ο εθισμός της προσευχής

[spylab]

Πριν κανενα 4μηνο ειχα χαζεψει λιγο το περιφημο μαθημα του Robert Sapolsky στο Stanford
Ειχα ξαναβαλει το link στα βιβλια
[youtube]NNnIGh9g6fA[/youtube]

[Σίμων Resurrected]

Σχετικά με το OCD και τις θρησκευτικές τελετουργίες υπάρχει μια ακόμα πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση.

Οτι σε αυτού του τύπου τις διαταραχές (σε συνδυασμό με την θρησκευτική τελετουργία) οφείλεται η γέννηση της έννοιας του αριθμού

"A History of Mathematics" by Uta C.Merzbach and Carl B. Boyer

(Number Language and Counting) ...
The thousands of years required for man to separate out the abstract
concepts from repeated concrete situations testify to the difficulties that
must have been experienced in laying even a very primitive basis for
mathematics. Moreover, there are a great many unanswered questions
relating to the origins of mathematics. It is usually assumed that the subject
arose in answer to practical needs, but anthropological studies suggest the
possibility of an alternative origin. It has been suggested that the art of
counting arose in connection with primitive religious ritual and that the
ordinal aspect preceded the quantitative concept. In ceremonial rites
depicting creation myths, it was necessary to call the participants onto the
scene in a specific order, and perhaps counting was invented to take care of
this problem. If theories of the ritual origin of counting are correct, the
concept of the ordinal number may have preceded that of the cardinal
number. Moreover, such an origin would tend to point to the possibility
that counting stemmed from a unique origin, spreading subsequently to
other areas of the world. This view, although far from established, would
be in harmony with the ritual division of the integers into odd and even, the
former being regarded as male, the latter as female. Such distinctions
were known to civilizations in all corners of the earth, and myths regarding
the male and female numbers have been remarkably persistent.

[RaspK]

Επίσης, ότι το λεγόμενο φαινόμενο της μαγείας των αριθμών και η αριθμομαντεία βγάζουν περισσότερο νόημα με αυτήν τη μορφή, παρά ως προσθήκη στοιχείων στην ποσοτική χρήση των αριθμών. (Π.χ. πολλοί αριθμοί έχουν χαρακτηριστικά φύση λατρευτική, μαγική ή μαντική στις δοξασίες του κόσμου.) Άλλωστε, παρόμοιες θεωρίες υπάρχουν και για τη γλώσσα (π.χ. η ονομασία των χαρακτήρων του εκάστοτε αλφαβήτου συχνά συνδέονται με ποιήματα και τη σειρά εμφάνισης τους σε αυτό).

[Αναρχος]

Επίσης, ότι το λεγόμενο φαινόμενο της μαγείας των αριθμών και η αριθμομαντεία ....

Αντλούν την γνώσι από τον Πυθαγόρα λένε οι σημερινοί "σοφοί" αριθμομάντεις...

[Leo21]

Σίμων,

ευχαριστώ. πάντα πίστευα οτι κάτι δεν πάει καλά με τα μαθηματικά απο τοτε που έμαθαοτι η απόδειξη του 1+1 = 2 γίνεται σε 300 σελίδες πράξεων και παραδοχών.

[Ιοκάστη]

Όταν ήμουν χριστιανή προσευχόμουν κάθε βράδυ. Και ήμουν και σίγουρη ότι ο θεός με άκουγε :s Είναι όντως εθιστική η προσευχή, σαν να κάνεις ψυχανάλυση με τον εαυτό σου ένα πράγμα. Και σου δίνει πράγματι μια αίσθηση ασφάλειας, τότε πχ ταξίδευε ο αδερφός της μητέρας μου συνέχεια και προσευχόμουν να είναι καλά και θεωρούσα πως όντως θα είναι λόγω της προσευχής.

Όταν σταμάτησα να πιστεύω αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, το να σταματήσω να προσεύχομαι. Με άφηνε με ένα κενό το βράδυ παρόλο που είχα συνειδητοποιήσει πως η προσευχή δεν μου προσέφερε τίποτα στην πραγματικότητα. Το αστείο είναι ότι ακόμα κι όταν έγινα παγανίστρια δεν μπορούσα να προσεύχομαι. Είχα συνηθίσει να προσεύχομαι στον Χριστό και οτιδήποτε άλλο μου φαινόταν λάθος και δεν με γέμιζε. Βέβαια τότε είχα ήδη αρχίσει να αμφισβητώ την πίστη γενικότερα οπότε έπαιξε κι αυτό το ρόλο του, ένιωθα λίγο γελοίο το να μην προσεύχομαι στον Χριστό και να προσεύχομαι στην Αθηνά.

Πάντως αυτό με βοήθησε να δω πιο γρήγορα πόσο αρνητική μπορεί να είναι η θρησκεία. Γιατί ενώ λογικά ήξερα πως δεν χάνω τίποτα με το να μην προσεύχομαι, συναισθηματικά μου πήρε καιρό να το δεχτώ. Κι όταν συνειδητοποίησα πόσο πολύ κακοποιούμε τη λογική μας για να αποδεχτούμε τα παράλογα της πίστης την απέρριψα τελείως.

[ktinos]

Και εγώ παρακαλούσα το θεό να με βοηθήσει αλλά όσο τον είδατε εσείς άλλο τόσο τον είδα και εγώ. Μέχρι που βαριέσαι και λες δε γα---σε ρε μα---κα.

[Leo21]

Με θυμάμαι αμυδρά να προσεύχομαι, πολύ μικρός. Κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο με την αδερφή μου και είχα μια εικονίτσα σε μια μεριά στον τοίχο, θυμάμαι οτι είχε κάτι ωραία χρώματα σε ένα σημείο και μάλλον συμπαθούσα αυτή την εικόνα. Καθόμουν λοιπόν όρθιος μπροστά ταπ'την εικόνα τα βράδια, μάλλον σε μια μόνο φάση της ζωής μου το έκανα, αλλά με θυμάμαι αρκετά βράδια.

Δε θυμάμαι καθόλου και ποτέ την αίσθηση οτι ο Θεός με άκουγε, παρά μόνον εμένα να έχω έναν εσωτερικό μονόλογο περι καλοσύνης ίσως και επιθυμιών και δεν ξέρω καιγω τι άλλο μπορει να ζητάει ένα πιτσιρίκι απο το θεό στην προσευχή του. Νομίζω οτι ευχόμουν και καλοσύνη και δικαιοσύνη στον κόσμο. Αυτό το κομμάτι μάλλον με είχε ψήσει, η καλωσύνη δηλαδή.

Τώρα που το φέρνω κάπως στο μυαλό μου, προφανώς η αίσθηση του μαλάκα έγινε προφανής νωρίς, οπότε γιαυτό δεν έχω έντονες αναμνήσεις απο αυτό ή την αίσθηση της προσευχής.

[tyxkatmal]

Όταν ήμουν χριστιανή προσευχόμουν κάθε βράδυ. Και ήμουν και σίγουρη ότι ο θεός με άκουγε :s Είναι όντως εθιστική η προσευχή, σαν να κάνεις ψυχανάλυση με τον εαυτό σου ένα πράγμα. Και σου δίνει πράγματι μια αίσθηση ασφάλειας, τότε πχ ταξίδευε ο αδερφός της μητέρας μου συνέχεια και προσευχόμουν να είναι καλά και θεωρούσα πως όντως θα είναι λόγω της προσευχής.

Όταν σταμάτησα να πιστεύω αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, το να σταματήσω να προσεύχομαι. Με άφηνε με ένα κενό το βράδυ παρόλο που είχα συνειδητοποιήσει πως η προσευχή δεν μου προσέφερε τίποτα στην πραγματικότητα. Το αστείο είναι ότι ακόμα κι όταν έγινα παγανίστρια δεν μπορούσα να προσεύχομαι. Είχα συνηθίσει να προσεύχομαι στον Χριστό και οτιδήποτε άλλο μου φαινόταν λάθος και δεν με γέμιζε. Βέβαια τότε είχα ήδη αρχίσει να αμφισβητώ την πίστη γενικότερα οπότε έπαιξε κι αυτό το ρόλο του, ένιωθα λίγο γελοίο το να μην προσεύχομαι στον Χριστό και να προσεύχομαι στην Αθηνά.

Πάντως αυτό με βοήθησε να δω πιο γρήγορα πόσο αρνητική μπορεί να είναι η θρησκεία. Γιατί ενώ λογικά ήξερα πως δεν χάνω τίποτα με το να μην προσεύχομαι, συναισθηματικά μου πήρε καιρό να το δεχτώ. Κι όταν συνειδητοποίησα πόσο πολύ κακοποιούμε τη λογική μας για να αποδεχτούμε τα παράλογα της πίστης την απέρριψα τελείως.

Υπάρχει εθισμός πιστεύω, για άτομα που είναι συναισθηματικοί και ευαίσθητοι, αλλά όταν είναι καλιεργημένα με ηθικές αξίες και λογική νομίζω πως στο τέλος ξεπερνούν την πλάνη του θεού προστάτη, το πείραμα μου έδειξε πώς τουλάχιστον για μένα μπορώ να ελέγχω τέτοιου είδους λογικά πισωγυρίσματα πρός το παρόν στο μέλλον δεν ξέρω αν θα σταθώ άξιος να φέρω τον τίλο του ορθολογιστή, θυμάμαι τον παππού μου που μια ζωή έλεγε πως ο θεός είναι επινόηση της εξουσίας για να ελέγχουν τον λαό, αλλά στα υελευταία του πρέπει να έχασε τα λογικά του γιατί πρίν πεθάνει είπε κύριε ελέησον.

[Σίμων Resurrected]

ευχαριστώ. πάντα πίστευα οτι κάτι δεν πάει καλά με τα μαθηματικά απο τοτε που έμαθαοτι η απόδειξη του 1+1 = 2 γίνεται σε 300 σελίδες πράξεων και παραδοχών.

Μπα .. μάλλον κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Whitehead και τον Russell που έγραψαν το Principia Mathematica

[Rictor]

Η προσευχή είναι ιδεοψυχαναγκασμός. Εγώ έπαψα να προσεύχομαι πριν 2 χρόνια περίπου και παρατήρησα ότι έγινα πιο ισορροπημένος. Κατευνάστηκε και το τικ που έχω με την τελειομανία γενικά.
Αν δεν έκανα προσευχή, λόγω κούρασης, αργούσε να με πάρει ο ύπνος και κοιμόμουν ανήσυχα.
Καμιά φορά, όταν πάω να ξαπλώσω, στιγμιαία μου έρχεται η αίσθηση ότι κάτι πρέπει να κάνω και αυτό είναι η προσευχή. Παθαίνω σοκ που μετά από τόσο καιρό, μου έχει μείνει κατάλοιπο. Το ίδιο και με τον ήχο της καμπάνας.
Ο χριστιανισμός έχει προσαρμόσει για τα καλά το εξωπυραμιδικό σύστημα του νευρικού μου συστήματος και όχι μόνο.

[fireFight]

Συμπληρωνοντας το προηγουμενο ποστ, δεν θα εβλεπα την προσευχη ως εθισμο αν και καταλαβαινω τι εννοει ο ποιητης του thread. Οπως ο ακροβατης εκτελει το επικινδυνο ακροβατικο του με ενα διχτυ ασφαλειας, ετσι κι ο πιστος που προσευχεται (νομιζει οτι) καλυπτεται ψυχολογικα για τα δυσαρεστα ενδεχομενα της καθημερινης ζωης που ειναι περα απο τις (ανθρωπινες) δυναμεις του να προβλεψει και να διασφαλισει. Πχ το παιδι του που γυρναει με τη μηχανη, ο νεος οδηγος αδελφος που επιστρεφει αργα απο το μπαρακι, η θεια που μπαινει χειρουργειο, η.. οικονομια της χωρας που παει στο.. διαολο, οι εξετασεις για ενα δυσκολο μαθημα στο πανεπιστημιο και αλλα τετοια.
Επισης λειτουργει σαν συγχωροχαρτι: "εξαγοραζει" κανεις τις ενοχες για οτι τον βασανιζει, οπως ο καλος τροπος ζωης του, το φαινομενο του θερμοκηπιου, ο αντιδραστηρας στο Κοσλοντουι, το αδικο ξεσπασμα στη γυναικα του, ο φιλος που εμεινε αναπηρος απο τροχαιο, τα λεφτα που εκλεψε απο το δημοσιο, το ξυλο που εριξε στους ηλικιωμενους διαδηλωτες (για αυτο βεβαια απαιτειται υπαρξη εγκεφαλου), το ρουφιανιλικι που εκανε στο συναδελφο... μη συνεχισω αλλο!
Κοινως αποτελει ενα αποτελεσματικο ομολογουμενως ψυχικο αναλγητικο (δουλευει μονο αν εχει φαει κανεις το παραμυθι της θρησκειας), για να διαχειριστει τις δυσαρεστες και οδυνηρες ανησυχιες γι'αυτα που δεν μπορει να ελεγξει! Και επομενως, οπως δεν εθιζομαστε οταν παιρνουμε ασπιρινη για τον πονοκεφαλο, δεν βρισκω οτι εθιζει η προσευχη..

[tyxkatmal]

Συμπληρωνοντας το προηγουμενο ποστ, δεν θα εβλεπα την προσευχη ως εθισμο αν και καταλαβαινω τι εννοει ο ποιητης του thread. Οπως ο ακροβατης εκτελει το επικινδυνο ακροβατικο του με ενα διχτυ ασφαλειας, ετσι κι ο πιστος που προσευχεται (νομιζει οτι) καλυπτεται ψυχολογικα για τα δυσαρεστα ενδεχομενα της καθημερινης ζωης που ειναι περα απο τις (ανθρωπινες) δυναμεις του να προβλεψει και να διασφαλισει. Πχ το παιδι του που γυρναει με τη μηχανη, ο νεος οδηγος αδελφος που επιστρεφει αργα απο το μπαρακι, η θεια που μπαινει χειρουργειο, η.. οικονομια της χωρας που παει στο.. διαολο, οι εξετασεις για ενα δυσκολο μαθημα στο πανεπιστημιο και αλλα τετοια.

Το έπιασες, δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας μέσα από την προσευχή, αλλά η επιθυμία να υπήρχε, εφόσον οι απρόβλεπτες καταστάσεις καραδοκούν ανά πάσα στιγμή. αυτός ο φόβος για τις τυχόν απρόβλεπτες καταστάσεις δημιουργεί στα θρησκευόμενα άτομα, μια τάση για εθισμό στην προσευχή, ως τρόπο αντιμετώπισης, αυτού του φόβου.

Επισης λειτουργει σαν συγχωροχαρτι: "εξαγοραζει" κανεις τις ενοχες για οτι τον βασανιζει, οπως ο καλος τροπος ζωης του, το φαινομενο του θερμοκηπιου, ο αντιδραστηρας στο Κοσλοντουι, το αδικο ξεσπασμα στη γυναικα του, ο φιλος που εμεινε αναπηρος απο τροχαιο, τα λεφτα που εκλεψε απο το δημοσιο, το ξυλο που εριξε στους ηλικιωμενους διαδηλωτες (για αυτο βεβαια απαιτειται υπαρξη εγκεφαλου), το ρουφιανιλικι που εκανε στο συναδελφο... μη συνεχισω αλλο!

Αυτό δεν έχει να κάνει με την προσευχή για ευνοϊκή εξέλιξη των γεγονότων, αλλά με την συνειδητοποίηση των άδικων πράξεων και συμπεριφορών έναντι των συνανθρώπων του. και υπάγεται στήν μετάνοια και τις τύψεις που νιώθει, τώρα πόσο βοηθά κάποιον η εξομολόγηση επάνω σε αυτό δεν το γνωρίζω γιατί δεν εξομολογήθηκα ποτέ μου, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μετανιώσει και μετανιώνουν πικρά κάθε στιγμή για παλιά λάθη τους , αλλά δεν νομίζω πώς ο ιερέας είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να ξεφορτώσει το προσωπικό αρνητικό φορτίο του καθενός.

κοινως αποτελει ενα αποτελεσματικο ομολογουμενως ψυχικο αναλγητικο (δουλευει μονο αν εχει φαει κανεις το παραμυθι της θρησκειας),

Κατά πόσο δουλεύει, όταν ξέρει κανείς που έπραξε μια αδικία, πως δεν έχει αποκατασταθεί το θύμα;

για να διαχειριστει τις δυσαρεστες και οδυνηρες ανησυχιες γι'αυτα που δεν μπορει να ελεγξει! Και επομενως, οπως δεν εθιζομαστε οταν παιρνουμε ασπιρινη για τον πονοκεφαλο, δεν βρισκω οτι εθιζει η προσευχη..

Μην το λες, ένας συγγενής μου καρκινοπαθής επειδή δεν μπορούσε να λάβει ισχυρά παυσίπονα, οι γιατροί μας είπαν να του δίνουμε ασπιρίνη, δεν νομίζω πως τον βοήθησε στους πόνους αλλά δεν του έριξε την ψυχολογία σε πολύ χαμηλά επίπεδα.