Επιλέγω αυτό το νήμα (παρόλο που είτε έχω καιρό να το διαβάσω και δεν το θυμάμαι καθόλου στο σύνολό του, είτε δεν το έχω διαβάσει ποτέ ολόκληρο, δεν είμαι σίγουρος) ως το πιο κατάλληλο, κατά τη γνώμη μου, ν' απαντήσω στο τελευταίο μήνυμα που μου 'στειλε η μελάνη. Κι αυτό γιατί θα ήθελα να γενικεύσω το σχόλιό μου και να το μοιραστώ και με τους υπόλοιπους, σ' όποιο μετερίζι κι αν βρίσκονται.
Η φίλτατη, λοιπόν, μελάνη, προσπάθησε να απολογηθεί/δικαιολογηθεί για το ότι κάπου-κάπου εξαφανίζεται, κάνει βιαστικές κινήσεις, λάθη κ.λπ. (Ελπίζω να με συγχωρήσει που το κοινοποιώ, το κάνω για καλό σκοπό.)
Πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι κανείς εδώ μέσα (απ' όσο ξέρω, και το θεωρώ πολύ απίθανο να λανθάνω) δεν είναι έμμισθος, δεν έχει απολαβές, κέρδη (άμεσα ή έμμεσα, π.χ. δεν διαφημίζει προσωπική του εταιρεία, βιβλία ή συγγράμματά του). Τουναντίον είναι ένας χώρος εξ ολοκλήρου εθελοντικής προσφοράς, όπου ο καθένας βάζει την πινελιά του, το μεράκι του κ.λπ. αφιερώνοντας τουλάχιστον προσωπικό χρόνο (και ίσως κάποιοι να θυσιάζουν τόσο αυτόν, όσο κι άλλα ενδεχομένως πράγματα ή κομμάτια της προσωπικής τους ζωής).
Μ' αυτό, συνεπώς, το (τεράστιας και πρωτεύουσας σημασίας) δεδομένο, είναι παράλογο για τον οποιονδήποτε να παίρνει αμυντική/απολογητική στάση, σαν να 'ταν κατηγορούμενος ή να του αποδίδονταν ευθύνες. Κάνουμε (και συγγνώμη για τον πληθυντικό, αλλά νομίζω ότι εκφράζω κι άλλους) το κέφι μας, περνάμε εν ολίγοις ή εν πολλοίς ευχάριστα την ώρα μας συζητώντας, είτε μαλώνοντας είτε αστειευόμενοι, είτε, ακόμα-ακόμα, και διδασκόμενοι ή/και διδάσκοντας, συμμετέχουμε (όσοι και όσο θέλουν και μπορούν) προσφέροντας ό,τι μπορεί ή/και θέλει ο καθένας, και δρούμε σε πολλές περιπτώσεις σαν μια (μεγάλη;) καλή παρέα.
Η σχέση είναι αναμφίβολα αμφίδρομη· δίνουμε, αλλά και παίρνουμε. Κάποιοι (ανάμεσά τους κι εγώ) ίσως να αισθάνονται ότι κάτι προσφέρουν, κάτι κάνουν, βάζουν έστω ένα λιθαράκι σε μια προσπάθεια αφύπνισης μιας βαθιά και ληθαργικά υπνωτισμένης κοινωνίας, χώρας, ακόμη και ανθρωπότητας. Μπορεί να μην ξεκινάμε επαναστάσεις (ε, άναρχε), όμως είναι γνωστό ότι και οι μεγαλύτερες διαδρομές ξεκινάνε μ' ένα μόλις βήμα.
Και, το πιο σημαντικό ίσως, τίποτε απ' αυτά δεν είναι μετρήσιμο. Εγώ έκανα πιο πολλά, αυτός "τρώει" παραπάνω χρόνο, ο άλλος τρέχει πιο πολύ κ.ο.κ. Όσο θέλει και μπορεί ο καθένας! Αλίμονο αν μπούμε στη διαδικασία να μετράμε και να συγκρίνουμε!
Για να περάσω και σε πιο προσωπικό επίπεδο, μπορεί μεν να 'χω εξίσου (όπως κι η μελάνη) κουραστεί αρκετά, μπορεί να 'χω ήδη διοχετεύσει ατέλειωτες ώρες σε διάφορα αντικείμενα, πέραν της παρακολούθησης και (μικρής, είν' αλήθεια) συμμετοχής στις συζητήσεις, όμως αναμφίβολα το κάνω γιατί μ' αρέσει, γιατί με γεμίζει, γιατί νιώθω ότι προσφέρω, κι αυτό μ' αγαλλιάζει, μ' ανταμείβει. Βρήκα έναν πολύ καλό τρόπο να διοχετεύω την (όποια) ενεργητικότητά μου, ιδιαίτερα ως ένας άνθρωπος με πολύ (τουλάχιστον έτσι πιστεύω) ελεύθερο χρόνο.
Από κει και πέρα, η ανακοίνωση της υπογραφής του καταστατικού και η, κατ' επέκταση, δρομολόγηση της επισημοποίησης της ένωσης, μ' έκανε να νιώσω εξαιρετικά υπερήφανος που συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών των 38 (μόλις) ατόμων, καθ' ότι είναι η πρώτη φορά που γίνεται οτιδήποτε ανάλογο στην Ελλάδα, μια (οπισθοδρομική) χώρα τουλάχιστον δέκα εκατομμυρίων κατοίκων. Εντάξει, έχω σίγουρα καβαλήσει το καλάμι, όμως δεν μπορώ να μη φαντάζομαι ότι στο (πολύ απώτερο) μέλλον, αν και όσοι είμαστε ακόμα γεροί (κι ακόμα εδώ), κι αν κι εφόσον ο μικρός αυτός σπόρος ριζώσει κι εξαπλωθεί, δε θα σκεφτόμαστε: "Ναι, εμείς ήμασταν αυτοί που το ξεκινήσανε", με το στόμφο, την έπαρση και την αλαζονεία των πρώτων ενωμένων εργατών σε συνδικάτο. Ιεροσυλία; Μπορεί, δεν αντιλέγω, όμως, και πάλι, δεν μπορώ ν' απαρνηθώ το γεγονός ότι κάπως έτσι νιώθω.
Ελπίζω να μη με πάρετε με τις πέτρες (εξάλλου, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω
).