Αλεξάνδρα, "καταλήξαμε να μην πιστεύουμε" διότι προφανώς είμαστε άνθρωποι που δεχόμαστε μια ιδέα ή έννοια ως πραγματικότητα οχι λόγω πίστης αλλά λόγω αλληλεπίδρασης με αυτήν και παρατήρησης - κοινώς μας ενδιαφέρει το πραγματικό περισσότερο παρά το φαντασιακό.«Γιατί πιστεύουν οι άθεοι στη μη ύπαρξη Θεού; Η ύπαρξη Θεού είναι υπέρλογη και αναπόδεικτη, ωστόσο πάρα πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να μη πιστέψουν σε αυτήν. Πώς καταλήγουν στην επιλογή αυτή; Υποθέτω ότι για κάθε άνθρωπο η απάντηση είναι διαφορετική. Δεν περιμένω μια γενική απάντηση, αλλά περιμένω απ’ τον καθέναν να μας μιλήσει για τον εαυτό του μόνο και για το πώς κατέληξε να μη πιστεύει»?
Καταλήξαμε πως αυτό που μας μάθαν [με πλύση εγκαφάλου] είναι μια μούφα, απλούστατα επειδή τίποτα δεν δείχνει οτι η θρησκεία είναι κάτι άλλο αυτό που αναλύω παρακάτω:
Θα απαντήσω λοιπόν γενικά κι όχι προσωπικα. Σε αντίθεση με τους πιστούς που όντως ο κάθενας έχει ένα διαφορετικό προσωπικό θέο, όπως συνηθίζω να λέω, δηλαδή φτιάχνουν μια δική τους εκδοχή στο κεφάλι τους για τη σχέση που αναπτύσσουν με το θείο, το ιερατείο κτλ, οι άθεοι γενικά πάνω κάτω έχουν τα ίδια 'επιχειρήματα'.
Πιστεύω σε αυτό που βλέπω και αισθάνομαι. Η μόνη σχέση της πραγματικότητας με το θεο είναι οτι σε μεγαλώνουν έτσι ώστε να τον πιστεύεις. Εξαρτάται από το ποσο αδύναμο είναι το άτομο, πόσο μορφωμένο, πόσο γουστάρει ή έχει την τάση να αμφισβητεί κτλ κτλ, πως μεγαλώνει, πόσο φοβάται το θάνατο και άλλα διάφορα, το κατα πόσο και πόσο εύκολα θα αποτινάξει την παράλογη αυτή πίστη.
Αντε να σου βάλω και προσωπικό στοιχείο. Σε αντίθεση με κάποιους άθεους όμως, θεωρώ οτι η θρησκεία φαίνεται να είναι χρήσιμη ή/και απαραίτητη για κάποιους, κατα κανόνα τους πιο αδύναμους χαρακτήρες ή στους πιο άτυχους αν θες. Και αν ακούγεται υποτιμητικό, συμπληρώνω πως πάντα είχα αδυναμία στους πιο αδύναμους [κληροδότημα του πατέρα μου, που κι αυτός δεν πιστεύει] εξού και η αριστερόστροφη πολιτική μου σκέψη και τα ελευθεριακά μου προτάγματα.
Βλέπω ένα μπουκάλι. Το μπουκάλι υπάρχει. Βλέπω την αδικία. Η αδικία υπάρχει. Βλέπω την πίστη. Η πίστη υπάρχει. Βλέπω τη θρησκεία. Η θρησκεία υπάρχει. Δε βλέπω το θεό. Ο θεός δεν υπάρχει. As simple as that.
Εξάλλου υπάρχουν πάμπολες λογικές, επιστημονικές, πιθανές εξηγήσεις γιατί και πως δημιουργούνται οι θρησκείες, ποιός είναι ο ρόλος τους και τι είναι η θρησκευτική εμπειρία. Θεός δεν υπάρχει πουθενά παραμόνο στις ιστορίες των θρησκειών και στα μυαλά αυτών που βιώνουν οτιδήποτε υπερβατικό/θρησκευτικό κτλ. Αυτό απλά δείχνει και αποδεικνύει οτι δεν υφίσταται θεός εκτός της συγκεκριμένης περιοχής του εγκεφάλου που παράγει τη θεϊκή εμπειρία.
Ο θεός λοιπον είναι εμπειρία, όχι φυσικό πρόσωπο. Πως σου φάνηκε??
