Κάποιος που: "αρνείται να αποδεχτεί ως αληθείς κάποιους ισχυρισμούς επί του πραγματικού χωρίς επαρκή δεδομένα-αποδείξεις αρνείται και να αποδεχτεί την υπόθεση περί ύπαρξης του θεού. Όπου θεός ένα ον που έχει χοντρικά τις ιδιότητες που παράθεση στην προηγούμενη ανάρτησή μου και τις οποίες αν κάποιος έχει κάποια καλή ιδέα παρακαλώ να τον συμπληρώσει."
Ορίζει τον θεό, και αρνείται την ύπαρξη του. Αυτό βγάζει νόημα. Και δεν ρώτησα και κάτι παραπάνω βασικά.
Το ενδιαφέρον βέβαια από την ερώτηση είναι ότι κάθε άθεος βλέπει το θέμα λίγο διαφορετικά από τον άλλο. Οπότε δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αρχή. Κάποιος συγκεκριμένος ορισμός.
Εξηγήθηκες αγαπητέ Γιατρέ του ΙΚΑ αλλά δεν εξέτασες και την περίπτωση να μην ισχύουν όσα λένε οι θρησκείες για τον θεό.Δεν ξέρω για τους άλλους αλλά εγώ έχω πρόβλημα και με τα δύο. Δέχομαι βέβαια ότι πρόκειται για δύο ζητήματα που μπορούν να εξεταστούν χωριστά αλλά μόνο για μεθοδολογικούς λόγους. Στην πραγματικότητα όχι μόνο είναι αλληλένδετα αλλά και επί της ουσίας αδιαχώριστα.
Εξηγούμαι: Αν όντως ισχύουν όσα λένε οι θρησκείες για τον θεό τότε είναι όχι μόνο αναπόφευκτα αλλά και απόλυτα δικαιολογημένα φαινόμενα όπως ο θρησκευτικός φανατισμός, η μισαλλοδοξία, η κοσμική εξουσία του ιερατείου κλπ. Διότι ερωτώ: Αν ήσουν βαθύτατα και απόλυτα πεπεισμένος ότι κατέχεις (γνωρίζεις, διότι έχω ακούσει και το σχολαστικό σχόλιο ότι η Αλήθεια στον χριστιανισμό είναι όχι μιά γνώση αλλά το βιωματικό ισοδύναμο της προσωπικής σχέσης με το θείο....πιάσ'τ'αυγό και κούρευτο) την απόλυτη αλήθεια και ότι από την επικράτηση, διάδοση και διατήρηση αυτής της αλήθειας αμόλυντης εξαρτάται η αιώνια καταδίκη ή σωτηρία της ανθρωπότητας, αν πίστευες όλα αυτά υπάρχει κάτι που δεν θα έκανες, βαρβαρότητα που δεν θα δικαιολογούσες για χάρη αυτής της πίστης;
Επί της ουσίας δεν διαφωνώ με αυτά που λες αλλά επί της αρχής ο θεός δεν έχει ανάγκη (αν υποθέσουμε ότι μπορούμε να τον ορίσουμε και διαφορετικά) μια θρησκεία, οπότε και όσα συνεπάγονται από εκεί και πέρα.
Κανένα πρόβλημα με το ειρωνικό σχόλιο, αντιθέτως είναι πολύ εύστοχο και ωραίο. Μου άρεσε βασικάΚαι για μένα το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζεται με ζάρια και ο κύριος σκοπός είναι να "φάς" τον βασιλιά του αντιπάλου. Συγγνώμη για τον ειρωνικό χαρακτήρα του σχολίου μου αλλά αν ο καθένας δίνει το δικό του νόημα στις λέξεις ή τα πράγματα τότε καταστρέφεται η δυναότητα της επικοινωνίας.
Θεός είναι αυτό που είπα εγώ παραπάνω. Σ'αρέσει δεν σ'αρέσει. Πάντως σίγουρα θεός δεν είναι ότι θέλει ο καθένας να είναι.
Θα μου πεις όπως είπες ήδη σε άλλους "Σε πειράζει η λέξη;" Ναι με πειράζει. Γιατί οι λέξεις και τα νοήματά τους είναι ότι πολιτιμότερο έχουμε για να επικοινωνούμε.
Και συμφωνώ ότι ο ορισμός των λέξεων είναι πολύ σημαντικός και βασικός για την επικοινωνία μας. Ίσως όμως όχι τόσο στο συγκεκριμένο θέμα και εξηγούμαι.
Δεν είμαι τόσο σίγουρος είναι για τον ορισμό της λέξης θεός. Ναι σήμερα το ορίζουμε έτσι, αλλά η λέξη είναι παλαιά και είχε αρκετά διαφορετικούς ορισμούς στο παρελθόν. Πιθανότατα τελείως άσχετους με αυτόν που της δίνει η θρησκεία σήμερα.
Είναι μια λέξη που άλλαξε ορισμούς ανά τους αιώνες με αποτέλεσμα να μην έχει σαφές νόημα νομίζω εκτός ίσως από το ότι δηλώνει μεγαλείο. Και επειδή απευθύνεται σε κάτι πολύ προσωπικό, για αυτό την χρησιμοποιεί ο καθένας διαφορετικά.
Εν ολίγοις, δεν διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά και δεν μπορώ να βρω καλύτερη λέξη για να περιγράψω αυτό το αντικείμενο της πίστης του καθενός.
Αυτό το σχόλιο σου δεν απευθύνεται σε εμένα αλλά θα ήθελα να πω κάτι γιατί βρίσκω την λογική σου λάθος.Με συγχωρείτε αλλά όπως έχω πει ξανά και αλλού για να καταλήξει κανείς σ'αυτό το συμπέρασμα πρέπει πρώτα να διαπιστώσει κανείς πως κάτι υπάρχει, ύστερα να το μελετήσει και τέλος αν τελικά διαπιστώσει ως αποτέλεσμα της μελέτης του ότι το αντικείμενο έρευνάς του είναι ακατανόητο τότε να πει πως κάτι είναι ακατανόητο.
Αν ας πούμε (υποθετικά μιλάω) έχουμε σήμερα την άποψη ότι κάποια φαινόμενα της κβαντικής φυσικής (π.χ. ο δυισμός κύματος-σωματιδίου ή η κβαντική υπέρθεση) είναι δυσνόητα σ'αυτό το συμπέρασμα καταλήξαμε αφού τα παρατηρήσαμε και τα μελετήσαμε.
Όταν όμως όπως συμβαίνει στην περίπτωση των θρησκειών αυτή η ιδιότητα (του ακατανόητου) τίθεται αξιωματικά και a priori τότε σόρρυ κιόλας αλλά κάτι μου βρωμάει! Μάλλον κάποιος προσπαθεί να προστατεύσει την αγαπημένου φαντασίωση από την κριτική ανάλυση.
Για κάποιον που θεωρεί ότι ο θεός είναι πέραν των ικανοτήτων κατανόησης του ανθρώπου, ο θεός υπάρχει. Δεν αμφισβητεί την ύπαρξη αλλά την κατανόηση του.
Δεν έχει μεν παρατηρηθεί άμεσα αλλά υπάρχει με την έννοια ότι ανάγει σε αυτόν όλα όσα δεν μπορεί να εξηγήσει αλλιώς αλλά τα παρατηρεί επαρκώς.
Δεν λέμε κάτι διαφορετικό. Και η πίστη και η απιστία είναι πάντα πάνω σε κάποιο ορισμένο αντικείμενο. Αυτό είπα και εγώ μόνο από την πλευρά της απιστίας, η πίστη είναι ανάλογη φυσικά.Κι όμως άλλο πιστεύω στην ύπαρξη του θεού (αποδέχομαι το ότι υπάρχει χωρίς δεδομένα-στοιχεία-αποδείξεις) άλλο πιστεύω στον εαυτό μου (έχω αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μου) και άλλο πιστεύω στην επιστήμη (εμπιστεύομαι την ικανότητά της να μου δώσει έγκυρες πληροφορίες για τον κόσμο). Ίδια λέξη άλλες σημασίες. Και πριν πεις το ίδιο για την έννοια του θεού θα σου πω ότι οι πολυσημία των λέξεων είναι κάτι που γίνεται σε βάθος χρόνου από την γλωσσική κοινότητα και όχι αυθαίρετα από τον κάθε ομιλητή.