Άθεος σε οικογένεια ένθεων: πώς το διαχειρίζεσαι;

[Freedom of Mind]

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΡΙΑΣ: άλλαξα τον τίτλο του θέματος από το αρχικό "ξάδελφος" ώστε να δίνει μια εικόνα για το περιεχόμενο της συζήτησης.

Εχω ενα ξαδελφο λιγο μικροτερο ο οποιος ειναι αγνωστικιστης - αθεος (ακου να δεις ) αλλα γερνει πιο πολυ προς τον αθεϊσμο. Παρολα αυτα η μητερα του ειναι πολυ θεουσα και δεν της εχει αποκαλυψει ακομα φανερα τι πιστευει. Γι' αυτο μου εχει ζητησει βοηθεια στο θεμα της προσευχης πριν απο το φαγητο. Τί να του πω για να μην φτασει σε ενταση με την μητερα του (εμενα δεν μου εχει συμβει ποτε αυτο, επειδη σαν ορμητικος που ειμαι πολλες φορες, , τους το εχω ξεκαθαρισει εδω και κατι μηνες. Αλλα σε αυτον τι να πω. Δεν θελω να τον συμβουλευσω με τετοιον τροπο ωστε να ερθει σε ρήξη με τη μητερα του. Τί να κανω;

[fanisoleo]

Αν μένει με τους γονείς του τότε απλά πέστου να κάνει υπομονή μέχρι να πάει να μείνει μόνος του. Αφού λες ότι η μάνα του είναι θεούσα τότε πολύ πιθανό να τον αναγκάσει να πηγαίνει εκκλησία, να εξομολογείται ή και εγώ δεν ξέρω τι. Εμένα ο πατέρας μου είναι πολύ θρήσκος και αν του πω ότι δεν πιστεύω δεν ξέρω πως θα αντιδράσει. Μπορεί να πει οτί απλά όταν μεγαλώσω θα πιστέψω και τώρα είμαι ανόρημος. Μπορεί όμως να πει ότι πρέπει να με φέρει στον ίσιο δρόμο και να με τρέχει στην εκκλησία καθε Κυριακή. Και νομίζω ότι η προσευχή πριν το φαγητό δεν είναι τίποτα τρομερό. Ας κάνει κάποια υποχώρηση.

[Freedom of Mind]

Χα! Ειναι σαν να προσευχεσε στο τιποτα.

[Γιατρος Του Ικα]

Να προσεύχεται μόνο όταν έχουν μακαρόνια ή σουβλάκι.Όλα τα άλλα είναι αίρεση.

Σοβαρά τώρα,τι ηλικία ακριβώς έχει ο ξάδελφός σου;Αν είναι ας πούμε πάνω από δεκατέσσερα και έχει γι'αυτόν τόσο μεγάλη σημασία,θα πρέπει κατά τη γνώμη μου,με ευγενικό αλλά σταθερό τρόπο να διεκδικήσει την ηθική και πνευματική του αυτονομία.Χωρίς τσακωμούς,χωρίς υστερίες (από τη μεριά του,γιατί από την άλλη δεν έχω αμφιβολίες για την εξέλιξη) και γνωρίζοντας ότι κατα πάσα πιθανότητα θα στεναχωρήσει πολύ την μητέρα του και θα έχει και κάποιες συγκρούσεις.

Ειδάλλως ας υπομείνει την κατάσταση μέχρι να ανεξαρτητοποιηθεί.(Ακόμη ένα δείγμα ελεύθερης αποδοχής της αλήθειας του Ζωντανού Θεού,του Αναστημένου Κυρίου Ημών και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού από το έκθαμβο ποίμνιο...)

[Scifimom]

Ανάλογα με το πόσων ετών είναι μπορεί να αντιδράσει και αντίστοιχα.

Αν είναι ενήλικος ανεξάρτητος οικονομικά και μένει στο σπίτι του για να του πληρώνουν τα κοινόχρηστα και να του πλένουν τις κάλτσες τότε να έλθει σε ρήξη, να πάψει να κρύβεται και να ξεκαθαρίσει με τους γονείς του το τι ΔΕΝ πιστεύει μερικές φορές πρέπει να ενηλικιωνόμαστε με κάποιο τρόπο.

Αν δεν είναι ενήλικος και κινδυνεύει να το κόψουν το χαρτζιλίκι να τον τρέχουν στους εξομολόγους και να τον στείλουν στο Όρος να βρει τη φώτηση μπορεί να σταυρώνει τα χέρια του και να μη λέει τίποτε κατα τήν ώρα της προσευχής, να ψευτο-κανει το σταυρό του για να ξεγελάει τους γονείς του ή να κάνει υπομονή μέχρι να ενηλικιωθεί.

Πολλά εξαρτώνται και από τη σχέση που έχει με τους γονείς του, π.χ. αν μιλάνε γενικά στο σπίτι για τα προβλήματά του, αν είναι ανοιχτοί σε κάποια θέματα, αν τον αντιμετωπίζουν σαν άτομο και όχι σαν το μωρό τους. Αλλιώς... τι να πω... υπομονή.

[Comte de Toulouse]

Εγώ είμαι 45, η μητέρα μου είναι 80 και θρήσκα, και τα τελευταία χρόνια θρησκόληπτη. Μένω 30 χλμ μακριά της (not enough ).
Εχει κατάθλιψη, και δεν σκοπεύω να την χώσω περισσότερο, οπότε πετάει ο γάιδαρος;πετάει.
Δυστυχώς αυτή η βεβαιότητα "για την ύπαρξη του χριστιανικού Θεού και τον τρόπο εξασφάλισης της μετά θάνατον ευδαιμονίας κοντά Του", είναι not negotiable για αυτήν, και επειδή θέλει να είμαστε όλοι μαζί στην μετά θάνατο ζωή, δεν έχουμε πολλές επιλογές.
Ξεγλιστράω αυτά που πονάνε (κυριακάτικος εκκλησιασμός), αλλά σε καμμιά εκδρομή βγάζω καμμιά φωτό τα παιδιά σε κανα μοναστήρι και κάτι τέτοια, και της ρίχνω στάχτη στα μάτια. Δεν είμαι διατεθειμένος για περισσότερα. Δηλαδή, το επίπεδο όχλησης από αυτό, είναι μικρό και έχω αποφασίσει να το επωμιστώ.

Σε μη δογματικούς χριστιανούς γονείς, μπορει η αθεϊα του παιδιού να είναι κάτι αποδεκτό. Στις περιπτώσεις δογματικών γονέων, το δίλημμα είναι boolean:
Α. Κρυφοάθεος και καλές σχέσεις με τους γονείς
Β. Περήφανος άθεος και κακές σχέσεις/κατάθλιψη/συγκρούσεις κλπ.
Αν κατά τα άλλα είσαι ΟΚ με τους γονείς, δεν υπάρχει λόγος να βγεις στην πρώτη γραμμή αντίστασης. Μάχεσαι και εκτονώνεσαι μέσα από τα ανώνυμα μπλόγκ.

Να ανοίξουμε ένα δημοψήφισμα;

[Darkchilde]

Αντίθετα, οι δικοί μου όλοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, γνωρίζουν ότι είμαι άθεη. Η μητέρα μου καταλαβαίνει την θέση μου, και παραδέχεται ότι δεν υπάρχουν πραγματικά στοιχεία. Η γιαγιά μου ήταν πολύ θρήσκα, και με κουβαλούσε στις εκκλησίες όταν ήμουν μικρή αλλά μετά από ένα επεισόδιο, δεν το ξανάκανε. Και μαλώναμε για το θέμα αυτό αρκετά συχνά, ιδίως για την κοινωνία.

Δεν έχει τύχει να έρθει η κουβέντα με κάποιους άλλους, οπότε δεν το σπρώχνω. Εαν η κουβέντα πάει προς τα εκεί, δεν έχω πρόβλημα να το πώ. Προτιμώ να μαλώσω, και να μην μου ξαναμιλήσουν, παρά να υποκρίνομαι.

Αλλά για τον ξαδελφό σου, είναι σύμφωνα με την ηλικία του. Αλλά θα έλεγα, να προσπαθήσει να μιλήσει, και να πεί ότι δεν τον εκφράζει η θρησκεία, και ότι βρίσκει μερικά πράγματα με τα οποία διαφωνεί. Ας μην πεί ότι είναι άθεος. Ας το θέσει λίγο πιο διπλωματικά.

[Freedom of Mind]

Καλο Toulouse. Ας ανοιξουμε.

Ευχαριστω για τις συμβουλες. Θα εξηγησω του ξαδελφου μου και θα του πω να αποφασισει.

[Γιατρος Του Ικα]

Στην δική μου την περίπτωση το έχουν αποδεχτεί.Φοβάται βέβαια η φουκαριά η μάνα μου (sic) γιατί σε αντίθεση με τους "χριστιανούς των λουλουδιών" που μας τα πρήζουν κατά καιρούς στις διαδυκτιακές συζητήσεις πιστεύει και αυτή,όπως άλλωστε και η συντριπτική πλειονότητα των αυτοπροσδιοριζόμενων ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι,σε έναν σκατόψυχο εκδικητικό θεό,χειρότερο από τα Waffen SS,που περιμένει με το δρεπάνι στο χέρι για να με τιμωρήσει κι εμένα με τον πιό φρικτό τρόπο.Φοβάται ακόμη και για το εγγονάκι της εξαιτίας της δικής μου αθεΐας.Φτάνουμε δε ακόμη και σε επίπεδα γελοιότητας,όπου δεν πρέπει δήθεν να τα λέω,ακόμη κι αν τα πιστεύω,λες και με αυτό τον τρόπο θα μπορούσα να ξεγελάσω τον ουράνιο Κιμ Ιλ Σούνγκ.

Σχέση αγάπης δηλαδή με τα όλα της.Κάτι σαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Δεν φταίει βέβαια ο χριστιανισμός για τον τρόπο που βλέπουν τη σχέση τους με το θεό τους οι πιστοί,από μόνοι τους έχουν σχηματίσει αυτή τη λανθασμένη εικόνα.Έτσι τους ήρθε στο κεφάλι.

Οι απειλές της κόλασης,οι φράσεις του τύπου "δεν φοβάσαι τον θεό;" κλπ δε νομίζω να έχουν παίξει κανένα ρόλο.Ούτε και η αντίληψη ότι τα ατυχήματα,οι αρρώστιες κλπ προέρχονται από τον θεό.Συνεχώς ακούς στις εκκλησίες τους ιερείς να αποθαρρύνουν τους πιστούς από αυτές τις αντιλήψεις.

'Η μήπως....;

[paratiritis7]

Να του πεις να σηκώσει κεφάλι και να μάθει να διεκδικεί την αξιοπρέπεια του.Αύριο μεθαύριο μπορεί να του ζητήσουν να ψηφίσει και το κόμμα που "πρέπει" η να παρέμβουν στα σεξουαλικά του προκειμενου να πάει με τις γυναίκες που "πρέπει".Ο μικρός δε χρειάζεται να δείξει καμία κατανόηση.Οφείλει να εξελιχθεί και να απαγαλακτιστει όπως τον προστάζει η φύση προκειμενου να γίνει καλύτερος και πιο σύγχρονος και από τους 2 τους γονείς του.

[AoratiMelani]

Έχετε προσέξει πώς όταν πατήσει κανείς πόδι και δηλώσει τις απόψεις του με θάρρος και χωρίς περιστροφές, όλοι εκείνοι που προηγουμένως φαινόντουσαν "αδιαπραγμάτευτοι" ξαφνικά λουφάζουν και τις αποδέχονται;

Όχι μόνο στο θέμα της θρησκείας, αλλά σε όλα τα θέματα.

Έχετε παρατηρήσει πώς όλοι εκείνοι οι γονείς με την αδύνατη καρδιά και την ψηλή πίεση παθαίνουν κρίσεις μόνον όσο το παιδάκι τους μασάει και τους λυπάται, και η υγεία τους στρώνει αμέσως μόλις καταστεί σαφές ότι το παιδάκι μεγάλωσε και θα ζήσει τη ζωή του όπως τη θέλει, αφήνοντας κι εκείνους ελεύθερους να ζήσουν ή να πεθάνουν κατά την επιθυμία τους;

Δεν άκουσα κανέναν γονιό να πέθανε από την πίκρα του που έχει άθεο παιδί.

Ας μεγαλώσουμε επιτέλους κάποτε.

[dtango]

Δεν φταίει βέβαια ο χριστιανισμός για τον τρόπο που βλέπουν τη σχέση τους με το θεό τους οι πιστοί,από μόνοι τους έχουν σχηματίσει αυτή τη λανθασμένη εικόνα.Έτσι τους ήρθε στο κεφάλι.

Γιατρέ με στεναχωρείς !
Γιατί παραβλέπεις την ακατανίκητη δύναμη της παράδοσης;
Ο Πλούταρχος χαρακτηρίζει ξεκάθαρα άθεους όσους δεν φοβούνται τους θεούς. Τους θεούς τους φοβούνται μόνο όσοι πιστεύουν σ’ αυτούς. Οι δεισιδαίμονες (κατά τον Πλούταρχο) που δεν πιστεύουν, δεν τους φοβούνται.

Οι χριστιανοί μπορεί να διδάσκουν αμπελοφιλοσοφίες περί πανάγαθου Θεού αλλά οι άνθρωποι γνωρίζουν στο βάθος της καρδιάς τους ότι ο Θεός είναι κακός.
Όταν αποφάσισα να σταματήσω να κάνω τον σταυρό μου, μπαίνοντας στις εκκλησιές που με πήγαινε το κατεστημένο, έπρεπε να καταπολεμήσω και ένα φόβο που υπήρχε στο βάθος. Τον φόβο αυτόν τον μεταδίδει η συμπεριφορά των γύρω μας, που κι αυτοί τον παρέλαβαν κατά τον ίδιο τρόπο, και φυσικά φυτεύεται στο ασυνείδητο. Καταλαβαίνεις δηλαδή πόσο πίσω πάμε.
Οι ψυχολόγοι/ψυχίατροι που αναζητούν το «σημείο του Θεού» στον εγκέφαλό μας θα είχαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα αν αναζητούσαν το «σημείο του φόβου του Θεού».

Ξέρεις πότε εγώ αισθάνθηκα ότι το ασυνείδητό μου είχε πια «απολυμανθεί»; Όταν διαπίστωσα ότι… God is a joke. Αυτό όμως μας πάει πίσω στα γνωστά και δεν θέλω να γίνομαι κουραστικός .

[Γιατρος Του Ικα]

Ειρωνικά μιλάω βρε συ dtango.Εννοείται ότι πολλά πάιζουν ρόλο ανάμεσα στα οποία φυσικά και η παράδοση.

ΥΓ:Δεν γίνεσαι κουραστικός.Για την θεωρία σου εγώ στο έχω πεί:δηλώνω αναρμόδιος να αποφανθώ.Αλλά για το ότι οι άνθρωποι έχουν μιά βαθιά ενσυναίσθηση ότι επί της ουσίας ο Θεός είναι κακός,έχω αρχίσει να το πιστεύω.Τώρα για το αν αυτός ο φόβος είναι μιά αταβιστική μνήμη κάποιας πραγματικής σύγκρουσης που χάνεται στα βάθη της ιστορίας,ειλικρινά δεν το ξέρω.

[Γιώργος]

Νομίζω πως η αντίδραση του ξαδέρφου σου θα εξαρτηθεί από πολλά πράγματα.\
1) Ο χαρακτήρας του.
2) Η ηλικία του (που συνδέεται με το χαρακτήρα του ίσως)
3) Η στάση της μητέρας του απέναντι στη θρησκεία.

Το βασικότερο νομίζω ότι είναι ο χαρακτήρας του και πως του αρέσει να χειρίζεται τέτοιες καταστάσεις. Μπορεί να είναι ικανοποιημένος με μια μίνι υποκρισία ώστε να μην στεναχωρήσει τους γονείς του. Μπορεί όμως και να βάζει την ειλικρίνεια πάνω από αυτό.

Προσωπικά έχω πρόβλημα με την υποκρισία. Έστω και με αυτή την "αθώα" υποκρισία για να μην στεναχωρήσεις τους συγγενείς σου. Προσπαθώ να αποφεύγω διαπληκτισμούς, αλλά δεν πρόκειται να κάνω τίποτα για τα προσχήματα. Και γενικά μάλλον θα συμφωνήσω περισσότερο με τον παρατηρητή.

Να του πεις να σηκώσει κεφάλι και να μάθει να διεκδικεί την αξιοπρέπεια του.Αύριο μεθαύριο μπορεί να του ζητήσουν να ψηφίσει και το κόμμα που "πρέπει" η να παρέμβουν στα σεξουαλικά του προκειμενου να πάει με τις γυναίκες που "πρέπει".Ο μικρός δε χρειάζεται να δείξει καμία κατανόηση.Οφείλει να εξελιχθεί και να απαγαλακτιστει όπως τον προστάζει η φύση προκειμενου να γίνει καλύτερος και πιο σύγχρονος και από τους 2 τους γονείς του.

[bozonio]

Προσωπικά έχω πρόβλημα με την υποκρισία. Έστω και με αυτή την "αθώα" υποκρισία για να μην στεναχωρήσεις τους συγγενείς σου. Προσπαθώ να αποφεύγω διαπληκτισμούς, αλλά δεν πρόκειται να κάνω τίποτα για τα προσχήματα. Και γενικά μάλλον θα συμφωνήσω περισσότερο με τον παρατηρητή.

Να του πεις να σηκώσει κεφάλι και να μάθει να διεκδικεί την αξιοπρέπεια του.Αύριο μεθαύριο μπορεί να του ζητήσουν να ψηφίσει και το κόμμα που "πρέπει" η να παρέμβουν στα σεξουαλικά του προκειμενου να πάει με τις γυναίκες που "πρέπει".Ο μικρός δε χρειάζεται να δείξει καμία κατανόηση.Οφείλει να εξελιχθεί και να απαγαλακτιστει όπως τον προστάζει η φύση προκειμενου να γίνει καλύτερος και πιο σύγχρονος και από τους 2 τους γονείς του.

Και εγώ είμαι αυτής της άποψης. Εκτός βέβαια αν οι γονείς είναι ακραίες περιπτώσεις και κινδυνεύσει πραγματικά. (πχ να τον χτυπήσουν, να μη του δίνουν λεφτά, να τον στείλουν σε καμιά θρησκευτική κατασκήνωση κλπ) Τότε καλύτερα να περιμένει να ανεξαρτητοποιηθεί πρώτα...

[Ιοκάστη]

Έξω από τον χορό όλοι εύκολα χορεύουμε...

Κι εγώ να τους μιλήσει θα του έλεγα, αλλά εγώ όταν το είπα στους γονείς μου ήταν κι οι δύο στην φάση "οκ, πως πέρασες την μέρα σου, τί θα φάμε" και τέτοια. Δεν τους ενδιέφερε δηλαδή, δεν θεωρούν πως αλλάζει ο χαρακτήρας μου επειδή άλλαξαν τα θρησκευτικά μου πιστεύω.

Όμως αν το παιδί είναι μικρό και υπάρχει όντως πιθανότητα να το διώξουν από το σπίτι ή να έχουν ακραίες αντιδράσεις μπορούμε έτσι αβίαστα να του πούμε κάντο;;; Όχι για τους γονείς και για το αν θα πεθάνουν (ναι όντως δεν πρόκειται), αλλά για το ίδιο το παιδί πια. Αν υπάρχει τέτοια πιθανότητα δεν θα πάθει τίποτα αν περιμένει λίγα χρόνια..

Ή στην περίπτωση του Κόμη που είναι ειδική περίπτωση; Κόμη σε καταλαβαίνω απόλυτα πάντως, στους παππούδες/γιαγιάδες δεν το έχω πει (είναι οι μόνοι βέβαια που δεν το ξέρουν στον κύκλο μου), κι ούτε πρόκειται. Δεν με επηρεάζουν κάπως γιατί δεν έχουν κανέναν έλεγχο πάνω στην ζωή μου και σε λίγα χρόνια θα πεθάνουν (είναι μιας κάποιας ηλικίας) και δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να τους στεναχωρήσω (εδώ νομίζουν πως είμαι παρθένα). Πέθανε ο παππούς μου πριν από κάποια χρόνια και τους είχα σταυρώσει όλους να του πούμε ένα ψέμα για μια κατάσταση που τον στεναχωρούσε. Και τί κατάλαβαν; Πέθανε πικραμένος και να ρωτάει μέχρι τελευταίας στιγμής για αυτό και όλοι το έχουν μετανιώσει που δεν του είπαν το μικρό ψέμα... Τί νόημα έχει η περηφάνια και η ειλικρίνεια (ανούσια για μένα σε τέτοιες περιπτώσεις) όταν μπορείς - χωρίς κανένα ουσιαστικό κόστος - να κάνεις κάποιον να χαμογελάσει πριν πεθάνει;;

Γενικά ναι, χαίρω πολύ, προτιμώ τις ανοιχτές καταστάσεις και την ειλικρίνεια αλλά θεωρώ πως υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που χρειάζονται άλλους χειρισμούς.

[Λουκρητία]

Όταν αποφάσισα να σταματήσω να κάνω τον σταυρό μου, μπαίνοντας στις εκκλησιές που με πήγαινε το κατεστημένο, έπρεπε να καταπολεμήσω και ένα φόβο που υπήρχε στο βάθος. Τον φόβο αυτόν τον μεταδίδει η συμπεριφορά των γύρω μας, που κι αυτοί τον παρέλαβαν κατά τον ίδιο τρόπο, και φυσικά φυτεύεται στο ασυνείδητο. Καταλαβαίνεις δηλαδή πόσο πίσω πάμε.

Toν ίδιο φόβο είχα κι εγώ, τρόμαξα να "συνέλθω" απ'αυτό το πράγμα. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι ήμουν αρκετά φανατική ως χριστιανή και ότι προσευχόμουν κάθε βράδυ, μηχανικά, μου είχε γίνει συνήθεια, στην οποία όμως πίστευα πραγματικά.

[Σίσυφος]

Μια απ'τα ίδια και εδώ...

[Γιώργος]

Τι νόημα έχει η περηφάνια και η ειλικρίνεια (ανούσια για μένα σε τέτοιες περιπτώσεις) όταν μπορείς - χωρίς κανένα ουσιαστικό κόστος - να κάνεις κάποιον να χαμογελάσει πριν πεθάνει;;

Γενικά ναι, χαίρω πολύ, προτιμώ τις ανοιχτές καταστάσεις και την ειλικρίνεια αλλά θεωρώ πως υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που χρειάζονται άλλους χειρισμούς.

Πρώτον, πραγματικά δεν με νοιάζει καθόλου αν η ευτυχία τους (των συγγενών και των ηλικιωμένων συγγενών) κλονιστεί επειδή έμαθαν ότι εγώ έχω δική μου άποψη. Αν είναι τόσο μυωπικοί είναι πρόβλημά τους. Αυτό δεν σημαίνει και ότι μου αρέσει να είναι στεναχωρημένοι, αλλά δεν θα σκάσω κιόλας.

Δεύτερον, υπάρχει ένα προβληματάκι με τα αθώα ψέματα. Το πρόβλημα είναι αν μάθουν με κάποιο τρόπο ότι τους έλεγες ψέματα. Όταν με παίρνει τηλέφωνο η γιαγιά και με ρωτάει που πήγα εκκλησία το πάσχα, μπορώ να πω την αλήθεια που δεν θα της αρέσει (πουθενά) ή μπορώ να πω ένα βολικό ψέμα (στον Άι Οβδετάγκερ πχ..). Στην περίπτωση όμως που μιλήσει 5 λεπτά αργότερα με τη μάνα μου και μάθει ότι της είπα ψέματα δεν θα στεναχωρηθεί περισσότερο; Και εκεί θα φταίω εγώ 100% και δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου.

Γενικά νομίζω ότι ακόμα και ένα πολύ πολύ μικρό ψεματάκι μπορεί καμιά φορά να δυσκολέψει πολύ τα πράγματα. Ειδικά όταν δεν έχεις σχεδιάσει καλά ολόκληρη την ψευτοιστορία σου και πρέπει να σκέφτεσαι συνεχώς καινούρια ψέματα για να στηρίξεις το αρχικό. Μετά είναι θέμα χρόνου να πέσεις σε κάποια αντίφαση και να αποκαλυφθείς το οποίο θα έχει πολύ χειρότερες συνέπειες από αυτές που θα είχε το να είχες πει την αλήθεια από την αρχή.

Οπότε, έτσι το βλέπω εγώ. Διαφέρει νομίζω πολύ από ειλικρίνεια λόγο περηφάνιας.

[Ιοκάστη]

Πρώτον, πραγματικά δεν με νοιάζει καθόλου αν η ευτυχία τους (των συγγενών και των ηλικιωμένων συγγενών) κλονιστεί επειδή έμαθαν ότι εγώ έχω δική μου άποψη. Αν είναι τόσο μυωπικοί είναι πρόβλημά τους. Αυτό δεν σημαίνει και ότι μου αρέσει να είναι στεναχωρημένοι, αλλά δεν θα σκάσω κιόλας.

Καταλαβαίνω τι εννοείς και συμφωνώ εν μέρει, αλλά 1ον δεν μιλάω γενικά για κολλημένους συγγενείς αλλά για ειδικές περιπτώσεις (ή τέλος πάντων περιπτώσεις που εγώ θεωρώ ειδικές). 2ον όταν ο άλλος είναι 80 χρονών κι έχει περάσει όλη του την ζωή πιστεύοντας σε κάτι δεν νομίζω πως έχει κανένα νόημα να του μιλήσω καν για αθεΐα και δεν θεωρώ πως είναι θέμα κολλήματος… Δεν πιστεύω πως θα μου έλεγαν τίποτα αν τους έλεγα πως είμαι άθεη, αλλά δεν βλέπω και τον λόγο να το κάνω σ'αυτή την περίπτωση.

Δεύτερον, υπάρχει ένα προβληματάκι με τα αθώα ψέματα. Το πρόβλημα είναι αν μάθουν με κάποιο τρόπο ότι τους έλεγες ψέματα. Όταν με παίρνει τηλέφωνο η γιαγιά και με ρωτάει που πήγα εκκλησία το πάσχα, μπορώ να πω την αλήθεια που δεν θα της αρέσει (πουθενά) ή μπορώ να πω ένα βολικό ψέμα (στον Άι Οβδετάγκερ πχ..). Στην περίπτωση όμως που μιλήσει 5 λεπτά αργότερα με τη μάνα μου και μάθει ότι της είπα ψέματα δεν θα στεναχωρηθεί περισσότερο; Και εκεί θα φταίω εγώ 100% και δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου.

Ναι, αυτό είναι θέμα διαφορετικών εμπειριών. Δεν παίζει να με ρωτήσει ποτέ κανείς τίποτα (καλά ούτε έχει κανένας απαίτηση να πάω στην εκκλησία βέβαια, κι ούτε κι οι γονείς μου πάνε στην εκκλησία). Γενικά δεν ανακατεύονται στην ζωή μου, οπότε δεν το φέρνει καν η κουβέντα το θέμα περί θρησκευτικότητας, οπότε δεν τους λέω ακριβώς ψέματα και δεν χρειάζεται ποτέ να φτιάξω ιστορίες, απλά δεν τους λέω και την αλήθεια.

Γι'αυτό όμως λέω πως όλα είναι θέμα ηλικίας, εμπειριών και σχέσεων και πως η κάθε κατάσταση είναι διαφορετική, για μένα δεν υπάρχει χρυσός κανόνας σ'αυτό το θέμα..