Γκρινιάρης έγραψε:Άρα οφείλουμε να αφαιρέσουμε τη θρησκευτικότητα ως πλεονέκτημα επιβίωσης, διότι στην ουσία δεν επιβίωναν οι ομάδες εις βάρος των άλλων, λόγω της θρησκευτικότητας, αφού όλες οι κοινωνίες είχαν θρησκευτικότητα. Λόγοι, όπως υπεροπλία, αρρώστιες, τεχνολογία κλπ έγειραν τη πλάστιγγα προς την επικράτηση (η επιβίωση είναι λανθασμένη έκφραση κατ΄εμέ), των κοινοτήτων.
Η θρησκευτικότητα δεν είναι διακόπτης on-off. Από τις πρωτόλειες μορφές θρησκευτικότητας μέχρι τη σημερινές υπερεκλεπτυσμένες μορφές της υπάρχει τεράστια απόσταση. Αλλά ακόμα κι αν δεχτούμε για χάρη της συζήτησης ότι είναι διακόπτης, παραμένει η ανάγκη να εξηγηθεί πώς περάσαμε από το φάση off στη φάση on. Δηλαδή πώς έγινε και τη μια χρονική στιγμή δεν υπήρχε πουθενά θρησκευτικότητα, ενώ μια μεταγενέστερη χρονική στιγμή υπήρχε παντού; Σε καλύπτει η εξήγηση του γιατρού ότι η θρησκευτικότητα υπήρξε παραπροϊόν της εξέλιξης του ανθρώπου; Περίπου δηλαδή όπως η διόγκωση του εγκεφάλου προκάλεσε ως παρενέργεια τον επώδυνο τοκετό, ή η όρθια βάδιση τη δισκοπάθεια; Εναλλακτικά υπάρχει και η εξήγηση της
ουδέτερης μετάλλαξης, όπου δηλαδή η θρησκεία ήταν αδιάφορη από εξελικτική άποψη, και απλά έτυχε να συμβεί από καθαρή σύμπτωση. Προσωπικά δε με ικανοποιούν αυτές οι εξηγήσεις.
dtango έγραψε:Γνωρίζω για πνεύματα τα οποία απαιτούσαν από τους ανθρώπους τροφή, όπως έκαναν και οι θεοί, αλλά δεν γνωρίζω ναούς αφιερωμένους σε πνεύματα.
Μερικοί ναοί αφιερωμένοι σε πνεύματα είναι οι
Magura,
Lascaux,
Altamira και
πολλοί άλλοι. Ωστόσο η θρησκευτικότητα δεν προϋποθέτει ναούς. Ένας σαμάνος, μια φωτιά, ένα κρανίο μαμούθ για τύμπανο, λίγα παραισθησιογόνα θυμιάματα και λίγη διάθεση χορού από τους συμμετέχοντες, αρκούν για μια θρησκευτική εμπειρία που θα σπάσει τη ρουτίνα της καθημερινότητας του παλαιολιθικού κυνηγού.
dtango έγραψε:Σχετικά με το site
Australian Aboriginal Religion πρόσεχε τι διαβάζεις διότι ουδέποτε υπήρξε land bridge μεταξύ Ασίας και Αυστραλίας, τουλάχιστον πριν 50 με 60 χιλιάδες χρόνια που πήγαν στην Αυστραλία οι Αβοριγίνες. H Αυστραλία ήταν ενωμένη με την Νέα Γουινέα και την Τασμανία. Το μοναδικό μεγάλο νησί που παρέμενε νησί, στην διαδρομή από την Ασία προς την Νέα Γουινέα και την Αυστραλία, ήταν η νήσος Sulawesi. Για να φτάσουν σ’ αυτήν έπρεπε να διασχίσουν τουλάχιστον 20 ναυτικά μίλια, στην συνέχεια 42 μίλια από την Sulawesi στην Buru, 14 από την Buru στη Seram, και τέλος άλλα 33 από την Seram μέχρι τις πλησιέστερες βραχονησίδες της Νέας Γουινέας.
Έχεις δίκιο, καλά κάνεις και επισημαίνεις το σφάλμα του αρθρογράφου. Οι παλαιοασιάτες homo έπρεπε να ξεπεράσουν αρκετά υδάτινα εμπόδια στην τυχοδιωκτική πορεία τους από την Ασία προς την Αυστραλία μέσω
Γουαλασέας, κάπου το 40.000
BP. Ωστόσο αυτό το λάθος δεν ανατρέπει το γεγονός ότι οι Αβορίγινες είναι θρήσκοι, και μάλλον υπήρξαν θρήσκοι για πολύ-πολύ καιρό. Θεωρώ πιθανότερο ότι κουβάλησαν το σπόρο της θρησκείας μαζί τους κατά το διηπειρωτικό τους ταξίδι, παρά ότι την εφηύραν από το μηδέν όταν έφτασαν στη νέα τους πατρίδα.