Scifimom καλως ήλθες. Μια ερώτηση, είσαι παντρεμένη με θρησκευτικό γάμο; Όταν τον έκανες ήσουν άθεη;
Ναι και ναι
Όταν γνώρισα τον άνδρα μου (επίσης άθεο) αποφασίσαμε να παντρευτούμε με πολιτικό γάμο για να αποφύγουμε όλα τα φριχτά και ακριβά ταρατατζούμ, που γενικά δεν μας αρέσουν (είμαστε γενικώς minimal). Οπότε ανακοινώσαμε στους γονείς μου (Ο σύζυγος είναι ορφανος από μητέρα και πατέρα) τις προθέσεις μας... Ο πατέρας μου κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό, άρχισε να φωνάζει πως θα μας κόψει την καλημέρα, πως θα κόψει την καλημέρα και στη μητέρα μου που "μας υποστηρίζει", πως άμα αλλάξει το καθεστώς και έχουμε "Θεοκρατία"
![Surprised :o](./images/smilies/icon/surprised.gif)
ο γάμος μας θα είναι άκυρος κλπ κλπ κλπ. Οπότε καθίσαμε κάτω και ζυγίσαμε τα υπερ και τα κατά. Δηλαδή προτιμάμε να κάνουμε το κέφι μας και μετά να μην μιλάμε με την οικογένειά μας? Ή να κάνουμε υπομονή μιά ώρα και να τα έχουμε με όλους καλά? Και διαλέξαμε το δεύτερο. Παντρευτήκαμε σε ένα ξωκλήσι στην Αθήνα που χωρούσε 15 άτομα, οι μισοί μας καλεσμένοι άργησαν να έλθουν γιατί χάσανε το δρόμο. Δεν φορούσαμε ούτε λευκό νυφικό ούτε μαύρο κοστούμι, ο ιερέας ήταν συμμαθητής του άντρα μου από το γυμνάσιο οπότε έκανε αστεία όλη την ώρα και γελούσαμε. Φύγαμε Σάββατο από το σπίτι μας με το αυτοκίνητό μας, παντρευτήκαμε και μετά ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητό μας και πήγαμε σπίτι μας. Ο κουμπάρος μας είναι επίσης άθεος και η κουμπάρα μας το ίδιο
![Laughing :lol:](./images/smilies/icon/lol.gif)
. ένας φίλος που μας τραβούσε βίντεο με έχει να γελάω νευρικά και να ξύνω τη μύτη μου κατα την ώρα του "μυστηρίου". Το μόνο που θυμάμαι έντονα είναι ότι με κόβανε τα παπούτσια.
Με την ίδια ψυχολογική πίεση έχουμε βαφτίσει και τα παιδιά μας (Θα το μετανιώνω σε ολόκληρη τη ζωή μου) αλλά του λάχιστον οι νονοί τους είναι εξίσου άθεοι με εμάς. (Ωραία είπανε το "πιστεύω" και τι έγινε θα τους κατηγορήσει κανείς για ψευδορκία?).
Γενικά καθώς είμαι και το πρώτο παιδί της οικογένειας και το μοναδικό κορίτσι, όλοι περίμεναν να κάνω όλα τα χαζά "Παραδοσιακά" και βαρετά πράγματα, για να κλαίνε και να κοιτάνε φωτός δέκα χρόνια μετά. Όταν είσαι 25 (τότε παντρεύτηκα) και φουλ ερωτευμένος δεν τα ψειρίζεις και πολύ τα πράγματα, λες "δεν βαριέσαι" και προχωράς.
Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάζομαι τώρα με αυτά που έκανα τότε και αν τα ξαναέκανα μάλλον θα αντιδρούσα διαφορετικά, αλλά τώρα... είναι αργά για δάκρυα