Ναι, είναι αλήθεια. Οι δε accommodationists τον φαντάζονται λιγότερο αυθεντικά απ΄ό,τι το παιδάκι. Γιατί? Γιατί υπάρχει μία ασυνείδητη προσπάθεια να μπορέσουν να τον χωρέσουν στον κόσμο, δίχως να το παραδέχονται. Τα στάδια αυτά δεν είναι παρά τα στάδια της ανθρώπινης εξέλιξης. Από τον θεό του κεραυνού στον θεό των φυσικών νόμων. Φαντάζεσαι να ξεκίναγε ο άνθρωπος από τον θεό των φυσικών νόμων? Σε τι θα πίστευε άραγε τώρα? Λες να πίστευε στον θεό των κεραυνών?
'Επειτα, η ακολουθία άρνηση της ύπαρξης του θεού λόγω ανεπαρκών αποδείξεων δε συνεπάγεται κοινωνικό μηδενισμό. Και εξάλλου αυτή η εικόνα του μηδενισμού ως του μεγάλου μπαμπούλα δεν ισχύει. Δεν παθαίνεις τίποτε το φοβερό αν σου καταρρεύσουν κάποιες ψεύτικες αξίες, απλώς θα χρειαστεί να συνειδητοποιήσεις ότι ζούσες σε παράλληλο σύμπαν, λολ
Οι φιλόσοφοι θα δουν στον θεό τον ανθρώπινο εγκέφαλο?
Μπααα, εγώ σου λέω ότι κάποιοι απ' αυτούς αναρωτιούνται πώς θα εξηγήσουν στον τάδε μέσο ανθρωπάκο πως η ελεύθερη επιλογή του υπάρχει ενώ δεν υπάρχει για να μην πάθει υπαρξιακό ταράκουλο και ταυτόχρονα να μπορέσει να δεχτεί τις επιλογές του ως έχουσες ντετερμινιστικές ρίζες. Και μετά έρχεται το ηθικό ερώτημα Έγκλημα και Τιμωρία, που θα τους ανοίξει ένα πεδίο όπου θα πρέπει να κατανοήσουν πως μπορεί το Evil/Kακό να μην υπάρχει πια ως τέτοιο, με τη μεταφυσική του διάσταση, πως είναι αποτέλεσμα όχι δυνάμεων του σκότους και παπαριές αλλά οργανικών και άλλων φυσικών αιτίων και αν δεν υπάρχει πια ως τέτοιο, τότε τι νόημα έχει η τιμωρία. Οπότε τι νόημα έχει και η φυλακή, τι νόημα έχουν οι σωφρονισμοί, τι νόημα έχουν οι μπάτσοι, τι νόημα έχουν πολλά που οι ανθρώπινες κοινωνίες είχαν ως δεδομένα. Αυτά είναι τα πραγματικά μεταερωτήματα, τι θα ακολουθήσει κοινωνικά τις επιστημονικές εξελίξεις, πώς αυτές θα τύχουν αποδοχής/εφαρμογής στο πόπολο, αυτά αποτελούν μερικά από τα μεταερωτήματα.
Πώς θα κρατήσεις αλώβητη την ιδέα της ελευθερίας όταν δεν μένει πραγματικά αλώβητη? Και εκεί μάλλον υπεισέρχεται στο πεδίο ο Νίτσε.
Τώρα, αν ο θεός δεν είναι παρά μια εικόνα, τότε αυτή η εικόνα που έχω εγώ προσωπικά είναι ενός θεού πλαστού, μίας ίσως εξαναγκαστικής? αυταπάτης που όσο η ανθρώπινη κατανόηση του κόσμο βαθαίνει, καταρρέει και βρισκόμαστε να πλέουμε ανάμεσα στα συντρίμμια αυτά, ενώ άνθρωποι αναζητούν απεγνωσμένα ένα μέλος του άλλοτε ζωντανού θεού τους για να κρατηθούν. Ο θεός ως Τιτανικός και οι πιστοί της ανθρωπότητας ως ναυαγοί στην παγωμένη σκοτεινή θάλασσα προσπαθώντας να βρουν ένα απομεινάρι ελπίδας. Αυτό το καράβι που έρχεται από μακριά μπορεί μόνο να είναι, και οι βάρκες. Οι βάρκες έχουν μέσα επιστήμονες και φιλόσοφους που θα αναλάβουν όσους μπορέσουν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις και δεν πεθάνουν με παγωμένα ρουθούνια, να τους αναστηλώσουν την πίστη στη ζωή και την ελπίδα.
Δεν είναι εύκολο, γιατί οι κοινωνίες έρμαια των θρησκειών έσπασαν τα ηθικά καλάμια του ανθρώπου, τον άφησαν αβοήθητο να μπορέσει να εξελιχθεί δίχως τον κίνδυνο να καταρρεύσει, είναι το παρεπόμενο της πίστης, η αλυγισία, η ακαμψία αυτή, η δυσκολία να δουν τον κόσμο δίχως τα απαραίτητα πέπλα που κρύβουν το χάος. Ο θεός για μένα είναι σαν τα τεράστια πανώ που έβαζε ο δήμος Αθηναίων στα ετοιμόρροπα κτίρια για τους "ξένους" που θα μας επισκέπτονταν. Ήταν ένα φιάσκο, ένα εκούσιο ξεγέλασμα του απλού ανθρώπου, κι όμως, έβλεπα ανθρώπους που τα θαύμαζαν. Χαίρονταν γι αυτήν την ψεύτικη πόλη που τους έδινε την εντύπωση του καινούργιου, ζωηρού, ελπιδοφόρου, ενώ από πίσω τα κτίρια ήταν ίδια με πριν, ετοιμόρροπα σάπια και εγκαταλειμμένα.
Μπορώ να σου βρω και άλλες μεταφορές για το θεό, έχω πολλές αν σ'ενδιαφέρουν, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτές που έχεις εσύ στο νου σου, λολ
*Αυτό το θέμα θα ήταν καλό για το υποφόρουμ της Φιλοσοφίας.