forum.atheia.gr

Καλησπέρα, είμαι αρκετά παλιό μέλος αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους δεν ήθελα να συμμετάσχω στις συζητήσεις αλλά επέλεγα μόνο να διαβάζω.
Με αφορμή αυτή τη συζήτηση: "πάτερ ημών" - πώς μιλάμε στα παιδιά για αθεΐα και θρησκεία αποφάσισα να μοιραστώ τις απορίες μου για το πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά στο χώρο εργασίας.

Για να μην μακρηγορώ θα μπω κατευθείαν στο θέμα, είμαι προπονητής σε ακαδημία και προπονώ παιδιά ηλικίας 13-15 ετών, λόγω του νεαρού της ηλικίας μου οι σχέσεις μας είναι πάρα πολύ καλές και το κλίμα στις προπονήσεις πολύ φιλικό. Σε αυτό το σημείο να διευκρινίσω το προφανές, είμαι άθεος, κάτι το οποίο δεν κρύβω αλλά δεν επιδεικνύω κιόλας. Δίπλα στις εγκαταστάσεις όπου προπονούμαστε υπάρχει μία εκκλησία, συνεπώς κάθε φορά που χτυπάει η καμπάνα της εκκλησίας κάποιοι κάνουν το σταυρό τους σταματώντας στιγμιαία την προπόνηση (3-5 δευτ.) εγώ προφανώς όχι. Το ίδιο έγινε και στα εγκαίνια των εγκαταστάσεων όπου επανειλημμένα "έπρεπε" να σταυροκοπηθούμε καθώς ήρθε ο παππάς για να ευλογήσει.
Παρατηρώντας την συμπεριφορά μου, αρκετές φορές τα παιδιά έχουν πει χιουμοριστικά(;) ότι είμαι άθεος. Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν το λένε χιουμοριστικά ή αν το γνωρίζουν (δεν αποκλείεται να το γνωρίζουν γιατί είμαστε κλειστή κοινωνία ωστόσο θεωρώ πιθανότερο απλά να αστειεύονται, σε κάθε περίπτωση εγώ πάντα αλλάζω συζήτηση αποφεύγοντας να απαντήσω.

Ο λόγος που αποφεύγω να απαντήσω δεν είναι γιατί ανησυχώ για τα παιδιά καθώς θεωρώ πως αυτό δεν μπορεί να κλονίσει τη σχέση μας. Αυτό για το οποίο ανησυχώ είναι η αντίδραση των γονιών αν μάθουν από τα παιδιά τους ότι ο προπονητής τους είναι άθεος ή ακόμη χειρότερα την πιθανότητα κάποιο παιδί να πει στους γονείς τους "είμαι άθεος μαμά γιατί είναι κακό; και ο προπονητής μου είναι".

Σίγουρα κάποιοι θα αστειευτούν λέγοντας "καλά άθεος είσαι δεν είσαι και λεπρός" ωστόσο γνωρίζετε πολύ καλά σε τι κοινωνία ζούμε και γνωρίζετε ακόμη καλύτερα πως αυτό μεγεθύνεται σε πιο κλειστές κοινωνίες.

Θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας.

Ευχαριστώ.

Εάν πιστεύεις ότι θα σου δημιουργήσει προβλήματα στην προσωπική σου ζωή τα οποια δεν μπορείς να αντιμετώπισης θα ήταν καλύτερο να μην "αποκάλυψης" την θέση σου

η αθεια δεν κρύβεται. όπως και η θρησκεία. ειδικά σε κλειστές ομάδες, όπως είναι η εκπαίδευση, και ο αθλητισμός μέσα στα πλαίσια της, η εργασία, κ.τ.λ.απλώς αν δεν το δηλώσεις μένουν μόνο με την υποψία.
εγώ π.χ. πάω σε εσπερινό λύκειο και ζήτησα απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών γιατί δεν με εκφράζει θρησκευτικά το συγκεκριμένο μάθημα, όταν με ρώτησε ένας συμμαθητής μου σε τι θρήσκευμα πιστεύω του είπα σε κανένα γιατί είμαι άθρησκος.
η δική μου η περίπτωση όμως διαφέρει γιατί είμαι 52 χρονών και υπάρχει κάποιος σεβασμός στην άποψη μου από τους συμμαθητές μου που είναι κι αυτοί κοντά στην ηλικία μου, αντίθετα εσύ έχεις να κάνεις με ανώριμους νέους που οι περισσότεροι δεν θα κάτσουν να πάρουν στα σοβαρά το τι πιστεύεις, στην χειρότερη περίπτωση μπορούν να το πάρουν και στραβά, ειδικά όσοι έχουν θρησκευτική αγωγή από το σπίτι τους,
με λίγα λόγια δείξε ζήλο για την εργασία σου και άσε να σε κρίνουν μέσα από αυτήν. το τι πιστεύει ο καθένας μας δεν έχει και μεγάλη σημασία, ειδικά για την θρησκεία, είναι κάτι πολύ προσωπικό, οπότε μην δίνεις συνέχεια στα πειράγματα η στο ενδιαφέρον τους για το τι πιστεύεις, κάνε τους λίγο περισσότερο τροχάδην και θα αρχίσουν να το ξεχνάνε και να βελτιώνονται σωματικά ταυτόχρονα . αυτά.

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις, να αναφέρω ότι είμαι νέος σε ηλικία 20-25 ετών.

svoin στην προσωπική μου ζωή, οι φίλοι συγγενείς κλπ γνωρίζουν ότι είμαι άθεος, στον χώρο εργασίας μου όμως όχι, ούτε το αφεντικό μου, αλλά ούτε και οι συνάδελφοί μου. Στον χώρο εργασίας δεν το γνωρίζουν όχι επειδή το απέκρυψα απλά επειδή δεν έτυχε.

Κι εδω που τα λεμε κανεις δεν προκειται να σε ρωτησει εαν εσυ δεν ο ιδιος το φανερωσεις,πραγμα που εγω προσωπικα θεωρω ως το καλυτερο,γιατι ειναι λαθος να μπερδευουμε τον ιδιωτικο βιο με τον δημοσιο επειδη οι οποιες πεποιθησεις οταν δημοσιευονται δεν οδηγουν παντοτε και σε καλο.

Λαθε βιωσας ελεγε ο Επικουρος.Ζησε στην αφανεια.

Με μεγάλη επιφύλαξη θα απαντήσω, καθώς θεωρώ το θέμα πολύ λεπτό και δεν έχω την αντίστοιχη εμπειρία (εργάζομαι μόνη μου στο σπίτι, οι συνεργάτες μου είναι ενήλικες και συνήθως δεν τους βλέπω καν).

Όλοι οι ενήλικες έχουμε ευθύνη απέναντι σε όλα τα παιδιά - ένα παραπάνω αν είναι δικά μας παιδιά, παιδιά συγγενών ή φίλων, και φυσικά στους μαθητές μας. Όλοι εμείς, και όχι μόνον οι γονείς τους, τα ανατρέφουμε, τα εκπαιδεύουμε, τα καθοδηγούμε, είτε το θέλουμε είτε όχι - οπότε καλύτερα να είμαστε συνειδητοί σε αυτά που κάνουμε. Κάνεις πολύ καλά λοιπόν που προβληματίζεσαι.

Κατά τη γνώμη μου αυτά είναι τα σημεία κλειδιά:

1. Είσαι εκπαιδευτικός, άρα οτιδήποτε πεις ή κάνεις, ακόμη και άσχετο με το αντικείμενό σου, θα εκληφθεί έστω και ασυναίσθητα από τους μαθητές σου ως νουθεσία, σύσταση ή διδαχή. Αυτό ισχύει πολύ πιο έντονα στην περίπτωση που οι μαθητές είναι παιδιά, όπως οι δικοί σου, διότι τα παιδιά έχουν διαρκώς στραμμένη την προσοχή τους στα πρόσωπα κύρους, τα οποία βλέπουν ως πρότυπα (προς μίμηση ή αποφυγή).
Επομένως το αν θα επιλέξεις να μιλήσεις για τις θρησκευτικές σου πεποιθήσεις έχει σημασία.

2. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις σου δεν άπτονται του αντικειμένου επαγγέλματός σου.
Επομένως δεν χρειάζεται να τις αναφέρεις (αλλά ούτε υπάρχει λόγος να τις κρύβεις).

3. Στα παιδιά οφείλουμε ειλικρίνεια, όχι μόνον για λόγους ηθικής συνέπειας, αλλά και για να κερδίσουμε και να διατηρήσουμε την εμπιστοσύνη τους, για να μπορούν να βασίζονται σε εμάς.
Επομένως δεν θα πρέπει να αποφύγεις να μιλήσεις για τις πεποιθήσεις σου (αλλά ούτε και να το επιδιώξεις).

Γνώμη μου λοιπόν:
Εάν ερωτηθείς ευθέως ή εάν υποχρεωθείς να πάρεις θέση με κάποιον τρόπο, θα πρέπει να απαντήσεις ευθέως και να πάρεις ξεκάθαρη θέση ως προς το τι πιστεύεις εσύ. Σε κάθε άλλη περίπτωση είναι προτιμότερο να αγνοήσεις το θέμα διότι δεν είναι στην άμεση δικαιοδοσία σου, ούτως ειπείν.

Νομίζω ότι έτσι όπως το έχεις διαχειριστεί μέχρις στιγμής τα πας πολύ καλά.

Είναι λεπτή η θέση σου, Andreas.

Όπως είπε και ο Θεόφιλος, η αθεΐα δεν κρύβεται. Φαντάζομαι αυτό είναι ένα πρόβλημα που το έχουν όλοι όσοι δουλεύουν με παιδιά, π.χ. κι ένας μαθηματικός στο σχολείο, ή ένας δάσκαλος πιάνου.

Για μένα η καλύτερη λύση είναι πάντα η ειλικρίνεια αλλά δεν θα υποστώ εγώ τις συνέπειες της ειλικρίνειάς σου. Για παράδειγμα εμένα αν με ρωτήσει κάποιος τι θρήσκευμα είμαι (ζω στη Σαουδική Αραβία) και αν δεν μπορώ να αποφύγω την απάντηση, του λέω: «Αυτό είναι κάτι που δε θέλω να συζητήσω, διότι αν το κάνω σύμφωνα με τους νόμους εδώ μπορεί να καταλήξω στη φυλακή». Αυτό είναι το πιο ειλικρινές που μπορώ να πω, χωρίς να φοβάμαι (τόσο πολύ) ότι θα έχω μπλεξίματα.

Είναι κρίμα στον 21ο αιώνα στην Ελλάδα να υπάρχουν τέτοια προβλήματα. Ένας από τους στόχους της Ένωσης είναι να μπορούμε όλοι να φανερώνουμε τις πεποιθήσεις μας χωρίς να φοβόμαστε συνέπειες. Όσο περισσότερο ακούγεται η Ένωση, τόσο ο κόσμος θα συνηθίζει ότι Έλληνας δε σημαίνει ΧΟ.

Γεια σου και απο μενα Ανδρεα. Οπως τα εχεις περιγραψει παραπανω, μια χαρα το χειριζεσαι. Το μονο που θα προτεινα ειναι να αποφευγεις τη συμμετοχη στον αγιασμο, ειδικα τα σταυροκοπηματα και τα χειροφιληματα εφοσον εισαι παρων, και γενικα να μην κανεις πραγματα που δεν πιστευεις εστω και αν ο ιδιοκτητης επιμενει οτι η ευχουλα του μαγου της φυλης θα βοηθησει τα παιδια. Δεν εχεις κανενα λογο να αισθανεσαι ασχημα, θα εχεις ομως αν υποκρινεσαι.

Αν τυχον εισαι προπονητης ποδοσφαιρου, μπορεις ισως να πεις σε καποια συζητηση στα παιδια οτι οι προσευχες και οι γονυκλισιες δε βοηθησαν και πολυ τη Βραζιλια στο Μουντιαλ. Μπορεις επισης να τους πεις οτι αγιασμο κανει ο πρωταθλητης, αγιασμο και αυτος που επεσε, οποτε τα παιδια θα συμπληρωσουν τις τελειες. Ετυχε να' χω φανερα πιστο προπονητη πιο μικρος ( τις χριστοπαναγιες τις ειχε ψωμοτυρι αν και ηταν παπαδοπαιδι ή μηπως επειδη ηταν παπαδοπαιδι; ) και θυμαμαι να του κανω ερωτηση για μια ηττα του ΠΑΟΚ την περιοδο που ηταν παλι προπονητης ο Αναστασιαδης. Για καποιο λογο, η κλασικη απαντηση "αγνωσται αι βουλαι" δε με καλυψε. Δεν τα γραφω αυτα για να αρχισουμε ακυρη συζητηση για τις ομαδες στην ενοτητα για την αθεΐα, απλα δινω παραδειγματα θεματος σχετικου με πιστη που μπορει να χρειαστει να συζητησεις με τα παιδια. Δε νομιζω οτι θα συζητησουν ποτε πχ για το ραμαζανι και την ειδικη αδεια που πηρε η εθνικης Αλγερια να τρωει κανονικα γιατι ο Αλλαχ ειναι ποδοσφαιροφιλος.

επικουρειος έγραψε:...γιατι ειναι λαθος να μπερδευουμε τον ιδιωτικο βιο με τον δημοσιο...

Σε αυτήν την κοινωνία που έχουμε φτιάξει είμαστε υποχρεωμένοι να κρυφτούμε από τον διπλανό μας, ακόμα κι από τον ίδιο μας τον εαυτό... Σύνορα παντού... Κάγκελα παντου, που έλεγε και ο Τζίμης...
Το λάθος είναι η απόκρυψις του ιδιωτικού βίου... Τι το κακό κάνουμε που πρέπει να μη κοινοποιηθή; Κανένα κακό... Η κοινωνία είναι ανίκανη να αποδεχθή την ιδιαιτερότητα της κάθε προσωπικότητος και αυτό πρέπει να αλλάξουμε. Μεγαλώνουμε (και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας) μαθαίνοντας να κρυβόμαστε, να φυλαγόμαστε από την κοινωνία, να ιδιωτεύουμε... Σκατά στα μούτρα μας... Σκατά στην κοινωνία μας.
Αυτά Ανδρέα είναι σκόρπιες, εύκολες σκέψεις ενός ρομαντικού εχθρού των ορίων, των συνόρων... Οι υπόλοιποι έδωσαν, νομίζω, τις «λογικές» και «αποδεκτές» από την κοινωνία συμπεριφορές, τις συμβατικές... Δεν μπορώ να προσθέσω κάτι άλλο...

Λαθε βιωσας ελεγε ο Επικουρος.Ζησε στην αφανεια.

Λες ο δάσκαλος να προέτρεπε στην ιδιώτευσι;
Πραγματικά λυπάμαι για την σκέψι μερικών υποτιθεμένων «επικουρείων».

Γενικολογίες Άναρχε.

Το είπα μόνος μου... Σκόρπιες, εύκολες σκέψεις...
Τα περισσότερα είναι πολύ μεγάλη κουβέντα.

http://www.capital.gr/NewsTheme.asp?id=2053454

Ολοκληρη η εθνικη Αλγεριας και μεμονωμενοι παιχτες απο αλλες ομαδες πχ Μεσουτ Οζιλ.

Καλησπέρα Αντρέα και από εμένα, μια χαρά σε βλέπω να το χειρίζεσαι μέχρι στιγμής.

Το πρόβλημα της αντίδρασης των γονέων που αναφέρεις είναι το σημείο κλειδί που θα εστίαζα και εγώ. Έχω ένα παράδειγμα που και εμένα με προβληματίζει και προβληματιζόμαστε μαζί αν θες.

Έχω μια γειτόνισσα με την οποία έχω καλές τυπικές σχέσεις και αλληλουποστηριζόμαστε. Αυτό σημαίνει πως τσεκάρουμε για φόλες (μιας και οι δυο μας είμαστε φιλόζωες), ποτίζουμε η μια τα φυτά της άλλης σε περίοδο διακοπών και κάνουμε babysitting στα παιδιά/σκυλιά μας. Έχουμε όμως διαφορετικές αντιλήψεις περί θρησκείας (και άλλων θεμάτων). Γνωρίζει πως είμαι άθεη, δεν έχω υπάρξει σε περιβάλλον εργασιακό/κοινωνικό/οικογενειακό που να αποφύγω να το δηλώσω μέχρι στιγμής. Γνωρίζω όμως επίσης πως σε κάποιο βαθμό με κατακρίνει για αυτό όπως και αυτή γνωρίζει πως επικρίνω χωρίς δισταγμό τις θέσεις της για την ομοφυλοφιλία, οι οποίες θέσεις είναι για μένα άκρως συντηρητικές και απεχθείς.

Όταν κάνω babysitting στην κόρη της (11 ετών) δεν θα δήλωνα άθεη, ούτε θα εξηγούσα τι σημαίνει αθεία, γιατί αυτό θα σήμαινε άμεση ρίξη με τη μητέρα της γιατί θα θεωρούσε πως διαπαιδαγωγώ αρνητικά το παιδί της. Πολλοί γονείς δείχνουν ανεκτικοί, αλλά όσον αφορά τα παιδιά τους δεν είναι. Η πυρηνική οικογένεια συχνά αισθάνεται ως καθήκον να έχει την αποκλειστικότητα στην καθοδήγηση των παιδιών χωρίς ταυτόχρονα να τα εξοπλίζει με διάθεση αμφισβήτησης και κριτική σκέψη έτσι ώστε να μπορούν να επεξεργαστούν διαφορετικές ιδέες και να κρίνουν.

Μου έχει τύχει εν ώρα babysitting η κόρη της γειτόνισσας μου να κάνει το σταυρό της και να με ρωτήσει γιατί εγώ δεν σταυροκοπιέμαι (χτυπούσε καμπάνα). Η απάντηση μου ήταν 'γιατί έτσι απλά' χωρίς να δώσω έκταση. Παρόλο που η μητέρα της γνωρίζει πως είμαι άθεη, στο παιδί της δεν θα ανεχόνταν την επίγνωση του απλού γεγονότος πως υπάρχουν άθεοι στον πλανήτη (δέχεται όμως την ύπαρξη μουσουλμάνων με περισσότερη ευκολία στο σχολείο της κόρης της). Ιδιοσυγκρασιακά δες το το θέμα. Πράττεις όπως νομίζεις και συμβιβάζεσαι όσο μπορείς και αν μπορείς. Αν διακυβεύεται η δουλειά σου, κράτα low profile χωρίς να το κρύψεις και από εκεί και πέρα βλέποντας και κάνοντας. Δεν είναι ανάγκη να κρυβόμαστε. Το πρόβλημα εδώ για εμένα δεν είναι η αθεία, είναι η πυρηνική οικογένεια.

Δύο περιστατικά

Το πρώτο ήταν όταν δίδασκα καράτε σε μία τάξη με φοιτητές σε αίθουσα του πανεπιστημίου . Σε κάποια φάση αρχίζει ένας (γνώστός) να κάνει τον σταυρό του (τρις φορές στην σειρά και παραστατικά (θεούσικα)) , οπότε του λέω "Γιώργο , στο καράτε δεν κάνουμε σταυρούς ..." . Μετά από λίγο τον βλέπω κάνει το ίδιο , "Γιώργο δεν επιτρέπεται αυτό , στο καράτε δεν κάνουμε τέτοια , αυτά αν θες τα κάνεις πριν ή μετά το μάθημα . Έτσι είναι τα πράγματα"
Δεν ξαναέκανε .

Στο δεύτερο είχα να κάνω με παιδάκια , πάλι δίδασκα , αυτή την φορά επί πληρωμή σε ιδιώτη . Βλέπω κάποια στιγμή ένα παιδί (γύρω στα 14) να φορά σταυρό στον λαιμό του και του λέω

-Α Γιάννη απαγορεύεται να φοράμε οτιδήποτε , στα χέρια ή στον λαιμό ... "(κυρίως για λόγους ασφαλείας αλλά και για άλλους λόγους )
-Δάσκαλε είναι σταυρός
-Ναι , αλλά δεν επιτρέπεται να φοράμε τίποτα
-Δεν πειράζει , μου είπε ο πατέρας μου να τον φοράω"(θεούσος πατέρας)
-Όχι , δεν επιτρέπεται , στο καράτε δεν φοράμε τίποτα , κανένας δεν φοράει ... μπορεί να σκαλώσει κανένα δάχτυλο από κάποιο παιδί , μπορεί να τραυματίσει εσένα ... Θα τον βγάζεις όταν ξεκινά το μάθημα και θα τον βάζεις πάλι όταν τελειώνει

Εντάξει σε περίπτωση που έχει κάποιος πρόβλημα μου φαίνεται εύλογο να κρατήσει μια πιο επιφυλακτική στάση όπως πρότειναν παραπάνω , αλλά προσωπικά δεν μου έρχεται εύκολα στο νου περίπτωση όπου θα απέφευγα να πω έστω και ένα ήπιων τόνων "α εγώ δεν πιστεύω"

Φίλος μου καθηγητής σε δημόσιο λύκειο εκφράζεται αρκετά ανοικτά για την αθεία του και δεν έχει συναντήσει πρόβλημα από γονείς (εκφράσεις τύπου -Κύριε , και ο θεός ? - Ποιος θεός , εμείς πάμε να εξηγήσουμε τον κόσμο με φυσικούς νόμους . Ο θεός είναι για τις θρησκείες ή... "ε ο ένας πιστεύει στον γιαχβέ ... ο άλλος λέει θα πεθάνει και θα έχει παρθένες στον παράδεισο ... εμείς εδώ θα εξηγήσουμε τα πράγματα με την φυσική . Τώρα τα άλλα είναι άλλη ιστορία). Δεν ξεκίνησε πρώτη μέρα έτσι , αλλά σιγά σιγά άρχισε να λέει και τέτοια . Κάθε περίπτωση φυσικά εξαρτάται από ένα πλήθος παραγόντων αλλά νομίζω είναι λίγο μύθος ότι η αθεία έχει τόσο άσχημο αντίκτυπο στον μέσο όρο που θα έπρεπε να αποκρύπτεται . Cool

Καλώς ήρθες, Αντρέα. Λεπτή η θέση σου, όντως. Δυστυχώς, μόνο εσύ γνωρίζεις τις ιδιάζουσες συνθήκες. Γενικά συμφωνώ με όσα είπε η μελάνη, αλλά πάντα με το μυαλό σου στραμμένο σε οποιοδήποτε πιθανό αρνητικό αντίκτυπο στη δουλειά σου, με προφανώς το χειρότερο σενάριο να τη χάσεις. Ίσως θα ήταν χρήσιμο στη συζήτηση αν μπορούσες να δώσεις κάποια περαιτέρω στοιχεία, χωρίς να σε πιέζω καθόλου επ' αυτού.

Από κει και πέρα, κι αν κρίνεις ότι δεν διακυβεύεται τίποτα τόσο σοβαρό, δεν νομίζω να είναι πια και έγκλημα να πεις "είμαι άθεος". Εσύ όμως ξέρεις καλύτερα. Αν σε σύρουν κάποια στιγμή σε κουβέντα, μπορείς να πεις ότι υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι που πιστεύουν σε πάρα πολλές διαφορετικές θρησκείες, αλλά και κάποιοι που τις έχουν απορρίψει όλες. Επίσης ότι η στάση και τελική απόφαση του καθενός σ' ένα τόσο σοβαρό ζήτημα προϋποθέτει επαρκή ωριμότητα κι ανεπτυγμένη κρίση, συνεπώς πρέπει να ληφθεί σε μεγαλύτερη ηλικία από τον ίδιο και μόνο.

Στο κάτω κάτω, και στη δική μου κόρη κάπως έτσι το πρωτοπαρουσίασα το θέμα.

@tasos_didymoteicho

Όπως προείπα προφανώς και δεν κάνω το σταυρό μου όταν χτυπάει η καμπάνα, όπως και όταν έγινε ο αγιασμός επίσης δεν έκανα το σταυρό απλά παρευρισκόμουν. Όταν ο Παπάς στη συνέχεια πήγαινε το σταυρό στα στελέχη της ακαδημίας για να τον φιλήσουν τεχνηέντως μετακινήθηκα προς τα παιδιά.

Προφανώς και δεν έχω πρόβλημα να κάνουν το σταυρό τους οι παίχτες μου, πριν αρχίσει το παιχνίδι ή πριν μπουν αλλαγή, αν αυτό τους δίνει ψυχολογία και κουράγιο βελτιώνοντας την απόδοσή τους (λόγω ψυχολογίας) ας το κάνουν. Δεν τυχαίνει να κάνουμε συζητήσεις και αναλύσεις για θέματα άσχετα πλην του ποδοσφαίρου γιατί δεν υπάρχει χρόνος και αν το κάνουμε θα μιλήσουμε για ομάδες ή για τον αθλητισμό γενικότερα.

Δεν θεωρώ πως υπάρχει πιθανότητα να χάσω τη δουλειά μου για αυτό το λόγο, το μόνο για το οποίο ανησυχώ είναι η στάση των γονέων.

Δεν ξέρω τι παραπάνω θα ήταν σημαντικό για την συζήτηση να αναφέρω.

stratos έγραψε:Εντάξει σε περίπτωση που έχει κάποιος πρόβλημα μου φαίνεται εύλογο να κρατήσει μια πιο επιφυλακτική στάση όπως πρότειναν παραπάνω , αλλά προσωπικά δεν μου έρχεται εύκολα στο νου περίπτωση όπου θα απέφευγα να πω έστω και ένα ήπιων τόνων "α εγώ δεν πιστεύω"

Ακριβώς. Τόσο απλά.