forum.atheia.gr

Όταν πέθανε ο παπούς του γιου μου (3 ετών τότε), του είπα πως το σπίτι του είναι το χώμα γιατί θα γίνει δεντράκι, και πως όλα τα ζωντανά όταν πεθαίνουν γίνονται δεντράκια που ομορφαίνουν τον κόσμο.

Έτσι, όταν πέθανε η γάτα της γειτόνισσας, ο μικρός την παρηγόρησε πως θα γίνει λουλούδι και αυτή. Μόνο που αυτή του είπε "όχι Χρηστάκη, θα γίνει αγγελάκι".

Φέτος, στον παιδικό, η κουβέντα για αγγελάκια εντατικοποιήθηκε. "Είναι άνθρωποι με φτερά, μαμά". "Ο Χριστούλης όποιον πιάνει τον κάνει καλά". "Η μαμά του η Παναγίτσα είναι στον ουρανό".

Του χρόνου στο δημόσιο σχολείο θα έχω θέμα, το ξέρω. Όταν τρώνε, όλα κάνουν προσευχή - έμαθε και ο μικρός το ίδιο. Όπως έμαθε και ατάκες όπως "όποιος λέει αλήθεια έχει τον Θεό βοηθό".

Ποιόν Θεό, αγάπη μου, που μας πήρε δέκα μέρες να συνέλθουμε από τη γρίπη του Φλεβάρη φέτος. Του θυμίζω πως δεν υπήρχε Χριστούλης να μας πιάσει, μόνο μαμά και μπαμπάς που μαγείρευαν και φρόντιζαν γι αυτόν.

Πού θέλω να καταλήξω: δεν πρέπει τα τετράχρονα να ακούνε για "ανθρώπους με φτερά" - έχουν αρκετή φαντασία ώστε να ζητήσουν να δοκιμάσουν να πετάξουν τα ίδια από το μπαλκόνι, με τραγικές συνέπειες - αφού οι άγγελοι πετάνε, γιατί όχι;
Η σταθερή παρουσία της οικογένειας είναι η μόνη παντοδύναμη, σχεδόν επουράνια, ασφάλεια που χρειάζονται. Και δεν πρέπει να μαθαίνουν στις λύσεις έξωθεν, και άρα στη μετάθεση ευθύνης: αν συμβεί κάτι κακό, κανείς Θεός δε θα το διορθώσει από μακριά.

Από αυτή την άποψη, συμφωνώ με την πολεμική του Ντώκινς πως γονείς που θρησκοληπτούν στα παιδιά τους, τα κακοποιούν. Και νομίζω πως δε χρειάζεται η πολίτικαλι κορέκτ πρόταση "σέβομαι τη θρησκεία σου, αλλά παραμένω άθεος". Δε σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί επηρεάζει αρνητικά τις ζωές όλων. Κατανοώ την ανασφάλειά σου, αλλά έως εκεί. Και το τελευταίο που θα ήθελα θα ήταν να μεγαλώσω ένα παιδί με ανασφάλειες τέτοιου είδους και ψυχολογικούς καταναγκασμούς.

Tα περι κακομεταχειρισης (child abuse) των παιδιων των πιστων ειναι υπερβολες.

Σιγουρα ομως τα παιδια των αθεων θα χρειαστουν σε ενα βαθμο ιδιαιτερη γονικη μεταχειριση, λογω του αντισυνταγματικου χριστιανικου προσανατολισμου του ελληνικου εκπαιδευτικου συστηματος.
Το ιδιο ισχυει και για τα παιδια των αλλοθρησκων.
Ειναι tricky να πεισεις το μικρο παιδι να μαθαινει ευχαριστα αυτα που του λεει το σχολειο, να ειναι καλος μαθητης κλπ, και παραλληλα να του εμφυσησεις την αμφιβολια για καποια απο αυτα.

Αν κακοποίηση είναι η πρόκληση βλάβης οποιασδήποτε μορφής, δεν είναι υπερβολή. Μπορείς να το ονοματίσεις και αλλιώς προφανώς, αλλά η ουσία είναι πως όσοι μεγαλώνουν με τη θρησκεία, θα δεχτούν αναγκαστικά κάποια από τα (κακοποιητικά) διδάγματά της, και ας είναι αυτά μόνο ένα δυο, ο φόβος και η ενοχή.

Εδώ νομίζω βρίσκεται η κακοποίηση - δεδομένης της μοναδικότητας της ζωής μας, και μόνο ένα δυο λοιπόν είναι πολλά.

Homo Neutralis έγραψε:Πού θέλω να καταλήξω: δεν πρέπει τα τετράχρονα να ακούνε για "ανθρώπους με φτερά" - έχουν αρκετή φαντασία ώστε να ζητήσουν να δοκιμάσουν να πετάξουν τα ίδια από το μπαλκόνι, με τραγικές συνέπειες - αφού οι άγγελοι πετάνε, γιατί όχι;

Μου θύμισες δύο ιστορίες:

1. Πέθανε ο παππούς ενός τρίχρονου αγοριού, ρώτησε πού είναι ο παππούς, και του είπαν ότι το σώμα του θα πάει στο χώμα, και η ψυχή του θα πετάξει στον ουρανό. Αμέσως ο μικρός έτρεξε στο παράθυρο, να δει την ψυχή που θα πετούσε!

2. Γνώρισα στην κοπή πίτας της Ένωσης Αθέων έναν εικοσάχρονο νεαρό που μας είπε ότι μέχρι πρόσφατα πίστευε πολύ στο χριστό (τώρα είναι άθεος, μετά από συζητήσεις με έναν φίλο του), σε βαθμό που έκανε διάφορα κουλά, όπως το να αφήνει το τιμόνι του αυτοκινήτου και να λέει "θα οδηγήσει ο χριστός". Καλά που δεν οδηγούσε ο χριστός και στο απέναντι αυτοκίνητο, λέω εγώ.

Αυτό το δεύτερο αρκεί για να δείξει το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει και σε πρακτικό επίπεδο το να πιστεύεις υπερβολικά.

Έχω παρατηρήσει το εξής: η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει μια ικανότητα να διακρίνει από νωρίς το τι περιμένει οι κοινωνία να δείξουν από το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο. Ας πούμε, καταλαβαίνουν από πολύ μικρά ότι δεν υπάρχει άη βασίλης, αλλά δεν το παίρνουν κατάκαρδα, απλώς συνεχίζουν να προσποιούνται ότι το πιστεύουν, και οι γονείς συνεχίζουν την δική τους προσποίηση, μέχρι να αποφασίσουν ότι "μεγάλωσε πια" και τότε αρχίζουν όλοι και συμπεριφέρονται σαν να το ήξεραν από πάντα και δεν ανοίγει μύτη. Κάνουν ότι προσεύχονται, σταυροκοπιούνται, και μετά το ξεχνάνε τελείως και δεν ασχολούνται, μόλις τελειώσει η παράσταση.

Υπάρχουν όμως ορισμένοι άνθρωποι, μειοψηφία, που παίρνουν κυριολεκτικά όσα τους λένε: πιστεύουν στον άη βασίλη, στους αγγέλους και στο χριστούλη, προσεύονται και νομίζουν ότι κάποιος τους ακούει. Αυτοί οι άνθρωποι ή θα γίνουν κολλημένοι πιστοί, ή θα γίνουν άθεοι - μέση οδός γι' αυτούς δεν υπάρχει. Τέτοιος άνθρωπος ήμουν κι εγώ: πίστευα κυριολεκτικά, μόλις αναπτύχθηκε η λογική μου είδα ότι αυτά δεν μπορεί να ισχύουν, και έγινα άθεη.

AoratiMelani έγραψε: 1. Πέθανε ο παππούς ενός τρίχρονου αγοριού, ρώτησε πού είναι ο παππούς, και του είπαν ότι το σώμα του θα πάει στο χώμα, και η ψυχή του θα πετάξει στον ουρανό. Αμέσως ο μικρός έτρεξε στο παράθυρο, να δει την ψυχή που θα πετούσε!

Εμένα μου θύμισε αυτό που είχε πει ο Groucho Marx :

"Why, a four year old child could understand this report! Run out and find me a four year old child. I can't make head nor tail out of it."

Και νομίζω πως δε χρειάζεται η πολίτικαλι κορέκτ πρόταση "σέβομαι τη θρησκεία σου, αλλά παραμένω άθεος". Δε σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί επηρεάζει αρνητικά τις ζωές όλων. Κατανοώ την ανασφάλειά σου, αλλά έως εκεί. Και το τελευταίο που θα ήθελα θα ήταν να μεγαλώσω ένα παιδί με ανασφάλειες τέτοιου είδους και ψυχολογικούς καταναγκασμούς.

Τελικα αυτο το πολιτικαλ κορρεκτ πολυ μου τη δινει στα νευρα γιατι λειτουργει ανασταλτικα ως προς την κριτικη σκεψη για να μην τυχον θιγουν οι οποιες πολυτιμες πεποιθησεις του καθενος μυγιαγγιχτου και το κυριοτερο να συνεχιζουν να κυκλοφορουν χωρις κανενος ειδους αντιλογο.

Εγω μπορει να διαφωνω αλλα σεβομαι ολονων τις πεποιθησεις,μοναχα που δεν ειναι απλες πεποιθησεις-θα ηταν τετοιες αν αναφερονταν για παραδειγμα στις εκλογες.Εδω βασικα μιλαμε για τροπο ζωης κι ενα ολοκληρο ψυχοδιανοητικο συμπαν.Και συνεχιζουν να υπαρχουν απλα επειδη οι ανθρωποι δεν βρηκαν ποτε το θαρρος για να τις κρινουν.

Και το κυριοτερο ειναι οτι ασκειται με αυτον τον τροπο ελεγχος του τροπου ζωης και κοινωνικη πιεση.Ειτε πας ειτε οχι στην εκκλησια οι καμπανες θα βαρεσουν θα ακους και τα μεγαφωνα,κι αν μενεις κοντα σε εκκλησια το υπομενεις και δεν μπορεις να πεις κουβεντα και δεν εχει καμμια σχεση με το εαν εσυ σχολασες απο νυχτερινη βαρδια για να βγαλεις τον επιουσιο.

Η τα διαφορα εθιμα θρησκευτικα η μη και λοιπες παραδοσεις λειτουργουν με τον τροπο του εξαναγκασμου γιατι δεν μπορεις ευκολα να αρνηθεις απεναντι σε παραινεσεις οικειων προσωπων που ερχονται στο σπιτι σου.
Α κουμπάρα ψυχοσαββατο αυριο δεν θα κανεις κολυβα?,μεγαλη γιορτη σημερα δεν αναβεις το καντηλι και διαφορα αλλα τετοια τα οποια διαιωνιζονται ανα τους αιωνες θεωρωντας τα ως "εθιμα",αλλα χωρις καμμια απολυτως χρηστικη προς τη ζωη αξια.

Κι αυτο που ειναι το πιο σημαντικο διδαγμα για εμενα προσωπικα μεσα απο την οικονομικη κριση ειναι οτι τελικα δεν υπαρχει κανενας ο οποιος να μας οφειλει καποιου ειδους χαρη που θα μας την ξεπληρωσει,κι ουτε κι εμεις χρωσταμε χαρη σε κανεναν.Και εφοσον ζουμε την ζωη μας δουλευοντας τιμια τα οποια δικαιωματα και αγαθα εχουμε αποκτησει στη ζωη αυτα δεν ειναι χαρισμενα αλλα εχουν πληρωθει μεσα απο τον επιγειο τον μοχθο μας.

Και δεν δικαιουται τοτε κανενας να μας πει το πως θα ζησουμε,το τι θα κανουμε και τι οχι,το τι θα αγαπαμε στη ζωη και το τι θα μισουμε,το πως θα μεγαλωνουμε τα παιδια μας και το τι θα τρωμε καθε Τεταρτη και Παρασκευη.

Same story here, aorati melani. Χωρίς να υπάρχει επιβολή, μεγάλωσα με τη θρησκευτική ρουτίνα που είχαν μάθει και επαναλάμβαναν οι γονείς μου, και το έκανα τόσο φυσικά, που δεν αναρωτιόμουν γι αυτό.

Σαν κατραπακιά ήρθε η αφύπνιση, όταν ήρθε.

Τώρα νιώθω αμήχανα ως προς το τί να κάνω: να αφήσω το παιδί να μάθει και επαναλάβει και αυτό ό,τι κάνουν στο σχολείο, ώστε να μην αποκλειστεί από τη ρουτίνα του περιβάλλοντός του/συμμαθητών του, με την ελπίδα να καταλάβει και αυτό μεγαλώνοντας, ή να επιμείνω εκ των προτέρων σε αυτά που δε θέλω να κάνει;

Το εντυπωσιακό είναι πως κάθε τετράχρονο είναι έτοιμο να καταλάβει τον κόσμο βάσει παρατήρησης (επιστημονικά δηλαδή), και να κατανοήσει τον κύκλο της φθοράς, που οδηγεί τους Sapiens να γίνουν δεντράκια, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να του εξηγήσω και να καταλάβει τα αγγελάκια. Τα "γιατί;" και "πώς γίνεται αυτό;" είναι πολύ περισσότερα στις παράλογες θεωρίες, και στον κόσμο της παρατήρησης των μικρών δε χωράνε.

Για τις νεράιδες προβληματίζεσαι καθόλου, ή μήπως όχι;
Απλώς όταν μιλάς γι' αυτές χρησιμοποιείς ασυναίσθητα έναν ιδιαίτερο τόνο φωνής, κάποιες διατυπώσεις, κάποιες φράσεις που καθιστούν σαφές ότι είναι παραμύθι, ότι δεν υπάρχουν πραγματικά.
Θα σου πρότεινα να αντιμετωπίσεις τα αγγελάκια, το χριστούλη και τα λοιπά όπως και τις νεράιδες.
Εγώ έτσι έκανα, μάλιστα της διηγόμουν από πολύ μικρή όταν ήταν (δύο χρονών) το "παραμύθι για το θεό" όπως περιγράφω εδώ.

Απλώς θα του πεις ότι κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι όλα αυτά υπάρχουν πραγματικά, και ότι αν τους πούμε ότι δεν υπάρχουν μπορεί να στενοχωρηθούν ή να θυμώσουν.
Πες του επίσης ότι στο σχολείο κάνουν κάποια πράγματα που στην οικογένειά σας δεν τα κάνετε, όπως να προσεύχονται, να κάνουν το σταυρό τους και να μιλάνε για το χριστούλη και τα αγγελουδάκια σα να υπάρχουν, και ότι μπορεί αν θέλει να κάνει όπως όλα τα παιδάκια, αλλά αν δεν θέλει μπορεί να μην το κάνει.
Μια χαρά θα το καταλάβει, να είσαι σίγουρος.

Προσωπικά, είμαι υπέρ της άποψης να ξεκαθαρίζουμε στο παιδί από την αρχή ποια είναι η θέση της οικογένειας σε αυτά τα θέματα, καθώς και ότι είμαστε διαφορετικοί. Μακάρι να μπορούσαμε να το αποφύγουμε, αλλά δυστυχώς η διείσδυση της θρησκείας στο σχολείο δεν μας αφήνει περιθώρια: μας αναγκάζει να πάρουμε θέση, και όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο, γιατί θα το αφομοιώσει πιο εύκολα και φυσικά.
Αν το αφήσεις αξεκαθάριστο, ριψοκινδυνεύεις να βρεθείς αντιμέτωπος με τέτοιες καταστάσεις.

εγω δεν ειμαι γονιός, αλλά αν ποτε γινω, ετσι ακριβως θα προσπαθησω να ξεπερασω το προβλημα.

Πάντως εγώ στον μεγάλο το γιο μου, κάποιες φορές που μου είπε για ουρανούς και τα τοιαύτα του είπα: «Έχεις ανεβεί σε αεροπλάνο περισσότερες από 100 φορές. Είδες καμιά φορά αγγελάκια ή κανέναν άλλον εκεί πέρα;»

Ίσως όχι πολύ παιδαγωγικό αλλά ήθελα να τον προβληματίσω λίγο ώστε να μην πιστεύει ό,τι του λένε.

Τα ευχάριστα παραμύθια δεν κάνουν κακό στα παιδιά...
Τα παιδιά δεν πιστεύουν... Φαντάζονται, ονειρεύονται, ζωγραφίζουν στο μυαλό τους.
Όταν έλθη η ώρα και οριμάσει η σκέψις, θα ξεχωρίσουν τον μύθο από την πραγματικότητα... ...και εκεί έρχεται η κοινωνία να παίξη τον ρόλο της... στο να οριμάση η σκέψις...

Τα τέσσερα παιδιά μου μεγάλωσαν δίπλα στην θρησκευομένη μητέρα μου. Και εκκλησιασμοί, και μεταλαβιές, και επιτάφιοι, και αναστάσεις. Ποτέ δεν απαγορεύσαμε, εγώ και η σύζυγος, στην γιαγιά να επιτελέση το «έργο» της. Το αποτέλεσμα ήταν «τραγικό» για την μητέρα μου... Τέσσερα εγγόνια (από εφηβείας) άθεα...

ειχα διαβασει μια μελετη οτι γυρω στα 7 η μνημη των παιδιων κανει αλλαγη. δηλαδη μεχρι τοτε το παιδι ξεχνα ευκολα το μεγαλυτερο μερος των αναμνησεων και ξαναγραφει ο εγκεφαλος απο την αρχη ενω μετα τα 7 αρχιζουν και αποτυπωνουν πιο εντονα αναμνησεις αλλα ηδη εχουν ξεχασει τις αναμνησεις που ειχαν πιο μικρα.
οποτε μεχρι τα 7 το παραμυθι μπορει να πεφτει συννεφο

Να είστε καλά για την κουβέντα.

Aorati Melani είναι όπως τα λες, απλά με το αγοράκι δεν έτυχε να πέσουμε σε παραμύθια για νεράιδες, οπότε το πρώτο μεταφυσικό που μας προέκυψε είναι ο Χριστούλης (πάντα σε υποκοριστικό). Εξ αρχής του είπα πως ο Χριστούλης είναι το παραμύθι των μεγάλων, των γιαγιάδων και παπούδων που δεν ξέρουν πως γίνονται δεντράκια.

Ωστόσο δεν αφήνω τους παπούδες να τον παίρνουν επιτάφιους και σχετικές βόλτες. Έχει μάθει, π.χ., πως κεράκια στην εκκλησία ανάβουμε για να θυμόμαστε αυτούς που αγαπάμε και δεν είναι μαζί μας. Τίποτα άλλο.

Είναι τόσο ποιητική η φύση από μόνη της για να βλέπουν τα παιδιά, δεν τα χρειάζονται τα αγγελάκια.

ίσως θα ήταν καλύτερο το παιδί να μπεί στο όλο θρησκευτικό κλίμα και αφενός να λαμβάνει μέρος σε αυτό και αφετέρου να γνωρίζει πως η οικογένεια του δεν πιστεύει σε κάτι τέτοιο...

Κάποια στιγμή θα έρθουν τα Χριστούγεννα, με τα δώρα, τους μάγους και τα πρόβατα στην φάτνη. Ποιο μετά το πάσχα με τον σταυρό που ο hulk χριστούλης τον κρατούσε και τον μετέφερε για τόσο πολύ δρόμο. Το παιδί θα μπει στην διαδικασία αμφισβήτησης της οικογένειας καθώς η επιρροή από τους τριγύρω θα είναι ποιο έντονη, αφενός λόγο ποιο δυνατών εικόνων και αφετέρου λόγο "ποσότητας" άρα ορθολογισμού.

Στην συνέχεια όσο το παιδί μεγαλώνει, θα βιώνει κοινωνικό ρατσισμό στο σχολικό του περιβάλλον λόγο της μη ύπαρξης θρησκείας. είχατε ποτέ κανέναν ιαχοβά για συμμαθητή; αν ναι θα με καταλαβαίνετε σίγουρα! και άντε ο ιαχοβάς είχε το άλλοθι του πιστεύω κάπου αλλού, το παιδάκι που θα έχει την ενοχή του δεν πιστεύω;;;

Αν κάποια στιγμή γίνω γονιός (στα 26 μου δεν νομίζω να είναι στα κοντά) θα άφηνα το παιδί μου να αποτρέψει από μόνο του την μπαρούφα της θρησκείας, γνωρίζοντας εξαρχής την δική μου άποψη και θέτοντας απλά σημεία αμφισβήτησης και όχι εναντίωσης σε ότι εισπράττει στο σχολείο και πιθανόν από παπούδες γιαγιάδες η την μητέρα του...

dpuxaras έγραψε:το παιδί θα μπει στην διαδικασία αμφισβήτησης της οικογένειας καθώς η επιρροή από τους τριγύρω θα είναι ποιο έντονη

Καμία επιρροή δεν είναι πιο έντονη από της οικογένειας στη νηπιακή ηλικία, δηλαδή μέχρι 5 χρονών. Στην πρώτη παιδική ηλικία, μικρές τάξεις του δημοτικού, μπορεί να θέσει ερωτήματα, το πιθανότερο όμως είναι ότι δεν θα το κάνει, και σίγουρα δεν θα αμφισβητήσει την οικογένεια (παρά μόνο σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις) αλλά θα βρει μέσα στο μυαλό του τρόπους να τα βολέψει ώστε να έχουν όλοι δίκιο (και αν αυτό δεν γίνεται, θα προτιμήσει να αμφισβητήσει την κοινωνία παρά την οικογένεια, άκου που σου λέω). Η πραγματική αμφισβήτηση, αν έλθει, θα έλθει κατά την εφηβεία, μετά τα 12 χρόνια του (κατά μέσο όρο λέμε).

Καλό είναι να θυμόμαστε ότι τα "παιδιά" είναι πλάσματα από 2 έως 18 ετών (μη σου πω και παραπάνω, όσο ζει η μανούλα σου είσαι παιδί) και ότι κάθε ηλικία έχει τις ιδιαιτερότητές της.

dpuxaras έγραψε:Στην συνέχεια όσο το παιδί μεγαλώνει, θα βιώνει κοινωνικό ρατσισμό στο σχολικό του περιβάλλον λόγο της μη ύπαρξης θρησκείας.

Το δικό μου παιδί πάντως όχι μόνο δεν βίωσε κανένα ρατσισμό αλλά είναι από τα πιο δημοφιλή του σχολείου - και δεν έχει κάνει θρησκευτικά ποτέ του, ξέρουν ότι δεν είναι βαπτισμένο, ξέρουν ότι είμαι άθεη, γιατί το συζητώ ανοιχτά σε κάθε ευκαιρία (άσε ότι υπάρχουν και συνεντεύξεις μου και άρθρα μου, όλο και κάποιος τα έχει διαβάσει, μερικοί μου το αναφέρουν κιόλας). Αυτός ο φόβος περί κοινωνικού ρατσισμού θεωρώ ότι είναι υπερτονισμένος, και νομίζω ότι εξαρτάται από το εκάστοτε κοινωνικό περιβάλλον (σίγουρα σε μια μικρή κλειστή επαρχιακή κοινωνία θα είναι πιο πιθανό κάτι τέτοιο, αλλά όχι και βέβαιο) και επίσης εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το πώς θα φερθούμε εμείς οι ίδιοι προς τα έξω σε σχέση με το γεγονός ότι δεν έχουμε θρήσκευμα.

Στο παράδειγμα με τον ιεχωβά έχω να αντιπαραθέσω παράδειγμα με καθολικό συμμαθητή που όλοι τον ζηλεύαμε επειδή έχανε τα θρησκευτικά κι έπαιζε μπάλα στο προαύλιο ενώ εμείς βαριόμασταν μέσα και μια χαρά ενταγμένος ήταν, με φίλους και με απ΄όλα (και μιλάμε πριν 35 χρόνια, όχι τώρα). Επίσης, για τους ιεχωβάδες ειδικά υπάρχει συγκεκριμένος ρατσισμός από τους ΧΟ, να το θυμόμαστε και αυτό.

dpuxaras έγραψε:θα άφηνα το παιδί μου να αποτρέψει από μόνο του την μπαρούφα της θρησκείας, γνωρίζοντας εξαρχής την δική μου άποψη και θέτοντας απλά σημεία αμφισβήτησης και όχι εναντίωσης σε ότι εισπράττει στο σχολείο και πιθανόν από παπούδες γιαγιάδες η την μητέρα του...

Αυτή ακριβώς είναι η στάση που συνιστώ.

Αλλά για να γνωρίζει τη δική σου άποψη θα πρέπει να είσαι πάντα σαφής ως προς αυτήν και να την δηλώνεις όπου και όταν χρειάζεται. Και το παιδί εκ των πραγμάτων θα ταυτιστεί με αυτήν στην αρχή, γιατί έχει ανάγκη πάνω απ' όλα να νιώθει ότι ανήκει στην οικογένεια, αυτή το τρέφει και το στηρίζει συναισθηματικά, όχι η κοινωνία.

Θυμήθηκα τον αποχαιρετισμό του batcic.

Κατακρήμνιση
Και έτσι, ένα ωραίο απογευματάκι, μετά από το σχολείο και τον μεσημεριανό ύπνο, βρέθηκα ξαφνικά μπροστά στον πατέρα μου να διηγούμαι την καινούρια ιστοριούλα που μάθαμε στα θρησκευτικά για τη φλεγόμενη βάτο (ένα ακόμα παντελώς άχρηστο θαύμα). Και όπως ανέλυα ενθουσιωδώς όλες τις καταπληκτικές πτυχές αυτής της ιστορίας, ξαφνικά άκουσα τον πατέρα μου, ήπια και μάλλον αδιάφορα, να εκστομίζει το απίθανο:
- Χμμ, εγώ δεν τα πιστεύω αυτά!
Δεν τα πιστεύει; Απίστευτο! Μα τότε…
- Δεν τα πιστεύεις; Δηλαδή δεν πιστεύεις στον Θεό;
(ήρεμα, σταθερά και σίγουρα)
- Όχι!
Όχι;;; Ο μπαμπάς μου; Αυτός ο παντοδύναμος τύπος μέσα στην οικογένεια, αυτός που γνωρίζει και μου εξηγεί τόσα πράγματα, αυτός στον οποίον γνωρίζω ότι μπορώ να στραφώ ανά πάσα στιγμή για τις επιθυμίες μου, τα παράπονα μου, τις ανάγκες μου, την αγάπη και τη στοργή, το γέλιο και τη χαρά, αυτός ο οποίος δεν είναι απλώς μια εικασία αλλά εδώ μπροστά μου ολοζώντανος και συνεχώς επαληθευόμενος, δεν πιστεύει στον θεό (με μικρό πλέον το θήτα);

Κι αυτό επειδή μου είχε κάνει αρνητική εντύπωση η στάση του πατέρα του, να μην του πει δηλαδή τίποτα επί του θέματος, μέχρι τη συγκεκριμένη στιγμή.

Μηπως τελικα ο George Carlin εχει απολυτο δικαιο οταν μιλαει για παιδολατρεια που κυμαινεται στα ορια του παραλογου.Ο καθε γονιος σιγουρα αγαπαει τα παιδια του,αλλα τα σημερινα παιδια δεν ειναι τα μοναδικα που εμφανιστηκαν επανω στον πλανητη ωστε να χρειαζονται ειδικης προσοχης και φροντιδας.

Φυσικα οι επαγγελματιες που ασχολουνται με το θεμα θα πουν το ακριβως αντιθετα,αλλα επειδη στο ζητημα εμπλεκεται ο επαγγελματικος ανταγωνισμος δινεται υπερβολικη σημασια στην παραμικρη λεπτομερεια απο μερους τους προς εντυπωσιασμο των γονεων και την αγρα πελατειας.

Και κατοπιν ειναι παντελως εξωφρενικα αδιανοητο να μεγαλωνει το παιδι χωρις να ειναι περιστοιχισμενο απο τους καταλληλους επαγγελματιες που θα παρεχουν την συμβουλευτικη τους υποστηριξη για το πως θα πρεπει να μιλησουμε σε ενα παιδι επειδη εξω βρεχει και σημερα που ειναι Κυριακη δεν θα παει εξω βολτα,οποτε κινδυνευει να πληγωθει ανεπανορθωτα ο ψυχικος του κοσμος.