@ karakitsossecurity
Τα συμμερίζομαι όλα (και το καπνίζειν συζύγου!).
@ Πάτροκλε δε χρειάζεται τόση ωμότητα. Τα παιδιά είναι μικρά σε σχέση με μας, ρομαντικοί, ιδεαλιστές, διαβασμένοι-μορφωμένοι-καλλιεργημένοι, με αίμα που βράζει, την ορμή και το πάθος της ηλικίας τους και δικαίως μας κουνάν επιδεικτικά το δάχτυλο όπως το άβαταρ του νοχ.
Νεαρότεροι φίλοι/ες σεβαστές οι απόψεις σας και χαίρομαι που είναι τόσο προβληματισμένες και ψαγμένες. Ειλικρινά πιστεύω ότι, αν και όταν αξιωθείτε, θα αποτελέσετε πολύ καλούς γονείς. Μέχρι τότε όμως απλά μην προτρέχετε να μας (κατα)κρίνετε και σταυρώνετε. Δεν πιάσατε ίσως καλά αυτό που πρωτοείπα: το εκάστοτε παιδί διδάσκει το γονιό του πώς να το διδάσκει. Μιλάμε για ανθρώπινα πλάσματα, ξεχωριστά, μοναδικά, όπως άλλωστε κι εμείς, οπότε και η κάθε σχέση είναι εξίσου ξεχωριστή, πρωτότυπη και διαφορετική. Αυτή είναι και η μαγεία της, γι' αυτό έχει και τόσο μεγάλη αξία.
Πόσα βιβλία, ρε παιδιά, να διαβάσουμε ακόμα; Εγώ κουράστηκα τόσα χρόνια να διαβάζω, τουλάχιστον όσον αφορά το υποχρεωτικό διάβασμα, αυτό που είμαι αναγκασμένος να κάνω και στο οποίο να εξετάζονται οι γνώσεις μου κατόπιν. Η ψυχολογία και η φιλοσοφία ΔΕ μ' αρέσουν, τι να κάνουμε τώρα; Και ποια συγκεκριμένα να επιλέξεις; Γνώμες αποτελούν κι αυτά.
Όχι, την κόρη μου δε τη χτυπάω (κλείνοντας σχεδόν τα έξι της την έχω χτυπήσει συνολικά, και μόνο στον πισινό, μονοψήφιο αριθμό φορών). Όμως τα νεύρα μας πραγματικά δοκιμάζονται καθημερινά, η υπομονή μας στερεύει. Εμείς μπορούμε να είμαστε διαλλακτικοί, ευπροσάρμοστοι, ελαστικοί. Τα παιδιά (κατά κανόνα, πιστεύω) όχι. Το πιστεύετε ή όχι, τα παιδιά είναι απόλυτα, αδιάλλακτα, κατηγορηματικά, κάθετα.
Κι ο επικουροσαν πετυχημένα θίγει κατ' ουσία το χάσμα γενεών, το οποίο, μας αρέσει δε μας αρέσει, είναι μία πραγματικότητα, υπήρχε, υπάρχει, θα υπάρχει και πρέπει να υπάρχει. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξακολουθείς να βλέπεις τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο στα είκοσι, τα σαράντα και τα εξήντα σου. Είναι επίσης εύκολο να κάνεις κριτική στα είκοσι. Δεν απορρίπτουμε μονοκοντυλιά καμία κριτική, απ' όπου κι αν προέρχεται, όμως, όπως και να το κάνουμε, βλέπουμε τα πράγματα με άλλο μάτι. Θα συνεχίσω κάποια στιγμή και θα παραθέσω μερικές ακόμη λεπτομέρειες της πορείας μου στην αυτοσύστασή μου, ίσως έτσι να είναι πιο εύκολο να γίνω περισσότερο κατανοητός και να απολάβω και μεγαλύτερης κατανόησης. Ελπίζω το ήπιο ύφος να μην εκλαμβάνεται από κανέναν ως απολογητικό: δεν είναι.
Γενικά πάντως το θέμα των παιδιών (μας) είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο και χαίρομαι ν' ανταλλάσσω απόψεις, κυρίως όμως με τους γονείς.
Γιατρέ, ούτε δράμα, ούτε... καβάλα