Πώς εξηγούμε το θάνατο σε ένα παιδί

[noxteryn]

egore, όπως πολύ σωστά λες, το να προετοιμάζεις τα παιδιά σου για το τι θα συναντήσουν στη ζωή τους είναι όντως μέρος της δουλειάς ενος γονέος. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι πρέπει να τα προκαλέσεις εσύ ο ίδιος. (Το β' ενικό είναι καθαρά καταχρηστικό.) Αντίστοιχα, στη ζωή τους θα συναντήσουν αδικία, πόνο, αρρώστια, και όλα τα σχετικά. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να είσαι άδικος μαζί τους, να τους φοράς κιλίκιο, και να τους κάνεις ένεση με ebola. Άλλωστε, η ίδια η εμπειρία από μόνη της δε διδάσκει τίποτα, ειδικά σε παιδιά.

Μπορείς να τους μιλήσεις για την έννοια του εγκλήματος, για την αυτοάμυνα, για πάρα πολλά πράγματα. Το να τα δείρεις δεν είναι ένα από αυτά. Σκέψου το και αλλιώς: για μια ολόκληρη ζωή, όπως λες, θα συναντούν τη βία μπροστά τους. Μην είσαι και εσύ άλλος ένας αγγελιαφόρος της.

Όπως είπα και πριν, και ίσως δεν επεκτάθηκα αρκετά ωστε να γίνει σαφές, ο προγραμματισμός της βίας είναι πάρα πολύ misdirected. Όταν, για παράδειγμα, το παιδί κάνει κάτι και εσύ το χτυπάς, αδυνατεί να κατανοήσει (δικαίως) ότι το αίτιο της βίας ήταν η πράξη του. Αυτό που συσχετίζει με το ξύλο είναι το γεγονός ότι αντιλήφθηκες την πράξη που έκανε. Δεν είσαι η Θεία Δίκη, είσαι ένας αντίπαλος. Με άλλα λόγια, όσο περισσότερο το χτυπάς, τόσο πιο adept θα γίνει στο να συγκαλύπτει αποτελεσματικότερα τις "κακές" πράξεις του. (Αυτό κάνει το παιδί καλό ψεύτη.) Με τον καιρό, θα μάθει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να μην το πιάσουν. Ταυτόχρονα, του διδάσκεις ότι η βία είναι αποτελεσματικό εργαλείο για να φοβίζεις τους άλλους και να κάνουν αυτό που θέλεις. Έτσι γεννάται η παιδική παραβατικότητα, που, if left untreated, δημιουργεί εγκληματικές προσωπικότητες. Η άμεση βία, λοιπόν, δεν διδάσκει στο παιδί πώς να την αντιμετωπίζει, αλλά πώς να ζει μέσα από αυτή.

Η βία είναι πολύ ενστικτώδης συμπεριφορά, τα παιδιά την έχουν ήδη μέσα τους από τη βρεφική ηλικία. (Ακόμα και μέσα στη μήτρα μπορεί το ένα έβρυο να φάει το δίδυμό του.) Είναι αδύνατο να δημιουργήσεις ένα περιβάλλον πλήρως απαλλαγμένο από τη βία. Σίγουρα θα έρχονται σε επαφή με αυτή, είτε μέσω παιχνιδιών στον υπολογιστή, είτε μέσω ταινιών, είτε μέσω του sibling rivalry, είτε μέσω του σχολικού προαυλίου. Υπάρχει μπόλικη βία to go around, δε χρειάζεται να προσθέσει κι άλλη ο γονέας. Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να τους εξηγεί τις διάφορες έννοιες και να τους δίνει συμβουλές στο πώς να ξεπερνούν αυτά τα εμπόδια.

(Το ίδιο ισχύει και για την αδικία. Δεν υπάρχει χειρότερη γονεϊκή ατάκα από το "η ζωή είναι άδικη", όταν τα παιδιά τους τους κατηγορούν για κάποια αδικία. Εχθρούς και αντιπάλους θα συναντήσουν παντού. Don't be one of them. Don't be a dick.)

Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει 1000 τόμους, ούτε να έχεις πτυχίο για να γίνεις γονέας: απλή ανθρώπινη αγάπη χρειάζεται και σεβασμός, γιατί το παιδί είναι άνθρωπος ισότιμος με σένα και όχι κτήμα σου.

So true, αλλά μερικές φορές το πιο προφανές και αυτονόητο είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιηθεί.

[epicourosan]

Nox
Είσαι μεγάλος προβοκάτορας ,
Αν ένα παιδί μαθητή σου δει το αβαταρ σου τι θα σκεφτεί?
Ήσουν η αφορμή όταν ανέφερες την ομοφυλοφιλία των αρχαίων, νευρίασα και χρωστώ ένα συγγνώμη και στους υπόλοιπους.

Είναι αρκετός καιρός που δεν ακούμε κάτι θετικό στην Ελλαδίτσα μας.

1. Αν είχες κάνει μια κριτική και είχες γράψει για όλα τα θετικά που πρόσφεραν στην δυτική κουλτούρα μπορούσες να γράψεις και για τα αρνητικά .

2. Η ομοφυλοφιλία είναι καθαρά χριστιανικό κατασκεύασμα περί ηθικής όπως και οι αιώνιοι όρκοι των νεόνυμφων

Αν πας στο μουσείο της Ακρόπολης ,στην είσοδο αριστερά έχει μια επιγραφή.
Σε ελεύθερη μετάφραση λέει:

Ο γονέας έδινε την κόρη του στον μελλοντικό σύζυγό της με την υπόσχεση να δημιουργήσουν αυριανούς σωστούς ΠΟΛΙΤΕΣ.

Τώρα πια πηδάω ή ποιος με πηδάει είναι θέμα που αφορά μόνο εμένα και δεν ενοχλεί κανένα αγόρι μου ,αν κάνω αυτό που υποσχέθηκα στην πολιτεία.
Πολλές φορές το βλέπω ξεκάθαρα , τα παιδιά μας θέλουν μόνο αγάπη, αυτό τους χρειάζεται σήμερα όπως και εμάς φαντάζομαι.
Πρέπει να τα αφήνουμε να αποφασίζουν μόνα τους πότε θα χρειαστούν βοήθεια και μετά να την προσφέρουμε.

Είμαι καλλιτεχνική φύση και μπορώ μόνο συμβολικά να εξηγώ ,όπως μια Φώτο 1000 λέξεις?
Έχετε διαβάσει το Ήρεμο χάος?
Πραγματεύεται τον θάνατο της συζύγου και μητέρας ,έχει βγει και ταινία δείχνει αρκετά, αλλά το βιβλίο τα λέει όλα είχα πολύ καιρό να γελάσω έτσι.

Η απόλυτη συνειδητοποίηση ότι τα προβλήματα είναι των μεγάλων,

Όπως αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.

[egore]

ο προγραμματισμός της βίας είναι πάρα πολύ misdirected. Όταν, για παράδειγμα, το παιδί κάνει κάτι και εσύ το χτυπάς, αδυνατεί να κατανοήσει (δικαίως) ότι το αίτιο της βίας ήταν η πράξη του. Αυτό που συσχετίζει με το ξύλο είναι το γεγονός ότι αντιλήφθηκες την πράξη που έκανε. Δεν είσαι η Θεία Δίκη, είσαι ένας αντίπαλος. Με άλλα λόγια, όσο περισσότερο το χτυπάς, τόσο πιο adept θα γίνει στο να συγκαλύπτει αποτελεσματικότερα τις "κακές" πράξεις του. (Αυτό κάνει το παιδί καλό ψεύτη.) Με τον καιρό, θα μάθει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να μην το πιάσουν. Ταυτόχρονα, του διδάσκεις ότι η βία είναι αποτελεσματικό εργαλείο για να φοβίζεις τους άλλους και να κάνουν αυτό που θέλεις. Έτσι γεννάται η παιδική παραβατικότητα, που, if left untreated, δημιουργεί εγκληματικές προσωπικότητες. Η άμεση βία, λοιπόν, δεν διδάσκει στο παιδί πώς να την αντιμετωπίζει, αλλά πώς να ζει μέσα από αυτή.

Η βία είναι πολύ ενστικτώδης συμπεριφορά, τα παιδιά την έχουν ήδη μέσα τους από τη βρεφική ηλικία. (Ακόμα και μέσα στη μήτρα μπορεί το ένα έβρυο να φάει το δίδυμό του.) Είναι αδύνατο να δημιουργήσεις ένα περιβάλλον πλήρως απαλλαγμένο από τη βία. Σίγουρα θα έρχονται σε επαφή με αυτή, είτε μέσω παιχνιδιών στον υπολογιστή, είτε μέσω ταινιών, είτε μέσω του sibling rivalry, είτε μέσω του σχολικού προαυλίου. Υπάρχει μπόλικη βία to go around, δε χρειάζεται να προσθέσει κι άλλη ο γονέας. Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να τους εξηγεί τις διάφορες έννοιες και να τους δίνει συμβουλές στο πώς να ξεπερνούν αυτά τα εμπόδια.

Έχεις αρκετά πειστικά points στο παραπάνω κομμάτι.
Η απορία όμως παραμένει και θα την επαναλάβω με δικές σου φράσεις.

Αν τα παιδιά έχουν μέσα τους τη βία από την βρεφική ηλικία, αναπόφευκτα κάποιες στιγμές την ασκούν, και σύντομα μαθαίνουν ότι η βία είναι αποτελεσματικό εργαλείο να φοβίζεις τους άλλους να κάνουν αυτό που θέλεις και ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να μην το πιάσουν.

Ως γονιός, τι οφείλεις να κάνεις;
Το fight or flight δεν αξίζει να είναι και κάτι παραπάνω από ένστικτο;

[noxteryn]

Αυτό γίνεται με την ανάπτυξη και καλλιέργεια της ηθικής, dude. Δεν υπάρχει απλή απάντηση, ούτε κάποια standardised μεθοδολογία. Πρέπει σιγά-σιγά να μάθεις σε ένα παιδί την έννοια του "καλού" και του "κακού", με τα "do unto others" και όλα τα σχετικά. Υπάρχουν πάρα πολλές παραβολές και παραμύθια σχετικά με ανθρώπους που τους φοβούνται αλλά δεν τους αγαπούν. Μέχρι και αρχές του Sun Tzu μπορείς να διδάξεις στο παιδί σου, για το ποιες μάχες να επιλέγει (κυριολεκτικά και μεταφορικά). (Μπορεί να μάθει και πολεμικές τέχνες.) Το αίσθημα δικαίου ενός παιδιού δε διαμορφώνεται με μερικά fortune cookie tips, αλλά μέσα από τον παραδειγματισμό που του δίνεις εσύ ο ίδιος και τα μαθήματα που του μεταδίδεις. (Πολλές φορές, οι superheroes και διάφορα τέτοια πρότυπα βοηθούν, με την έννοια του "what would Jesus do?". Τα παιδιά είναι εξαιρετικά επιρρεπή στο μιμητισμό, και μπορούν εύκολα να μάθουν έτσι για την "καλή" και "κακή" βία.)

Ωστόσο, πριν αναπτύξουν το theory of mind, είναι κυριολεκτικά αδύνατο να αντιληφθούν τη συνείδηση των άλλων παιδιών, ώστε να μπορούν να κρίνουν αν θα ήθελαν να τους κάνει κάποιος αυτό που κάνουν σε κάποιο άλλο παιδί. Πριν αποκτήσουν αυτή την ικανότητα, αναγκαστικά πρέπει να επικαλεστεί ο γονέας "θεϊκούς" κανόνες (πχ δε σημαδεύουμε άλλα παιδιά με το πιστολάκι/σπαθί, δεν τα χτυπάμε, κτλ). Το negative reinforcement για τυχόν παρεκλίσεις οφείλει να σχετίζεται με αφαίρεση προνομίων (preferably που σχετίζονται με την πράξη), και όχι με χειροπιαστές τιμωρίες (πχ αν χτυπήσει κάποιον με το σπαθί του, χάνει το σπαθί του για λίγη ώρα, αν χτυπήσει άλλο παιδί στο πάρκο, δε θα πάει στο πάρκο την επόμενη μέρα). Το ξύλο είναι περιττό. Οι κανόνες πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένοι και απλοί, γιατί τα παιδιά δεν έχουν το attention span για πιο intricate πράγματα. (Πρέπει ο γονέας να τους επαναλαμβάνει συχνά, αλλά με ενημερωτικό, και όχι απειλητικό τόνο.) Αν κάνουν κάτι σωστά, πρέπει οπωσδήποτε να δεχτούν positive reinforcement, ώστε το παιδί να γνωρίζει ότι ο γονέας προσέχει τις πράξεις του και είναι responsive. (Είναι σημαντικό, όμως, το negative reinforcement να γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε στο παιδί να φαίνονται ως φυσικές απόρροιες των πράξεών του, όχι ως retribution επειδή ο γονέας θύμωσε.) Σιγά-σιγά, το παιδί συσχετίζει/ταυτίζει την πράξη (πχ παιχνίδι με σπαθί) με τον κανόνα (μη-βίαιο παίξιμο), και θεωρεί το ένα αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου.

Τα περισσότερα αυτού του είδους είναι common sense stuff, και σίγουρα οι περισσότεροι γονείς τα κάνουν ήδη. Απλώς χρειάζεται κάποια προσοχή σε κάποιες κρίσιμες ηλικίες, όπου ξεχνάμε εύκολα ότι δε διαθέτουν συγκεκριμένους μηχανισμούς ώστε να σκεφτούν όπως ένας ενήλικας. (Χρειάζεται, επίσης, κάμποση προσοχή στη διαδικασία, όπως ένα πρόγραμμα στον υπολογιστή δεν κάνει αυτό που θέλεις αν δεν προσέξεις τα βήματα του κώδικα.) Δεν ξέρω πώς αλλιώς να απαντήσω αυτό που ρωτάς...

[egore]

Με κάλυψες dude, ευχαριστώ για την απάντηση.

[patroklos]

Το corporal punishment είναι εγγενώς unpredictable.

Δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος που να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η λίγη βία είναι απόδεκτή.

Διαβασα και τα κατόπιν επιχειρήματά σου. Νιωθεις ευαίσθητα στο θέμα και εχεις δίκιο στα συγκεκριμένα που λές.

οπως αναφερεις και πιο κάτω, λιγη ( ή κάπως περισσότερη αν μεγαλωνεις στα πετραλωνα) βια ειναι αναπόφευκτη.

Αυτο που ειπα ηταν "σωματική βια", όχι "σωματική τιμωρία". Στην σωματική "τιμωρία" η ψυχολογικη υποσταση κανει την ζημια/δουλεια. Εννοειται ότι η επιβραβευση στα καλα, αφαιρεση προνομίων στα κακα,
ΚΑΙ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΟΥΔΕΤΕΡΑ
δινει την καλυτερη και πιο ισοροπημενη καθοδήγηση.

Αν φας μια μπουνια κατα λαθος καθως ετρεχες στο προαυλιο με τα 7χρονα φιλαρακια σου, θα πονεσεις, θα κλαψεις ,θα θυμωσεις, θα ξεχασεις. Σαν να εφαγες μια μπάλλα "κατα λαθος".

η τιμωρία δεν ειναι κατα λαθος.
η σωματικη βια σαν μια αναλαμπη σε ενα γενικότερο πρωτοκολο τιμωριας ειναι διαφυγη και εκτόνωση για τον γονιό, και όχι επικοδομητικη ως αυτοσκοπος

Για αυτο υποστηριζω ότι δεν καταστραφηκε ο ψυχολογικος κόσμος του παιδιου εαν φαει ενα χαστουκι
την μια και μονη φορα που στην αληθεια θα ηθελες να το πεταξεις εξω απο το παράθυρο μετα απο 3 ωρες "συζητηση" και "εξηγηση".

Εχει τεράστια σημασια το χρονικό όριο ( 5 με 8 ετων) όπου δεν θα εχει παρα πολλες αρνητικες επιπτωσεις η διαφυγη σε ενα χτυπημα, για να μην μισεις και σιγοβραζεις εξαιτίας του "σκατού" σου, που πέτυχε να σε φερει στο οριό σου αλλα δεν το εξωτερίκευσες επαρκώς.

ξαναλέω ότι συμφωνω οτι το ξύλο ειναι περιττό, αλλά δεν υποτιμώ οτι το "σιγά-σιγά" στο 24/7 με τα εξορισμου άτακτα παιδιά, μερικές φορες καταρέει.

[stratos]

Περίμενα από τον Στράτο λίγο διαφορετική αντιμετώπιση του θέματος

Γεια σου epicourosan ,
τι εννοείς ?

[Ιοκάστη]

Ομολογώ πως δεν διάβασα όλη την κουβέντα γιατί είναι πολλά, όμως από τις τελευταίες 2-3 σελίδες που κοίταξα συμφωνώ με τον Νοξ.

Το ξύλο το θεωρώ απαράδεκτο σαν μέσο διαπαιδαγώγησης. Καταλαβαίνω πως κάποιες φορές τα νεύρα μπορεί να γίνουν κορδέλες με τα παιδιά όμως και πάλι θεωρώ πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Έτυχε στον κύκλο μου να είμαστε αρκετά άτομα που δεν έχουμε φάει ξύλο μεγαλώνοντας και το μόνο που βλέπω είναι αρκετά άτομα που απεχθάνονται την βία. Δεν είχαμε πρόβλημα προσαρμογής στον κόσμο, το ότι δεν τρώγαμε ξύλο δεν σημαίνει ότι δεν είχαμε πειθαρχία ή ότι ζούσαμε και σε μια ροζ φούσκα και δεν βλέπαμε τι γίνεται έξω. Δεν ξέρω πως θα συμπεριφέρομαι αν γίνω μητέρα όμως θεωρώ πως αφού μπορούσαν οι γονείς μου (και τόσοι άλλοι γονείς που ξέρω) πρέπει να μπορέσω κι εγώ.

[Γιατρος Του Ικα]

Off Topic

Ρε συ Nox ξέρεις ότι δεν έχω κόλλημα με την ελληνοπρέπεια του λόγου και επί της ουσίας συμφωνώ με όσα λες αλλά στα τελευταία σου post μας άλλαξες τα φώτα με την αγγλική ορολογία βρε αδελφάκι μου...

[vlakedios]

@Πάτροκλος

Για αυτο υποστηριζω ότι δεν καταστραφηκε ο ψυχολογικος κόσμος του παιδιου εαν φαει ενα χαστουκι
την μια και μονη φορα που στην αληθεια θα ηθελες να το πεταξεις εξω απο το παράθυρο μετα απο 3 ωρες "συζητηση" και "εξηγηση".

Εχει τεράστια σημασια το χρονικό όριο ( 5 με 8 ετων) όπου δεν θα εχει παρα πολλες αρνητικες επιπτωσεις η διαφυγη σε ενα χτυπημα, για να μην μισεις και σιγοβραζεις εξαιτίας του "σκατού" σου, που πέτυχε να σε φερει στο οριό σου αλλα δεν το εξωτερίκευσες επαρκώς.

Μπορεί όντως να μην καταστραφεί ο ψυχικός κόσμος από μια σφαλιάρα αλλά υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να ψυχρανθεί η σχέση γονέα-παιδιού και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε άλλα προβλήματα φίλε Πάτροκλε.

Το παιδί θέλει, έχει ανάγκη και πρέπει να βλέπει τον γονιό σαν σύμμαχο. Όταν το χτυπάς μπορεί να το μπερδέψεις. Ακόμα και την μια φορά που λες ότι σε βγάζει από τα ρούχα σου γιατί εκείνη τη φορά πιθανώς να το έχεις βγάλει και εσύ από τα δικά του.

Αν το παιδί πάψει να σε βλέπει σαν σύμμαχο τότε θα στραφεί σε αναζήτηση νέων συμμάχων, και αυτό μπορεί να είναι κακό για την συνέχεια της διαπαιδαγώγησης του ή ακόμα και για το ίδιο.

Για εμένα η μόνη "βία" που μπορείς να ασκήσεις στο παιδί σου είναι με το χαμόγελο στα χείλη και σε στυλ "αϊ παράτα μας, μας γκάστρωσες μαλακισμένο". Αλλά πάντα χαμογελαστά και να γίνει κατανοητό ότι δεν το τιμωρείς αλλά κάνει πλάκα και ίσως προσπαθείς να ξεφύγεις από μια "δύσκολη" θέση που σε έφερε.

Για την επαφή με την βία τώρα που ανέφερε και ο egore, η λύση που ακολουθώ εγώ είναι πολεμικές τέχνες από τα 5. Και όχι για να φάει λίγο ξύλο και να δει πως είναι αλλά κυρίως για να αποκτήσει ευστροφία, αποφασιστικότητα, αυτοέλεγχο, και αυτοπεποίθηση. Και πιστεύω ότι αυτά θα το συντροφεύουν για όλη του τη ζωή.
Άσε που εκτονώνετε κιόλας και γλιτώνουμε εμείς

Γενικά οι πολεμικές τέχνες κάνουν καλό σε κάθε ηλικία. Και σωματικά και πολύ περισσότερο πνευματικά. Και όταν γνωρίσεις και κατέχεις την βία, δεν καταφεύγεις σε αυτήν παρά μόνο αν κινδυνεύει η ζωή σου.

my 2 cents.

[tasos_didymoteicho]

Φαντάζομαι το Νοχ πόσα έχει τώρα να κατεβάσει για το "μαλακισμένο"... (και σε πόσες γλώσσες, ε γιατρέ;)

[Comte de Toulouse]

... Καταλαβαίνω πως κάποιες φορές τα νεύρα μπορεί να γίνουν κορδέλες με τα παιδιά όμως και πάλι θεωρώ πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι...

Οχι!. Ποτέ το ξύλο δεν πρέπει να είναι για εκτόνωση των γονέων! Το δέχομαι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και ηλικίες, αλλά ποτέ για τα νεύρα των γονέων.
Εχω πολύ λίγες φορές εφαρμόσει τις απλές περιπτώσεις corporal punishment στα παιδιά μου (μερικές φορές ξυλιές στον πωπό στις πολύ μικρές ηλικίες, μάγουλο 2-3 φορές συνολικά λίγο μεγαλύτερα). Απ' αυτό καταλαβαίνετε ότι ναι μεν δεν είμαι δογματικός του "Οχι", αλλά είμαι "Γενικώς κατά". Αν πάει να βάλει το σύρμα στην πρίζα, δεν θα του πω (αγαπητή Βέρα) "αν ξαναβάλεις το σύρμα στην πρίζα θα στο πάρω για δυό μέρες", ούτε να του εξηγήσω ότι η διέλευση των ηλεκτρονίων μέσω του σώματος μπορεί να προκαλέσει μαρμαρυγή στην καρδιά με αποτέλεσμα να σταματήσει.
Μετά το κατάλληλο escalation, εισέπραξε δύο ξυλιές και το θυμωμένο βλέμμα του πατέρα, και το κατενόησε καλύτερα το θέμα.
Κλείνοντας να επαναλάβω το point που είπα στην αρχή. Τώρα που μεγάλωσαν κάπως, δεν τους απλώνουμε χέρι, αλλά κάποιες φορές που θα χρειαστεί, τους υψώνουμε την φωνή με ύφος θυμωμένο, ώστε να εισπράξουν το "αυτός τα πήρε". Ομως αυτό είναι καθαρά θεατρικό, καθώς ποτέ δεν αντιδρούμε εν θερμώ, ο (πραγματικός) θυμός είναι κακός σύμβουλος. Χαλάρωσε 5 λεπτά και μετά μίλα.

[vlakedios]

Φαντάζομαι το Νοχ πόσα έχει τώρα να κατεβάσει για το "μαλακισμένο"... (και σε πόσες γλώσσες, ε γιατρέ;)

Ναι ρε γαμώτο δεν το σκέφτηκα και εγώ τι έχω να ακούσω τώρα που βρίζω τα παιδιά μέσα στην αναξιότητα μου σαν γονιός, και ότι το "μαλακισμένο" θα του δώσει αυξημένη υποσυνείδητη τάση για να μου βγει μαλάκας στο τέλος σύμφωνα με το γνωστό φαινόμενο της malakiansys-trompiasys-endopalamopalindromisys που αναφέρει και ο Dr. Von Vlakestain στον τρίτο τόμο της Παιδαγωγικής του.

Noxteryn έχει δίκιο ο Γιατρός του ΙΚΑ, το έχεις ξεσκίσει λίγο με τα Αγγλικά και τους όρους. Μίλα και λίγο απλά, το είπες και μόνος σου ότι τα περισσότερα είναι απλή λογική.

[tasos_didymoteicho]

Κόμη μου για πολλοστή φορά υποκλίνομαι. Συμφωνώ απολυτοαπόλυτα.

Τουναντίον όμως, για να πάω στο προηγούμενό μου σκαλί, δε λες, νομίζω, ποτέ ευθέως σ' ένα παιδί ότι είναι "μαλακισμένο, ηλίθιο,κ.λπ.". Μπορείς, αντιθέτως να τονίσεις ότι έκανε μαλακία, ηλιθιότητα, βλακεία κ.ο.κ., αναφερόμενος στην πράξη. Δεν το υποβιβάζεις ως άτομο με τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς. Γνώμη μου. Θυμίζει εξάλλου και τους κανόνες του φόρουμ.

[vlakedios]

Ρε Τάσο, ότι θέλετε διαβάζεται μου φαίνεται. το γράφω καθαρά, ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΤΟΥ ΛΕΣ ΟΤΙ ΤΟΥ ΛΕΣ ΚΑΙ ΓΕΛΩΝΤΑΣ. Πες το μυξιάρικο εσύ αν δεν σου αρέσει το μαλακισμένο, πες το κανακάρη σου. Εμένα του αρέσει να το λέω μαλακισμένο, γούστα είναι αυτά. μπα, μπελά που βρήκα με εσάς εδώ μέσα. μια κουβέντα να πω και να την καταλάβετε με την πρώτη και θα πάω να κάνω τάμα στον Αϊ Γιάννη τον Άθεο (τόσοι υπάρχουν, δεν θα υπάρχει και ένας Άθεος, θα υπάρχει).

[tasos_didymoteicho]

Μην αρπάζεσαι. Εγώ απλά σε προετοιμάζω...

[vlakedios]

Μα με πνίγει το δίκιο

[tasos_didymoteicho]

Στη δική μου περίπτωση, πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό. Περίμενε, σου λέω, τον ωκεανό... Ούτε ο Μωυσής σε σώζει

[patroklos]

υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να ψυχρανθεί η σχέση γονέα-παιδιού Το παιδί θέλει, έχει ανάγκη και πρέπει να βλέπει τον γονιό σαν σύμμαχο. Αν το παιδί πάψει να σε βλέπει σαν σύμμαχο τότε θα στραφεί σε αναζήτηση νέων συμμάχων,Για εμένα η μόνη "βία" που μπορείς να ασκήσεις στο παιδί σου είναι με το χαμόγελο στα χείλη και σε στυλ "αϊ παράτα μας, μας γκάστρωσες μαλακισμένο". Αλλά πάντα χαμογελαστά και να γίνει κατανοητό ότι δεν το τιμωρείς αλλά κάνει πλάκα και ίσως προσπαθείς να ξεφύγεις από μια "δύσκολη" θέση που σε έφερε.

εχεις παιδια? τα μεγάλωσες εσύ?
εγω εκανα σοτοκαν 6 χρονια (12-18). Δεν θα αρχισω τα παιδια μου πριν τα 12.

τα παιδια θελουν γονεις, ουτε συμμαχους ουτε ψυχολογους
οι γονεις θελουν και προσπαθουν να ειναι και φίλοι με τα παιδια τους, δυσκολο αν οχι ανεφικτο.

Μιλαμε για παιδιά, παιδι, πριν τα 11-12, πριν την εφηβεια, πριν μειωθει ο φανταστικος κοσμος του παραμυθιου.

το μονο παιδι που γνωρισα με συγκλονιστικο αυτοελεγχο και αυτοπειθαρχεια στα 5
ηταν τρομοκρατημενο, κατατρομαγμενο και "τί ησυχο και σχολαστικό"

Το παραδειγμα που δινεις ειναι ειρωνεια/σαρκασμος, που με τον πιο ευκολο τροπο πληγωνει πολυ περισσοτερο.
Ασε που οι περιστάσεις δεν ειναι αυτες που χρειάζονται απόσταση/(παράτα μας) αλλα διόρθωση (εμαθες? κατάλαβες?) Μην ακουγεστε ανεπαφοι.

[sfougarisb]

Συμφωνώ με τις θέσεις του Nox, συμφωνώ επίσης ότι τα παιδιά έχουν ένα μοναδικό τρόπο να σου κάνουν τα νεύρα σμπαράλια και να αναγκάσουν να πιστέψεις ότι ο Ηρώδης έχει παρεξηγηθεί από την ιστορία (οκ, χαζό χιούμορ).

Είχα την τύχη σε πολύ νεαρή ηλικία να διαβάσω τα βιβλία του A.S.Niell, "Σάμερχιλ ένα ελεύθερο σχολείο" και "Θεωρία και πράξη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης". Υπάρχουν ακόμα στα ελληνικά, ξεχνώ τον εκδοτικό οίκο. Η φιλοσοφία του Niell ήταν αποκάλυψη για μένα, και προτείνω ανεπιφύλακτα να τα διαβάσετε.

Αν μπορώ να τη συνοψίσω με κάποιο τρόπο θα έλεγα ότι ζητά από τους γονείς να είναι πάνω από όλα ΔΙΚΑΙΟΙ απέναντι στα παιδιά τους. Να υπάρχουν ξεκάθαροι κανόνες και "νόμοι" που ακολουθούνται, και όχι διπλά μέτρα και σταθμά για το τι ισχύει και τι όχι για γονείς και παιδιά. Τα παιδιά έχουν μια έμφυτη αίσθηση του δίκαιου που δεν πρέπει κανείς ποτέ να καταπατά και ισοπεδώνει.

Το "Θεωρία και πράξη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης" έγινε κάτι σαν βίβλος για μένα στα εφηβικά μου χρόνια και έκανα τεράστια προσπάθεια να "ανακαλύψω" τα στραβά με τα οποία είχα μεγαλώσει (ειρωνεία, το βιβλίο ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο των γονιών μου) και να προσπαθήσω να απαλλαγώ από αυτά (με κάποια επιτυχία, ελπίζω).

Το παράδειγμα της Βέρα με το μπάνιο είναι εξαιρετικό αυτής της φιλοσοφίας και την συγχαίρω για τη στάση της.