Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ
Δημοσιεύτηκε: 21 Ιαν 2014 09:47
Aνάμεσα στις μορφές εξουσίας, οι οποίες είναι: η πολιτική,η οικονομική, η στρατιωτική,η επικοινωνιακή,(ΜΜΕ), τέλος είναι και η εκκλησιαστική.
Αυτήν η τελευταία μορφή εξουσίας έχει μιαν ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις άλλες. Είναι ψυχαναγκαστική.
Ασκείται πρώτα πρώτα από τα ίδια τα αγαπημένα σου πρόσωπα. την οικογένεια σου, και μετά από την δημόσια εκπαίδευση.
Βέβαια υπάρχει το δικαίωμα της ανεξιθρησκείας που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, η ζημιά όμως έχει γίνει πολύ πιο νωρίς, προτού ανακαλύψει ο οποιοσδήποτε το χάσμα μεταξύ θρησκευτικής πίστης και λογικής, όμως ακόμη και τότε παραμένει δέσμιος της θρησκευτικής δογματικής παράδοσης και αυθεντίας,
Έτσι λίγοι έχουν το θάρρος να δηλώσουν ανοιχτά την αντίθεση τους στο παράλογο, παρόλο που αποδέχονται την κοινή λογική.
όλα τα παραπάνω όσο σκληρό και αν ακούγεται τα ονομάζω ψυχολογική πίεση και καταναγκασμό των παιδιών από τους γονείς και την εκκλησία, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται άνθρωποι με διχασμένες απόψεις να δέχονται το λογικό και να μην μπορούν να αποβάλλουν το παράλογο χάριν του μεγαλύτερου φόβου που έχει ο άνθρωπος για τον εαυτό του.τον φόβο του θανάτου.
Η θρησκευτική μορφή εξουσίας για αυτό τον λόγο είναι ψυχαναγκαστική. επειδή αναγκάζει μέσω του θεσμού της ως αυθεντία του παραλόγου να δεχθούν οι γενεές των πιστών και να μεταδώσουν τις παράλογες απόψεις της και στα παιδιά τους.
το παραπάνω θέμα για την εκκλησιαστική εξουσία έχει πολλές παραμέτρους ψυχολογικούς, πολιτικούς και κοινωνιολογικούς.
ψυχολογικούς γιατί ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο την ανυπαρξία του σε κάποια στιγμή της ζωής του.
πολιτικούς επειδή η κάθε φορά εξουσία θέλει να χειραγωγεί και ψυχολογικά τους πολίτες και η θρησκεία είναι η πιο αποτελεσματική μορφή ψυχαναγκασμού.
κοινωνιολογική είναι γιατί ο άνθρωπος θέλει μέσω της θρησκείας έστω και λαθεμένα θέλει να αποδώσει ιδιότητες της κοινωνίας σε ένα υπερφυσικό όν.δηλαδή κοινωνία ίσον θεός, όμως για τον πιστό ισχύει το αντίθετο θεός ίσον κοινωνία.
Αυτήν η τελευταία μορφή εξουσίας έχει μιαν ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις άλλες. Είναι ψυχαναγκαστική.
Ασκείται πρώτα πρώτα από τα ίδια τα αγαπημένα σου πρόσωπα. την οικογένεια σου, και μετά από την δημόσια εκπαίδευση.
Βέβαια υπάρχει το δικαίωμα της ανεξιθρησκείας που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, η ζημιά όμως έχει γίνει πολύ πιο νωρίς, προτού ανακαλύψει ο οποιοσδήποτε το χάσμα μεταξύ θρησκευτικής πίστης και λογικής, όμως ακόμη και τότε παραμένει δέσμιος της θρησκευτικής δογματικής παράδοσης και αυθεντίας,
Έτσι λίγοι έχουν το θάρρος να δηλώσουν ανοιχτά την αντίθεση τους στο παράλογο, παρόλο που αποδέχονται την κοινή λογική.
όλα τα παραπάνω όσο σκληρό και αν ακούγεται τα ονομάζω ψυχολογική πίεση και καταναγκασμό των παιδιών από τους γονείς και την εκκλησία, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται άνθρωποι με διχασμένες απόψεις να δέχονται το λογικό και να μην μπορούν να αποβάλλουν το παράλογο χάριν του μεγαλύτερου φόβου που έχει ο άνθρωπος για τον εαυτό του.τον φόβο του θανάτου.
Η θρησκευτική μορφή εξουσίας για αυτό τον λόγο είναι ψυχαναγκαστική. επειδή αναγκάζει μέσω του θεσμού της ως αυθεντία του παραλόγου να δεχθούν οι γενεές των πιστών και να μεταδώσουν τις παράλογες απόψεις της και στα παιδιά τους.
το παραπάνω θέμα για την εκκλησιαστική εξουσία έχει πολλές παραμέτρους ψυχολογικούς, πολιτικούς και κοινωνιολογικούς.
ψυχολογικούς γιατί ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο την ανυπαρξία του σε κάποια στιγμή της ζωής του.
πολιτικούς επειδή η κάθε φορά εξουσία θέλει να χειραγωγεί και ψυχολογικά τους πολίτες και η θρησκεία είναι η πιο αποτελεσματική μορφή ψυχαναγκασμού.
κοινωνιολογική είναι γιατί ο άνθρωπος θέλει μέσω της θρησκείας έστω και λαθεμένα θέλει να αποδώσει ιδιότητες της κοινωνίας σε ένα υπερφυσικό όν.δηλαδή κοινωνία ίσον θεός, όμως για τον πιστό ισχύει το αντίθετο θεός ίσον κοινωνία.