Γιατρος Του Ικα έγραψε:Η σχέση ανάμεσα σ'έναν άνθρωπο και σε ένα αντικείμενο καλύπτεται από τους σχετικούς με την ιδιοκτησία νόμους.Η συναισθηματική πλευρά αυτής της σχέσης είναι μη μετρήσιμη,μη αντικειμενικά διαπιστώσιμη (ο άλλος μπορεί να πουλάει τρέλα ή απλά να ψεύδεται) και δεν βλέπω πως μπορεί να καλυφθεί νομικά.Ο γάμος ως νομική σχέση καλύπτει κυρίως περιουσιακά θέματα,θέματα διαχείρισης των πόρων του ζευγαριού και υποχρεώσεις απέναντι στα προστατευόμενα μέλη (κυρίως παιδιά) ή το μέλος του ζεύγους που δεν έχει εργασιακά εισοδήματα.Δε νομίζω ότι ασχολείται καθόλου ο νόμος με το να δώσει νομική ή επίσημη διάσταση σε μια συναισθηματική σχέση,πόσο μάλλον το να αποφανθεί για το αν μια τέτοια σχέση υφίσταται ή όχι.
Τώρα βέβαια επειδή υπάρχουν νόμοι η ερμηνεία των οποίων εμπεριέχει συναισθηματικά (αλλά με βάση την εμπειρική κοινωνική αντίληψη περί συναισθήματος) κριτήρια όπως "ιδιαζόντως ειδεχθή" κλπ δεν ξέρω,δεν είμαι νομικός αλλά μπορεί ένα δικαστήριο να εκφέρει απόφαση για την καταστροφή ενός αντικειμένου με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία διαφορετική απ'αυτή για ένα συναισθηματικά αδιάφορο αντικείμενο.
Εντούτοις δεν βλέπω σε τι έχει να κάνει όλη αυτή η επιχειρηματολογία με το θέμα του γάμου (με την ειδική νομική έννοια του όρου στη σημερινή κοινωνία) και ειδικά των ομοφυλόφιλων. Οι ομοφυλόφιλοι δεν επιθυμούν το να αποδεχτεί η κοινωνία ότι μεταξύ τους υφίσταται πραγματική αγάπη,ούτε ζητούν την άδεια του Σεραφείμ Πειραιώς για να ζήσουν μαζί. Ζητούν την δυνατότητας επέκταση των νομικών πρόνοιων που συνοδεύουν την σύναψη γάμου μεταξύ ετεροφυλόφιλων και στις δικές τους σχέσεις.Αυτό είναι όλο.
Είναι λογικό αίτημα αν και κατά τη γνώμη μου ολίγον συντηρητικό,χωρίς βέβαια να παραγνωρίζω τα πρακτικά ζητήματα που προκύπτουν από την μη ύπαρξή του (ας πούμε την παρεμπόδιση της δυνατότητας επίσκεψης στον/στην σύντροφό σου στο νοσοκομείο).
Το ακραίο παράδειγμα ήταν για να καταδείξει ότι οι άνθρωποι σαν συναισθηματικά όντα έχουν ατομικές και διαφορετικές αναγκες που δεν καλύπτονται από ενα συγκεκριμενο νομικό πλαίσιο. Ακριβώς επειδή δεν πρέπει να εγκρίνει η κοινωνία το δόκιμο της "αγαπης" ή της αναγκης για να τα σεβαστεί, χρειάζεται πλήρης δικαιοπρακτική ελευθερία στη σύναψη σχέσεων με ανθρωπους, ζωα ή αντικείμενα, με διαφορετικό προφανώς εύρος επιλογών.
Δηλαδη, ο "γαμος" με μια τσαγερα, δεν θα αποκαλουνταν γαμος, αλλα νομική δηλωση υψηλης συναισθηματικης σχεσης. Με ασφαλιστικές, κληρονομικές και άλλες συνεπειες.
Ο "γαμος" με ενα κατοικιδιο, θα εχει, περαν των αλλων, το σκοπο της διασφαλισης της καλης του ζωης μετα θανατον του ιδιοκτητη, χωρις να μπορουν συγγενεις ή κληρονομοι να το αμφισβητησουν.
Ο "γαμος" με εναν φιλο ή φιλη, θα εχει πολυ μεγαλο ευρος επιλογων. Απο το να κατοχυρωθει απλα μια φιλια σε περιπτωση αναγκης, μεχρι το να διασφαλιστει κληρονομικά ή να κατοχυρωθει φορολογικά μια σχεση ή μια υιοθεσια.
θα ηταν καλο να μην υπηρχε "γαμος" σαν νομικη εννοια, και ολα αυτα να μπορουσαν να κατοχυρωθουν αυτονομα και ανεξαρτητα, με συμβολαιακες πραξεις.
αυτα
Παραδεισος ειναι η ικανοποιηση καθε ατομικης επιθυμιας. Κολαση, ειναι η συγκεντρωση αυτων των ατομικων παραδεισων...
