forum.atheia.gr

Το τι πιστεύει ο κάθε άνθρωπος δεν έχει μεγάλη σημασία αν δεν μπορεί να το αποδείξει. ειδικά σε θρησκευτικά ζητήματα που δεν υπάρχει απόδειξη για αυτό που πιστεύει ο κάθε πιστός. όπως π.χ η θεότητα που πιστεύει.
ποτέ μα ποτέ του δεν θα μπορέσει να αποδείξει αυτό που ισχυρίζεται, για αυτό τον λόγο είναι κατά κάποιο τρόπο άθεος διότι η αθεια δεν είναι πίστη αλλά πεποίθηση.
υπάρχουν άθεοι που πιστεύουν σε εξωγήινα νοήμονα όντα κοινώς UFO αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν όπως και οι θρήσκοι για τον Θεό. απλώς και οι δύο έχουν πίστη για ψυχολογικούς η παραδοσιακούς λόγους, δεν είναι αναγκαστικά ηλίθιοι. είναι άνθρωποι που χρειάζονται μια πίστη σε κάτι πάνω και πέρα από αυτούς, ακόμη και στο επιστημονικό πεδίο της θεωρητικής φυσικής υπάρχει μια δόση πίστης μέχρι να καταριφθεί μια θεωρία από μια άλλη.
άρα είναι η χρηστικότητα της πίστης που παίζει τον κύριο λόγο για τον άνθρωπο και όχι τόσο το αν είναι σωστή η λάθος λογική η παράλογη.
είμαστε όλοι άθεοι, όταν δεν μπορούμε να αποδείξουμε αυτό που πιστεύουμε όταν μας το ζητάνε και είμαστε όλοι θρήσκοι όταν σταματούν για λίγο οι ερωτήσεις και χρειάζεται να στραφούμε και να δούμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό τον κόσμο και να εξηγήσουμε και να πιστέψουμε σε πράγματα που ίσως αύριο δεν θα ισχύουν.

άρα είναι η χρηστικότητα της πίστης που παίζει τον κύριο λόγο για τον άνθρωπο και όχι τόσο το αν είναι σωστή η λάθος λογική η παράλογη.

Οχι αποκλειστικα για την πιστη,αλλα για το οτιδηποτε.Η αξια προκυπτει μεσα απο τη χρηστικοτητα,κι αντιθετα ακομα και το πλεον πολυτιμο καταληγει να απαξιωνεται οταν αυτο παυει χρησιμοποιειται.

Κι εαν ακομα αποδειχθει η υπαρξη μιας εξωκοσμικης οντοτητας η οποια ομως δεν μπορει η δεν εχει σκοπο να αλληλεπιδρασει με εμας ο κοσμος θα θεωρει οτι ο σκοπος που αυτη υπαρχει ειναι για εμας και μονον αποκλειστικα.

Δηλαδη πρωτον να αποδειχθει οτι υπαρχει κατι,κατα δευτερον οτι αυτο το κατι γνωριζει την δικη μας υπαρξη,κατα τριτον οτι εχει καποιο σκοπο να ασχοληθει με εμας και κατα τεταρτον να μην μας γινει και βαρος.

Περιπου σαν κατι μακρινους θειους απο μια αλλην ηπειρο τους οποιους εμεις νομιζαμε για πλουσιους κι οτι θα μας λυσουν τα προβληματα με μια καλη κληρονομια,κι αυτοι στο τελος καταληγουν να μας γινουν φορτωμα.

Ο Επικουρος παντως ειχε βρει τη χρυση τομη λεγοντας σε καποια στιγμη οτι,"οι θεοι υπαρχουν,η γνωση που εχουμε για αυτους ειναι ξεκαθαρη,αλλα οι θεοι δεν παρεμβαινουν στα ανθρωπινα".Σε καποια αλλη στιγμη βεβαια ειχε πει οτι οι εικονες που εχουμε για τους θεους βασιζεται σε προληψεις,δηλαδη δημιουργημενες εικονες απο τους ιδιους τους ανθρωπους κατα τη διαρκεια του υπνου,ονειρων η οραματων οπου αυτες οι εικονες αναπαριστουν την τελειοτητα.

Παντως εναν θεο χαρουμενο,ευδιαθετο και παντοτε γελαστο που δεν προκαλει το φοβο και δεν ασχολειται με τις ανθρωπινες μικροτητες,αλλα ειναι το προτυπο για τις ομορφιες της ζωης ωστε να τον ομοιασουν ολοι πολυ θα τον ηθελα.

Οποτε αντε και πες οτι ο θεος υπαρχει,το θεμα και τι εγινε τελικα.

Κι εαν παλι Θεοφιλε το να καταφερουμε να βρουμε το θεο ειναι τοσο δυσκολο οσο με το να τον καταργησουμε τελειως ισως ειναι πολυ πιο ευκολο να αλλαξουμε παγιωμενες αντιληψεις που εχουμε για αυτον και να εξακολουθησει να υπαρχει ως το μετρο συγκρισης των πιο υψηλων αξιων που πρεπει να φτασει ο ανθρωπος.

Αξιες οπως το θαρρος που πρεπει να αντιμετωπιζουμε την αληθεια και τις δυσκολιες της ζωης.Να μπορουμε να κυριαρχουμε επανω στους ανθρωπινους φοβους κι επιθυμιες.Να ειμαστε δικαιοι και μετρημενοι σε καθε μας σκεψη,λογο και πραξη.Οποιος καταφερει να ζει τη ζωη του με εναν τετοιο τροπο εκ των πραγματων τοτε θα ειναι και χαρουμενος,με αυστηροτερο κριτη οχι ενα θεο αλλα την ιδια του τη συνειδηση.

Σαν προφητης ιεροκυρηκας ακουγομαι,κι ετσι οπως το παω με βλεπω να βγαινω μεχρι και σε καμμια αγορα για κυρηγμα,σαν να παραπηρα φορα.

επικουρειος έγραψε:
Οχι αποκλειστικα για την πιστη,αλλα για το οτιδηποτε.Η αξια προκυπτει μεσα απο τη χρηστικοτητα,κι αντιθετα ακομα και το πλεον πολυτιμο καταληγει να απαξιωνεται οταν αυτο παυει χρησιμοποιειται.

Σωστά. έτσι και η αθεια εμπεριέχεται έστω και στιγμιαία στην σκέψη και του πιο βαθιά θρήσκου όταν προς χάρη αστεισμού και χωρίς να το καταλάβει παραδέχεται πως αυτό που πιστεύει έρχεται σε δεύτερη μοίρα με αυτό που έπαθε η με αυτό που πράτει. π.χ. έχω ακούσει πολλές περιπτώσεις αμφισβήτησης εδώ αναφέρω κάποιες από αυτές. ένας θρήσκος αναφερόταν σε ένα γνωστό του που έλεγε κάθε τόσο βοήθα παναγιά μου , στο τέλος δεν άντεξε και με σοβαρότητα του είπε:καλη η παναγία αλλά κούνα και σύ λίγο τα χέρια σου.
η άλλη είναι η ευχαριστίες πρός τον θεό κάποιου ασθενούς που έλεγε συνεχώς δόξα τω θεώ, σε κάποια στιγμή περισυλογής και ειλικρίνειας είπε: καλός ο θεός αλλά χωρίς τους γιατρούς δεν θα ήμουνα εδώ να τον δοξάζω.
για αυτό τον λόγο όπως αναφέρω και στο τέλος του άρθρου μου νομίζω πως η πίστη πρός τον θεό και η θρησκεία καλύπτουν τα κενά που δημιουργούνται σε ανθρώπους, σε άλλον λιγότερο και σε άλλον περισσότερο. είτε αυτά είναι για ψυχική ενδυνάμωση είτε για απόδοση ευγνωμοσύνης για την καλοτυχία του. σε αυτήν την περίπτωση έχουμε μια ατομική λειτουργικότητα έστω και εσφαλμένη από την άλλη είναι η αίσθηση του να ανήκεις κάπου σε μια κοινωνία που καλώς η κακώς υιοθέτησε αυτές τις φαντασιακές μορφές και σημασίες. τότε σε αυτήν την περίπτωση έχουμε μια λειτουργικότητα κοινωνική που δεν χάνει ευκαίρια η κάθε φορά εξουσία θρησκευτική η πολιτική να την αξιοποιεί πρός όφελός της.

Ο Επικουρος παντως ειχε βρει τη χρυση τομη λεγοντας σε καποια στιγμη οτι,"οι θεοι υπαρχουν,η γνωση που εχουμε για αυτους ειναι ξεκαθαρη,αλλα οι θεοι δεν παρεμβαινουν στα ανθρωπινα".Σε καποια αλλη στιγμη βεβαια ειχε πει οτι οι εικονες που εχουμε για τους θεους βασιζεται σε προληψεις,δηλαδη δημιουργημενες εικονες απο τους ιδιους τους ανθρωπους κατα τη διαρκεια του υπνου,ονειρων η οραματων οπου αυτες οι εικονες αναπαριστουν την τελειοτητα.

εντάξει ο επίκουρος για την εποχή του ίσως να ήταν λίγο πιο μπροστά από πολλούς συναδέλφους του αλλά μέχρι σήμερα έχουν υπάρξει πιο σημαντικοί σε αναλύσεις περί θεών. αν και θεωρώ πως η θρησκεία ανηκει στην κοινωνιολογία παρά στην φιλοσοφία όπου άσχολείται την εποχή του επίκουρου και με τα θεία.

Παντως εναν θεο χαρουμενο,ευδιαθετο και παντοτε γελαστο που δεν προκαλει το φοβο και δεν ασχολειται με τις ανθρωπινες μικροτητες,αλλα ειναι το προτυπο για τις ομορφιες της ζωης ωστε να τον ομοιασουν ολοι πολυ θα τον ηθελα.

δεν έχεις παρά να τον δημιουργήσεις. όπως έχουν κάνει μέχρι τώρα όλοι οι άνθρωποι με τους υπόλοιπους.

επικουρειος έγραψε:Ο Επικουρος παντως ειχε βρει τη χρυση τομη λεγοντας σε καποια στιγμη οτι,"οι θεοι υπαρχουν,η γνωση που εχουμε για αυτους ειναι ξεκαθαρη,αλλα οι θεοι δεν παρεμβαινουν στα ανθρωπινα".Σε καποια αλλη στιγμη βεβαια ειχε πει οτι οι εικονες που εχουμε για τους θεους βασιζεται σε προληψεις,δηλαδη δημιουργημενες εικονες απο τους ιδιους τους ανθρωπους κατα τη διαρκεια του υπνου,ονειρων η οραματων οπου αυτες οι εικονες αναπαριστουν την τελειοτητα.

Ο Επίκουρος είχε πει και κάτι άλλο.
Είναι γνωστό ότι ο αυστηρός ντετερμινισμός έχει πρόβλημα να εξηγήσει την ελεύθερη βούληση. Ο Επίκουρος έδωσε την εξής εξήγηση για την ελεύθερη βούληση (προφανώς άλλη μια φορά χωρίς αποδείξεις):

One generation after Aristotle, Epicurus argued that as atoms moved through the void, there were occasions when they would "swerve" from their otherwise determined paths, thus initiating new causal chains. Epicurus argued that these swerves would allow us to be more responsible for our actions, something impossible if every action was deterministically caused. For Epicurus, the occasional interventions of arbitrary gods would be preferable to strict determinism.
http://en.wikipedia.org/wiki/Indeterminism#Epicurus

Θεόφιλος έγραψε:Το τι πιστεύει ο κάθε άνθρωπος δεν έχει μεγάλη σημασία αν δεν μπορεί να το αποδείξει. ειδικά σε θρησκευτικά ζητήματα που δεν υπάρχει απόδειξη για αυτό που πιστεύει ο κάθε πιστός. όπως π.χ η θεότητα που πιστεύει.
ποτέ μα ποτέ του δεν θα μπορέσει να αποδείξει αυτό που ισχυρίζεται, για αυτό τον λόγο είναι κατά κάποιο τρόπο άθεος διότι η αθεια δεν είναι πίστη αλλά πεποίθηση.
υπάρχουν άθεοι που πιστεύουν σε εξωγήινα νοήμονα όντα κοινώς UFO αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν όπως και οι θρήσκοι για τον Θεό. απλώς και οι δύο έχουν πίστη για ψυχολογικούς η παραδοσιακούς λόγους, δεν είναι αναγκαστικά ηλίθιοι. είναι άνθρωποι που χρειάζονται μια πίστη σε κάτι πάνω και πέρα από αυτούς, ακόμη και στο επιστημονικό πεδίο της θεωρητικής φυσικής υπάρχει μια δόση πίστης μέχρι να καταριφθεί μια θεωρία από μια άλλη.
άρα είναι η χρηστικότητα της πίστης που παίζει τον κύριο λόγο για τον άνθρωπο και όχι τόσο το αν είναι σωστή η λάθος λογική η παράλογη.
είμαστε όλοι άθεοι, όταν δεν μπορούμε να αποδείξουμε αυτό που πιστεύουμε όταν μας το ζητάνε και είμαστε όλοι θρήσκοι όταν σταματούν για λίγο οι ερωτήσεις και χρειάζεται να στραφούμε και να δούμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό τον κόσμο και να εξηγήσουμε και να πιστέψουμε σε πράγματα που ίσως αύριο δεν θα ισχύουν.

άθεοι που πιστευουν σε ουφο ειναι πιστοι. το να αρνήθεις το θεο(οποιοδηποτε) και να σηκώνεις μια άλλη σημαία δεν ακουγεται ως αθεος της κοινοτητας ή αθεος που συναντας. ονομαζω τον ευατο μου απιστο γιατι θεωρω καλυτερο χαρακτηρισμο αυτον.κοροϊδευω τους αθεους για πιστη και εμμονη στο οτι δεν υπαρχει θεος. ως απιστος δεν πιστευω στο θεο.δεν πιστευω σε τιποτα.
Σε καμια περιπτωση δεν μπορω να βαλω τους αθεους και τους πιστους στο ιδιο τσουβαλι. οι πιστοι οδηγουνται απο φαντασιωσεις τους ενω οι αθεοι απο επιστημονικες αποδειξεις στην πιστη τους παντα.

Επισης μεγαλη διαφορα των πιστων και των αθεων ειναι οτι οι πιστοι ειναι πρακτικα αθεοι αντίθετα με τους αθεους που εχουν τον θεο τους (συνειδηση)

Θεόφιλος έγραψε:άρα είναι η χρηστικότητα της πίστης που παίζει τον κύριο λόγο για τον άνθρωπο και όχι τόσο το αν είναι σωστή η λάθος λογική η παράλογη.

Γεια σου ρε Θεόφιλε, έτσι ακριβώς είναι.

Και για να το πάμε παραπέρα: πώς αξιολογείται η χρηστικότητα; Από το αποτέλεσμα, έτσι δεν είναι; ΆΡα πρέπει να παρατηρήσουμε τα αποτελέσματα της πίστης και επίσης να ορίσουμε ποια είναι τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Εγώ νομίζω πως τόσο η πίστη όσο και η αμφισβήτηση έχουν χρηστική αξία, διαφορετική μεταξύ τους και διαφορετική επίσης ανάλογα με τις συνθήκες. Χάρη στην πίστη π.χ. μπορεί να επιβιώσει καλύτερα μια ομάδα επειδή είναι ενωμένη, χάρη στην αμφισβήτηση μπορεί να γίνουν σημαντικές ανακαλύψεις που προάγουν την επιβίωση. Γι' αυτό και παρατηρούμε σήμερα ανθρώπους που έχουν τάση για πίστη αλλά και ανθρώπους που έχουν τάση για αμφισβήτηση: γιατί και οι δύο τάσεις έχουν την επιβιωτική (χρηστική) αξία τους, ανάλογα με τις συνθήκες.

Ωραία συζήτηση. Εγώ θα έλεγα οτι μάλλον όλοι είμαστε τρόπον τινά πιστοί, και οχι άπιστοι.

Μπαμιατζή οι άθεοι πιστεύουν στην επιστημη. Ειναι και αυτοί πιστοί - τρόπον τινά.

Το οτι η επιστήμη έχει μέθδο και λογική, κατα τη γνώμη μου δεν ειναι αρκετό για να δικαιολογήσει τη θρησκευτική προσέγγιση στο να την αναδεικνύουν κάποιοι ως υπερτατο και αλάθητο αυτοδιορθούμενο σύστημα (χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν ο ανθρώπινος παράγοντας που με πολλούς τρόπους μπορει να διαβρώσει το σύστημα)

ο στράτος ειναι άθεος αλλα πιστεύει στην ωμοφαγία και την υγεία μέσω μιας μάλλον σχετικά ακραίας διατροφικής θεωρίας...
εγώ είμαι άθεος αλλα πιστεύω (μάλλον) στην γεννέθλια αστρολογία

Ο χριστιανοί, ειδικά οι δεξιόστροφοί και ακροδεξιοί, συνήθως πιστευουν και σε ένα σετάκι απο διαφορες συνωμοσιολογικές θεωρίες, απο ψεκασμούς, μέχρι την εξωγήινη προέλευση των ΕΛ ή δεν ξέρω και γω τι άλλο.

Τελικά όλοι έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι, όπως έλεγε και το παλιό επιχείρημα των θεϊστών: "Μα δε μπορεί: σε κάτι πρέπει να πιστεύεις! στο οποιο ερώτημα πολλοί απαντούσαμε και απαντουμε : "πιστεύω στον εαυτό μου"

Πάντως δε συμφωνώ οτι η πίστη στην ύπαρξη π.χ. εξωγήινων ειναι παράλογη, έτσι στο γενικό.

Τελικώς το ζήτημα του Θεού ειναι πρώτα σημειολογικό και φιλοσοφικό (προσδιορισμός τι εννοούμε θεό και με ποιο τρόπο "πιστεύουμε" και συνδεόμαστε με το θεο, το "άλλο", το "όλον" , το αν μας ενδιαφέρει η υπερβατική πνευματικότητα) και μετά πιο επιστημονικό, κατα ανθρωπολογία, ψυχολογία, κοινωνιολογία, ψυχιατρική κτλ , και Last but not least νευροεπιστήμες και "θεός στον εγκέφαλο" .

Άλλο παράδειγμα; οι μαρξιστές ειναι συνήθως άθεοι, και όμως λατρεύουν τον Μαρξ σχεδόν σα θεό, τον πιστεύουν με τόση ένταση και πάθος όπως ο θρησκόληπτος πιστός πιστεύει τα ιερά του βιβλία.

Θα είμαι δίκαιος εδώ και θα πω οτι πολλοί μαρξιστές ειναι πολύ χειρότεροι (=πιο δογματικοί) πιστοί, απο οτι οι περισσότεροι επιστημονιστές , ακριβώς γιατι οι Μαρξιστές δε φαίνεται να πολυπιστεύουν στη βελτίωση ή και αναμόρφωση της ιδεολογίας τους, δε το προτάσσουν καν σαν επιχείρημα.

άπιστος και άθεος είναι διαφορετικές έννοιες.
Με τη χρηση της φρασης "τροπον τινα", μπορεις να εξομοιωσεις τα παντα, εστιαζοντας στα κοινα ή συμβατα τους χαρακτηριστικα.

Οσο ειμαστε ολοι αθεοι, ειμαστε και ολοι ενθεοι. Αυτο και μονο αποδεικνυει το ατοπο της προτασης.

δεν ειμαστε ολοι τροπον τινα αθεοι, ουτε ειμαστε ολοι τροπον τινα αριστεροι ουτε ολοι τροπον τινα χρυσαυγιτες, παροτι θα μπορουσε να επιχειρηματολογησει καποιος με ευκολια για το αντιθετο.

ακριβώς γιαυτό σχολίασα το τρόπον τινά που ειναι και στον τίτλο.

κατα τα άλλα αθεϊα και πίστη (σε κάτι) δεν ειναι ασυμβιβαστα

Leo21 έγραψε:οι άθεοι πιστεύουν στην επιστημη. Ειναι και αυτοί πιστοί - τρόπον τινά.

Ναι, αυτό το "τρόπον τινά" είναι πασπαρτού, όντως.

Οι άθεοι δεν "πιστεύουν" στην επιστήμη με τον ίδιο τρόπο που οι θεϊστές "πιστεύουν" στον θεό. Επιλέγουν να εμπιστευτούν την επιστημονική μέθοδο επειδή διαπιστώνουν εκ του αποτελέσματος ότι όντως λειτουργεί. Πολύ διαφορετικό από την εξ αποκαλύψεως και ανευ τεκμηρίων πίστη που ευαγγελίζονται οι θεϊστές.

Το γεγονός ότι στην ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει η διάκριση που έχουμε στα αγγλικά μεταξύ του faith και του belief δυσκολεύει αρκετά αυτή τη συζήτηση και θολώνει τα νερά, δημιουργώντας την εντύπωση ότι κάθε μορφής "πίστη" είναι ένα και το αυτό - τρόπον τινά.

AoratiMelani έγραψε:

Θεόφιλος έγραψε:άρα είναι η χρηστικότητα της πίστης που παίζει τον κύριο λόγο για τον άνθρωπο και όχι τόσο το αν είναι σωστή η λάθος λογική η παράλογη.

Γεια σου ρε Θεόφιλε, έτσι ακριβώς είναι.

Και για να το πάμε παραπέρα: πώς αξιολογείται η χρηστικότητα; Από το αποτέλεσμα, έτσι δεν είναι; ΆΡα πρέπει να παρατηρήσουμε τα αποτελέσματα της πίστης και επίσης να ορίσουμε ποια είναι τα επιθυμητά αποτελέσματα.

ακριβώς έτσι ε'ιναι, το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι που παρακινεί τον άνθρωπο και όχι το ίδιο το αποτέλεσμα. επιθυμούμε σαν άνθρωποι να γνωρίσουμε αυτό που μας εξυψώνει σαν είδος μέσα από την επιστήμη,την φιλοσοφία, την θρησκεία , η ηθική κτλ . με λιγα λόγια είναι η προσπάθεια να ανακαλύψουμε τον ίδιο μας το εαυτό πέρα από την καθημερινότητα και σε μιαν άλλη διάσταση και για να γίνω πιο σαφής θα αναφέρω δύο περιλήψεις βιβλίων που έτυχε να διαβάσω σήμερα στο βιβλιοπωλείο. συγνώμη για την έκταση και την αντιγραφή που δεν την συνηθίζω αλλά νομίζω πως αξιζει να ρίξει κάποιος που του αρέσει η έρευνα για ανθρώπους που έχουν ακόμη την πεποίθηση πως έχουν την δυνατότητα να βοηθηθούν με τον υπερβατικό σκέψης.

Η Δύναμη του Μύθου από τον Τζότζεφ Κάμπελλ με τον Μπιλ Μόγιερς



Με τη μορφή διαλόγου ξετυλίγεται ένας πλούτος και μια βαθύτητα σκέψης που καθηλώνουν κάθε απαιτητικό και ανήσυχο νου.
Προσεγγίζονται θέματα ουσιαστικού ενδιαφέροντος για την ανθρώπινη ύπαρξη, διανοίγονται νέα μονοπάτια συνειδητοποίησης και πνευματικής έκφρασης.
Αναλύονται η σχέση του ανθρώπου και της κοινωνίας με τους μύθους, η επίδραση της μυθολογίας στο ανθρώπινο γίγνεσθαι, η κρίση της θρησκείας στο σύγχρονο κόσμο, η βαθύτερη σημασία του έρωτα και του γάμου, και ένα πλήθος άλλων θεμάτων που εκτείνονται από το επίπεδο της Θεότητας μέχρι την καθημερινή ατομική μας λειτουργία ως συνειδητών υπάρξεων.
Πρόκειται για την καταγραφή μιας τηλεοπτικής συζήτησης ανάμεσα στο διάσημο μελετητή της μυθολογίας Joseph Campbell και τον καταξιωμένο δημοσιογράφο του CBS και PBS Bill Moyers.
Τα ερωτήματα είναι ποικίλα και εύστοχα: Τί είναι μύθος; Γιατί ασκεί γοητεία στον άνθρωπο; Γιατί κάθε κοινωνία έχει τη δική της μυθοπλασία; Γιατί ορισμένα μυθολογικά μοτίβα, όπως, για παράδειγμα, ο ήρωας ή η παρθενογένεση, επαναλαμβάνονται ανεξαρτήτως εποχής και γεωγραφικών συντεταγμένων; Ποιός ο ρόλος του μύθου στη σύγχρονη κοινωνία;
Μέσα από τη σύγκριση ανατολικής και δυτικής μυθολογίας, με παραδείγματα αντλημένα από κάθε πολιτιστική βαθμίδα, από τη βιβλική έως την ινδιάνικη παράδοση, από την ινδική έως την ελληνική μυθολογία, ο φημισμένος μελετητής οδηγείται σε συναρπαστικά συμπεράσματα.
Οι μύθοι δεν αποσκοπούν στην τέρψη. Η λειτουργία τους υπήρξε και παραμένει ζωτική. Πίσω από τα σύμβολα, ο μύθος απαντά στα ερωτήματα που ταλανίζουν τον άνθρωπο, καθόσον οι ανάγκες του, οι βαθύτερες, οι εσώτερες ανάγκες του, παραμένουν αναλλοίωτες: η αναζήτηση της δικής του εσωτερικής ολοκλήρωσης, η συμφιλίωσή του με ό,τι ονομάζεται ύπαρξη, η εναρμόνισή του με τον κόσμο, με το σύμπαν.
Κάθε πολιτισμός πλάθει τους δικούς του θεούς, ή θεό, τους δικούς του ήρωες, τη δική του δημιουργία. Αν αφαιρεθούν, όμως τα εξωτερικά ενδύματα, που ποικίλλουν, η ουσία παραμένει η ίδια. Η αναζήτηση του θεού δεν είναι παρά η αναζήτηση της εσωτερικής μας ολοκλήρωσης. Ο ήρωας είναι ένα αρχέτυπο. Φωτίζει το δρόμο στο λαβύρινθο της εσωτερικής μας ύπαρξης.
Πρόκειται για ένα συναρπαστικό ταξίδι στον απέραντο ωκεανό του παγκόσμιου μυθολογικού υλικού, ένα ταξίδι στα απύθμενα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.


Θρησκεία για άθεους


Κι αν όσα υποστηρίζουν οι θρησκείες δεν είναι απολύτως αληθή, ούτε όμως και σκέτες ανοησίες;

Η βαρετή διαμάχη ανάμεσα στους σκληροπυρηνικούς πιστούς και στους άθεους επιτέλους εξελίσσεται μέσα από το εμπνευσμένο νέο βιβλίο του Αλαίν ντε Μποττόν, που υποστηρίζει θαρραλέα ότι οι υπερφυσικοί θρησκευτικοί ισχυρισμοί είναι παντελώς ψευδείς – ωστόσο οι θρησκείες μπορούν ακόμη να διδάξουν σε όσους δεν πιστεύουν ορισμένα ιδιαίτερα σημαντικά πράγματα.

Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως, αντί να χλευάζουν τις θρησκείες, οι αγνωστικιστές και οι άθεοι καλό είναι να κλέψουν από αυτές – μια που είναι γεμάτες ωραίες ιδέες για να βελτιώσουμε τη ζωή μας και να διευθετήσουμε τις κοινωνίες μας. Χρησιμοποιώντας ένα μείγμα βαθύτατου σεβασμού και απόλυτης ασέβειας, ο Ντε Μποττόν (όντας άθεος ο ίδιος) προτείνει να αναζητήσουμε στις θρησκείες διορατικές σκέψεις προκειμένου μεταξύ άλλων:
Να δημιουργήσουμε δεσμούς αλληλεγγύης
Να βελτιώσουμε τις προσωπικές μας σχέσεις
Να υπερβούμε τα συναισθήματα φθόνου και ανεπάρκειας
Να δραπετεύσουμε από την 24ωρη τυραννία των μέσων ενημέρωσης
Να ταξιδέψουμε
Να αποκομίσουμε περισσότερα από την τέχνη, την αρχιτεκτονική και τη μουσική
Να δημιουργήσουμε νέες επιχειρήσεις σχεδιασμένες να ικανοποιούν τις συναισθηματικές μας ανάγκες.

Για υπερβολικά μεγάλο διάστημα οι μη πιστοί αντιμετώπιζαν την ακραία επιλογή ανάμεσα στο να υπομένουν ένα σωρό αλλόκοτα δόγματα ή να απορρίπτουν εντελώς μία ποικιλία από παρηγορητικές και όμορφες τελετουργίες και ιδέες. Ο Αλαίν ντε Μποττόν, συγγραφέας των «Η παρηγορία της φιλοσοφίας» και «Πώς ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου», δημιούργησε μία πολύ πιο ενδιαφέρουσα και πραγματικά χρήσιμη εναλλακτική πρόταση.

Εγώ νομίζω πως τόσο η πίστη όσο και η αμφισβήτηση έχουν χρηστική αξία, διαφορετική μεταξύ τους και διαφορετική επίσης ανάλογα με τις συνθήκες. Χάρη στην πίστη π.χ. μπορεί να επιβιώσει καλύτερα μια ομάδα επειδή είναι ενωμένη, χάρη στην αμφισβήτηση μπορεί να γίνουν σημαντικές ανακαλύψεις που προάγουν την επιβίωση. Γι' αυτό και παρατηρούμε σήμερα ανθρώπους που έχουν τάση για πίστη αλλά και ανθρώπους που έχουν τάση για αμφισβήτηση: γιατί και οι δύο τάσεις έχουν την επιβιωτική (χρηστική) αξία τους, ανάλογα με τις συνθήκες.

η αμφισβήτηση παίζει σπουδαίο ρόλο ως χρηστική αξία, διότι καθαρίζει την απαραίτητη ομίχλη που υπάρχει στους μύθους την εποχή που αυτοί πλάσθηκαν. η την αποκόλληση τους από τις θρησκείες που τείνουν όσο περνούν τα χρόνια να εκλογικεύονται, να ξεφεύγουν από την κατά γράμμα διδασκαλία όπως κάνουν ακραίες θρησκευτικές ομάδες για να φανατίσουν τα μέλη τους π.χ. οι χιλιαστές, που αναμένουν τον αρμαγεδώνα.
και στο τ'ελος πιστεύω πως θα αφήσει καθαρό πια το τοπίο για την πίστη που απόμεινε σε αξίες που προσεγγίζονται μόνο μέσω του ιερού.

Ωραιοποιημένες ποιητικά μαλακίες, κατά τη γνώμη μου πάντα. Κι ανόητη και άνευ οιουδήποτε λόγου εξύψωση της θρησκείας. Δεν εξηγεί πουθενά, και ούτε και μπορεί φυσικά να το κάνει, γιατί πρέπει να ανατρέξουμε στις θρησκείες για ν' αντλήσουμε στοιχεία για τις προτάσεις του.

Ένας λόγος είναι διότι οι θρησκείες, ως κοινωνικά κατασκευάσματα, έχουν περιχαρακώσει και οικειοποιηθεί πλήθος κοινωνικών εκδηλώσεων και εκφράσεων και ως εκ τούτου αποτελούν κοινωνική παρακαταθήκη. Απίστευτο, αλλά δυστυχώς αληθινό. Ευχής έργον θα ήταν να μην υπήρχε κεντρική θρησκευτική εξουσία.

mpamiatzis έγραψε: άθεοι που πιστευουν σε ουφο ειναι πιστοι. το να αρνήθεις το θεο(οποιοδηποτε) και να σηκώνεις μια άλλη σημαία δεν ακουγεται ως αθεος της κοινοτητας ή αθεος που συναντας. ονομαζω τον ευατο μου απιστο γιατι θεωρω καλυτερο χαρακτηρισμο αυτον.κοροϊδευω τους αθεους για πιστη και εμμονη στο οτι δεν υπαρχει θεος. ως απιστος δεν πιστευω στο θεο.δεν πιστευω σε τιποτα.
Σε καμια περιπτωση δεν μπορω να βαλω τους αθεους και τους πιστους στο ιδιο τσουβαλι. οι πιστοι οδηγουνται απο φαντασιωσεις τους ενω οι αθεοι απο επιστημονικες αποδειξεις στην πιστη τους παντα.

H πίστη είναι απαραίτητη στον άνθρωπο ανεξάρτητα σε τι πιστεύει.είναι κάτι που του δίνει ελπίδα πως θα αλλάξουν τα πράγματα πρός το καλύτερο, άσχετα από την κατάληξη τους.
η πίστη σε μια πολιτική ιδεολογία για ένα καλύτερο μέλλον για τους ανθρώπους η προσωπική πίστη σε ένα Θεό αγαθό και παντοδύναμο για δικό του στήριγμα. η πίστη σε ανθρωπιστικές αρχές, η στην πεποίθηση πως ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να πιστεύει σε θεούς αλλά μόνο στις ανθρώπινες δυνατότητες, όλα αυτά είναι είδη διαφορετικών πιστεύω αλλά δεν παύουν να είναι πίστη, η αλλιώς πεποίθηση.
ο άνθρωπος που δεν πιστεύει σε τίποτε δεν είναι ελεύθερος, είναι δέσμιος του μηδενισμού.

Επισης μεγαλη διαφορα των πιστων και των αθεων ειναι οτι οι πιστοι ειναι πρακτικα αθεοι αντίθετα με τους αθεους που εχουν τον θεο τους (συνειδηση)

πιστεύω πως πρακτικα είναι όλοι οι άνθρωποι άθεοι. μόνο που αυτοί που το δηλώνουν είναι πολέμιοι σε ότιδήποτε θρησκευτικό γιατί νιώθουν καταπιεσμένοι και βλέπουν στην θρησκεία μόνο το επιφανειακό που είναι η μυθολογία, η μορφή εξουσίας της εκκλησίας που νομίζει πως όλοι οι πιστοί της είναι ποίμνιο της και όχι ελεύθεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι με δική τους κρίση.
και από την άλλη οι πιστοί η αλλιώς οι θρήσκοι που στην καθημερινότητα τους θεωρούν πως μπορούν να κλέβουν το κράτος χωρίς να κόβουν απόδειξη κάτι ξένο ως πρός την διδασκαλία του Ιησού ''τα τω καίσαρι τω καίσαρι και τα τω Θεώ στο Θεο.'' και την κυριακή να ακούν με ευλάβεια την θεία λειτουργία
εδώ ακριβώς είναι που βγάζω το καπέλο στους άθεους είναι πιο ειλικρινείς και δεν χρειάζεται να επιοκαλούνται τον Θεό όταν πράττουν κάτι το άνομο, με λίγα λόγια δεν είναι τουλάχιστον θεομπαίχτες. είναι απλώς ΑΘΕΟΙ

tasos_didymoteicho έγραψε:Ωραιοποιημένες ποιητικά μαλακίες, κατά τη γνώμη μου πάντα. Κι ανόητη και άνευ οιουδήποτε λόγου εξύψωση της θρησκείας. Δεν εξηγεί πουθενά, και ούτε και μπορεί φυσικά να το κάνει, γιατί πρέπει να ανατρέξουμε στις θρησκείες για ν' αντλήσουμε στοιχεία για τις προτάσεις του.

Εξαρτάται από την ποίηση που διαβάζει κάποιος, άλλον τον εμπνέει ο ρίτσος, άλλον ο ελύτης ,άλλος ο καβάφης, και άλλον ο Ιησούς.

Εν προκειμένω ο Τζόζεφ Κάμπελλ.

Ωραιοποιημένες ποιητικά μαλακίες,....

Η αθεια ειναι πιστη (θρησκευτικη) οσο η αποχη ειναι σταση του sex (Bill Maher)

Η αθεια ειναι πιστη (θρησκευτικη) οσο η κλειστη τηλεοραση ειναι επιλογη καναλιου

Τωρα οι οποιοι κρετινοι -"Η ετυμολογία του όρου κρετίνος, ο (ουσιαστικό) προέρχεται από τη γαλλ. λ. crétin = αφελής, αγαθός, ανόητος, εκ του chrétien = χριστιανός."- εχουν αναγκη απο το υπερφυσικο ειναι ενα δικο τους αδιαφορο προβλημα.
Οτι η θρησκευτικη πιστη ειναι αναγκαια αποτελει μια μεγαλη μαλακια χριστιανων (κρετινων)

ολοι ειμαστε αθεοι εν αγνοια μας
μιχαλης καλοπουλος

Ο Καλόπουλος όμως έχει μιλήσει και για το θείο, χωρίς να διευκρινίσει τι ακριβώς εννοεί.
Δεν ξέρω αν αυτό το ξεκαθαρίζει σε κάποιο από τα βιβλία του.