![Big Band :big-band:](./images/smilies/music/band.gif)
πριν 5 χρονια γνωρισα τον αντρα μου ο οποιος με εκανε να αναθεωρησω πολλα σχετικα με τη θρησκεια///η αληθεια ειναι οτι σε μια δυσκολη παντα θα πω θεε μου και παναγια μου,μα τελικα χωρις να το πιστευω αλλα πιο πολυ απο συνηθεια εκφρασης..το θεμα ειναι οτι τοσα χρονια πιστευα πιο πολυ απο φοβο και απλα αποθηκευα στο μυαλο μου ολες αυτες τις ιστοριουλες που μου ελεγαν περι θεου χωρις καν να σκεφτω αν οντως μπορει να ισχυουν...εφτασα 27 για να καταλαβω οτι θεος δεν υπαρχει τουλαχιστον οπως οι περισσοτεροι τον εννοουν και πραγματικα ανακουφιστηκα απο αυτο το αγχος..γιατι μονο αγχος μου προκαλουσε
πλέον εχω και ενα μωρακι 9 μηνων το οποιο το μονο που του εκανα ηταν να το βαπτισω πιο πολυ για το πανηγυρακι..εννοειται πως ουτε το κοινωνισα ουτε το πηγα για ευχη που λενε ,ουτε τιποτα..απλα εχω την απαιτηση απο τον εαυτο μου οταν με το καλο μεγαλωσει να του πω τι πιστευω και γιατι και απο κει και περα μονο του να επιλεξει τι δρομο θα ακολουθησει... ελπιζω οχι του χριστιανισμου γιατι τελικα αυτοι οι δηθεν της εκκλησιας εχω καταλαβει οτι ειναι οι χειροτεροι ανθρωποι(με τις εξαιρεσεις τους παντα)η εκκλησια εκμεταλλευεται τον πονο των ανθρωπων αυτο εχω καταλαβει γιαυτο μαρεσει που πλεον απεχω
![Brrrr : brrr :](./images/smilies/angelic/icon_brrr.gif)