Ένας κοινός μας γνωστός με του Γιατρού είχε πει:Cenobite έγραψε: Προσωπικά αν και βετεράνος άθεος διαφωνώ σε μερικά σημεία.
Αν και από οικογένεια χριστιανών, έγινα άθεος χωρίς να χρειαστεί να μου πει κανείς κάτι. Απλά διάβασα και έμαθα και κατάφερα να αναγνωρίσω τι έιναι ψέμα και τι αλήθεια κατά την προσωπική μου λογική (άρα κατι χρειάστηκε να σου πει κάποιος έστω και γραπτώς, που να είναι αποδεκτό απο την προσωπική λογική σου). Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να βγούμε στους δρόμους και να διαδίδουμε τα πιστεύω μας (χρειάζεται όμως να συνεννοούμαστε με τους άλλους και προυπόθεση είναι η "προσωπική" να γίνει "κοινή" ως κώδικας).
Σε μια τέτοια περίπτωση σε τι θα διαφέρουμε από τους προσηλυτιστές των πιστών. Η αθεΐα σημαίνει κατά κάποιον τρόπο ελευθερία σκέψης και έκφρασης (οτι δλδ μπορώ να τα σκέφτομαι ΟΛΑ και να εκφράζομαι συγκεκριμένα. Σωστά;) Αν πέσουμε στο επίπεδο να κάνουμε ότι και αυτοί (τί δλδ; να θέλουμε να μας καταλάβουν οι άλλοι;) τότε δεν θα σημαίνει πια το ίδιο (δλδ οι άθεοι δεν θέλουν να τους καταλαβαίνουν; Αρκούνται στο οτι ξέρουν, αυτά που νομίζουν οτι ξέρουν οι ίδιοι; δεν νομίζω). Ο ελεύθερος νους, δε χρειάζεται "οδηγούς" για να τον βγάλουν από το αδιέξοδο (αν δεν έχει αδιέξοδο, σίγουρα. Αν έχει όμως; τι χρειάζεται τότε;).
Ταπεινή μου άποψη και πάλι.
Σκέφτεσαι καλύτερα όταν σκέφτεσαι εναντίον. Οτι δλδ, όταν ξέρεις για ποιό πράγμα σκέφτεσαι και γιατί.
Με αυτή τη λογική, προσωπικά, τρελαίνομαι για προσυλητιστικές απόπειρες (αρκεί να μην είναι ΒΑΡΕΤΕΣ). Μου δείχνει τι καπνό φουμάρω και αν είναι να πάρω κανα καλύτερο για να τη βρίσκω καλύτερα.
Υ.Γ. προς τάνγκο (κυρίως). Τα παιδιά μαθαίνουν να σκέφτονται (επειδή είναι σε ανάπτυξη τα γνωστικά του όργανα). Δλδ τρόπο σκέψης (συνειρμούς), οχι περιεχόμενο (που θα το ξεχάσουν και κάποια στιγμή). Για να μπορέσει το "κατι που έμαθα" να γίνει μέρος του τρόπου σκέψης πρέπει να βιωθεί. Στις σχολικές ηλικίες, τα βιώματα (που κατοχυρώνουν ή οχι τα "κατι" που μαθαίνουν) έρχονται απο το σπίτι οχι απο το σχολείο. Έκτος αν στο τελευταίο έχουμε ξεφορτώσει την ευθύνη του βιώματος (όπως στον πατέρα μου π.χ. που ήταν ορφανός απο κούνια με αποχή απο τον πατέρα του στο μεγάλωμα του)