ξεκιναμε με εναν ταυτολογικο ορισμο οτι η συνειδηση ειναι η (ψευδης ή αληθινη, μονιμη η προσκαιρη no matter) αυτοεπιγνωση του τι δεν εισαι, καταληγοντας ετσι σε αυτο που εισαι. Δηλαδη το βιωμα του ΕΓΩ.
- Spoiler: Εμφάνιση
- Κατα μια ερμηνεια δικη μου, μετα απο μια συνεχη εμπειρια ροης ερεθισματων, ο εγκεφαλος που εχει τη δυνατοτητα, εκπαιδευεται στο να τα κατηγοριοποιει τοσο καλα, που αντιλαμβανεται και διακρινει το "εξω" και το "μεσα". Και ετσι γεννιεται η συνειδηση του διακριτου εαυτου, με προφανες εξελικτικο πλεονεκτημα.
λοιπον,
το προβλημα φαινεται να ειναι, οτι η επιστημη ειναι μια διαδικασια που παιρνει τις "βρωμικες" εμπειριες, τις "καθαριζει" απο περιττα στοιχεια, και μεσω μοντελων, τις αναγει σε "reduced" νομους που περιγραφουν και προβλεπουν και εξηγουν.
Αυτη η προσεγγιση, δεν ειναι τοσο χρησιμη σε οτι αφορα τη περιγραφη φαινομενων που για να τα επιβεβαιωσεις, πρεπει να τα βιωσεις ωσαν να ησουν εσυ αυτος που τα δημιουργει, σε σχεση με φαινομενα πιο αντικειμενικα.
Για παραδειγμα, το να εχεις συνειδηση, το πως ειναι να εισαι μια νυχτεριδα, (αλλα και προσθετω εγω πως ειναι να αγαπας).
Δεν ειναι αχρηστη φυσικα επ ουδενι αυτη η προσεγγιση, αλλα σιγουρα δεν θα δωσει ποτε την "πληρη εικονα".
Αυτο το προβλημα ειναι ιδιαιτερα εμφανες στο θεμα της συνειδησης, επειδη εξ ορισμου, ενεχει μεγαλες δοσεις υποκειμενικοτητας.
Συγκεκριμενα, μια επιστημονικη θεωρια της συνειδησης
1) ποτε δεν προκειται να προβλεψει με ασφαλεια την αναδυση της συνειδησης σε ενα θεωρητικο συστημα διαταξης της υλης, επειδη ποτε δεν θα μπορει να εισελθει στο συστημα που παραγει αυτη τη συνειδηση, ωστε να επιβεβαιωσει τη προβλεψη της. Αντιθετα, μπορει να προβλεψει και να επιβεβαιωσει μεσω πειραματων φαινομενα οπως η βροχη, η αστραπη, η πτωση ενος μηλου στον αερα, επειδη δεν απαιτειται να "μπει στα παπουτσια" τους.
2) επισης, εξ ορισμου, αποκλειει απο το scope της, καθε μορφη συνειδησης που δεν δημιουργει παρατηρησιμα φαινομενα.
3) ακομα, εξ ορισμου, δεν μπορει να εκφερει αποψη για την υπαρξη η μη συνειδησης σε υφισταμενους ή τεχνητους οργανισμους που δεν ειναι ανθρωποι.
4) τελος, ακομα και για τους ανθρωπους, ακομα και αν αναλυσει πληρως τον εγκεφαλο, πιθανολογει την υπαρξη συνειδησης, συμπεριφορικα και νευροβιολογικα, χωρις να αποκλειει την υπαρξη "ζομπι".
Εγω ομως θεωρω οτι προκειται για ψευδοπροβλημα, για τους ακολουθους λογους:
1) Ετσι και αλλιως η επιστημη ποτε δεν εδωσε βεβαιη αληθεια. Η δουλεια της επιστημης ειναι να μοντελοποιει το συμπαν, υιοθετωντας την θεωρια με τις λιγοτερες δυνατες αξιωματικες παραδοχες με τη μεγαλυτερη δυνατη προβλεψη των φαινομενων. Παντα υπαρχει η πιθανοτητα να οδηγησει σε λαθος.
Μια λοιπον αξιωματικη παραδοχη ειναι οτι οι ανθρωποι εχουν συνειδηση, αφου αυτοι εφτιαξαν τον ορισμο της, αυτοι επιβεβαιωνουν υποκειμενικα εστω την υπαρξη της, και αυτοι επιδεικνυουν συμπεριφορα που οι ιδιοι χαρακτηριζουν συνειδητη.
Χρησιμοποιωντας λοιπον τον ανθρωπο σαν μοντελο, θα φτιαχτει μια θεωρια περι συνειδησης. Οταν βρουμε κατι αλλο, θα δουμε. Δεν μιλαω προφανως για ρομποτακια που μιμουνται, αλλα για αναπτυξη νευρολογικων μοντελων, που μιμουνται
το ανθρωπινο παραδειγμα οσο το δυνατο πλησιεστερα αλλα και οσο το δυνατον αφαιρετικα (reductive).
2,3). Ελλειψη επαληθευσιμοτητας. Δεν ειναι απλα ενα τρικ για να αποφυγω το προβλημα. Αν κατι οριστει σαν μη επαληθευσιμο, εξ ορισμου δεν αφορα την επιστημη. Η επιστημη θα προβλεψει οτι μπορει, μεχρι το σημειο που μπορει να το επαληθευσει. Για να επαληθευσει κατι, χρειαζεται πειραμα και προβλεψιμα φαινομενα.
Οπου δεν μπορει, θα θεωρητικολογησει ευλογα.
Ενα καλο παραδειγμα ειναι η θεωρια των παραλληλων συμπαντων, στο βαθμο που θεωρουνται απροσπελαστα, ή η θεωρια της αεναης συστολης και διαστολης του συμπαντος.
4). το επιχειρημα οτι δεν ξερεις αν εγω ειμαι ζομπι, γυρνα μπουμερανγκ εναντιον σου. Αρα δεν ξερεις τιποτα. Δεν ξερεις καν αν εσυ εχεις συνειδηση, αφου εσυ εισαι ο παρατηρητης και το πειραμα ταυτοχρονα, χωρις εξωτερικο σημειο αναφορας. Αυτη η συλλογιστικη δεν εχει τελος. Πως ξερεις αν υπαρχω καν; Αν υπαρχει ο κοσμος καν; Και δεν ειναι ολα αποκυηματα της φαντασιας σου. Surely, η επιστημη δεν εχει να απολογηθει που δεν ασχολειται με τετοιες one man at the center θεωριες.
Επισης, γιατι να ειμαι εγω ζομπι και εσυ οχι; Υποπτευεσαι faul play? Αν οχι, τι διαφορετικο εχεις εσυ;
Να δεχτω οτι μια τεχνητη ευφυια μπορει να ειναι ζομπι λογω τεχνητων αλγοριθμων μιμησης, αλλα πως ειναι δυνατον να το υποπτευεσαι για εναν ανθρωπο; Αφου ειμαστε ιδιοι.
5) ελλειψη εναλλακτικης προσεγγισης. Αν οχι επιστημη, τι; Θεωριες του στυλ "συμπαντικα πεδια συνειδησης με τους εγκεφαλους ως ενισχυτες ή ως ματια του συμπαντος ωστε να βλεπει τον εαυτο του"; Ψυχη; Αν οχι reduction, τι;
Τελος, θα ηθελα να περιγραψω μερικα breakthroughs που φανταζομαι οτι θα εδιναν ωθηση σε μια θεωρια περι συνειδησης.
Δημιουργια ουσιων που πυροδοτουν την αναπτυξη συνδεσεων νευρωνων, πειραματα σε ζωα και αναπτυξη ζωικης συνειδησης και ευφυιας. Ενας πιθηκος ή σκυλος που μιλαει και επικοινωνει και δηλωνει συνειδητος, μονο και μονο επειδη αυξηθηκαν οι συνδεσεις των νευρωνων του, χωρις faul play, αποδεικνυει περαν πασης λογικης αμφιβολιας, οτι η συνειδηση ειναι ενα φαινομενο που αναδυεται μεσω της πολυπλοκης δομης του εγκεφαλου.
Αναπτυξη δικτυων που μιμουνται τον ανθρωπινο εγκεφαλο at its core, και αναδυση ευφυιας και επικοινωνιας χωρις τη προσθηκη τεχνητων αλγοριθμων μιμησης ευφυιας.
Πειραματα σε ανθρωπους με προσθηκη νεων αισθησεων/ αισθητηρων, και μοντελοποιηση εμπειριων ωστε να αναπτυχθει EMULATOR συνειδησης.
κλπ
Παραδεισος ειναι η ικανοποιηση καθε ατομικης επιθυμιας. Κολαση, ειναι η συγκεντρωση αυτων των ατομικων παραδεισων...
Τα ρομποτικά αντικείμενα (μυρμηγκιά ) θα ήταν ακόμα καλύτερο παράδειγμα. Και δεν έχει σημασία kapages το αν οι εντολές δράσης είναι εμφολευμένες εκ των προτέρων από τον δημιουργό του ρομπότ ή όχι, το ίδιο αναπόφευκτο συμπέρασμα βγαίνει και στις δυο περιπτώσεις. Θέλω να πω πως ακόμα και αν ο ερευνητής θέτει μόνο κάποιες αρχικές συνθήκες για παράδειγμα, και τα ρομπότ στην συνέχεια εξελίσσονται και υιοθετούν συμπεριφορές και δράσεις εκτός της εποπτείας του, πάλι δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι. Το ίδιο "προκαθορισμένα άκαρπη" φαίνεται η δυνατότητά τους. 