Εγώ δεν έχω βαπτίσει το παιδί μου. Έκανα ονοματοδοσία λίγες μέρες μετά τη γέννηση.
Το αν είναι βαπτισμένο ή όχι (στην ουσία δηλαδή το αν ανήκει σε θρήσκευμα ή όχι, και αν ναι σε ποιο θρήσκευμα) είναι μεν καταγεγραμμένο στο ληξιαρχείο, αλλά
δεν αναφέρεται στα πιστοποιητικά που εκδίδονται, παρά μόνο αν το ζητήσεις εσύ.
Σύμφωνα με την απόφαση 134/2001 της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, "Η αναγραφή του θρησκεύματος επί των ληξιαρχικών πράξεων που εκδίδει ο δήμος πρέπει να γίνεται μόνο στην περίπτωση που το θρήσκευμα, σύμφωνα με τον νόμο, αποτελεί προϋπόθεση εξασκήσεως δικαιώματος, άλλως πρέπει να παραλείπεται."
Επομένως, όταν θα χρειαστείς απόσπασμα ληξιαρχικής πράξης γέννησης του παιδιού για οποιονδήποτε λόγο, να κοιτάξεις το χαρτί που θα σου δώσουν και
να βεβαιωθείς ότι δεν αναφέρει θρήσκευμα. Να μην λέει ούτε καν "άθρησκο" ή "άνευ θρησκεύματος", να μην γράφει καν τη λέξη "θρήσκευμα" με κενό από δίπλα. Αν έχει κάποια πληροφορία για θρήσκευμα, να τους δώσεις πίσω το χαρτί και να ζητήσεις να σου εκδώσουν άλλο, χωρίς θρήσκευμα.
Η οικογενειακή μερίδα και άλλα πιστοποιητικά έτσι κι αλλιώς δεν γράφουν θρήσκευμα, αλλά καλού κακού να τα ελέγχεις κι αυτά.
Αυτό να το προσέξεις ιδιαίτερα όταν πάρεις το χαρτί για να γράψεις το παιδί στο σχολείο. Να μην έχει καμία πληροφορία για το θρήσκευμά του πάνω - να μην γράφει πουθενά τη λέξη "θρήσκευμα".
Όσον αφορά το άλλο σου ερώτημα, η απάντηση είναι ότι
δεν στιγματίστηκε καθόλου μα καθόλου. Ούτε κατά διάνοια.
Το παιδί μου δεν έκανε θρησκευτικά ποτέ του, ανέφερα σε κάθε ευκαιρία ότι δεν είμαστε χριστιανοί (π.χ. όταν με ρώτησε συμμαθητής του για ποιο λόγο δεν κάνει θρησκευτικά, ή όταν με ρώτησαν κάποιες μητέρες πότε γιορτάζει το όνομά του - ανέφερα την ονοματοδοσία με την αφορμή αυτή) και ποτέ μα ποτέ δεν έπαιξε κανένα βλέφαρο, δεν είδα καμία παράξενη αντίδραση. Επίσης το ίδιο δεν προβληματίστη,ε ποτέ ως προς το γιατί δεν κάνει θρησκευτικά, αφού από μικρό ήξερε ότι εμείς δεν είμαστε χριστιανοί. Όλα φυσικά και όλα ωραία. Είχε φίλους από την αρχή και ήταν από τα πιο αγαπητά παιδιά του σχολείου σε όλο το δημοτικό.
Ακούω πάρα πολύ κόσμο να προβληματίζεται για το θέμα αυτό. Νομίζω όμως ότι η ανησυχία είναι όλη μέσα στο κεφάλι μας. Δεν τίθεται κανένα θέμα στιγματισμού, ούτε περιθωριοποίησης ούτε τίποτε παρόμοιο. Νομίζω πως όταν είμαστε συνειδητοί και σίγουροι για την επιογή μας και όταν φερόμαστε απλά και φυσικά, χωρίς ούτε φόβο και ανησυχία για το πώς θα μας αντιμετωπίσουν ούτε επιθετικότητα για να ισορροπήσουμε την ανησυχία μας (επειδή νομίζουμε ότι ίσως μας λοξοκοιτάξουν), μας αντιμετωπίσουν και οι άλλοι με φυσικότητα και όλα κυλάνε ρολόι.
Σκέψου το εξής απλό: ακόμη σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου οι περισσότεροι ανήκουν στο ίδιο θρήσκευμα, υπάρχουν και υπήρχαν πάντα άνθρωποι που ανήκουν σε άλλα θρησκεύματα. Νομίζεις ότι αυτοί όταν πάνε τα παιδιά τους σχολείο εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να τα βαφτίσουν χριστιανούς για να μην στιγματιστούν; Σίγουρα όχι. Έχουν τις πεποιθήσεις τους δεδομένες.
Ίσως αναζητούν τρόπους να βοηθήσουν το παιδί σε περίπτωση που τα άλλα παιδιά του κάνουν ερωτήσεις ή του μιλήσουν υποτιμητικά, αλλά δεν διανοούνται να αλλάξουν πεποιθήσεις, ούτε να προσποιηθούν ότι είναι χριστιανοί, βαφτίζοντας το παιδί τους. Αυτό είναι που συζητάς να κάνεις εσύ: να παραστήσεις τον χριστιανό ενώ δεν είσαι, και να κάνεις και το παιδί σου χριστιανό ενώ δεν σε εκφράζει αυτό.
Ίσως να υπήρχε λόγος αν γίνονταν π.χ. διωγμοί κατά των αλλόθρησκων, αλλά προφανώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Νομίζω ότι ο βασικός λόγος που νιώθουμε άβολα με το να μην βαπτίσουμε τα παιδιά μας, είναι ότι νιώθουμε πως έτσι "αποστατούμε", επειδή εμείς υπήρξαμε χριστιανοί, ανατραφήκαμε ως χριστιανοί, και νιώθουμε ότι όλοι περιμένουν από εμάς να φερθούμε ως χριστιανοί και να κάνουμε τα παιδιά μας χριστιανούς. Δεν ανατραφήκαμε από την αρχή σε μια άλλη ομάδα, όπως π.χ. οι εβραίοι, και νιώθουμε ότι φεύγουμε από τους "δικούς μας" και μένουμε μετέωροι, χωρίς ένα πλαίσιο.
Εκεί ακριβώς όμως είναι που χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι στη δική μας ευχέρεια να επιλέξουμε ένα νέο πλαίσιο, που το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Και δεν είμαστε μόνοι, είμαστε πολλοί, έστω κι αν είμαστε ακόμη διάσπαρτοι. Καλώς ήλθες στην παρέα!