Λοξίας έγραψε:Αμάν βρε συ Διαβολικέ! έλεος λέμε...
πετάς από θέμα σε θέμα σαν την μελισσούλα, παίρνεις λίγο γύρη από δω, λίγο απο κει, μας ζητάς συνεχώς νέκταρ για την κυψέλη σου, βγάζεις συμπεράσματα και ερμηνεύεις τις απόψεις μας κατά το δοκούν, από μέλισσα το γυρνάς σε σφίγγα όταν σε ρωτάμε την γνώμη σου, και αν αποφασίσεις να μας δώσεις μας δώσεις καμμιά στάλα από αυτήν, είναι τόσο θολή που χρειαζόμαστε 7 καθηγητές φιλοσοφίας για να βγάλουμε νόημα.
Στο κάτω κάτω βρε παιδί μου ο Καρτέσιος (Descartes για σένα), είπε: Cogito, ergo sum
Δεν είπε: Cogito sine mente, ergo sum
βάλε ρε παιδί μου και λίγη mente στο cogito να συνεννοηθούμε!
Για να συννενοηθούμε λοιπόν:
1. Σκέφτομαι, γράφω και απαντώ πάνω στο ερώτημα πως καλύπτεται το κενό του ελληνικού αθειστικού λόγου.
Αυτό ξεκινά απο την ερώτηση του πως πρέπει να αντιμετωπιστεί ο φόβος του Φόβου.
Οτιδήποτε και αν βγεί σαν απάντηση απο οποιονδήποτε, θα συμπληρώνω οτι πρέπει σε οποιαδήποτε λύση και αν προταθεί, να έχει ο καθένας μας, χωριστά, τεστάρει τη προσωπική του συνέπεια ΠΡΩΤΑ, για την πραγμάτωση της όποιας λύσης έχουν όλοι συμφωνήσει. Αλλιώς τον παίζουμε ομαδικά, γιατί οταν ξεκινήσουμε και ο καθένας πάει για το όποιο γουστο, του βρέθηκε μετά, δλδ φανεί ασυνεπής τοτε γιατι να χάνουμε το χρόνο μας όλοι, αναζητώντας κοινές λύσεις σε κοινά προβλήματα αλλά που κατόπιν ο καθένας αν γουστάρει θα ακολουθεί, όποτε γουστάρει. Είναι ή δεν είναι μαλακία να ψαχνόμαστε λοιπόν;
Σε συνέχεια του πρώτου περι προσωπικής συνέπειας ως υποχρεωτικής συνθήκης να πάμε παραπέρα...
2. Μέχρι στιγμής δεν εχω πει τίποτα και σε κανέναν για τίποτα και για κανένα. Το μονο που κάνω είναι να εξετάζω γραπτά βοηθώντας να κεντράρουν αυτούς που προσπαθούν να κεντράρουν με τη σειρά τους τη λύση με τον όποιο τρόπο τους.
Δεν μπορώ (δεν εχω και δεν υπάρχει) να δωσω λύση πακέτο (πες μας τη μαγική συνταγή) σε κανένα, ταπαμε αυτά. Μπορώ απλά να βοηθήσω να κεντράρει κάποιος τη σκέψη του, τον προβληματισμό του.
3. Όποιος συνεχίζει να βλέπει τα σχόλια μου και τα κείμενα μου ως "επίθεση" επιβεβαιώνει όλα αυτά που ολο αυτο τον καιρό έχουμε όλοι συλλάβει. Δλδ όταν σε κάποιον τον κάνω με τα λεγόμενα
του να θέσει ερωτήσεις στον εαυτό του που δεν έχει κάνει ποτε ο ίδιος, είτε γιατί δεν επιθυμεί είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο, τότε βλέπει "επιθέσεις" και "δυσνότα πράγματα" (έρχεται προσωπο με προσωπο με την ιδέα που έχει για τον εαυτό του). Στην ουσία και μεταφορικά μιλώντας απλά σας δείχνω ενα καθρέπτη. Όπως καταλαβαίνετε οι αντιδράσεις ποικίλουν.
Επειδή απο την άλλη ΚΑΝΕΝΑΣ δεν με όρισε καθρεπτομεταφορέα κανενός, έρχομαι πάρα πάρα πολύ συχνά στο ερώτημα για το αν τελικά να πάρω τον πούλο και να μη ξαναγράψω ποτέ τίποτα ή οχι. Οχι γιατί "αισθάνομαι" ή εχω την "άποψη" οτι δεν με καταλαβαίνετε (με καταλαβαίνετε πολύ καλά) αλλα για το αν πράγματι μπορώ να επικαλεστώ οτι εχω τέτοιο δικαιώμα ή οχι. Μέχρι στιγμής είμαι του να την κάνω οτι δλδ ΟΧΙ,
δεν πρέπει να δείχνει κανείς σε κανένα καθρέπτη που δεν ζήτησε. Απόδειξη είναι οτι κανένας δεν εχει εναντιωθεί σε κάποια "θέση" μου (γιατί δεν έχω, απλά συνδυάζω τα ντοτς που λαμβάνω, ταπαμε αυτά), παρά μονο οτι δεν τα γράφω "καθαρά" είναι "καρκινώδη" χωρίς χρώμα, χωρίς ουσία, χωρις feel good για κανέναν, είναι -οσο μπορώ τουλάχιστο-αποσταγμένη, ξερή, άγευστη, άχρωμη, άοσμη, σκέψη. Αυτό μπορώ αυτο παρουσιάζω.
Όποιος αναζητεί feel good εγγυόμαι την μονη πηγή που δε θα το βρεί ποτέ, τα γραπτά ΜΑΣ. Παω πριν το Γιατρό να δω μονος μου το αν αυτη η σκέψη είναι όντως καρκίνος ή οχι. Αν είναι θα πεθάνω διανοητικά μονος (δεν είναι martyrdom. Είναι γούστο μου και εχω προετοιμαστεί και δεσμευτεί οτι θα παω μεχρι τελους να το βρω. Απο σκέτη, υποκειμενικά ειδόμενη κάβλα και μονο). Αν οχι, θα πω το αποτέλεσμα και ο Γιατρός θα έχει χειροπιαστά αποτελέσματα για το αν είναι ή οχι (γιατί τωρα δεν έχει, έχει μονο ιδέες).
Αν κάποιος ποτέ προετοιμαστεί και πεί οτι θέλω να κάνω (οτιδήποτε) και να γίνω αυτό (οτιδήποτε) και θα κάνω οτι πρέπει μεχρι τέλους και φέρνοντας το στην έσχατη συνέπεια του να σημαίνει οτι πρέπει να δω και στον καθρέπτη και να αναζητήσει τον δούλο που θα του τον φέρει, τότε ναι να τρέξω και να τσακιστώ να τον δείξω. Το να περιφέρομαι λες και είμαι ο τρελός του χωριού που γυρνά με ενα σταυρό στο χέρι δειχνοντας τον στους περαστικούς λέγοντας "μετανοείτε", ΟΧΙ, σε ΚΑΜΙΑ, ΜΑ ΚΑΜΙΑ, ΜΑ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.
Όποιος διακρίνει ασυνέπεια στα παραπάνω ΤΟΝ ΕΚΛΙΠΑΡΩ να μου τη δείξει, είναι ζωτικής σημασίας για μένα να ξέρω που είμαι ασυνεπής. Αυτό προσπαθούσα και με βοήθησαν όλοι, να διορθώνω την ασυνέπεια μου. Πίστεψα οτι θέλανε και οι ίδιοι το ίδιο. Έσφαλα mea culpa (μιας και πιάσαμε τα λατινικά
)
Its as simple as fuck
“My legacy will be like cash, which is distributed to many heirs, each transforming his portion into a profit that conforms to his nature: this profit will no longer reveal its derivation from my legacy.” — Georg Simmel (1918)