελει και πολυ να βγουν να πουν εφτασαν μεχρι να κερνανε καραμελιτσες σε πιτσιρικαδες για να τους αποπροσανατολισουν απο την πιστη.

Κι οσο για την προσφωνηση "φιλε μου" δεν νομιζω να υπαρχει κανενος ειδους φιλια μεταξυ 12χρονου και αγνωστων ενηλικων,κι ουτε φυσικα την θελει και κανενας εχεφρων ανθρωπος.

Οπως μπηκες ετσι βγηκες,τελος.

Ήμουν κι εγώ γύρω στα 12 κάπως έτσι (τώρα είμαι πολύ μεγάλος, πια) κι αυτό που θυμάμαι είναι ότι δεν είπα σε κανέναν τίποτα και το μόνο που έκανα ήταν, όποτε η συζήτηση αφορούσε θρησκευτικά ζητήματα, να κάνω ερωτήσεις - δήθεν απορίας - σε θέματα που εκ των προτέρων διαισθανόμουν ότι δε θα πάρω "σοβαρή" (λογική) απάντηση. Αυτό, (το να τους φέρνω, δηλαδή, σε κατάσταση αμηχανίας) δεν ξέρω αν το έκανα από βίτσιο ή από ανάγκη για επιβεβαίωση της αμφισβήτησής μου απέναντι στη θρησκευτική παράδοση. Αυτό που έχει σημασία, όμως, είναι ότι σιγά σιγά, σταδιακά και "αθόρυβα" με αποδέχτηκαν. Ήξεραν ότι εγώ θα έχω κάποιες αντιρρήσεις σε παρόμοια θέματα και δεν αντέδρασαν ποτέ έντονα. Πέρασαν όμως κάποια χρόνια, ώσπου να φτάσω στο σημείο να τους λέω κατάμουτρα ότι όλα αυτά είναι παραμύθια.

Βεβαίως, πρέπει να πω πως, εκ των υστέρων (μεγάλος σε ηλικία) συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται κιόλας να κάνει κανείς κάποιο μανιφέστο, σε μικρή ηλικία, μόνο και μόνο για να διαχωρίσει τη θέση του ή να διαφοροποιήσει την ταυτότητά του, δημιουργώντας πιθανές προστριβές με τους γονείς (με τα αδέλφια δεν είχα ποτέ πρόβλημα, παρόλο που δεν είναι "δηλωμένοι" άθεοι όπως εγώ). Και δεν χρειάζεται διότι, αυτό που ήταν να γίνει (και θα μου ήταν ανεπιθύμητο), είχε ήδη γίνει, όπως είναι η βάπτιση. Από κει και πέρα, τα υπόλοιπα τα οποία θα αντιμετώπιζα στο μέλλον, θα ανήκαν στην ενήλικη δικαιοδοσία μου.

Τέλος, να έχεις υπ' όψη σου πως, αν φοβάσαι ότι θα το πάρουν "στραβά", το πιο πιθανό είναι να το πάρουν όντως στραβά. Πολλές φορές, ασυνείδητα, πραγματοποιούμε αυτό που φοβόμαστε. Κοίτα να εδραιώσεις ακόμη περισσότερο τις ορθολογικές απόψεις σου, μαθαίνοντας ακόμη περισσότερα, με κριτική σκέψη και διάθεση για μάθηση κι αν θα νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, σταδιακά θα νιώθεις και με τους γύρω σου.

Βασίλη εγώ θα διαφωνήσω λίγο με τις απαντήσεις των άλλων.

Δε νομίζω πως το ίντερνετ είναι το μέρος για να πάρεις απαντήσεις στα ερωτήματα σου και τις ανησυχίες σου.΄Είναι καλύτερα να μιλήσεις σε μέλη της οικογένειας σου που ξέρεις πως θα σε στηρίξουν και θα σου συμπαρασταθούν, απλά κοίτα να έχεις κάπως κατασταλάξει στις απόψεις σου. Αν θεωρείς πως οι γονείς σου δε θα θελήσουν να συζητήσουν ανοιχτά μαζί σου για θέματα θρησκείας, υπάρχει κάποιος άλλος όπως για παράδειγμα μεγαλύτερος αδερφός/αδερφή; Ίσως ο νονός σου ή κάποιος ξάδερφος σου; Αυτά είναι ερωτήματα που θα μπορούσες να διατυπώσεις και στο σχολείο σου. Ίσως υπάρχει κάποιος καθηγητής ή καθηγήτρια που να μπορεί να κάνει πολύ ωραίες συζητήσεις μαζί σου περί θρησκείας, ή ίσως να υπάρχουν συμμαθητές σου που να έχουν παρόμοιες ανησυχίες με τις δικές σου.

Μη ξεχνάς πως η οικογένεια σου θα σε αγαπάει πάντα έστω και αν αποφασίσεις στο μέλλον πως είσαι άθεος. Στο διαδίκτυο το μόνο που θα πετύχεις είναι να ενημερωθείς για την επιστήμη και να δεις πως διάφορες επιστήμες (κοινωνιολογία/εξελικτική βιολογία) προσεγγίζουν θέματα θρησκειών. Δε νομίζω πως άγνωστοι στο διαδίκτυο θα σε βοηθήσουν να δώσεις απαντήσεις στα ερωτήματα σου είτε για τη θρησκεία είτε για τη μουσική. Βρες κοντινούς σου ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και μίλησε τους.

Βασίλη καλώς ήρθες στο χώρο μας. Η αλήθεια είναι ότι με παραξενεύει λίγο που ξεκινάς δηλώνοντας την ηλικία σου, αλλά το προσπερνώ γιατί δε γνωρίζω τίποτα για εσένα. Θεωρώ ότι μπορείς να μάθεις αρκετά διαβάζοντας σε αυτό το φόρουμ.

Για τους γονείς σου, το ερώτημα που θέτεις είναι λάθος εξ αρχής. Η έλλειψη πίστης δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ολίσθημα η ως κάτι ενοχικό για το οποίο θα πρέπει να αναρωτιέσαι αν θα τους το πεις. Υπάρχουν γονείς και γονείς. Όμως, μπορώ να υποθέσω ότι εφόσον έχεις υπολογιστή, ίντερνετ και μπαίνεις όπου θέλεις, ήδη σου έχουν παραχωρήσει ελευθερίες και ανέσεις που δεν είναι αυτονόητες για όλα τα παιδιά της ηλικίας σου, άρα σε εμπιστεύονται σε κάποιο βαθμό. Με αυτή την υπόθεση, θα θεωρούσα ασφαλές το να κάνεις κάποια νύξη και συζήτηση, ρωτώντας τους ας πούμε αν πράγματι πιστεύουν το 100% της χριστιανικής διδασκαλίας και εκθέτοντας σταδιακά τους προβληματισμούς σου. Όμως δεν θεωρώ υγιεινό για την οικογενειακή σου ζωή το να ξεκινήσεις οποιουδήποτε είδους σκληρή αντιπαράθεση η καυγάδες, καθώς δεν είναι όλοι οι άνθρωποι διατεθειμένοι να ακούσουν πόσο μάλλον να ενστερνιστούν την αντίθετη άποψη, όσο και αν μας αγαπάνε.

Υπάρχει και αυτό το θέμα, just saying...

Επειδή μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η όλη συζήτηση περί ηλικίας, άνοιξα αυτό εδώ το θέμα. Κοπιάστε.

Μ' αυτά και μ' αυτά μου φαίνεται δεν πρόκειται να ξαναπατήσει ο vasilis_001. Το διώξαμε το παιδί...