Μπορεί θεωρητικά να είναι εξ'ίσου ηλίθια η οποιαδήποτε κίνηση απευθυνόμενη σ'ένα μεταφυσικό πρόσωπο,πρακτικά όμως δεν συμβαίνει αυτό.Δεν πρέπει να ξεχνάμε,ότι ο περισσότερος κόσμος,δεν έχει καν ασχοληθεί με το θέμα της θρησκείας.Που σημαίνει,πως ό,τι κάνουν,δεν αποτελεί προϊόν συνειδητής σκέψης.Συνεπώς,δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε εξ'ίσου κάποιον που συνειδητά έχει καταλήξει σε μια ηλίθια ιδέα σε κάποια πτυχή της ζωής του,με κάποιον ο οποίος δεν έχει ενδιαφερθεί ποτέ γι'αυτήν την πτυχή,και απλά κάνει τυπικά κάτι που δεν του αποτελεί και κανέναν κόπο.Διότι,αυτός που απλώς σταυροκοπιέται μπροστά από μια εκκλησία,έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να είναι ασυνείδητα πιστός απ'αυτόν που κάνει τάματα και τρέχει σε μοναστήρια:παρ'ότι λάθος,σε πολύ κόσμο παίζει μεγάλο ρόλο το τι κάνουν οι πολλοί.Το σταυροκόπημα είναι κάτι που το κάνει η πλειοψηφία,συνεπώς είναι λογικό πολύ να έχουν οδηγηθεί στο να το υιοθετήσουν μόνο και μόνο απ'αυτό,επειδή είναι διαδεδομένο,σε αντίθεση με άλλες,πιο ένθερμες εκδηλώσεις πίστης.αμόρφωτη γκόμενα έγραψε:Αυτό το "ούτε μ'ενοχλεί" είναι ακριβές? Γιατί αν δεν είναι, θα του ψειρίσω την μαϊμού εντελώς, και χωρίς λόγο. Αλλά δε βαριέσαι.
Αντιλαμβάνομαι το πνεύμα της τοποθέτησης, αλλά τί κάνει όποιον εντοπίζει αιτιώδη σύνδεσμο ανάμεσα στο να κουνήσει μαλακισμένα το δεξί του χέρι, σταυροκοπώντας τον κόρφο του, και την υπαρξιακή του ασφάλεια, ανώτερο από αυτόν που φοράει ένα μαύρο βραχιόλι και υπόσχεται σε ένα φανταστικό ον ότι θα πάει ταξίδι στο τρίτο πόδι της Χαλκιδικής? Νομίζω ότι κάποιες φορές υποτιμούμε επικίνδυνα τη βλακεία, όταν έχουμε υπερβολικά εξοικειωθεί με την κουλτούρα που την προστατεύει.
Ναι, η ζωή είναι υπερβολικά βαρετή περιστοιχισμένη μόνο από δυο-τρεις ανθρώπους, έστω και αν είναι οι μόνοι που αξίζει να γνωρίσεις ποτέ. Ειδικά όταν κανείς είναι ιστριονικός ή χρειάζεται τη ντοπαμίνη που εξασφαλίζει μια εξωστρεφής κοινωνική ζωή, φαντάζομαι ότι είναι υποχρεωμένος να ανεχτεί κάποιες μαλακίες. Τουλάχιστον, αυτό κάνω εγώ, που είμαι έτσι. Σε καμία περίπτωση, όμως, δε μπορώ να πω ότι το να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που κάνουν το σταυρό τους έξω από εκκλησίες, που προσπαθούν να μαντέψουν το ζώδιό μου ή που ανάβουν κερί πριν γράψουμε μάθημα δεν με κάνει να θέλω να βαρέσω το κεφάλι μου στο εικονοστάσι της γιαγιάς τους- μέχρι να ματώσει. Δε μπορώ, δηλαδή, να πω ότι δεν με ενοχλεί.
Συνεπώς,καταλήγουμε στο ίδιο,το πόσο φανατισμένος είναι κάποιος με κάτι.Ο πρώτος που αναφέραμε,είναι πολύ πιο πιθανό να είναι λιγότερο φανατισμένος και απλά τυπολάτρης απ'τον δεύτερο.Συνεπώς,τα "θρησκευτικά καθήκοντα" του πρώτου περιορίζονται σε ένα σταυροκόπημα δύο δευτερολέπτων μπροστά από μια εκκλησία,κάτι που μπορώ άνετα να αμελήσω,ενώ ο δεύτερος θεωρεί την θρησκεία πολύ σημαντικότερο κομμάτι της ζωής του (την αναφέρει συχνά κλπ),κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό.Το πρώτο είναι πολύ λιγότερο ενοχλητικό,και τι να κάνουμε,σ'όλους τους ανθρώπους θα υπάρχει και κάτι που μας ενοχλεί.