tyxkatmal έγραψε:
Τυπικά όχι, επί της ουσίας ναι.Αν θέλεις να ανιχνεύσεις θρησκευτικό υπόβαθρο στην συνεισφορά ενός ανθρώπου ή ενός κινήματος πρέπει να καταδείξεις τουλάχιστον εννοιολογική και μεθοδολογική συγγένεια ανάμεσα στον θρησκευτικό τρόπο σκέψεις,τις ερμηνευτικές ή ηθικές του σταθερές και στο έργο του
Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, το θρησκευτικό σαν ένα μεγάλο μέρος του ανθρώπινου πολιτισμού, έχει διαμορφώσει τις μορφές των πολιτευμάτων που υπήρξαν ανα την υφήλιο, και κατ'επέκταση ώς πολιτιστική κληρονομιά και συνέχεια, και τους σημερινούς πολιτικούς σχηματισμούς.Αυτή είναι η πολύ στενή συγγένεια μεταξύ θρησκευτικού και πολιτικού.
Ρωτώ λοιπόν και εγώ:Που είναι αυτές;Ποιός από αυτούς επικαλείται τον θεό,την θεία πρόνοια ή οτιδήποτε άλλο σχετικό ως αναγκαία ερμηνευτική προϋπόθεση (και όχι σαν ένα κοινωνικά επιβαλλόμενο mantra που έπρεπε να εκφέρει κανείς σε κάθε πνευματικό έργο της εποχής για να μην πέσει στο δόκανο του πανίσχυρου τότε θρησκευτικό-πολιτικού συμπλέγματος);
Επειδή ο διανοητής, ο φιλόσοφος, είναι και αυτός κομμάτι του πολιτισμού της εποχής του, και της κοινωνίας που τον ανέδειξε, και παρόλο που συμβάλλει στο να αναμορφώνει το υπάρχον καθεστώς, πολιτικό ,θρησκευτικό,ηθικό, νομικό, κ.τ.λ.είναι υποχρεωμένος να ανατρέξει σε παλαιότερες αντιλήψεις και απόψεις, που αν και ξεπερασμένες για την εποχή του γίνονται έμπνευση για την διατύπωση των δικών του απόψεων. Όπως η επινόηση προοδευτικών απόψεων, έχει τις ρίζες της σε συντηρητικές απόψεις και θέσεις, έτσι και οι συντηρητικοί με την σειρά τους, εκμεταλεύονται αυτές τις προοδευτικές αντιλήψεις για να υπερασπίσουν από καινούργιες θέσεις τις συντηρητικέςς τους απόψεις.
Δεδομένης της σημασίας που έχει στον προτεσταντισμό μια κατεξοχήν μαγική πράξη,η προσευχή,που στην ευχή έγκειται η συμβολή του προτεσταντισμού στην λεγόμενη "απομάγευση" του κόσμου;
Σε αυτό το ερώτημα έχω απαντήσει επανηλλειμένα, γι'αυτό θα σου απαντήσω εν συντομία.Σε ένα έργο του βέμπερ, ''Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού'', απάντά με επάρκεια για το ρόλο της δυναμικής του χριστιανικού,πνεύματος και συγκεκριμένα της προτεσταντικης ηθικής, που και αυτή έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην διαμόρφωση του καπιταλισμού, και κατ'επέκταση της ανόδου της δημοκρατίας,τον φιλελευθερισμό, και τελικά της εξόδου από την θρησκεία με την εκκοσμίκευση της εξουσίας.
Εγώ λέω όχι και αν θέλει κανείς να καταδείξει θετικά μιά σχέση είναι δική του δουλειά να το κάνει και όχι δική μου να κάτσω να δω τι λέει και εννοεί.
Θα μπορούσες βέβαια να μου πεις "κάτσε και διάβασε το βιβλίο του Marcel Gauchet (που μπορεί μεν να μην είναι χριστιανός απολογητής μεταμοντερνιστής όμως είναι και αυτό για μένα είναι ΠΟΛΥ χειρότερο από κάποιες απόψεις) αλλά 1ον δεν έχω όρεξη (έχω άλλα πράγματα που διαβάζω αυτόν τον καιρό) και 2ον εσύ που τον έχεις διαβάσει πες μας όχι τα συμπεράσματά του αλλά τα επιχειρήματά του.
Διαβάζοντας την εισαγωγή του βιβλίου του γκωσέ στο ''Άρδην''' ήδη έχεις ασχοληθεί με το τι λέει ο συγγραφέας, σε ευχαριστώ για τον χρόνο που διέθεσες να ασχοληθείς με αυτό το κείμενο παρά τον φόρτο διαβάσματος που έχεις, για να σου πω την αλήθεια δεν το έχω τελειώσει το βιβλίο ακόμα, αλλά απο ότι βλέπω, η σημασία που δίνει ο γκωσετ στο ρόλο που διαδραματίζει ο χριστιανισμός στην έξοδο από την θρησκεία, είναι πολύ πιο ριζοσπαστικός και πολύπλευρος απο τις μέχρι τώρα κλασικές μελέτες πάνω σε αυτό το θέμα, θα έλεγα πως συνεχίζει το έργο δύο μεγάλων κοινωνιολόγων, του ντυρκέμ, και του βέμπερ.
[Την εισαγωγή από το άρδην την διάβασα και ειλικρινά δηλώνω απογοητευμένος από την ποιότητα της "σκέψης" των μεταμοντέρνων στοχαστών.Φράσεις όπως. ''Πρέπει να απαλλαγούμε και από την ψευδαίσθηση στην οποία μας οδηγεί ο αθεϊσμός, οδηγώντας μας ενστικτωδώς στο να σκεφτούμε ότι η αληθινή συλλογική δυναμική διαδραματίζεται πέρα και πίσω από τις φαντασμαγορικές ανταύγειές της , που πιθανώς μας λένε τόσα και τόσα για τη βαθειά ψυχολογία του ανθρώπινου είδους ή για την πρωτόγονη λειτουργία της σκέψης, πλην όμως ελάχιστα για τη φύση των κοινωνικών δεσμών και τον πραγματικό κινητήρα της ιστορίας.''με κάνουν να θεωρώ βέβαιο πως οι συγγραφείς τους έχουν μπερδέψει το σώβρακο με την γραβάτα (λες και η ουσία του αθεϊσμού είναι ο στρουθοκαμηλισμός πάνω στο θέμα του ρόλου της θρησκείας στην ανθρώπινη κοινωνία και η αντίληψη ότι αυτή δεν εδράζεται πάνω σε πραγματικές ατομικές ή συλλογικές ανάγκες).
ΥΓ:Ά ρε Alan Sokal που χρειάζονται μερικοί-μερικοί....
Αν δεν σου έκανε κόπο θα σου πρότεινα να διαβάσεις και το αμέσως προηγούμενο κομμάτι από αυτό πού με παρουσίασες γιατί δεν ολοκληρώνεται η σκέψη του συγγραφέα με το επιμέρους κομμάτι. Για να μην κάθεσαι και ψάχνεις στο παραθέτω παρακάτω.
''Ο πιστός προσανατολίζεται λογικά να επιμένει στη θρησκευτική πρακτική που συνεχίζει να τον ενώνει με την παράδοση και παραβλέπει την ιστορικο-κοινωνική εγγραφή της πεποίθησης στην οποία συμμετέχει εν ονόματι της διαχρονικής της ισχύος –αν και θα δεχτεί πως η πίστη δεν έχει πια το βάρος που διέθετε πρόκειται για ένα εξωτερικό φαινόμενο, που σε καμιά περίπτωση δεν αφορά την ουσία και τον ορισμό της. Αλλά ούτε και η απομάκρυνση προσφέρει στον άθεο περισσότερα εφόδια από πρώτη άποψη. Το πιθανότερο είναι πως μάλλον θα τον κάνει να αρνηθεί κάθε οργανωτικό βάθος σε αυτά τα πέπλα των προλήψεων που παρεμβάλλονται ανάμεσα στο ανθρώπινο πνεύμα και τη δική του πραγματικότητα και οι δύο αυτές συμπεριφορές μαρτυρούν μια αδυναμία, μας πληροφορούν μόνο για τα όρια μιας εξέλιξης της οποίας το θετικό μέρος καθορίζεται σε άλλες περιοχές. Ετσι, από διαμετρικά αντίθετες οπτικές, η αδιαφορία και το πάθος, η συμμετοχή και η αποστασιοποίηση, η κατάκριση και η συγκατάθεση, συναντώνται στην άρνηση του ρόλου της θρησκείας στην ιστορία. Ας μην ψάξουμε λοιπόν αλλού τις αιτίες της σχεδόν ολοκληρωτικής εγκατάλειψης του θέματος μετά τις μεγάλες ανέσπερες προσπάθειες του Ντυρκέμ και του Βέμπερ: πρόκυψε χάρη σε αυτή την αξιοσημείωτη συνενοχή αυτών των ανταγωνιστικών υποθέσεων. Ετσι πλέον πρέπει να άρουμε μια διπλή υποθήκη. Δεν φτάνει να τοποθετηθούμε ενάντια στην απολογητική αναπαράσταση που ορίζεται από τα συμφέροντα της πίστης , η οποία για να διασώσει την διιστορική διάρκειατου homo religiosus σχετικοποιεί στο έπακρο τις σχέσεις και την εξάρτησή της από τη συγκυρία.'' απ'ότι καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον λέει πως, ούτε τον πιστό δεν βοηθά να παραβλέπει την κοινωνική και ιστορική απόσχιση μεταξύ κοσμικού και θρησκευτικού.ούτε τον άθεο βοηθά η απομάκρυνση του, απο το να δεχθεί τον ρόλο της οργάνωσης της κοινωνίας που κάποτε διαμόρφωνε η θρησκεία.
Το να αναγνωρίσεις τόν σημαντικό ρόλο της θρησκείας που έπαιξε κάποτε δεν σε κάνει λιγότερο άθεο, απλως σε οδηγεί σε καινούργια μονοπάτια για να κατανοήσεις την έξοδο από την θρησκεία που είναι στο ζενίθ σήμερα, όχι σαν μόδα, η σαν αντίδραση,αλλά μια μακρυά και επίπονη διαδικασία που κατά παράδοξο τρόπο ήταν εγγεγραμμένη στο πνεύμα της δυναμικής του χριστιανισμού.
