AoratiMelani έγραψε:Λειτουργούν σύλλογοι άθεων σε άλλες πόλεις??!! Αν γνωρίζεις στοιχεία από κάποιους, σε παρακαλώ πες τα και σε μας.
Δεν υπάρχουν στοιχεία υπό τον φόβο των Ναζωραίων!
Πλάκα κάνω! :music-trumpet: Υπάρχουν οι σύλογοι που ανέφερα τουλάχιστον αυτούς ξέρω και λειτουργούν νόμιμα εννοείτε.
AoratiMelani έγραψε:Τον περασμένο χειμώνα είχαν γίνει μερικές συναντήσεις άθεων που γνωριστήκαμε μέσα από τα blogs (και τελικά ξεκινήσαμε αυτό το φόρουμ και το ομώνυμο μπλογκ). Συζητήσαμε αν θα θέλαμε να κάνουμε κάτι και τι θα ήταν αυτό. Η ιδέα του συλλόγου ακούστηκε, εν τέλει όμως απορρίφθηκε ως περιττή. Εν τέλει, τι ακριβώς θα έκανε ένας σύλλογος; Να συναντηθούμε μπορούμε κι έτσι. Πάρα πολλά πράγματα μπορούμε να κάνουμε ως συσπειρωμένοι ιδιώτες, χωρίς να χρειάζεται η νομική υπόσταση ενός συλλόγου.
Συνήθως έτσι γίνετε πάντοτε, στην αρχή κάποιοι δεν θέλουν, μετά προκύπτουν άτομα κλπ κλπ
AoratiMelani έγραψε:Αν ποτέ υπάρξει κάποια συγκεκριμένη δράση που θέλουμε να κάνουμε και που απαιτεί την ύπαρξη συλλόγου, τον ιδρύουμε τότε.
AoratiMelani έγραψε: Άσε που νομίζω ότι προς το παρόν ειμαστε τρεις κι ο κούκος (στις συναντήσεις τότε μαζευόμασταν καμμιά εικοσαριά άτομα όλα κι όλα)
Είκοσι άτομα!!??
AoratiMelani έγραψε: υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να παρεισφρήσουν άσχετα και διασπαστικά στοιχεία, όπως λες.
Ναι σ' αυτό υπάρχει μεγάλο πρόβλημα! Έχω προετοιμάσει ένα "σεντόνι" δύο σελίδων σχετικά με το τι τελικά κάνουμε εδώ. Όποιος έχει την υπομονή ας το διαβάσει.
.................................................................................................................................................................................................
Τι κάνουμε εδώ;
Δηλώνοντας άθεοι, κάποιοι από εμάς, ενίοτε χάνουν τους συνδέσμους προς την ευτυχία, βρίσκονται σ’ ένα περιθώριο ως προς το γενικό σύνολο του πληθυσμού, και τότε οι «άλλοι», εύκολα σχηματίζουν την άποψη ότι εμείς, θα καταθέσουμε τα «όπλα», ότι θ’ αποσυρθούμε και θα περάσουμε στην αφάνεια, υπομένοντας καρτερικά τις αθλιότητες μας. Από την πλευρά μας, παρατηρώντας τον εαυτό μας, είναι δυνατόν να ανακαλύψουμε σ’ αυτόν, έναν φιλόδοξο, έναν δραστήριο που έχει διαψευστεί, έναν νικημένο στην σκιά ενός νικητή. Είναι μάλλον διακριτή τότε, η σχέση ανάμεσα στην δυστυχία του περιθωρίου και στην μεγαλομανία.
Εκείνοι που έχουν χάσει τα πάντα από αυτή την σύγκρουση με το κατεστημένο, διατηρούν ως τελευταία προσφυγή την ελπίδα μιας δόξας, που θα έρθει σε αυτούς είτε από το πουθενά, είτε από την αλλαγή της κατάστασης που θα τους δικαιώσει προσωρινά, είτε ακόμα κι από την ελπίδα ενός λογοτεχνικού σκανδάλου. Μέσα σε αυτό τον άνισο αγώνα, πιθανόν να συναινούν στην ιδέα να εγκαταλείψουν ακόμα και τα πάντα, εκτός από το όνομα τους. Όμως, το όνομα τους, με ποιον τρόπο θα το επιβάλουν, καθώς γράφουν σε μια γλώσσα που οι «άλλοι» αγνοούν ή περιφρονούν; Θα δοκιμάσουν με άλλο τρόπο; Δεν θα τους είναι εύκολο να απαρνηθούν τις λέξεις που σέρνει το παρελθόν τους, κι εκτός αυτού, όποιος απαρνείται την γλώσσα του υιοθετώντας μιαν άλλη, μαζί με την ταυτότητα, αλλάζει και τις απογοητεύσεις του.
Έχει ειπωθεί σε αυτό εδώ το φόρουμ, ότι η θρησκεία ανήκει στις τάξεις του φανταστικού, κι ότι η αθεΐα στις τάξεις του πραγματικού, πράγμα που η ίδια η ιστορία το διαψεύδει με τον πιο τραγικό τρόπο. Κάθε δράση, είναι πολιτική δράση σύμφωνα με τον Αριστοτέλη. Η δραπέτευση του ανθρώπου, από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της εκκλησίας της «αγάπης», προϋποθέτει αναπόφευκτα, την ύπαρξη μιας μορφής πολιτικού αγώνα, κι αυτός με την σειρά του απαιτεί, την οργάνωση και την συσπείρωση των μελλών του. Με ποιον τρόπο όμως, θα επιτευχθεί η συσπείρωση αυτή, εν μέσω ενός «εχθρικού» στρατοπέδου; Δεν θα γίνει τάχα αντιληπτό από τους φρουρούς, αυτή η κινητοποίηση, αν δεν έχει κιόλας γίνει, είτε κι αν ακόμα (διόλου παράξενο), δεν είναι αυτή η ίδια ένα στημένο δίχτυ που ευελπιστεί να δεσμεύσει τους αδέσποτους; Και δεν θα υπάρξουν άθλιες κατηγορίες εναντίων των συμμετεχόντων, που ειρηνικά και τίμια, εκείνο που θέλουν απλά, είναι η εξασφάλιση του δικαιώματος να είναι διαφορετικοί άνθρωποι, χωρίς τις διακρίσεις εκείνες που προσβάλουν τα ατομικά τους δικαιώματα;
Οι συνέπειες της στράτευσης σ’ έναν πολιτικό αγώνα, είναι διαφορετικές από την απλή ονειροπόληση με κεντρικό θέμα, έναν καλύτερο κόσμο. Πόσο σαφές είναι αυτό σε υποκειμενικό επίπεδο; Η δική μας «πίστη» στην ιδέα της αθεΐας, που μπορεί να μας οδηγήσει αν όχι στην δημιουργία μιας ιδέας διαφορετικής από αυτήν του κατεστημένου; Εξ’ ορισμού της, η διαφορετικότητα είναι αιμάσσουσα, και η επιβίωση της επίσης. Ταυτόχρονα όμως, ακόμα κι όταν η πολιτική δράση στηρίζεται σε επιστημονικές γνώσεις ή στρατηγικούς υπολογισμούς, πλεονάζει η ελπίδα που έχει επενδυθεί στον πολιτικό αγώνα, και είναι βέβαιο ότι μέσω αγώνων βελτιώνεται η ανθρώπινη ζωή, αποτέλεσμα που δεν είναι αμελητέο. Ταυτόχρονα όμως, σχεδόν ασυνείδητα, οι συμμετέχοντες προσβλέπουν σε μια ριζική αλλαγή. Αυτό ακριβώς, είναι και το ανορθολογιστικό στοιχείο κάθε ορθολογικού σχεδίου, μολυσμένοι από την δεισιδαιμονία της πράξης, όλοι πιστεύουν ότι οι ιδέες τους πρέπει να καταλήγουν κάπου, ότι αντίστοιχα πιστεύουν όλες οι θρησκείες και όλες οι ιδεολογίες.
Αν εξαιρέσουμε τις ακραίες συμπεριφορές, ποιος νομίζετε ότι νοιάζεται για την αθεΐα μας; Ουσιαστικά, κανένας απλός άνθρωπος, ο απλός διαβάτης ή ο συνεπιβάτης του τραίνου. Εκείνοι που νοιάζονται, είναι όσοι νιώθουν να απειλούνται, κι αυτοί δεν είναι άλλοι, από την εκκλησία και την πολιτεία. Σε αγαστή συνεργασία αυτοί οι δύο, το μόνο που ζητούν από εμάς τους απλούς ανθρώπους, είναι πίστη και φόρους. Τίποτε άλλο δεν ζητούν και φυσικά ποτέ τους δεν δίνουν τίποτε. Αν νοιώσουν ότι απειλείται ένα από αυτά τα δυο, είναι ικανοί ακόμα και για γενοκτονία, πόσο μάλλον για έναν απλό φόνο. Ελπίζω να σας αρέσει αυτός ο κόσμος και να μας ξανάρθετε, του χρόνου θα έχουμε και ειδικές προσφορές!
Τι κάνουμε λοιπόν εδώ; Όταν, ο μόνος ήχος που αναγνωρίζουν κάποιοι, είναι ο ήχος της βροντής και ο ήχος της πορδής τους, τι ελπίδες υπάρχουν για μια μελλοντική κατανόηση πολύ μακριά από τις σημερινές πανανθρώπινες κατεστημένες αντιλήψεις;