Diabolicus: Καλώς σας βρήκα!!
-
Andrameleh
- Δημοσιεύσεις: 333
- Εγγραφή: 10 Ιούλ 2009 23:45
- Όνομα Ιστότοπου: -
Να πω σε αυτό το σημείο Διαβολικέ ότι εμένα προσωπικά δεν με ενοχλούσαν σχεδόν καθόλου τα σεντόνια σου, αλλού ήταν το πρόβλημα και όχι στην έκταση των κειμένων σου!
When one person suffers from a delusion, it is called insanity. When many people suffer from a delusion it is called religion. – Robert Pirsig
What can be asserted without proof can be dismissed without proof. - Christopher Hitchens
Religion is regarded by the common people as true, by the wise as false, and by the rulers as useful. - Seneca the Younger
A casual stroll through the lunatic asylum shows that faith does not prove anything. F.Nietzsche
What can be asserted without proof can be dismissed without proof. - Christopher Hitchens
Religion is regarded by the common people as true, by the wise as false, and by the rulers as useful. - Seneca the Younger
A casual stroll through the lunatic asylum shows that faith does not prove anything. F.Nietzsche
-
Diabolicus
- Δημοσιεύσεις: 510
- Εγγραφή: 11 Σεπ 2009 15:26
- Όνομα Ιστότοπου: -
- Τοποθεσία: στο δεξί σου ώμο
Του χούμ ιτ μεϊ κονσέρνAoratiMelani έγραψε: (δισκλέιμερ: δις ιζ νοτ α σίριους ποστ).
Γουί αρ νοτ ίντρεστεντ.
Ακούγεται σαν προειδοποίηση πριν το βομβαρδισμό "σοβαρότητας". Το "πνεύμα" μου ήταν σαφές: Αν δε ρέει, άστο. Αν είναι να σκεφτείς ("σοβαρά" κιόλας!!! λες και θα συντάξουμε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών) δλδ, δεν πάμε πουθενά, εδω στη ρεσεψιόν καλύτερα. ΔΕΝ προσπαθούμε να αποδείξουμε τίποτα. ταπαμε αυτά. Αν αποπειρανθεί κανείς να "προβάλλει καλή θέληση" για να "πειστεί", λάθος δρόμος. Η πάει κανείς να καταλάβει που είναι το ταχυδρομείο που τον ενδιαφέρει να πάει ή θα κοιτά αν έχω δέσει καλά τη γραβάτα μου. Το ταχυδρομείο του ή η γραβάτα μου.
Συμπέρασμα: πρωτού "προσπαθήσει" κανείς να μας καταλάβει ας "προσπαθήσει" πρώτα να καταλάβει σε ποιά ερώτηση ΤΟΥ αναζητεί δική μας απάντηση. Χωρίς δική ΤΟΥ ερώτηση πρώτα, ΔΕΝ υπάρχει ΚΑΜΙΑ απάντηση.
“My legacy will be like cash, which is distributed to many heirs, each transforming his portion into a profit that conforms to his nature: this profit will no longer reveal its derivation from my legacy.” — Georg Simmel (1918)
-
Radical
- Αποκλεισμένος
- Δημοσιεύσεις: 976
- Εγγραφή: 21 Σεπ 2009 17:30
- Όνομα Ιστότοπου: http://forum.atheia.gr/viewtopic.php?f=55&t=1508
- Επικοινωνία:
Απο κάτι άλλους που γράφουν μόνο στα ζώδια, καλύτερο το βρίσκω...Δηλαδή ρε συ Diabolicus θα γράφεις μόνο στο "Αυτοσυστηθείτε!";
στη μούρη μου-
Diabolicus
- Δημοσιεύσεις: 510
- Εγγραφή: 11 Σεπ 2009 15:26
- Όνομα Ιστότοπου: -
- Τοποθεσία: στο δεξί σου ώμο
Στην αρχή πήγα να το βάλω στο "Διαχείρηση και λήψη αποφάσεων". Μετά είδα οτι ήταν μεγάλο που δεν κόβεται, και είπα καλύτερα εδω να έχω ήσυχο το κεφαλάκι μου να λεώ τα δικά μου οφφ τόπικα και ον προμπλέμικα. Αν δει το αντμιν οτι κολλάει ας το βάλει.
Τι αντιλαμβάνομαι να είναι η προβληματολυτική διαδικασία. Τι ακριβώς γίνεται όταν λύνω ένα πρόβλημα;
Λύση προβλήματος είναι η αναζήτηση της οδού που θα ακολουθήσω για να πάω απο το Α στο Β και πραγμάτωση της.
Επειδή ο συντομότερος δρόμος είναι η ευθεία και ο συντομότερος χρόνος το 0 γιαυτό επίλυση προβλήματος είναι η διαδικασία που ακολουθώ για να βρεθώ κάπου αλλού τώρα, ή σχεδόν τώρα.
Η διαδικασία σαν Αρχή είναι πάρα πολύ απλή και την εφαρμόζουμε στον όποιο βαθμό συνέπειας καθημερινά. Εδω απλά θα «ξεκοκκαλίσουμε» τη διαδικασία για να γίνει πιο ορατό το «Μεγαλείο» της.
Γεωγραφικά λοιπόν για να πάει κανείς απο το Α στο Β αναζητεί τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη.
Α ( Χ,ψ) προς Β (κ,λ). Βλέπω δλδ πως το χ θα γίνει κ και πως το ψ, λ. Προβλέπω δλδ τα ποτάμια, λίμνες, βουνά, κακοποιούς, καιρικές συνθήκες που θα μπούν στον δρόμο μου κλπ και προνοώντας, λαμβάνω μέτρα.
Προβληματολυτική διαδικασία ακολουθούμε όταν οργανώνουμε ενα ταξίδι. Έστω ένας (να μη βάλουμε και άλλους σαν παράμετρους και μπερδευτούμε) που θέλει να πάει απο Αθήνα στο Πουκέ.
Τι θα κάνει; Πρώτη αρχή στη διαδικασία είναι η σαφής απεικόνιση του πότε έχουμε «done deal». Πως θα δούν όλοι οτι το πρόβλημα λύθηκε δλδ. Στο παράδειγμα ο ήρωας έχει μια συγκεκριμένη φωτογραφία ως προβολή στο μέλλον που του δείχνει πότε «αποστολή εξετελέστη», οτι έφτασε στον προορισμό του. Αυτό μπορεί π.χ. να είναι μια φωτό του ήρωα αραγμένου στην παραλία με μια ταυλανδέζα να πίνουν κοκτέιλ. Όταν και αν «συναντήσει», δει τον εαυτό του δλδ απο την φωτο στην πραγματικότητα σε οποιαδήποτε παραλλαγή της ΑΛΛΑ εμπεριέχοντας τη συναισθηματική φόρτιση που είχε αποτυπωθεί στην φωτό, έχουμε ενα ευτυχισμένο άνθρωπο, «μια στιγμή ευτυχίας» και την απαρχή μιας νέας φωτό «ευτυχίας» που θα αποπειρανθεί να συναντήσει. Αν δεν βρεί τη "χαμένη" φωτό του τοτε θα "δυστυχήσει" και θα πει απλά "εε, δεν ήταν και άσχημα στο Πουκέ"
Έχοντας λοιπόν τη φωτό ευτυχίας στην τσέπη, αρχίζει πλέον να κανονίζει τα του ταξιδιού. Οτιδήποτε καθυστερεί, οδηγεί σε παρεκλίσεις, ή γενικότερα δείχνει να τον απομακρύνει απο το «done deal», λογικά τον εκνευρίζει, απογοητεύει κλπ (προκαλεί ποικίλα αρνητικά συναισθήματα δλδ) πράττοντας τα πάντα να επαναφέρει τα πράγματα «στον ισιο δρόμο» και το βράδυ κοιτά τη φωτο, προσεύχεται και γεμίζει «θετική ενέργεια».
Έτσι λοιπόν η προβληματολυτική διαδικασία αρχίζει όταν υπάρχει ορισμός του Α, ορισμός του Β και η φωτό του done deal (για όσους δεν παρατήρησαν, απο ένα ντοτ-το Α- πάμε να συνδεθούμε με ενα άλλο ντοτ-το Β-έχοντας στο νού κατι που δεν υπάρχει)
Ας ονομάσουμε την όλη διαδικασία σαν Προκαταρκτική ανάλυση σχεδιασμού ολοκλήρωσης έργου και ας χρησιμοποιούμε ενα case study παράλληλα.
Έστω λοιπόν ΕΝΑΣ βρισκόμενος σε σημείο Α ψάχνει «κάτι», έστω το να βγάλει «λεφτά». Ως γνωστόν χρήμα κάνεις όταν είτε άνθρωποι δουλεύουν για σένα είτε όταν το χρήμα δουλεύει για σένα. Εμείς εδω θα δούμε όταν άνθρωποι δουλεύουν για σένα, δλδ όταν άνθρωποι λύνοντας τα προβλήματα τους λύνουν και μέρη του δικού σου προβλήματος.
Τι να κάνω, τι να κάνω να βγάλω λεφτά σκέφτεται ο Ενας και βρίσκει να κάνει την προξενήτρα. Δλδ να βρεί κάποιον που θέλει κατι, να βρεί ποιός έχει αυτο το κατι και γινόμενος ως γέφυρα να κάνει τη συγκοινωνία, το κονέ. Έστω οτι βρίσκει κάποιον που ζητά ενα προιον χ και βρίσκει και τον κάποιον που έχει ή πουλάει καλύτερα αυτό το χ.
Είμαστε έτοιμοι να ορίσουμε το πρόβλημα και να αρχίσει το «προκαταρκτικό». Α το σημείο εκκίνησης μας και οριζόμενο ως ΕΙΝΑΙ. Δλδ το είναι του Α αποτελείται απο πρόσβαση στο διαδίκτυο, ενα τηλέφωνο, φάξ, λίγα επιστολόχαρτα, ενα αυτοκίνητο και τίποτα άλλο. Δεν ενδιαφέρει ουδόλως αν το υποκείμενο είναι μορφωμένος ή αγράμματος, άθεος ή θρήσκος καλό παιδί ή μαλάκας, τίποτα παο όλα αυτα δεν έχει σημασία, το υποκείμενο είναι ενα τίποτα που θέλει απλά να λύσει ενα πρόβλημα είναι ένας οποιοσδήποτε ΕΣΥ!
Το Β τώρα είναι το «done deal», η κατάσταση όπου ο αγοραστής έχει στην αποθήκη του ως νόμιμος κάτοχος το προιον χ που του κανόνισες να έχει. Αυτή η συνθήκη λύνει το πρόβλημα του πελάτη αλλά οχι ακόμα το δικό σου. Το δικό σου είναι να μπούν στον λογαριασμό σου –και να τα κάνεις οτι θές-τα όποια λεφτά που είναι να μπούν. Εκεί λοιπόν οφείλεις να δημιουργήσεις τη φωτο του done deal. Μπορεί να είναι η στιγμή που κάνεις «enter» στο internet banking account και βλέπεις «λεφτά», μπορεί η στιγμή που μιλάς στο τηλ με τον bank manager και επιβεβαιώνει, μπορεί η στιγμή που πληρώνεις breakfast at Tiffany's ( και η χρεωστική σου καρτα δέχεται τη συνδιαλλαγή, οτιδήποτε. Πάντως πρέπει να υπάρχει μια οσο πιο καθαρή και προσδιορισμένη φωτό του τι σημαίνει «η δουλειά έγινε», ενα τοτέμ, ενα φυλαχτό κατι τέλος πάντων που να φέρνει συνειρμικά «το τι κάνω εδω και ασχολούμαι», ποιός ο στόχος κάθε φορά.
Απο δω και πέρα λοιπόν φτιάχνω το χάρτη πορείας, είμαι δλδ στο προκαταρκτικό. Πως απο την αποθήκη ή αποθήκες Α θα φύγει προιον χ και θα φτάσει σε αποθήκη ή αποθήκες Β και θα είμαστε ΟΛΟΙ χαρούμενοι για αυτό.
Ποιό το προιον και με τι προδιαγραφές το ζητάει ο πελάτης, που το βρίσκω αυτό ακριβώς όπως το ζητά ο πελάτης;
Αντε το βρήκα το προιον, πως μπορω να υπολογίσω τη τελική τιμή με όλα πληρωμένα στην αποθήκη του Β; Πόσο περιθώριο κέρδους αφήνεται για μένα; Δλδ για ποσο καθαρό κέρδος είμαι διατεθειμένος να δεχτώ για να μπώ στον όλο κόπο; $1, $1000, $10,000;
Άντε και δίνω τιμή και τη δέχεται ο πελάτης-εχω δλδ παραγγελία-και αρχίζει η εκτέλεση της, απο το "Προκαταρκτικό μου" μέχρι τη στιγμή που θα κάνω loggin και θα δω το account και λέγοντας nothing personal just biz γινομαι a happy bunny.
Φυσικά λόγω χώρου δεν ανεπτύχθηκαν οι έσχατες λεπτομέρειες του προτζεκτ και της υλοποίησης του. Αρκεί να ειπωθεί τούτο. Ξεκινώ απο τη δημιουργία της κεντρική φωτό και σπάζοντας το σε επιμέρους προβλήματα δημιουργώ για την κάθε λύση μια φωτογραφιούλα απο πρίν του κάθε "done deal". Αυτό το κάνω για να αντιμετωπίζω τους «πειρασμούς» του δε βαριέσαι, του δε γαμιέται, του ας πεταχτώ για καφέ, του ας μοιχεύσω του οτιδήποτε άσχετου αλλά προσωρινά ελκυστικότερου απο το να λύσω το πρόβλημα ΜΟΥ. Οσο πιο πολλές φωτο δημιουργώ τοσο πιο συμπαγές –πιο συνεπές- το «ολοκλήρωση του έργου» και τόσο πιο κοντά βρίσκομαι στο νταν ντηλ και ας μην εχω καν κουνηθεί απο την καρέκλα μου. Βέβαια θα είναι πάντα και εξ'ορισμού ατελές (σχέση κόστους/οφέλους).
Εδω ισως κάποιοι αναγνωρίσουν μια άλλη συγγένεια. Ενα κλιπ που αποτυπώνει για τον μεσο Άγγλο (done deal) του τι είναι «Αγγλική Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου» (μαζί με το κλάμα του Γκάζα στην Ιταλία το 1990) είναι η στιγμή που ο Μπέκαμ εκτελεί με άμεσο χτύπημα φάουλ και σκοράρει στον Νικοπολίδη βάζοντας την ομάδα στα τελικά του μουντιάλ το 2002. Ο Μπέκαμ ακολούθησε τον τρόπο σκέψης του Σβέν που δίδασκε οτι σκεφτόμενος απο πριν τι θες να πετύχεις, το φέρνεις στο μυαλό και το υπολογίσεις και όταν δείς το τελικό αποτέλεσμα της κίνησης σου (το νταν ντηλ που λέγαμε) πριν το κάνεις φυσικά τότε θα γίνει. Οχι λόγω της «θετικής σκέψης» αλλά γιατί προείδες τα πιθανά προβλήματα τα έλυσες διανοητικά και τη στιγμη της πράξης απλά το έκανες, τίποτα άλλο (παρόμοια πράγματα λένε και στο ζεν). Παρόμοια σκέφτεται και ο πρωταθλητής snooker που προνοεί για όλες τις στεκιές που θα ρίξει μέχρι να τελειώσει το game πριν κάν ρίξει την πρώτη ή ο σκακιστής τις επόμενες 3-4-7 κινήσεις του.
Το να αναπτυχθώ περαιτέρω θα χρειαζόμουν εγκυκλοπαίδιες ελπίζω να απέδωσα τη βασική αρχή.
Α στο Β, φωτο του νταν ντηλ, ερωτήσεις που θα διαγράψουν τη πορεία (οι απαντήσεις με φωτο επίσης) και απλά πράττω. Σωστά;
Λάθος. Γιατί αυτό κάνουμε στον όποιο βαθμό ανάλυσης «αντέχει ψυχολογικά» ο καθένας. Βγάζουμε φωτο που εμείς γουστάρουμε θεωρώντας οτι αν είμαστε εμείς χαρούμενοι θα είναι χαρούμενοι και οι άλλοι (στάχτη και μπούρμπερη). Αν δεν είναι όμως τότε έχουμε "συνέπειες" προς διόρθωση του ντήλ που θεωρήσαμε ντάν και τρέχουμε του να αποδείξουμε to whom it may concern οτι δεν είμαστε ελέφαντες (οτι δε φταίμε εμείς)
Αν όμως είμαστε συνεπείς οτι θέλουμε το ντηλ νταν στον ελάχιστο χρόνο δυνατόν ΚΑΙ χωρίς συνέπειες τότε πρέπει να σκεφτούμε ανάποδα. Πως αρχίζοντας απο τη φωτο του Β που πρέπει να ταυτίζεται με τη φωτό του πελάτη ρωτάω του πως θα έρθω στο σημείο που βρίσκομαι τωρα και σήμερα. Επιζητώ δλδ τη λύση σκεπτόμενος το συμφέρον του πελάτη επειδή αυτος θα με πληρώσει και αναζητώ πως θα μας δούμε μαζί στη φωτο αγκαλιά. Το ίδιο κάνω και με τα επι μέρους νταν ντήλ, ποιά η κοινή φωτο, ποιο το κοινό συμφέρον σε κάθε διατύπωση της φωτο.
Now this is what i call tough
Υ.Γ. Ελπίζω πλέον να έγινε πιο σαφές τι εννοούσαμε "καρότα και μαστίγια" όταν τα λέγαμε αλλά που ποτέ δεν ξεχάσαμε.
Όταν δεν έχω συγκεκριμένο καρότο στο νου τοτε το αναζητώ όπου κάτσει, κάτσει δε κάτσει, άμα κάτσει και τρώω και κανα μαστιγωματάκι για σνάκ στο δρόμο.
Τι αντιλαμβάνομαι να είναι η προβληματολυτική διαδικασία. Τι ακριβώς γίνεται όταν λύνω ένα πρόβλημα;
Λύση προβλήματος είναι η αναζήτηση της οδού που θα ακολουθήσω για να πάω απο το Α στο Β και πραγμάτωση της.
Επειδή ο συντομότερος δρόμος είναι η ευθεία και ο συντομότερος χρόνος το 0 γιαυτό επίλυση προβλήματος είναι η διαδικασία που ακολουθώ για να βρεθώ κάπου αλλού τώρα, ή σχεδόν τώρα.
Η διαδικασία σαν Αρχή είναι πάρα πολύ απλή και την εφαρμόζουμε στον όποιο βαθμό συνέπειας καθημερινά. Εδω απλά θα «ξεκοκκαλίσουμε» τη διαδικασία για να γίνει πιο ορατό το «Μεγαλείο» της.
Γεωγραφικά λοιπόν για να πάει κανείς απο το Α στο Β αναζητεί τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη.
Α ( Χ,ψ) προς Β (κ,λ). Βλέπω δλδ πως το χ θα γίνει κ και πως το ψ, λ. Προβλέπω δλδ τα ποτάμια, λίμνες, βουνά, κακοποιούς, καιρικές συνθήκες που θα μπούν στον δρόμο μου κλπ και προνοώντας, λαμβάνω μέτρα.
Προβληματολυτική διαδικασία ακολουθούμε όταν οργανώνουμε ενα ταξίδι. Έστω ένας (να μη βάλουμε και άλλους σαν παράμετρους και μπερδευτούμε) που θέλει να πάει απο Αθήνα στο Πουκέ.
Τι θα κάνει; Πρώτη αρχή στη διαδικασία είναι η σαφής απεικόνιση του πότε έχουμε «done deal». Πως θα δούν όλοι οτι το πρόβλημα λύθηκε δλδ. Στο παράδειγμα ο ήρωας έχει μια συγκεκριμένη φωτογραφία ως προβολή στο μέλλον που του δείχνει πότε «αποστολή εξετελέστη», οτι έφτασε στον προορισμό του. Αυτό μπορεί π.χ. να είναι μια φωτό του ήρωα αραγμένου στην παραλία με μια ταυλανδέζα να πίνουν κοκτέιλ. Όταν και αν «συναντήσει», δει τον εαυτό του δλδ απο την φωτο στην πραγματικότητα σε οποιαδήποτε παραλλαγή της ΑΛΛΑ εμπεριέχοντας τη συναισθηματική φόρτιση που είχε αποτυπωθεί στην φωτό, έχουμε ενα ευτυχισμένο άνθρωπο, «μια στιγμή ευτυχίας» και την απαρχή μιας νέας φωτό «ευτυχίας» που θα αποπειρανθεί να συναντήσει. Αν δεν βρεί τη "χαμένη" φωτό του τοτε θα "δυστυχήσει" και θα πει απλά "εε, δεν ήταν και άσχημα στο Πουκέ"
Έχοντας λοιπόν τη φωτό ευτυχίας στην τσέπη, αρχίζει πλέον να κανονίζει τα του ταξιδιού. Οτιδήποτε καθυστερεί, οδηγεί σε παρεκλίσεις, ή γενικότερα δείχνει να τον απομακρύνει απο το «done deal», λογικά τον εκνευρίζει, απογοητεύει κλπ (προκαλεί ποικίλα αρνητικά συναισθήματα δλδ) πράττοντας τα πάντα να επαναφέρει τα πράγματα «στον ισιο δρόμο» και το βράδυ κοιτά τη φωτο, προσεύχεται και γεμίζει «θετική ενέργεια».
Έτσι λοιπόν η προβληματολυτική διαδικασία αρχίζει όταν υπάρχει ορισμός του Α, ορισμός του Β και η φωτό του done deal (για όσους δεν παρατήρησαν, απο ένα ντοτ-το Α- πάμε να συνδεθούμε με ενα άλλο ντοτ-το Β-έχοντας στο νού κατι που δεν υπάρχει)
Ας ονομάσουμε την όλη διαδικασία σαν Προκαταρκτική ανάλυση σχεδιασμού ολοκλήρωσης έργου και ας χρησιμοποιούμε ενα case study παράλληλα.
Έστω λοιπόν ΕΝΑΣ βρισκόμενος σε σημείο Α ψάχνει «κάτι», έστω το να βγάλει «λεφτά». Ως γνωστόν χρήμα κάνεις όταν είτε άνθρωποι δουλεύουν για σένα είτε όταν το χρήμα δουλεύει για σένα. Εμείς εδω θα δούμε όταν άνθρωποι δουλεύουν για σένα, δλδ όταν άνθρωποι λύνοντας τα προβλήματα τους λύνουν και μέρη του δικού σου προβλήματος.
Τι να κάνω, τι να κάνω να βγάλω λεφτά σκέφτεται ο Ενας και βρίσκει να κάνει την προξενήτρα. Δλδ να βρεί κάποιον που θέλει κατι, να βρεί ποιός έχει αυτο το κατι και γινόμενος ως γέφυρα να κάνει τη συγκοινωνία, το κονέ. Έστω οτι βρίσκει κάποιον που ζητά ενα προιον χ και βρίσκει και τον κάποιον που έχει ή πουλάει καλύτερα αυτό το χ.
Είμαστε έτοιμοι να ορίσουμε το πρόβλημα και να αρχίσει το «προκαταρκτικό». Α το σημείο εκκίνησης μας και οριζόμενο ως ΕΙΝΑΙ. Δλδ το είναι του Α αποτελείται απο πρόσβαση στο διαδίκτυο, ενα τηλέφωνο, φάξ, λίγα επιστολόχαρτα, ενα αυτοκίνητο και τίποτα άλλο. Δεν ενδιαφέρει ουδόλως αν το υποκείμενο είναι μορφωμένος ή αγράμματος, άθεος ή θρήσκος καλό παιδί ή μαλάκας, τίποτα παο όλα αυτα δεν έχει σημασία, το υποκείμενο είναι ενα τίποτα που θέλει απλά να λύσει ενα πρόβλημα είναι ένας οποιοσδήποτε ΕΣΥ!
Το Β τώρα είναι το «done deal», η κατάσταση όπου ο αγοραστής έχει στην αποθήκη του ως νόμιμος κάτοχος το προιον χ που του κανόνισες να έχει. Αυτή η συνθήκη λύνει το πρόβλημα του πελάτη αλλά οχι ακόμα το δικό σου. Το δικό σου είναι να μπούν στον λογαριασμό σου –και να τα κάνεις οτι θές-τα όποια λεφτά που είναι να μπούν. Εκεί λοιπόν οφείλεις να δημιουργήσεις τη φωτο του done deal. Μπορεί να είναι η στιγμή που κάνεις «enter» στο internet banking account και βλέπεις «λεφτά», μπορεί η στιγμή που μιλάς στο τηλ με τον bank manager και επιβεβαιώνει, μπορεί η στιγμή που πληρώνεις breakfast at Tiffany's ( και η χρεωστική σου καρτα δέχεται τη συνδιαλλαγή, οτιδήποτε. Πάντως πρέπει να υπάρχει μια οσο πιο καθαρή και προσδιορισμένη φωτό του τι σημαίνει «η δουλειά έγινε», ενα τοτέμ, ενα φυλαχτό κατι τέλος πάντων που να φέρνει συνειρμικά «το τι κάνω εδω και ασχολούμαι», ποιός ο στόχος κάθε φορά.
Απο δω και πέρα λοιπόν φτιάχνω το χάρτη πορείας, είμαι δλδ στο προκαταρκτικό. Πως απο την αποθήκη ή αποθήκες Α θα φύγει προιον χ και θα φτάσει σε αποθήκη ή αποθήκες Β και θα είμαστε ΟΛΟΙ χαρούμενοι για αυτό.
Ποιό το προιον και με τι προδιαγραφές το ζητάει ο πελάτης, που το βρίσκω αυτό ακριβώς όπως το ζητά ο πελάτης;
Αντε το βρήκα το προιον, πως μπορω να υπολογίσω τη τελική τιμή με όλα πληρωμένα στην αποθήκη του Β; Πόσο περιθώριο κέρδους αφήνεται για μένα; Δλδ για ποσο καθαρό κέρδος είμαι διατεθειμένος να δεχτώ για να μπώ στον όλο κόπο; $1, $1000, $10,000;
Άντε και δίνω τιμή και τη δέχεται ο πελάτης-εχω δλδ παραγγελία-και αρχίζει η εκτέλεση της, απο το "Προκαταρκτικό μου" μέχρι τη στιγμή που θα κάνω loggin και θα δω το account και λέγοντας nothing personal just biz γινομαι a happy bunny.
Φυσικά λόγω χώρου δεν ανεπτύχθηκαν οι έσχατες λεπτομέρειες του προτζεκτ και της υλοποίησης του. Αρκεί να ειπωθεί τούτο. Ξεκινώ απο τη δημιουργία της κεντρική φωτό και σπάζοντας το σε επιμέρους προβλήματα δημιουργώ για την κάθε λύση μια φωτογραφιούλα απο πρίν του κάθε "done deal". Αυτό το κάνω για να αντιμετωπίζω τους «πειρασμούς» του δε βαριέσαι, του δε γαμιέται, του ας πεταχτώ για καφέ, του ας μοιχεύσω του οτιδήποτε άσχετου αλλά προσωρινά ελκυστικότερου απο το να λύσω το πρόβλημα ΜΟΥ. Οσο πιο πολλές φωτο δημιουργώ τοσο πιο συμπαγές –πιο συνεπές- το «ολοκλήρωση του έργου» και τόσο πιο κοντά βρίσκομαι στο νταν ντηλ και ας μην εχω καν κουνηθεί απο την καρέκλα μου. Βέβαια θα είναι πάντα και εξ'ορισμού ατελές (σχέση κόστους/οφέλους).
Εδω ισως κάποιοι αναγνωρίσουν μια άλλη συγγένεια. Ενα κλιπ που αποτυπώνει για τον μεσο Άγγλο (done deal) του τι είναι «Αγγλική Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου» (μαζί με το κλάμα του Γκάζα στην Ιταλία το 1990) είναι η στιγμή που ο Μπέκαμ εκτελεί με άμεσο χτύπημα φάουλ και σκοράρει στον Νικοπολίδη βάζοντας την ομάδα στα τελικά του μουντιάλ το 2002. Ο Μπέκαμ ακολούθησε τον τρόπο σκέψης του Σβέν που δίδασκε οτι σκεφτόμενος απο πριν τι θες να πετύχεις, το φέρνεις στο μυαλό και το υπολογίσεις και όταν δείς το τελικό αποτέλεσμα της κίνησης σου (το νταν ντηλ που λέγαμε) πριν το κάνεις φυσικά τότε θα γίνει. Οχι λόγω της «θετικής σκέψης» αλλά γιατί προείδες τα πιθανά προβλήματα τα έλυσες διανοητικά και τη στιγμη της πράξης απλά το έκανες, τίποτα άλλο (παρόμοια πράγματα λένε και στο ζεν). Παρόμοια σκέφτεται και ο πρωταθλητής snooker που προνοεί για όλες τις στεκιές που θα ρίξει μέχρι να τελειώσει το game πριν κάν ρίξει την πρώτη ή ο σκακιστής τις επόμενες 3-4-7 κινήσεις του.
Το να αναπτυχθώ περαιτέρω θα χρειαζόμουν εγκυκλοπαίδιες ελπίζω να απέδωσα τη βασική αρχή.
Α στο Β, φωτο του νταν ντηλ, ερωτήσεις που θα διαγράψουν τη πορεία (οι απαντήσεις με φωτο επίσης) και απλά πράττω. Σωστά;
Λάθος. Γιατί αυτό κάνουμε στον όποιο βαθμό ανάλυσης «αντέχει ψυχολογικά» ο καθένας. Βγάζουμε φωτο που εμείς γουστάρουμε θεωρώντας οτι αν είμαστε εμείς χαρούμενοι θα είναι χαρούμενοι και οι άλλοι (στάχτη και μπούρμπερη). Αν δεν είναι όμως τότε έχουμε "συνέπειες" προς διόρθωση του ντήλ που θεωρήσαμε ντάν και τρέχουμε του να αποδείξουμε to whom it may concern οτι δεν είμαστε ελέφαντες (οτι δε φταίμε εμείς)
Αν όμως είμαστε συνεπείς οτι θέλουμε το ντηλ νταν στον ελάχιστο χρόνο δυνατόν ΚΑΙ χωρίς συνέπειες τότε πρέπει να σκεφτούμε ανάποδα. Πως αρχίζοντας απο τη φωτο του Β που πρέπει να ταυτίζεται με τη φωτό του πελάτη ρωτάω του πως θα έρθω στο σημείο που βρίσκομαι τωρα και σήμερα. Επιζητώ δλδ τη λύση σκεπτόμενος το συμφέρον του πελάτη επειδή αυτος θα με πληρώσει και αναζητώ πως θα μας δούμε μαζί στη φωτο αγκαλιά. Το ίδιο κάνω και με τα επι μέρους νταν ντήλ, ποιά η κοινή φωτο, ποιο το κοινό συμφέρον σε κάθε διατύπωση της φωτο.
Now this is what i call tough
Υ.Γ. Ελπίζω πλέον να έγινε πιο σαφές τι εννοούσαμε "καρότα και μαστίγια" όταν τα λέγαμε αλλά που ποτέ δεν ξεχάσαμε.
Όταν δεν έχω συγκεκριμένο καρότο στο νου τοτε το αναζητώ όπου κάτσει, κάτσει δε κάτσει, άμα κάτσει και τρώω και κανα μαστιγωματάκι για σνάκ στο δρόμο.
“My legacy will be like cash, which is distributed to many heirs, each transforming his portion into a profit that conforms to his nature: this profit will no longer reveal its derivation from my legacy.” — Georg Simmel (1918)
-
Diabolicus
- Δημοσιεύσεις: 510
- Εγγραφή: 11 Σεπ 2009 15:26
- Όνομα Ιστότοπου: -
- Τοποθεσία: στο δεξί σου ώμο
...περιττό μου φαίνεται να συμπληρώσω οτι τα πάντα γύρω μας είναι υλοποιήσεις παρελθοντικών φωτό (done deals) "ορεξάτων" που έλυναν πρόβλημα τους, όπως αγάλματα, κτήρια, βιβλία, μπλουζάκια, "ατμόσφαιρες", οτιδήποτε. Εμείς απο την άλλη αναγνωρίζουμε ταύτιση "γούστου" και το "αγοράζουμε" γιατί μας "εκφράζει", μιλάει στο "είναι μας". Στην πραγματικότητα αναγνωρίζουμε τη λύση κάποιου απο τα προβλήματα μας στις διάφορες έτοιμες λύσεις των προβλημάτων άλλων (αυτό δεν είναι υποχρεωτικά "κακό"-το αντίθετο μάλιστα θα έλεγα-....για όνομα...απλά...είναι!)
Οτι πληρώνεις παίρνεις και παίρνεις οχι αυτό που "αξίζεις" αλλά αυτό που διαπραγματεύεσαι. Αν ξέρεις το πρόβλημα σου ξέρεις και την τιμή του αν οχι, περιμένεις να στο αξιολογήσουν άλλοι. Μονο έτσι έχει και νόημα οτι τιμή είναι αυτό που πληρώνεις (και το βλέπουν όλοι) και αξία αυτό που λαμβάνεις (υποκειμενικό και ορατό μονο to whom it may concern). Ως γνωστό αυτά δεν ταυτίζονται, πότε πάνε πάνω και πότε κατω το ένα με το άλλο.
Οτι πληρώνεις παίρνεις και παίρνεις οχι αυτό που "αξίζεις" αλλά αυτό που διαπραγματεύεσαι. Αν ξέρεις το πρόβλημα σου ξέρεις και την τιμή του αν οχι, περιμένεις να στο αξιολογήσουν άλλοι. Μονο έτσι έχει και νόημα οτι τιμή είναι αυτό που πληρώνεις (και το βλέπουν όλοι) και αξία αυτό που λαμβάνεις (υποκειμενικό και ορατό μονο to whom it may concern). Ως γνωστό αυτά δεν ταυτίζονται, πότε πάνε πάνω και πότε κατω το ένα με το άλλο.
“My legacy will be like cash, which is distributed to many heirs, each transforming his portion into a profit that conforms to his nature: this profit will no longer reveal its derivation from my legacy.” — Georg Simmel (1918)
Σωστό!!Diabolicus έγραψε: Οτι πληρώνεις παίρνεις και παίρνεις οχι αυτό που "αξίζεις" αλλά αυτό που διαπραγματεύεσαι. Αν ξέρεις το πρόβλημα σου ξέρεις και την τιμή του αν οχι, περιμένεις να στο αξιολογήσουν άλλοι.
Και ες αύριον τα σπουδαία...
-
Diabolicus
- Δημοσιεύσεις: 510
- Εγγραφή: 11 Σεπ 2009 15:26
- Όνομα Ιστότοπου: -
- Τοποθεσία: στο δεξί σου ώμο
Ένα συμπληρωματάκι ακόμα... η προβληματολυτική διαδικασία δεν αφορά μόνο traders φυσικά, ούτε περιορίζεται στο εμπόριο επι χρήμασι. Ούτε φυσικά αναφέρει οτι 2-3 παράγουν φωτο και όλοι οι άλλοι αγοράζουν. Όλοι πουλάνε και όλοι αγοράζουν φωτό ντάν ντήλς άλλων-μερικές φορές λέγεται και "να βοηθήσουμε το παιδί".
Κλείνουμε το νήμα με το αν γεννιέσαι ή γίνεσαι προβληματολύτης. Ή αλλιώς predator.
Δυο παρατηρήσεις μου ήρθαν συνειρμικά. Η πρώτη προσωπική. Επαγγελματικά, εργαζόμουν σε εταιρία Νοτιο Αφρικάνου Εβραίου που τη παρέδιδε σταδιακά στον ανηψιό του, Ισραηλίτη απο το Τελ Αβίβ. Ο τελευταίος μιλώντας μου κάποτε για Εβραίους μου ανέφερε οτι θεωρούσε ως επιτυχία «της ράτσας του» the values they follow with devoutness (τις αξίες που ακολουθούν με ευλάβεια). Παρ’οτι ήθελε να μου τονίσει το «αξίες»-αν και δεν τις ανέφερε-τον τόνο τον είδα στο «ακολουθώ» με «ευλάβεια». Έτσι συνδύαζα το «κάποιες αξίες» (whatever) με το «ακολουθώ με ευλάβεια» και έκανα τη δουλειά μου-ως τιπ. Ποιά η πρώτη αξία που μου έδειξε; Το μονο που πρέπει να κάνει ο manager, μου είχε πει, το μονο του καθήκον είναι να βοηθά το προσωπικό του to keep focus σε οτιδήποτε κάνουν εν ώρα εργασίας, δεν διορθώνει τον τρόπο, απλά δείχνει ποιό το πρόβλημα (επειδή βλέπει το «όλον») και τίποτα άλλο.
Η δεύτερη όταν άκουσα στην τιβι έναν City Trader (10.000.000 GBP annual income) να περιγράφει πως αντιλαμβάνεται τη δουλειά του, πως τη σκέφτεται. Έλεγε λοιπόν οτι είναι σαν τον τροφοσυλλέκτη, μόνος into the wild, κυνηγώντας το κτήνος. Οτι πρέπει να είναι σε πλήρη και συνεχή εγρήγορση, σε συνεχή συγκέντρωση να μη χάσει τα ίχνη του κτήνους απο το νού του, οτι το ελάχιστο ανάποδο αεράκι που δε προνοήθηκε μπορεί να επιφέρει το τέλος και το κτήνος να χαθεί.
(εκεί θυμήθηκα και τον real thing predator, πως έκανε τη δουλειά του στο 8ωρο by simply keeping focus. Παρουσιάζει ο Ατένμπορο σε 8 λεπτάκια μόνο. Ερώτηση: ξέρει κανείς τι είναι εκείνη η μαγκούρα που πετάει στον αέρα όταν αρχίζει το hunting?)
Ώστε το κυνήγι στη ζούγκλα με σκοπό την επιβίωση της ομάδας έχει καταλήξει στο κυνήγι στην Αγορά με σκοπό την επιβίωση του Γένους. Η Αγορά όμως είναι ο αντικατοπτρισμός των ντάν ντήλ φωτογραφειών του όλου και βλέποντας αυτές ταϊζει την Ιδέα που έχει για τον εαυτό του, με το να κυνηγά το κτήνος για όλους, που απο οτι καταλαβαίνουμε, η πρώτη πρέπει να είναι αναγκαστικά Τεράστια...για το καλό του όλου (άκου να δείς!!).
Οτι δλδ για να μπορούν hoi polloi να συζητούν για κοινωνικό κράτος, για νέα κανάλια ανταλλαγής συναισθηματικών φωτογραφιών, για τέχνη και επιστήμες για σύμβολα και σημεία, κάποιοι ανάμεσα μας σκέφτονται και αντιμετωπίζουν το κτήνος σε καθημερινή βάση (δεν αναφέρεται αυτό για να τους «τιμήσουμε» και να τους «δοξάσουμε», ούτε να ηθικολογήσουμε και να βρούμε ράμματα για τις γούνες τους, αλλά για να δείξουμε πως one thing lead to another και απο που περνάει κανείς ψάχνοντας για την απάντηση του).
Ποιό το καλό; Απο το 2000-2006 η ετήσια αύξηση των δαπανών μονο για Υγεία και Παιδεία στη Βρεττανία ήταν για το καθένα κλάδο 7%, χρηματοδοτούμενο απο το City και απο τη φορολόγηση των bonus. Ανάλογα εκτοξεύστηκαν και όλοι οι δείκτες σε όλους τους τομείς του ιδιωτικού και δημοσίου. Όποιος άνοιγε νήμα για να δεί και οχι να καβλώσει, θα έβλεπε και τι είναι η «οικονομική κρίση», απο που προήλθε, πως, γιατί και που πάει.
Όταν όμως κάποιος είναι καρκινοπαθής το μονο που τον ενδιαφέρει είναι να δει πως θα τη βγάλει τη νύχτα οχι που θα πάει διακοπές το καλοκαίρι.
Εκτός αν κάνει ότι και ένας άγγλος (κατεγραμμένο στην Ιστορία διαβάζοντάς το πριν 20 χρόνια στην Ελευθεροτυπία ή Τα Νεα). Σε terminal κατάσταση, ασθενής σκέφτηκε τον καρκίνο του σαν απέραντο πράσινο Βρεττανικό λιβάδι και στο οποίο βόσκαγαν προβατάκια. Κάποια στιγμή το έφαγαν όλο. Όταν έκαναν τις νέες εξετάσεις, ο καρκίνος είχε εξαφανιστεί πλήρως (δεν γνωρίζω αν ξαναγύρισε).
Βέβαια συμφώνησα και γω όπως οι περισσότεροι τώρα, οτι δλδ πρόκειται περι νεραιδοιστορίας για εξύμνηση της «δύναμης της θέλησης», «θετικής ενέργειας», της κοκκινοσκουφίτσας κλπ κλπ.
Συμπέρασμα: Αν βλέπεις οτι και οι σκοταδιστές ιερωμένοι οτι δλδ παν εν σοφία εποίησε, τότε predator γεννιούνται όλοι. Το αν θα γίνουν όμως, εξαρτάται απο το αν και πως θα keep focus μέχρι να συναντήσουν το Χ-να διαβάζουν τον άνεμο. Απο την άλλη, αν νομίσουν οτι χάθηκαν «κάπου» στο δρόμο και μη νομίζοντας οτι έχουν άλλη επιλογή πλέον, θα περιμένουν τη ΦΕ να τους επαναφέρει στον Ορθό δρόμο της βοσκής και επιβίωσης (όπως κάνει το τσοπανόσκυλο ενα πράγμα προστατεύοντας τα απο τον κακό λύκο). Να βολεύει δλδ το να ισχύει το οτι παν εν σοφία ποιεί.
Ξέρω ξέρω, για τους περισσότερους ακούγονται..
...as rocket science as fuck
Κλείνουμε το νήμα με το αν γεννιέσαι ή γίνεσαι προβληματολύτης. Ή αλλιώς predator.
Δυο παρατηρήσεις μου ήρθαν συνειρμικά. Η πρώτη προσωπική. Επαγγελματικά, εργαζόμουν σε εταιρία Νοτιο Αφρικάνου Εβραίου που τη παρέδιδε σταδιακά στον ανηψιό του, Ισραηλίτη απο το Τελ Αβίβ. Ο τελευταίος μιλώντας μου κάποτε για Εβραίους μου ανέφερε οτι θεωρούσε ως επιτυχία «της ράτσας του» the values they follow with devoutness (τις αξίες που ακολουθούν με ευλάβεια). Παρ’οτι ήθελε να μου τονίσει το «αξίες»-αν και δεν τις ανέφερε-τον τόνο τον είδα στο «ακολουθώ» με «ευλάβεια». Έτσι συνδύαζα το «κάποιες αξίες» (whatever) με το «ακολουθώ με ευλάβεια» και έκανα τη δουλειά μου-ως τιπ. Ποιά η πρώτη αξία που μου έδειξε; Το μονο που πρέπει να κάνει ο manager, μου είχε πει, το μονο του καθήκον είναι να βοηθά το προσωπικό του to keep focus σε οτιδήποτε κάνουν εν ώρα εργασίας, δεν διορθώνει τον τρόπο, απλά δείχνει ποιό το πρόβλημα (επειδή βλέπει το «όλον») και τίποτα άλλο.
Η δεύτερη όταν άκουσα στην τιβι έναν City Trader (10.000.000 GBP annual income) να περιγράφει πως αντιλαμβάνεται τη δουλειά του, πως τη σκέφτεται. Έλεγε λοιπόν οτι είναι σαν τον τροφοσυλλέκτη, μόνος into the wild, κυνηγώντας το κτήνος. Οτι πρέπει να είναι σε πλήρη και συνεχή εγρήγορση, σε συνεχή συγκέντρωση να μη χάσει τα ίχνη του κτήνους απο το νού του, οτι το ελάχιστο ανάποδο αεράκι που δε προνοήθηκε μπορεί να επιφέρει το τέλος και το κτήνος να χαθεί.
(εκεί θυμήθηκα και τον real thing predator, πως έκανε τη δουλειά του στο 8ωρο by simply keeping focus. Παρουσιάζει ο Ατένμπορο σε 8 λεπτάκια μόνο. Ερώτηση: ξέρει κανείς τι είναι εκείνη η μαγκούρα που πετάει στον αέρα όταν αρχίζει το hunting?)
Ώστε το κυνήγι στη ζούγκλα με σκοπό την επιβίωση της ομάδας έχει καταλήξει στο κυνήγι στην Αγορά με σκοπό την επιβίωση του Γένους. Η Αγορά όμως είναι ο αντικατοπτρισμός των ντάν ντήλ φωτογραφειών του όλου και βλέποντας αυτές ταϊζει την Ιδέα που έχει για τον εαυτό του, με το να κυνηγά το κτήνος για όλους, που απο οτι καταλαβαίνουμε, η πρώτη πρέπει να είναι αναγκαστικά Τεράστια...για το καλό του όλου (άκου να δείς!!).
Οτι δλδ για να μπορούν hoi polloi να συζητούν για κοινωνικό κράτος, για νέα κανάλια ανταλλαγής συναισθηματικών φωτογραφιών, για τέχνη και επιστήμες για σύμβολα και σημεία, κάποιοι ανάμεσα μας σκέφτονται και αντιμετωπίζουν το κτήνος σε καθημερινή βάση (δεν αναφέρεται αυτό για να τους «τιμήσουμε» και να τους «δοξάσουμε», ούτε να ηθικολογήσουμε και να βρούμε ράμματα για τις γούνες τους, αλλά για να δείξουμε πως one thing lead to another και απο που περνάει κανείς ψάχνοντας για την απάντηση του).
Ποιό το καλό; Απο το 2000-2006 η ετήσια αύξηση των δαπανών μονο για Υγεία και Παιδεία στη Βρεττανία ήταν για το καθένα κλάδο 7%, χρηματοδοτούμενο απο το City και απο τη φορολόγηση των bonus. Ανάλογα εκτοξεύστηκαν και όλοι οι δείκτες σε όλους τους τομείς του ιδιωτικού και δημοσίου. Όποιος άνοιγε νήμα για να δεί και οχι να καβλώσει, θα έβλεπε και τι είναι η «οικονομική κρίση», απο που προήλθε, πως, γιατί και που πάει.
Όταν όμως κάποιος είναι καρκινοπαθής το μονο που τον ενδιαφέρει είναι να δει πως θα τη βγάλει τη νύχτα οχι που θα πάει διακοπές το καλοκαίρι.
Εκτός αν κάνει ότι και ένας άγγλος (κατεγραμμένο στην Ιστορία διαβάζοντάς το πριν 20 χρόνια στην Ελευθεροτυπία ή Τα Νεα). Σε terminal κατάσταση, ασθενής σκέφτηκε τον καρκίνο του σαν απέραντο πράσινο Βρεττανικό λιβάδι και στο οποίο βόσκαγαν προβατάκια. Κάποια στιγμή το έφαγαν όλο. Όταν έκαναν τις νέες εξετάσεις, ο καρκίνος είχε εξαφανιστεί πλήρως (δεν γνωρίζω αν ξαναγύρισε).
Βέβαια συμφώνησα και γω όπως οι περισσότεροι τώρα, οτι δλδ πρόκειται περι νεραιδοιστορίας για εξύμνηση της «δύναμης της θέλησης», «θετικής ενέργειας», της κοκκινοσκουφίτσας κλπ κλπ.
Συμπέρασμα: Αν βλέπεις οτι και οι σκοταδιστές ιερωμένοι οτι δλδ παν εν σοφία εποίησε, τότε predator γεννιούνται όλοι. Το αν θα γίνουν όμως, εξαρτάται απο το αν και πως θα keep focus μέχρι να συναντήσουν το Χ-να διαβάζουν τον άνεμο. Απο την άλλη, αν νομίσουν οτι χάθηκαν «κάπου» στο δρόμο και μη νομίζοντας οτι έχουν άλλη επιλογή πλέον, θα περιμένουν τη ΦΕ να τους επαναφέρει στον Ορθό δρόμο της βοσκής και επιβίωσης (όπως κάνει το τσοπανόσκυλο ενα πράγμα προστατεύοντας τα απο τον κακό λύκο). Να βολεύει δλδ το να ισχύει το οτι παν εν σοφία ποιεί.
Ξέρω ξέρω, για τους περισσότερους ακούγονται..
...as rocket science as fuck
“My legacy will be like cash, which is distributed to many heirs, each transforming his portion into a profit that conforms to his nature: this profit will no longer reveal its derivation from my legacy.” — Georg Simmel (1918)
-
Diabolicus
- Δημοσιεύσεις: 510
- Εγγραφή: 11 Σεπ 2009 15:26
- Όνομα Ιστότοπου: -
- Τοποθεσία: στο δεξί σου ώμο
...ξεχνάει η πουτάνα το γαμήσι;
Λοιπόν Επετειακά νέα:
Λοιπόν είδα οτι κανείς δεν θυμήθηκε την επέτειο χθές. Τέλος πάντων, καλή επέτειο, 92 χρόνια.
Ας ακούσουμε τον δεύτερο καλύτερο Εθνικό Ύμνο μετά τον Ελληνικό βεβαίως βεβαίως
"Славься, Отечество наше..." (σλαβ'σια, οτέτσεστβο νάσε) Δόξα σε σένα Μάνα μας Γή (Μάνα Πατρίδα).
Να προλάβω πειρασμούς "ταμπελών", οτι η πεποίθηση ζωής μου ήταν με το "ισες ευκαιρίες δημιουργίας" και ουχί "ισότητα στην απόλαυση". For further info, to whom it may concern, ας το στριμώξουμε σε κανα νήμα.
Πάμε στίς κύριες ειδήσεις του πόστ
@Γιατρό, Μελάνη I owe you one each...
...που μου δείξατε (με τον τρόπο σας και την ειλικρινή ευγένεια σας) οτι τόσο αυτά που που αγαπώ στη ζωή όσο ακριβώς και αυτά που μισώ, γεννήθηκαν απο την ίδια μάνα: εμένα και το νού μου. Οτι αν θέλω να δω ολόκληρο εμένα έπρεπε να παω να δω τον κώδικα μου που γεννά και την αγάπη μου και το μίσος μου, κατανοώντας τόσο αυτούς που μου γεννουν αγάπη οσο και αυτούς που μου γεννούν μίσος.
Οτι δεν γίνεται να ξεχωρίζω και να έχω "αγαπημένα" παιδιά. Οτι μίσος είναι εκείνο που στην γενετικά προγραμματισμένη μου τάση να αγαπήσω (με αυτή την έννοια η αγάπη είναι αξιολογικά ουδέτερη όπως και το μίσος, πριν "φορτιστούν" και συναισθηματικά στην διανοητική ενηλικίωση), μου βγήκε ανάποδα, απο την άλλη μεριά, δλδ "δε μου έκατσε όπως γούσταρα συναισθηματικά". Οπότε είπα οτι αν βγάλω το γούστο έξω (για λίγο και για επιστημονικούς λόγους) θα δω τι ακριβώς μισούσα και γιατί και έτσι θα έβλεπα και πως αγαπώ και γιατί, την πάστα μου δλδ.
Συμπέρασμα: Η ευγένεια γαμάει.
Πήγα για πρώτη φορά να δω τι είπε αυτος ο Αριστοτέλης που mono μεσω γνωστών γνωρίζω. Το παρακάτω
http://www.ekivolos.gr/aristotelis.htm θα το περιέγραφα ως "Όσα χρειάζεται να ξέρετε για τον Αρίστο και βαριέστε να ψάξετε" (αυτό ήταν για μένα τουλάχιστο )
Το παλληκάρι που τα έγραψε με βοήθησε να δω και το "λάθος" του Αρίστου (άλλο νήμα τούτο)
Τέλος πάντων, ο λόγος που δεν είχα διαβάσει ποτέ Αρίστο (όπως και κανέναν αρχαίο) ήταν οι τραυματικές σχολικές εμπειρίες μου (πολλά χρόνια αργότερα θα διάβαζα Θουκιδίδη ευτυχώς επειδή ήταν υποχρεωτικό ανάγνωσμα)
Για μένα, όταν οι άνθρωποι που μου δίδασκαν αρχαία σε γυμνάσιο, Λύκειο, ήταν στην καλύτερη "Mom, get me out of here NOW!" ή το μάθημα ήταν η συνέχεια του βραδυνού μου ύπνου με άλλα-ξύπνια-μέσα, στη χειρότερη.
Καλλιτεχνικά νέα:
Λοιπόν χθές κόλλησα για κάποιον μυστήριο λόγο να ακούω για 3 ώρες συνέχεια αυτό:
Ravel, Piano concerto in G - II Adagio assai (L. Bernstein)
Θα εκτιμούσα βαθύτατα όποιος είναι του χώρου, αν του αρέσει η συγκεκριμένη σύνθεση και αν έχει άλλη επιλογή πιανίστα στο συγκεκριμένο, να μου έδινε τα φώτα του γούστου του/της (την άποψη του ντέ! τη γνώμη του!)
Είμαστε σε νήμα off topic και on Gnomic οπότε νο προμπλεμ.
Ο λόγος που κόλλησα, μιας και έγινε της μόδας να ανοίγουμε εφτασφράγιστα μυστικά απο τους συνφορουμίστες, είναι οτι με συνέλλαβα (κανα δυο-τρείς φορές) ειδικά στο τέλος να κλαίω (οχι δάκρυα, ουτε λυγμούς) αλλά χωρίς κανένα μα κανένα απολύτως λόγο (ως γνωστόν οι άντρες δεν κλαίνε και γω, ως γνωστόν, τηρώ με ευλάβεια τον νομο). Δεν με "έπιασα" δλδ να έχω καμία συναισθηματική φωτό στο νου να το συνδυάσω. Η εικόνα που μου ήρθε και το προκάλεσε ήταν της βροχής (έτσι γενικά και αόριστα) που δυναμώνει, ειδικά προς το τέλος του κομματιου.
Παραδέχομαι οτι κάποια dodgy picture θα χώθηκε λαθραία στο νου (οτι είμαι κρυφοσυναισθηματόπουστα δλδ) αλλά το θέμα μας δεν είναι εκεί. Αναρωτήθηκα αν όπως υπάρχει γελάω με την καρδιά μου υπάρχει και κλαίω με την καρδιά μου, οχι συναισθηματικά αλλά αισθηματικά, διανοητικά. Έτσι ο νούς μου πήγε στα παιδιά που χωρίς να ξέρουν γιατί (δεν έχουν εμπειρικούς συνειρμούς) κλαίνε με τους κεραυνούς, αστραπές, εκρήξεις κλπ. Εμείς βέβαια τα αποδίδουμε στα "ένστικτα" και αλλά ορθολογιστικά fairy tales, αλλά μου πέρασε απο το νου οτι αυτό το "γνήσιο κλάμα" είναι η φυσική αντίδραση -και εκμάθηση, εξοικίωση-αντιμετώπισης του φόβου (chemical balance) απο μικρή ηλικία. Εκείνης δλδ της αίσθησης που μαζί με το γέλιο συνθέτουν το λογισμικό της ανθρώπινης κίνησης, την ελπίδα και το φόβο.
Μαζεύτηκαν πάρα πολλά...και δε θέλω να go black...ακόμα
...I will be back...hopefully.
Λοιπόν Επετειακά νέα:
Λοιπόν είδα οτι κανείς δεν θυμήθηκε την επέτειο χθές. Τέλος πάντων, καλή επέτειο, 92 χρόνια.
Ας ακούσουμε τον δεύτερο καλύτερο Εθνικό Ύμνο μετά τον Ελληνικό βεβαίως βεβαίως
"Славься, Отечество наше..." (σλαβ'σια, οτέτσεστβο νάσε) Δόξα σε σένα Μάνα μας Γή (Μάνα Πατρίδα).
Να προλάβω πειρασμούς "ταμπελών", οτι η πεποίθηση ζωής μου ήταν με το "ισες ευκαιρίες δημιουργίας" και ουχί "ισότητα στην απόλαυση". For further info, to whom it may concern, ας το στριμώξουμε σε κανα νήμα.
Πάμε στίς κύριες ειδήσεις του πόστ
@Γιατρό, Μελάνη I owe you one each...
...που μου δείξατε (με τον τρόπο σας
και την ειλικρινή ευγένεια σας) οτι τόσο αυτά που που αγαπώ στη ζωή όσο ακριβώς και αυτά που μισώ, γεννήθηκαν απο την ίδια μάνα: εμένα και το νού μου. Οτι αν θέλω να δω ολόκληρο εμένα έπρεπε να παω να δω τον κώδικα μου που γεννά και την αγάπη μου και το μίσος μου, κατανοώντας τόσο αυτούς που μου γεννουν αγάπη οσο και αυτούς που μου γεννούν μίσος.Οτι δεν γίνεται να ξεχωρίζω και να έχω "αγαπημένα" παιδιά. Οτι μίσος είναι εκείνο που στην γενετικά προγραμματισμένη μου τάση να αγαπήσω (με αυτή την έννοια η αγάπη είναι αξιολογικά ουδέτερη όπως και το μίσος, πριν "φορτιστούν" και συναισθηματικά στην διανοητική ενηλικίωση), μου βγήκε ανάποδα, απο την άλλη μεριά, δλδ "δε μου έκατσε όπως γούσταρα συναισθηματικά". Οπότε είπα οτι αν βγάλω το γούστο έξω (για λίγο και για επιστημονικούς λόγους) θα δω τι ακριβώς μισούσα και γιατί και έτσι θα έβλεπα και πως αγαπώ και γιατί, την πάστα μου δλδ.
Συμπέρασμα: Η ευγένεια γαμάει.
Πήγα για πρώτη φορά να δω τι είπε αυτος ο Αριστοτέλης που mono μεσω γνωστών γνωρίζω. Το παρακάτω
http://www.ekivolos.gr/aristotelis.htm θα το περιέγραφα ως "Όσα χρειάζεται να ξέρετε για τον Αρίστο και βαριέστε να ψάξετε" (αυτό ήταν για μένα τουλάχιστο
)Το παλληκάρι που τα έγραψε με βοήθησε να δω και το "λάθος" του Αρίστου (άλλο νήμα τούτο)
Τέλος πάντων, ο λόγος που δεν είχα διαβάσει ποτέ Αρίστο (όπως και κανέναν αρχαίο) ήταν οι τραυματικές σχολικές εμπειρίες μου (πολλά χρόνια αργότερα θα διάβαζα Θουκιδίδη ευτυχώς επειδή ήταν υποχρεωτικό ανάγνωσμα)
Για μένα, όταν οι άνθρωποι που μου δίδασκαν αρχαία σε γυμνάσιο, Λύκειο, ήταν στην καλύτερη "Mom, get me out of here NOW!" ή το μάθημα ήταν η συνέχεια του βραδυνού μου ύπνου με άλλα-ξύπνια-μέσα, στη χειρότερη.
Καλλιτεχνικά νέα:
Λοιπόν χθές κόλλησα για κάποιον μυστήριο λόγο να ακούω για 3 ώρες συνέχεια αυτό:
Ravel, Piano concerto in G - II Adagio assai (L. Bernstein)
Θα εκτιμούσα βαθύτατα όποιος είναι του χώρου, αν του αρέσει η συγκεκριμένη σύνθεση και αν έχει άλλη επιλογή πιανίστα στο συγκεκριμένο, να μου έδινε τα φώτα του γούστου του/της (την άποψη του ντέ! τη γνώμη του!)
Είμαστε σε νήμα off topic και on Gnomic οπότε νο προμπλεμ.
Ο λόγος που κόλλησα, μιας και έγινε της μόδας να ανοίγουμε εφτασφράγιστα μυστικά απο τους συνφορουμίστες, είναι οτι με συνέλλαβα (κανα δυο-τρείς φορές) ειδικά στο τέλος να κλαίω (οχι δάκρυα, ουτε λυγμούς) αλλά χωρίς κανένα μα κανένα απολύτως λόγο (ως γνωστόν οι άντρες δεν κλαίνε και γω, ως γνωστόν, τηρώ με ευλάβεια τον νομο). Δεν με "έπιασα" δλδ να έχω καμία συναισθηματική φωτό στο νου να το συνδυάσω. Η εικόνα που μου ήρθε και το προκάλεσε ήταν της βροχής (έτσι γενικά και αόριστα) που δυναμώνει, ειδικά προς το τέλος του κομματιου.
Παραδέχομαι οτι κάποια dodgy picture θα χώθηκε λαθραία στο νου (οτι είμαι κρυφοσυναισθηματόπουστα δλδ) αλλά το θέμα μας δεν είναι εκεί. Αναρωτήθηκα αν όπως υπάρχει γελάω με την καρδιά μου υπάρχει και κλαίω με την καρδιά μου, οχι συναισθηματικά αλλά αισθηματικά, διανοητικά. Έτσι ο νούς μου πήγε στα παιδιά που χωρίς να ξέρουν γιατί (δεν έχουν εμπειρικούς συνειρμούς) κλαίνε με τους κεραυνούς, αστραπές, εκρήξεις κλπ. Εμείς βέβαια τα αποδίδουμε στα "ένστικτα" και αλλά ορθολογιστικά fairy tales, αλλά μου πέρασε απο το νου οτι αυτό το "γνήσιο κλάμα" είναι η φυσική αντίδραση -και εκμάθηση, εξοικίωση-αντιμετώπισης του φόβου (chemical balance) απο μικρή ηλικία. Εκείνης δλδ της αίσθησης που μαζί με το γέλιο συνθέτουν το λογισμικό της ανθρώπινης κίνησης, την ελπίδα και το φόβο.
Μαζεύτηκαν πάρα πολλά...και δε θέλω να go black...ακόμα
...I will be back...hopefully.
“My legacy will be like cash, which is distributed to many heirs, each transforming his portion into a profit that conforms to his nature: this profit will no longer reveal its derivation from my legacy.” — Georg Simmel (1918)
-
Comte de Toulouse
- Δημοσιεύσεις: 3960
- Εγγραφή: 11 Μαρ 2009 13:32
- Όνομα Ιστότοπου: Comte de Toulouse
- Τοποθεσία: 7-
- Επικοινωνία:
κουφαλίτσα, ξέρεις ότι στο συγκεκριμένο νήμα έχεις ασυλία...
Pluralitas non est ponenda sine neccesitate
Diab,
επειδή αρκετές φορές μου αρέσουν τα νοήματα που τόσο περίτεχνα κρύβεις στα συμφραζόμενα,
παίρνω πίσω αυτό που είπα εδώ, ότι βαριέσαι γιαυτό γράφεις με αυτό το στυλ.
Μήπως σου φαίνονται λιγότερο ενδιαφέροντα αυτά που έχεις να πεις όταν τα λες με απλά λόγια;
Υπάρχει κι άλλος τρόπος άμα θες να τα κάνεις πιο ενδιαφέροντα.
Αφαίρεσε τα περιττά μέχρι να βρεις το πιο καθαρό νόημα της σκέψης σου.
Οκ, ίσως να είναι αυτολογοκρισία, αλλά μαθαίνεις πολύ ενδιαφέροντα πράγματα μερικές φορές,
ακόμα και από αυτά που σβήνεις. Μη το κάνεις για εμάς, δοκίμασε το έτσι για πλάκα.
επειδή αρκετές φορές μου αρέσουν τα νοήματα που τόσο περίτεχνα κρύβεις στα συμφραζόμενα,
παίρνω πίσω αυτό που είπα εδώ, ότι βαριέσαι γιαυτό γράφεις με αυτό το στυλ.
Μήπως σου φαίνονται λιγότερο ενδιαφέροντα αυτά που έχεις να πεις όταν τα λες με απλά λόγια;
Υπάρχει κι άλλος τρόπος άμα θες να τα κάνεις πιο ενδιαφέροντα.
Αφαίρεσε τα περιττά μέχρι να βρεις το πιο καθαρό νόημα της σκέψης σου.
Οκ, ίσως να είναι αυτολογοκρισία, αλλά μαθαίνεις πολύ ενδιαφέροντα πράγματα μερικές φορές,
ακόμα και από αυτά που σβήνεις. Μη το κάνεις για εμάς, δοκίμασε το έτσι για πλάκα.
έξυπνος αυτός που βρίσκει την χαρά και σοφός αυτός που γνωρίζει την αξία της σιωπής
-
Diabolicus
- Δημοσιεύσεις: 510
- Εγγραφή: 11 Σεπ 2009 15:26
- Όνομα Ιστότοπου: -
- Τοποθεσία: στο δεξί σου ώμο
Για να καταλήξω σε αυτά που διαβάζεις εχω απορρίψει καμιά δεκαριά προσεγγίσεις. Αυτά που έχεις διαβάσει είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά σε αυτά που δεν έχω γράψει και που έχουν προκύψει απο σκληρότατο editing. Γράφω διαβάζοντας αυτά που γράφουν όλοι, χρησιμοποιώντας τα προσαρμοσμένα στον τρόπο που σκέφτομαι.
Ποτέ στη ζωή μου δεν ξαναδιάβαζα πριν παραδώσω διαγώνισμα ή τεστ ή οτιδήποτε. Με την τελεία, το παρέδιδα. Εδώ πρώτη φορά στη ζωή μου, με διαβάζω 3-4 φορές σε κάθε ποστ πριν πατήσω "υποβολή" και τα ξαναδιαβάζω κανα 2-3 φορές κατόπιν.
Αυτό σημαίνει οτι για να με καταλάβεις πρέπει πρώτα να καταλάβεις (που δεν καταλαβαίνεις) τι γράφεις και τι σου γράφουνε οι άλλοι. Αυτό συμβαίνει σπάνια -και με όλους. Όταν εσύ και όλοι μάθουμε να διαβάζουμε τι γράφουμε (γιατί δεν δίνουμε σημασία, αφού θεωρούμε, όπως είπαμε, τη γλώσσα συμβατή και τυπική και ενδιαφερόμαστε πρωτίστως για το emotional impact που θα προκαλέσουμε ή μας προκληθεί. Έτσι οι πολλές ή λίγες αντιφάσεις που μόνιμα υποπίπτουμε, περνάνε απαρατήρητες) τότε θα συμβεί αυτό που είχε πει ο Σκεφτόμυλος: Δε θα μας μείνει άντερο απο τα γέλια (για τον εαυτό μας). Για αυτό γελάω κ-α-θ-η-μ-ε-ρ-ι-ν-ά.
Οσο είσαι χαμένος στη ζούγκλα των ιδεών σου και της εικονικής πραγματικότητας που σου έχει δημιουργήσει και προσπαθείς να ερμηνεύσεις, τότε ούτε εσένα ούτε εμένα πρόκειται να καταλάβεις (ούτε και γω εσένα). Οσο καταλαβαίνεις τι γράφεις, καταλαβαίνεις και εμένα όταν σου απαντώ.
Το να σου δώσω το πιο καθαρό "νόημα" της σκέψης μου όπως λές (αν και αδημονώ να το κάνω), είναι για την ώρα η πιο αποτυχημένη μέθοδος κατανόησης, αν δεν έχεις βρεί πρώτα εσυ το δικό σου. It takes two to tango
Φυσικά υπάρχει και η άποψη: "εγω δε γουστάρω να μην ερμηνεύω την ζωή γύρω μου, θέλω να έχει νόημα και αισθητική"(οτι και αν αυτά αημαίνουν), στην οποία περίπτωση το τελευταίο που θα πρέπει να κάνεις, θα είναι το να με διαβάζεις και να παραπονιέσαι μετά οτι δε με καταλαβαίνεις.
Θα είναι σα να προσδοκάς να κλειδώσεις το συρτάρι και να βάλεις και το κλειδί μέσα. Το οποίο δεν ακούγεται και πολύ ορθολογιστικό. Έτσι δεν είναι;
Ποτέ στη ζωή μου δεν ξαναδιάβαζα πριν παραδώσω διαγώνισμα ή τεστ ή οτιδήποτε. Με την τελεία, το παρέδιδα. Εδώ πρώτη φορά στη ζωή μου, με διαβάζω 3-4 φορές σε κάθε ποστ πριν πατήσω "υποβολή" και τα ξαναδιαβάζω κανα 2-3 φορές κατόπιν.
Αυτό σημαίνει οτι για να με καταλάβεις πρέπει πρώτα να καταλάβεις (που δεν καταλαβαίνεις) τι γράφεις και τι σου γράφουνε οι άλλοι. Αυτό συμβαίνει σπάνια -και με όλους. Όταν εσύ και όλοι μάθουμε να διαβάζουμε τι γράφουμε (γιατί δεν δίνουμε σημασία, αφού θεωρούμε, όπως είπαμε, τη γλώσσα συμβατή και τυπική και ενδιαφερόμαστε πρωτίστως για το emotional impact που θα προκαλέσουμε ή μας προκληθεί. Έτσι οι πολλές ή λίγες αντιφάσεις που μόνιμα υποπίπτουμε, περνάνε απαρατήρητες) τότε θα συμβεί αυτό που είχε πει ο Σκεφτόμυλος: Δε θα μας μείνει άντερο απο τα γέλια (για τον εαυτό μας). Για αυτό γελάω κ-α-θ-η-μ-ε-ρ-ι-ν-ά.
Οσο είσαι χαμένος στη ζούγκλα των ιδεών σου και της εικονικής πραγματικότητας που σου έχει δημιουργήσει και προσπαθείς να ερμηνεύσεις, τότε ούτε εσένα ούτε εμένα πρόκειται να καταλάβεις (ούτε και γω εσένα). Οσο καταλαβαίνεις τι γράφεις, καταλαβαίνεις και εμένα όταν σου απαντώ.
Το να σου δώσω το πιο καθαρό "νόημα" της σκέψης μου όπως λές (αν και αδημονώ να το κάνω), είναι για την ώρα η πιο αποτυχημένη μέθοδος κατανόησης, αν δεν έχεις βρεί πρώτα εσυ το δικό σου. It takes two to tango
Φυσικά υπάρχει και η άποψη: "εγω δε γουστάρω να μην ερμηνεύω την ζωή γύρω μου, θέλω να έχει νόημα και αισθητική"(οτι και αν αυτά αημαίνουν), στην οποία περίπτωση το τελευταίο που θα πρέπει να κάνεις, θα είναι το να με διαβάζεις και να παραπονιέσαι μετά οτι δε με καταλαβαίνεις.
Θα είναι σα να προσδοκάς να κλειδώσεις το συρτάρι και να βάλεις και το κλειδί μέσα. Το οποίο δεν ακούγεται και πολύ ορθολογιστικό. Έτσι δεν είναι;
“My legacy will be like cash, which is distributed to many heirs, each transforming his portion into a profit that conforms to his nature: this profit will no longer reveal its derivation from my legacy.” — Georg Simmel (1918)
Ο λόγος;Diabolicus έγραψε:Εδώ πρώτη φορά στη ζωή μου, με διαβάζω 3-4 φορές σε κάθε ποστ πριν πατήσω "υποβολή" και τα ξαναδιαβάζω κανα 2-3 φορές κατόπιν.
Αυτό είναι υπέροχο! Να μπορείς να αυτοσαρκάζεσαι είναι ένδειξη ότι έχεις χιούμορ.Diabolicus έγραψε:Έτσι οι πολλές ή λίγες αντιφάσεις που μόνιμα υποπίπτουμε, περνάνε απαρατήρητες) τότε θα συμβεί αυτό που είχε πει ο Σκεφτόμυλος: Δε θα μας μείνει άντερο απο τα γέλια (για τον εαυτό μας). Για αυτό γελάω κ-α-θ-η-μ-ε-ρ-ι-ν-ά.
Και βοηθάει να αναγνωρίζεις τις αδυναμίες σου και είτε να τις δέχεσαι, ή να προσπαθείς να τις αλλάξεις.
Οχι, απλά αν έχεις γνώση ότι κι η δική σου, είναι μόνο μια άποψη, μπορείς να ακούσεις κι άλλες.Diabolicus έγραψε:Οσο καταλαβαίνεις τι γράφεις, καταλαβαίνεις και εμένα όταν σου απαντώ.
Δοκίμασες ποτέ; αν είναι αυτή η πρώτη φορά, μια χαρά τα πας.Diabolicus έγραψε:Το να σου δώσω το πιο καθαρό "νόημα" της σκέψης μου όπως λές (αν και αδημονώ να το κάνω), είναι για την ώρα η πιο αποτυχημένη μέθοδος κατανόησης, αν δεν έχεις βρεί πρώτα εσυ το δικό σου. It takes two to tango
Ναι, αλλά αυτό δεν λέγεται επικοινωνία, ή προβληματολυτική διαδικασία ή όπως αλλιώς.Diabolicus έγραψε:Φυσικά υπάρχει και η άποψη: "εγω δε γουστάρω να μην ερμηνεύω την ζωή γύρω μου, θέλω να έχει νόημα και αισθητική"(οτι και αν αυτά αημαίνουν), στην οποία περίπτωση το τελευταίο που θα πρέπει να κάνεις, θα είναι το να με διαβάζεις και να παραπονιέσαι μετά οτι δε με καταλαβαίνεις.
Λέγεται εκτόνωση.
έξυπνος αυτός που βρίσκει την χαρά και σοφός αυτός που γνωρίζει την αξία της σιωπής
-
Diabolicus
- Δημοσιεύσεις: 510
- Εγγραφή: 11 Σεπ 2009 15:26
- Όνομα Ιστότοπου: -
- Τοποθεσία: στο δεξί σου ώμο
άστο egore. Φιλότιμη η προσπάθεια αλλά...
Αν θες ξαναδιάβασε τι γράφω, και τι απαντάς και ξαναπάντα.
Αν θες ξαναδιάβασε τι γράφω, και τι απαντάς και ξαναπάντα.
“My legacy will be like cash, which is distributed to many heirs, each transforming his portion into a profit that conforms to his nature: this profit will no longer reveal its derivation from my legacy.” — Georg Simmel (1918)
-
Diabolicus
- Δημοσιεύσεις: 510
- Εγγραφή: 11 Σεπ 2009 15:26
- Όνομα Ιστότοπου: -
- Τοποθεσία: στο δεξί σου ώμο
Έχεις δίκιο, είχα την αμφιβολία. Το σκεφτόμουν αλλά έκανα τελικά την μαλακία και "ξαναβγήκα".
“My legacy will be like cash, which is distributed to many heirs, each transforming his portion into a profit that conforms to his nature: this profit will no longer reveal its derivation from my legacy.” — Georg Simmel (1918)
Αυτό δεν το κατάλαβα, όντως.Diabolicus έγραψε:Έχεις δίκιο, είχα την αμφιβολία. Το σκεφτόμουν αλλά έκανα τελικά την μαλακία και "ξαναβγήκα".
Στο άλλο θέμα λες:
Προφανώς αγοράζω σημαίνει αγοράζω.Diabolicus έγραψε:Αγοράζω σημαίνει συνειδητοποιώ τι θέλω και γιατί και το αγοράζω ή οχι
Το "συνειδητοποιώ τι θέλω" και κυρίως το "γιατί" είναι που αμφιβάλλω αν το κάνουμε όλοι.
Επιθυμούμε να είμαστε σαν τον τύπο με την αυτοκινητάρα,
λες και αυτή είναι όλη η ζωή του, και αγοράζουμε κι εμείς αυτοκινητάρα.
Επιθυμούμε την γκόμενα με τα μακριά πόδια, κι ας δεν ξέρουμε πόσο μετράει στο κρεβάτι,
και αγοράζουμε το αποσμητικό που θα της μυρίσει ωραία.
Αυτό είναι που, μετά από έρευνα αγοράς, πουλάνε οι "εσένα τον ίδιο",
και μόνο γιατί εμείς αγοράζουμε,
λες και είμαστε όλοι ίδιοι και θέλουμε τα ίδια πράγματα.
έξυπνος αυτός που βρίσκει την χαρά και σοφός αυτός που γνωρίζει την αξία της σιωπής
Με άλλα λόγια:
Για τον παραγωγό και τον καταναλωτή
έχει γίνει πιο σημαντικό το νούμερο πάνω στα χρωματιστά χαρτιά που αλλάζουν χέρια
και οι επίπλαστες μαζικοποιημένες επιθυμίες που καλύπτουν, από τις πραγματικές τους ανάγκες.
Για τον πωλητή
που βοηθάει ως μεσάζοντας να βρεθούν ο παραγωγός με τον καταναλωτή,
άραγε οι δικές του επιθυμίες είναι ανάγκες,
ή τελικά τα <χρωματιστά χαρτιά με νούμερα πάνω τους> αντικαθιστούν και τα δικά του όνειρα;
Με ενδιαφέρει η άποψη σου ως πωλητής.
Για τον παραγωγό και τον καταναλωτή
έχει γίνει πιο σημαντικό το νούμερο πάνω στα χρωματιστά χαρτιά που αλλάζουν χέρια
και οι επίπλαστες μαζικοποιημένες επιθυμίες που καλύπτουν, από τις πραγματικές τους ανάγκες.
Για τον πωλητή
που βοηθάει ως μεσάζοντας να βρεθούν ο παραγωγός με τον καταναλωτή,
άραγε οι δικές του επιθυμίες είναι ανάγκες,
ή τελικά τα <χρωματιστά χαρτιά με νούμερα πάνω τους> αντικαθιστούν και τα δικά του όνειρα;
Με ενδιαφέρει η άποψη σου ως πωλητής.
έξυπνος αυτός που βρίσκει την χαρά και σοφός αυτός που γνωρίζει την αξία της σιωπής
-
Diabolicus
- Δημοσιεύσεις: 510
- Εγγραφή: 11 Σεπ 2009 15:26
- Όνομα Ιστότοπου: -
- Τοποθεσία: στο δεξί σου ώμο
Διακρίνω τη σύγχυση σου, αλλά σίγουρα οι παρατηρήσεις σου είναι ορθές. Παρ'όλα αυτά, στους "νόμους της έλξης" δεν αναφέρθηκα ούτε σε πωλήσεις ούτε σε μαρκετινγκ. Το αντίθετο μάλιστα. Αν τους ακολουθήσει κανείς, τότε θα είναι αποτυχημένος πωλητής (δε θα κάνει "νούμερα", δε θα έχει επιδόσεις).
Η σκέψη που είχα, είναι πως αναζητεί και εγείρει κανείς τη μη επιθυμία απο τον άλλον (που βρέθηκε μπροστά του/της), τη μη επιθυμία που δεν έχει και ο/η ιδιος/α. Το "closing" είναι στην αναζήτηση αυτού του σημείου (της πραγματικότητας του καθενός) που επικαλύπτεται (αλλά και χτίζεται πάνω σε αυτό) μέσω μύριων επιθυμιών και φόβων μέσω των οποίων έζησε-ζεί-θέλει να ζεί, τη ζωή του κανείς. Είναι η προσπάθεια ανίχνευσης του τρόπου σκέψης που τα παράγει όλα αυτά (είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία), η ανάδειξη της και η αμοιβαία ανταλλαγή της ("money") για κοινό όφελος ("fun"). Επειδή ο "πωλητής" είθισται να "ξέρει" ενω ο "πελάτης" οχι πάντα, τόνισα το "μη τον χάσεις απο τα μάτια σου"-όταν αναδειχθεί το πραγματικό- μη τυχόν και επαναφέρει "επιθυμίες/φόβους" για οποιοδήποτε λόγο στο νού, όπου είναι κατι που δεν επιδιώκεις-να δείς και να δείξεις δλδ την πραγματικότητα μέσα απο το νου και μάτια σας. Το τελευταίο το κατατάσσω στις "βασικές ανάγκες" μου (..και όπου πρέπει φυσικά να θεωρείται ως τέτοια και απο τον άλλον).
Πράγματι η δουλειά των πωλήσεων και του μάρκετινγκ είναι να δημιουργήσουν επιθυμίες και φόβους, να ποθηθούν προιοντα και ιδέες. Για να το κάνουν όμως ερευνούν το θυμικό του πελάτη, οχι την πραγματικότητα του και ανάλογα πράττουν. Αν δε θες να ποθηθείς όμως (να πουλήσεις δλδ) αλλά να κατανοήσεις και να κατανοηθείς, οι τακτικές τους σου είναι άχρηστες.
Τέλος, να σου εκμυστηρευτώ οτι με εσένα, έστω και αστεία, ανακάλυψα την ποίηση. Εδώ για πρώτη μου φορά διάβασα ποίημα-την Ιθάκη που έβαλε ο Γκρινιάρης. Την ποίηση ούτε να την βλέπω, μιάς και την είχα συνδυάσει με ρομάντζα, αγάπες και λουλούδια. Διαπίστωσα όμως οτι μονο για αυτά δε μιλάει. Τέλος πάντων, διάβασα και τρίτο ποίημα το όποιο ίσως σου πει περισσότερα για το τι εννοώ με τους "νόμους της μη-έλξης".
"Praised be the love in which there is no possessor or possessed, but the two surrender themselves."
Όπως το καταλαβαίνω...Να αγαπάς (να έχεις κάποιον στο μυαλό σου όταν σκέφτεσαι και πράττεις δλδ και φυσικά να είναι ζωντανός) χωρίς να το κάνεις ορμώμενος απο καμιά συναισθηματική εξάρτηση και ο άλλος/άλλοι, να σκέφτονται το ίδιο για σένα, και τα "κοινά προιόντα της σκέψης" να είναι κοινά και καθάρια απο επιθυμίες/φόβους του ενός για τον άλλο. Φτάνεις δλδ εκεί όπου...
...Everything happens for the first time, but in an eternal fashion.
Το όλο ποίημα του La dicha ("Joy") του Borges.
Όπως καταλαβαίνεις τέτοιες σκέψεις δεν είναι για κοινωνική εξάπλωση και εφαρμογή αλλά για ατομικό ταξίδι.
Υ.Γ. Θεωρώ εύκολο να κάνει κανείς κάποιον να ονειρευτεί ή να φοβηθεί. Να μπορεί να περπατά δίπλα του όμως, οχι.
Η σκέψη που είχα, είναι πως αναζητεί και εγείρει κανείς τη μη επιθυμία απο τον άλλον (που βρέθηκε μπροστά του/της), τη μη επιθυμία που δεν έχει και ο/η ιδιος/α. Το "closing" είναι στην αναζήτηση αυτού του σημείου (της πραγματικότητας του καθενός) που επικαλύπτεται (αλλά και χτίζεται πάνω σε αυτό) μέσω μύριων επιθυμιών και φόβων μέσω των οποίων έζησε-ζεί-θέλει να ζεί, τη ζωή του κανείς. Είναι η προσπάθεια ανίχνευσης του τρόπου σκέψης που τα παράγει όλα αυτά (είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία), η ανάδειξη της και η αμοιβαία ανταλλαγή της ("money") για κοινό όφελος ("fun"). Επειδή ο "πωλητής" είθισται να "ξέρει" ενω ο "πελάτης" οχι πάντα, τόνισα το "μη τον χάσεις απο τα μάτια σου"-όταν αναδειχθεί το πραγματικό- μη τυχόν και επαναφέρει "επιθυμίες/φόβους" για οποιοδήποτε λόγο στο νού, όπου είναι κατι που δεν επιδιώκεις-να δείς και να δείξεις δλδ την πραγματικότητα μέσα απο το νου και μάτια σας. Το τελευταίο το κατατάσσω στις "βασικές ανάγκες" μου (..και όπου πρέπει φυσικά να θεωρείται ως τέτοια και απο τον άλλον).
Πράγματι η δουλειά των πωλήσεων και του μάρκετινγκ είναι να δημιουργήσουν επιθυμίες και φόβους, να ποθηθούν προιοντα και ιδέες. Για να το κάνουν όμως ερευνούν το θυμικό του πελάτη, οχι την πραγματικότητα του και ανάλογα πράττουν. Αν δε θες να ποθηθείς όμως (να πουλήσεις δλδ) αλλά να κατανοήσεις και να κατανοηθείς, οι τακτικές τους σου είναι άχρηστες.
Τέλος, να σου εκμυστηρευτώ οτι με εσένα, έστω και αστεία, ανακάλυψα την ποίηση. Εδώ για πρώτη μου φορά διάβασα ποίημα-την Ιθάκη που έβαλε ο Γκρινιάρης. Την ποίηση ούτε να την βλέπω, μιάς και την είχα συνδυάσει με ρομάντζα, αγάπες και λουλούδια. Διαπίστωσα όμως οτι μονο για αυτά δε μιλάει. Τέλος πάντων, διάβασα και τρίτο ποίημα το όποιο ίσως σου πει περισσότερα για το τι εννοώ με τους "νόμους της μη-έλξης".
"Praised be the love in which there is no possessor or possessed, but the two surrender themselves."
Όπως το καταλαβαίνω...Να αγαπάς (να έχεις κάποιον στο μυαλό σου όταν σκέφτεσαι και πράττεις δλδ και φυσικά να είναι ζωντανός) χωρίς να το κάνεις ορμώμενος απο καμιά συναισθηματική εξάρτηση και ο άλλος/άλλοι, να σκέφτονται το ίδιο για σένα, και τα "κοινά προιόντα της σκέψης" να είναι κοινά και καθάρια απο επιθυμίες/φόβους του ενός για τον άλλο. Φτάνεις δλδ εκεί όπου...
...Everything happens for the first time, but in an eternal fashion.
Το όλο ποίημα του La dicha ("Joy") του Borges.
Όπως καταλαβαίνεις τέτοιες σκέψεις δεν είναι για κοινωνική εξάπλωση και εφαρμογή αλλά για ατομικό ταξίδι.
Υ.Γ. Θεωρώ εύκολο να κάνει κανείς κάποιον να ονειρευτεί ή να φοβηθεί. Να μπορεί να περπατά δίπλα του όμως, οχι.
“My legacy will be like cash, which is distributed to many heirs, each transforming his portion into a profit that conforms to his nature: this profit will no longer reveal its derivation from my legacy.” — Georg Simmel (1918)
Diab, πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση, με πολλά σημαντικά σημεία.
Συμφωνώ σε αρκετά αλλά θα σταθώ σε ένα:
το εμπόδιο είναι ο διαφημιστής που, εν γνώση του, έχοντας ερευνήσει το θυμικό, κατασκευάζει συνδέσεις,
όχι για την ενημέρωση περί του προϊόντος (ή της ιδέας), αλλά για την δημιουργία στοχευμένων επιθυμιών και φόβων.
Και το ερώτημα που ακολουθεί:
η αδιαφορία στην διαφήμιση που έχει αναπτυχθεί σε όλους μας λόγω υπερβολικής έκθεσης σε αυτήν,
είναι αποτελεσματική, ή μόνο αφήνει να μας δημιουργούνται άκριτα συνδέσεις, χωρίς να μας προκαλούν άγχος;
Υ.Γ.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά ανήκουν στο "αυτοσυστηθείτε" σου ή σε κάποιο θέμα,
αν είναι πες να το ανοίξω.
Συμφωνώ σε αρκετά αλλά θα σταθώ σε ένα:
Οπότε, θέλοντας να κατανοήσεις (συνειδητοποιήσεις) το τι θέλεις και γιατί, και κατόπιν να αγοράσεις,Diabolicus έγραψε:Πράγματι η δουλειά των πωλήσεων και του μάρκετινγκ είναι να δημιουργήσουν επιθυμίες και φόβους, να ποθηθούν προιοντα και ιδέες. Για να το κάνουν όμως ερευνούν το θυμικό του πελάτη, οχι την πραγματικότητα του και ανάλογα πράττουν. Αν δε θες να ποθηθείς όμως (να πουλήσεις δλδ) αλλά να κατανοήσεις και να κατανοηθείς, οι τακτικές τους σου είναι άχρηστες.
το εμπόδιο είναι ο διαφημιστής που, εν γνώση του, έχοντας ερευνήσει το θυμικό, κατασκευάζει συνδέσεις,
όχι για την ενημέρωση περί του προϊόντος (ή της ιδέας), αλλά για την δημιουργία στοχευμένων επιθυμιών και φόβων.
Και το ερώτημα που ακολουθεί:
η αδιαφορία στην διαφήμιση που έχει αναπτυχθεί σε όλους μας λόγω υπερβολικής έκθεσης σε αυτήν,
είναι αποτελεσματική, ή μόνο αφήνει να μας δημιουργούνται άκριτα συνδέσεις, χωρίς να μας προκαλούν άγχος;
Υ.Γ.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά ανήκουν στο "αυτοσυστηθείτε" σου ή σε κάποιο θέμα,
αν είναι πες να το ανοίξω.
έξυπνος αυτός που βρίσκει την χαρά και σοφός αυτός που γνωρίζει την αξία της σιωπής
-
Diabolicus
- Δημοσιεύσεις: 510
- Εγγραφή: 11 Σεπ 2009 15:26
- Όνομα Ιστότοπου: -
- Τοποθεσία: στο δεξί σου ώμο
Δέχομαι την -αναγκαστικά ανοιχτή- πρόσκληση για δείπνο τάνγκο. Όπως ίσως έχεις προσέξει έχω σταματήσει να γράφω στο φόρουμ. Ο κύριος λόγος είναι οτι προσεγγίζω το «rock bottom» stage (στο real life μου) και απαιτεί την πλήρη συγκέντρωση μου για να μη σκάσω σα σκατό στον τοίχο. Αν οχι, και δουλέψουν τα reverse full throttle on time, θα τα ξαναπούμε. Μέχρι τότε στην καλύτερη να έχω σποραδικές παραθέσεις, ανύπαρκτες στη χειρότερη. Άσε που πρέπει να σκεφτώ και product improvement για τη νεα κολεξιόν μου (αν υπάρξει).dtango έγραψε:έτσι καταλήξαμε να προσκυνάμε τους φαύλους, and we still do, όπως θα έλεγε και ο φίλος μου ο Diabo.
Αυτό γιατί όταν γράφω στο φόρουμ, μου απαιτώ πλήρη συγκέντρωση κατι το οποίο δεν μπορώ να έχω για την ώρα όπως προείπα.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή μου να δω και βιώσω for good, οτι δε μου χρωστάει κανείς τίποτα και δε χρωστώ σε κανένα τίποτα.teiresias έγραψε:«Εάν πάλι Θεός δεν υπάρχει (άντε να σου εξηγήσω –κάποτε- τειρεσία οτι αυτό ακριβώς λένε και οι Γραφές και η ΧΟΕ
«Στο έλεος ...μου, χωρίς περιγραφές και διδαχές»
[youtube]ceKvVOrQzzw[/youtube]
«Παράτεινον το έλεός σου τοις γινώσκουσί σε».
«παράτεινε το έλεός σου σʼ εκείνους που σε γνωρίζουν».
@Ένωση:
Κανένας δεν έχει θέσει καλύτερα το ερώτημα το πως μια μη-πολιτική πράξη θα καταφέρει να φέρει πολιτικές αλλαγές.mitsakos έγραψε:«η προσπάθεια εξάπλωσης της Αθεΐας είναι μια πολύ βαθειά πολιτική πράξη.»
AoratiMelani έγραψε:...να βγει στην επιφάνεια το θέμα του κοινωνικού ρατσισμού απέναντι στους άθεους (γιατί τόσοι άνθρωποι να φοβούνται...)
Ο φόβος –για μένα- δεν είναι κοινωνική υπόθεση, είναι προσωπική, πρώτα και πάνω απο όλα. Ας τον νικήσουμε προσωπικά (μαζί με την ελπίδα φυσικά) και ας δούμε μετά και την «κοινωνική του προέκταση»-αν θα έχει απομείνει τέτοια μετά. Το οτι τον αποδίδουμε στο «κοινωνικό» είναι για άλλοθι.
Αν προχωρήσει η κίνηση, ο μητσάκος θα έπρεπε να είναι μόνιμος κονσιλιέρε στο προεδρείο. Ο μόνος που μου δείχνει να ξέρει τι γράφει και να κατανοεί τι διαβάζει και ο μόνος απο όλους που ίσως δείχνει να καταλαβαίνει οτι:mitsakos έγραψε:«Νομίζω ότι ο πόλεμος ενάντια στην θρησκεία είναι πόλεμος στη[ον]... εξουσιαστή που έχει ο καθένας μας μέσα του.»
Μόνο ο Θεός πουλιέται (όπως και οι γυναίκες), ενω η Αθεϊα μόνο αγοράζεται. Οι άνθρωποι θα έρχονται στην Ένωση μονο όταν συνειδητοποιούν οτι μπορούν να ζούν καλύτερα χωρίς να χρειάζεται ούτε να φοβούνται ούτε να ελπίζουν. 570 ποστ μου μεχρι στιγμής, δεν κατάφεραν να μου δείξουν –ούτε και να δείξω φυσικά-πως να ελκόμεθα απο τους εαυτούς μας, πως να προσδιορίζουμε ανα πάσα στιγμή το ακριβές γεωγραφικό μηκος και πλάτος της εκάστοτε θέσης μας, πριν ορίσουμε τον οποιοδήποτε εκάστοτε προορισμό. Ελπίζω ο μητσάκος να καταφέρει να το δείξει καλύτερα.
Αντ’ αυτού λοιπόν, διαβάζω να προτείνεται σχέδιο πώλησης αθειστικού προιόντος, χωρίς σχέδιο, χωρίς συγκεκριμένο προϊόν (εισαγόμενο κοπτοραπτώμενο), χωρίς τελικό προορισμό, χωρίς γνώση πωλήσεων, χωρίς target group, χωρίς τίποτα μα τίποτα καινούργιο να προταθεί που να μην έχει μυριοειπωθεί. Χωρίς εξήγηση του πως ακριβώς και γιατί θα «πετύχει» η Ένωση εκει που έχουν αποτύχει επαγγελματίες ετών. Βλέπω μόνο, το «πάρτο απο πάνω μου το ρημάδι» ως ελπίδα οτι αν παρθεί, τότε «μάλλον» και κατα τη «λογική» η ζωή μας θα είναι “καλύτερη” (χωρίς πουθενά όμως να έχουμε success story to tell, μονο «θετικά δείγματα»).
Ως μόνη τακτική (που διακρίνω) προτείνεται η συγγραφή ΔΤ καθώς και η αναζήτηση «θυμάτων» απο την θρησκευτική «καταπίεση» που θα βοηθιούνται μεσω δικηγόρων, για να δικαιώνονται στα ευρωπαικά δικαστήρια και που οι υποθέσεις τους θα είναι testimonials προς εγγραφή νέων «μελών» που θα αυξάνουν το κύρος της Ένωσης για να «ακούγεται». Έτσι θα θαυμάζουμε όλοι το θέαρεστο πετυχημένο έργο «Ένωση Άθεων: Αποκλειστικοί εισαγωγείς ασαφών ορθολογικών ιδεών και επιτυχημένοι ντήλερς δικηγόρων, συνδικαλιστών, υποψήφιων εξουσιαστών κλπ κλπ».
Η Αθεϊα είναι παρα πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στα χέρια επαγγελματιών άθεων, είναι πρωτίστως μοναχικό ταξίδι πριν γίνει ομαδικό, και αυτό είναι για μένα η μόνη συμβολή που μπορεί να έχει οποιαδήποτε «Ένωση Άθεων», στην αυτή καθ’αυτή αναζήτηση, δλδ κατα το μοναχικό ταξίδι, με άλλους, οτι ναι γίνεται και μπορείς, γιατί είσαι άνθρωπος.
Τα wolf packs του Donitz θα κέρδιζαν τον πόλεμο του Χίτλερ, οχι τα blitzgrieg του Guderian, ούτε τα SS του Χίμλερ.
Αν και θα ήθελα, δεν μπορώ να πώ περισσότερα και όπως θα ήθελα-για την ώρα. Απλά να μουρμουράω...
«Για δες καιρό που διάλεξε....»
Μια μέρα, την ώρα που ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακή – ως συνήθως σε κάποιο πεζούλι τυχαίας πόρτας - τον πλησίασε ένας άνθρωπος του άρχοντα και του είπε:
- Αχ Διογένη, αν μάθαινες να υπακούς στις διαταγές του άρχοντα, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να τρως φακές!
Κι ο Διογένης του απάντησε:
- Αχ άνθρωπε, αν μάθαινες να τρως φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς στις διαταγές του άρχοντα!
@Φάουντερ:
Επειδή κανένας δεν δείχνει να σε σκέφτεται, (που έχεις ενα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι) είπα να προλάβω να σου αφιερώσω ενα τραγουδάκι που κρατάς αυτήν την αγορά (μ’άρέσει ο όρος) alive και για την έμπνευση σου να συνδέσεις την αθεϊα με τον ουρανό, το φυσικό χρώμα της έλξης.
Γιαυτό και δεν θα μπορέσω ποτέ να σε βγάλω απο το μυαλό μου.
"You’d be like Heaven to touch..."
[youtube]PnqtK24ydak[/youtube]
(Maybe) Laters...
Υ.Γ. Σόρι αν δεν μπορέσω να απαντήσω σε σχόλια. Θα προσπαθήσω όμως
“My legacy will be like cash, which is distributed to many heirs, each transforming his portion into a profit that conforms to his nature: this profit will no longer reveal its derivation from my legacy.” — Georg Simmel (1918)