Μοντέρνες Παραβολές

[Ιοκάστη]

Ρε Nox που το βρήκες αυτό;;;

[xarxar]

Κάνουμε και διαγωνισμό για την καλύτερη τώρα; Θα σας δείξω εγώ θα δείτε τι θα πάθετε!
Τι Kung-Fu Jesus και μλκιες! Πάντως θα έλεγα "demon-summoning Buddhist mοnks" κι όχι mages παρά τις δυνάμεις και τους χαρακτηρισμούς για να είμαστε πιο κοντά στο RPG μόντελο με τα levels, demons, κτλ.

[bozonio]

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΘΕΟ
Ένας βασιλιάς κάλεσε όλους τους λόγιους για να του δείξουν τον Θεό «Σας κάλεσα εδώ, εσάς τους επιστήμονες της αυτοκρατορίας μου για να μου Τον δείξετε, εγώ θέλω να δω τον Θεό . Αν δε μου Τον δείξετε θα σας κόψω το κεφάλι
-«Μα βασιλιά μου πως θα σας δείξουμε τον Θεό;»
-«Ε, εσείς ξέρετε πολλά πράγματα έχετε βιβλία θα βρείτε τον τρόπο»
Και πλησίαζε ο καιρός που έπρεπε να δώσουν απάντηση και ήταν εκεί ένας βοσκός με τα πρόβατα του
-Γιατί είστε στενοχωρημένοι;
- Ο βασιλιάς μας κάλεσε επειδή είμαστε επιστήμονες και μας ζήτησε να του δείξουμε το Θεό. Αλλά εμείς παρά τις γνώσεις μας δεν τα καταφέραμε και μας περιμένει ο θάνατος
-Εγώ μπορώ να δείξω στο βασιλιά το Θεό αλλά ποιος θα με πάρει σε αυτόν;
Και πήραν το βοσκό και τον παρουσίασαν στο βασιλιά.
-Μεγαλειότατε, ξέρουμε ότι μας περιμένει ο θάνατος επειδή δεν καταφέραμε να σας δείξουμε το Θεό. Αλλά βρήκαμε αυτόν το βοσκό και μας είπε ότι αυτός θα σας Τον δείξει.
-Εντάξει βοσκέ αυτοί παρά τις γνώσεις τους δεν κατάφεραν να μου δείξουν το Θεό και θα τα καταφέρεις εσύ;
-Βασιλιά μου θα δεις το Θεό αλλά θα κάνεις ότι σου πω;
-Θα κάνω ότι μου πεις μόνο να Τον δω
Έκανε μεγάλη ζέστη ο ήλιος έκαιγε ήταν Ιούλιος μήνας και του λέει: «Βασιλιά ο Θεός βρίσκεται στον ήλιο. Εκεί κατοικεί. Να κοιτάς τον ήλιο αλλά να έχεις υπομονή , νομίζεις ότι ο Θεός εμφανίζεται τόσο γρήγορα;»
Και ο βασιλιάς κοίταζε… προσπαθούσε…
-Τι κάνετε;
-Βρε βοσκέ , ο ήλιος καίει και φωτίζει πολύ δυνατά και δεν μπορώ να κοιτάζω άλλο.
-Καλά βασιλιά μου αν εσύ δεν μπορείς να κοιτάζεις τον ήλιο που είναι δημιούργημα του Θεού πως θα δεις τον Θεό που δημιούργησε τον ήλιο;
Και τότε ο βασιλιάς εντυπωσιάστηκε : «Κοιτάξτε βρε εσείς με όλα σας τα γράμματα δεν μπορέσατε να μου εξηγήσετε τόσο καλά όσο αυτός ο βοσκός

[AoratiMelani]

αν εσύ δεν μπορείς να κοιτάζεις τον ήλιο που είναι δημιούργημα του Θεού πως θα δεις τον Θεό που δημιούργησε τον ήλιο;

Δηλαδή εγώ που δεν αντέχω να κοιτάζω τον λαμπτήρα πυρακτώσεως, πού να αντίκριζα και τον Έντισον αυτοπροσώπως...

Ένας αγιασμένος γέροντας, μου είχε πεί μια φορά, πως γύρω από αυτές τις ώρες ανοίγουν τα ουράνια...

Κρατήσεις πού γίνονται?

Off Topic

Ουπς! Συγγνώμη Μελάνη...
Και υποτίθεται ότι διάβασα τα προηγούμενα... Μεικές φορες είμαι πολύ απρόσεχτη...

Off Topic

ε τόσο γνωστή που είναι η παραβολή, επόμενο ήταν να τη διπλοποστάρουμε... για να εμπεδώσουμε!

[EvanT]

Τι πίνουν και δε μας δίνουν, ο-έ-ο;

[egore]

-Καλά βασιλιά μου αν εσύ δεν μπορείς να κοιτάζεις τον ήλιο που είναι δημιούργημα του Θεού πως θα δεις τον Θεό που δημιούργησε τον ήλιο;

1.
-Θα περιμένω μέχρι οι επιστήμονες να φτιάξουν το SDO.
2.
-Τα μάτια, που δεν αντέχουν στον ήλιο, ο θεός δεν τα δημιούργησε; Επίτηδες το έκανε;
3.
-Εσύ βοσκέ πως είδες τον θεό στον ήλιο;
4.
-Δεν μπορώ να τον δω. Βοσκέ, μια που είδες τον θεό, πως είναι;

[Γιατρος Του Ικα]

Ρε Nox τα δάκρυά μου τρέχουν στο πληκτρολόγιο.

[noxteryn]

Στην Αμερική είναι ένα φυτό που ονομάζεται φυσίανθος. Ανθίζει τον Αύγουστο και τα λουλούδια του είναι ωραία και μυρωδάτα.

Οι πεταλούδες το τριγυρίζουν για ν'απορροφήσουν το χυμό τους. Αλλά μόλις καθίσουν πάνω τους, αμέσως προβάλλουν από την καρδιά του λουλουδιού κάτι τσιμπίδες που τσακώνουν τις πεταλούδες και τις κρατούς και τις απομυζούν έως ότου τις φονεύσουν.

Με τον ίδιο ελκυστικό τρόπο μας πιάνει η αμαρτία στα δίχτυα της.

[noxteryn]

Ένας φίλος μου που κάθεται κοντά στη θάλασσα, έχει στον κήπο του ένα εξημερωμένο γλάρο· το πουλί αυτό έσπασε κάποτε το φτερό του και δε μπορεί πια να πετάξη.

Μια μέρα που επισκέφθηκα τον φίλο μου, είδα το γλάρο να προσπαθή να κολυμπήση μέσα σε μια πιατέλα νερό. Μ'έπιασε λύπη να βλέπω αυτό το πουλί, που είναι φτιαγμένο να διατρέχη μεγάλες αποστάσεις και να πετά απάνω απ'τον άπειρο ωκεανό, να κολυμπά τώρα σε μια πιατέλλα και να προσπαθή να φανταστή ότι κολυμπά πάνω από τον ωκεανό.

Πόσες ψυχές προσπαθούν να ζήσουν με την ίδια αυταπάτη. Ο Θεός τους έδωσε φτερά για να υψωθούν και να φθάσουν εώς Αυτόν, για να ζήσουν μέσα στο φως, στην αφθονία και την ειρήνη της δικής Του παρουσίας. Είναι φτιαγμένες για μια ζωή ωραία, ευγενικιά και καθαρή· έχουν δυνατότητες να υψωθούν μέχρι του Θεού. Και αυτές παραμελούν το θαυμαστό προορισμό τους και ικανοποιούνται μόνο με τα φθαρτά πράγματα του κόσμου τούτου. Σ'αυτά βέβαια μπορεί να βρουν κάποια ευχαρίστηση· να νομίσουν ότι κάποτε θα συναντήσουν την ευτυχία. Πόσο όμως φτωχή, πόσο αξιολύπητη, είναι μια τέτοια ζωή που είναι προωρισμένη ν'απολαύση τις αιώνιες χαρές!

Οι ψυχές αυτές φυτοζωούν· δεν εγνώρισαν ποτέ την πραγματική ζωή· κολυμπούν μέσα σε μια πιατέλλα και φαντάζονται πως αυτή είναι η ζωή, ο άπειρος ωκεανός που τους ανήκει.

Ο Ντοστογέφσκι γράφει: «Ο άνθρωπος έχει δύο φτερούγες, την πίστη και την προσευχή, αλλοίμονο αν τις πληγώσει, τότε αντί να πετάς θα σύρεσαι.»

Ο ψαλμωδός Δαβίδ έγραφε, «είθε να είχα τας πτέρυγας της περιστεράς».

Αυτές τις πτέρυγες μας τις έδωσε ο Θεός· με την πίστη και την προσευχή διατρέχουμε μεγάλα διαστήματα, πηδούμε εμπόδια, νικούμε τις δυσκολίες και ζούμε σε επικοινωνία με Αυτόν.


Αυτή η ιστορία μου αρέσει πολύ, γιατί, αντικαθιστώντας κάποιες λέξεις-κλειδιά, θα μπορούσε κάλλιστα να μιλά για τους θρησκευόμενους, και μάλιστα με πολύ υψηλότερη ευστοχία.

[Comte de Toulouse]

Αυτή η ιστορία μου αρέσει πολύ, γιατί, αντικαθιστώντας κάποιες λέξεις-κλειδιά, θα μπορούσε κάλλιστα να μιλά για τους θρησκευόμενους, και μάλιστα με πολύ υψηλότερη ευστοχία.

Φυσικά! Και με κορυφαίο το "Πόσες ψυχές προσπαθούν να ζήσουν με την ίδια αυταπάτη".

[breadfan]

Μου αρέσει η γλώσσα.
Απ' τη μια έχουμε ένα τόνο υποτακτικές εγκλίσεις (να πετάξη, να προσπαθή να κολυμπήση, να διατρέχη, να φανταστή, να απολαύση κλπ), αυξήσεις σε πολυσύλλαβα ρήματα (εγνώρισαν), και από την άλλη "ευγενικιά", "απάνω" και άλλα "μαλλιαρά".
Το "αν τις πληγώσει" του ξέφυγε.

Φυσικά όλα τα λεφτά είναι στο συμπέρασμα ότι ο γλάρος φαντάζεται ότι κολυμπάει στον ωκεανό, γιατί ως γνωστόν οι γλάροι έχουν μεγάλη φαντασία.

[Τεμπελόσκυλο]

Σεντονάκι διπλόφαρδο, τώρα που έπιασαν τα κρύα...

Το ξεχασμένο αντίδωρο

Η ιστορία, που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή όσα απίστευτα στοιχεία και αν έχει. Συνεβει στις αρχές Δεκέμβρη 2007.

Οι έννοιες και οι φροντίδες της καθημερινότητας με είχαν καταβάλει εκείνο τον καιρό και ιδιαίτερα κάποιες οικογενειακές υποθέσεις μου είχαν προκαλέσει μεγάλη στεναχώρια. Τέλος πάντων σκεφτόμουν, τα έχει αυτά η ζωή. Αυτό, όμως, που ένοιωσα εκείνο το πρωί ήταν για μένα -έτσι σκεφτόμουν τότε- τελειωτικό.

Από την προηγούμενη είχα κάποιες εκκρεμότητες να φέρω σε πέρας και μάλιστα οικονομικές, που με είχαν στεναχωρήσει και με είχαν αγχώσει πολύ. Είχα πάει στο ταμείο των υπαλλήλων της υπηρεσίας που εργάζομαι και είχα εισπράξει το ποσό ενός δανείου 20.000 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσω την τράπεζα η οποία μας έβγαλε το εξοχικό σπίτι σε πλειστηριασμό και προχώρησε σε κατάσχεση. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αυτό το σπίτι είχε φτιαχτεί με πολύ μόχθο και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τα παιδιά εκεί για διακοπές. Δεν ήθελα με κανένα τρόπο να το χάσω, αν και οικονομικά ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, αφού βασιζόμουν μόνο στο μισθό μου. Τέλος πάντων ζήτησα από τη υπηρεσία δάνειο, για το οποίο μου κρατάνε κάθε μήνα 250 ευρώ από το μισθό. Μόλις το εισέπραξα σε μετρητά πήγα στην τράπεζα και έστειλα 6.000 ευρώ σε έναν θείο, που είχε καταβάλει εγγύηση για να μη γίνει η κατάσχεση και τα υπόλοιπα 14.000 θα τα έβαζα σε λογαριασμό της τράπεζας τον οποίο όμως δεν είχα και έπρεπε να τηλεφωνήσω να μου τον πουν. Και ώσπου να τελειώσω με όλα αυτά η τράπεζα έκλεισε. Έτσι σκέφθηκα να αφήσω τα χρήματα, μαζί με όλα τα χαρτιά, όπως ήταν, μέσα στο αυτοκίνητό μου, στο τσεπάκι της πόρτας του οδηγού. Εκεί ποιος να τα πειράξει. Άλλωστε πρωί-πρωί θα πήγαινα να τα καταθέσω. Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι από το αυτοκίνητο. Μάλιστα τα έβαλα σε ένα φάκελο από αυτούς των δημοσίων υπηρεσιών καθώς τους φύλαγα, όταν η ταμίας μας πλήρωνε και μας έβαζε τα χρήματα στο φάκελο. Εγώ πάντα της γκρίνιαζα γι’ αυτό ότι ο τρόπος αυτός είναι απηρχαιωμένος, αλλά εκείνη εξακολουθούσε το σύστημά της. Έτσι κρατούσα τους φακέλους κι όλο και κάπου μου χρησίμευαν. Ίσως σας κουράζω με λεπτομέρειες αλλά θα δείτε παρακάτω γιατί σας τις αναφέρω.

Εκείνο το πρωί λοιπόν ξεκίνησα να πάω στη τράπεζα για την κατάθεση των χρημάτων. Το αυτοκίνητο, ενώ συνήθως το παρκάρω στην πυλωτή της πολυκατοικίας, εκείνο το βράδυ το είχα παρκάρει λίγο παραπέρα από το σπίτι, γιατί κάποιος μου είχε πιάσει το πάρκιν. Πηγαίνω εκεί που το είχα παρκάρει, πολύ κοντά στο σπίτι και σε σίγουρο μέρος, αλλά το αυτοκίνητο πουθενά. Κοπήκανε τα πόδια μου. Δεν ήταν δυνατόν. Στη γειτονιά. Λίγα μέτρα από το σπίτι. Ποτέ κανείς δεν είχε παραπονεθεί για κλοπές. Είμαστε ήσυχη γειτονιά. Κόντεψα να τρελαθώ. Δεν ήταν μόνο το αυτοκίνητο που έχασα, κι αν το εύρισκα και πως θα το εύρισκα, και πως θα πηγαίνω στη δουλειά και πως θα πηγαίνει ο γιος μου στο σχολείο που τον πήγαινα εγώ κάθε πρωί, δεν ήταν που δεν είχα καθόλου χρήματα να αγοράσω άλλο, ήταν ότι είχα μέσα και τις 14.000 ευρώ. Πήγα να τρελαθώ πραγματικά. Και εκτός αυτού και το σπίτι θα έχανα, αφού δεν πρόλαβα να στείλω τα χρήματα στην τράπεζα. Και το αυτοκίνητο και τα χρήματα, αλλά και θα μου κρατούσαν κι από τον μισθό μου 250 ευρώ το μήνα γι’ αυτό το δάνειο. Τρελάθηκα. Ένοιωσα δύσπνοια, κιτρίνισα. Γύρισα στο σπίτι και κάθισα μουδιασμένη. Τώρα τι να κάνω. Παίρνω αμέσως το 100 και καταγγέλλω τη κλοπή. -Τι να σας πω κυρία μου, μου λέει στην άλλη άκρη της γραμμής ο αστυνομικός, στην Αθήνα κάθε μέρα κλέβονται 100 αυτοκίνητα. Θα δώσουμε τα στοιχεία στα περιπολικά κι αν τύχει και πέσουμε επάνω.. αν είστε τυχερή… πηγαίνετε και στο αστυνομικό τμήμα να κάνετε και μήνυση κατά αγνώστων. Όλα μαύρα…Πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου, κι εκεί τα ίδια. Εκεί ένα παιδί, νέος αστυνομικός, μου φέρνει ένα μπουκαλάκι νερό -πως θα με είδε το παιδί- και μου λέει.

- Ηρεμήστε μπορεί και να το βρείτε…

Γυρίζω σπίτι και περιμένω…Στη στιγμή άρχισα να σκέφτομαι τα γεγονότα. Πως συνέβη αυτό, γιατί συνέβη αυτό, γιατί ο Θεός να μου δώσει αυτή τη δοκιμασία…Εκεί μου ήρθε τότε στο νου μια κουβέντα, που μου είχε πει ένα σεβάσμιος γέροντας κάποτε, που πήγα κοντά του να εξομολογηθώ. Ήμουν τότε πολύ στενοχωρημένη και ανήσυχη για τα παιδιά μου, για τη ζωή μου…έκλαιγα, μιλούσα κι έκλαιγα…τότε μου λέει.

- Μην κλαις. Ο Θεός μας δίνει τις δοκιμασίες για κάποιο λόγο. Είναι, όμως, πατέρας μας και αγαπάει τα παιδιά του. Το καλό μας θέλει. Πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη. Για κάποιο λόγο μας τα στέλνει όλα τούτα. Μην κλαις. Είναι αμαρτία, γιατί δείχνεις ότι δεν τον εμπιστεύεσαι…Να κάνεις την προσευχή σου και να αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στο θέλημά του.

Εγώ, όμως, είμαι ένας άνθρωπος κοσμικός. Ψάχνω βέβαια τα πνευματικά μονοπάτια, αλλά πολύ μικρή είναι η πίστη μου. Θυμήθηκα τα λόγια τούτα του γέροντα και σκέφτηκα ξανά τα γεγονότα κάτω από άλλη ματιά. Για πιο λόγο γίνονται όλα, για κάποιο λόγο μας στέλνει ο Θεός τις δοκιμασίες. Για λίγο όμως, γιατί ξανά με κυρίευσε η απελπισία, αλλά πάλι ξανασκέφτηκα τα λόγια του γέροντα.. Και τότε ξαφνικά θυμήθηκα ότι μου είχε δώσει μια προσευχή να διαβάζω στα δύσκολα αλλά… και στα εύκολα μου είχε πει. Έψαξα πού την είχα καταχωνιάσει εδώ και τόσα χρόνια -θα είχαν περάσει 8-9 χρόνια από τότε. Τη βρήκα όμως, δεν την είχα πετάξει. Την διάβασα πολλές φορές. Ήταν η προσευχή των πατέρων της Όπτινα. Σε λίγο ξαναπήρα τηλέφωνο το 100. Τίποτα. Το αστυνομικό τμήμα τίποτα. Ήρθε μεσημέρι. Γύρισαν τα παιδιά από τα σχολεία τους. Του είπα τα καθέκαστα. Στεναχωρέθηκαν πολύ. Εγώ μουδιασμένη, αλλά κάπου άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να αποδέχομαι αυτά που μου τυχαίνουν στην ζωή. Να έχω εμπιστοσύνη στο Θεό. Μάλλον, όμως, το ’κανα και αναγκαστικά, αφού δεν μπορούσα να κάνω και τίποτε άλλο. Όμως αυτή η κουβέντα του γέροντα όλο και μεγάλωνε στο μυαλό μου…Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό… Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Άρα πρέπει να σκεφτώ ποιος είναι ο σκοπός, είπα εγώ στον εαυτό μου, αφού αυτή είναι η πάγια τακτική μου, όλα να τα εξηγώ. Έλα, όμως, που ορισμένα είναι πάνω από τη δύναμη του νου μου.

Έτσι πέρασε η μέρα. Κάνοντας τηλεφωνήματα, αγωνιώντας, ξανακάνοντας προσευχή.

Κατά τις 11:30 η ώρα το βράδυ ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο.

- Κυρία μου είμαστε από το αστυνομικό τμήμα Κάτω Πατησίων. Έχετε ένα αυτοκίνητο άσπρο, τάδε μάρκα με τάδε νούμερα. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει.

Ναι. Τι έγινε· Έχουμε εδώ δυο άτομα που είχαν το αυτοκίνητό σας· τους σταματήσαμε για έλεγχο και βρήκαμε το δίπλωμα και τα χαρτιά σας. Ελάτε αμέσως.

Έτρεξα κατευθείαν εκεί. Ήταν δυο νεαροί -όχι κακά παιδιά- με σκυμμένο το κεφάλι.

Κυρία μου, μου λέει ο διοικητής τι είχατε στο αυτοκίνητό σας εκτός από τα χαρτιά σας; Χρήματα κύριε διοικητά. Πόσα; 14.000 ευρώ. Καλά κυρία μου, αφήνουμε τόσα λεφτά στο αυτοκίνητο; Τι να του πω δίκιο είχε. Βγάζει τότε από το συρτάρι του ένα φάκελο, τον φάκελο της υπηρεσίας μου, που είχα βάλει μέσα τα χρήματα και μου λέει. Μετρήστε τα. Κοπήκανε τα πόδια μου. Μα ήταν δυνατόν; Αρχίζω και μετράω. Τα χρήματα ήταν όλα εκεί δεν έλειπε ούτε ένα ευρώ. Δεν είναι δυνατόν λέω. Πως έγινε αυτό; Ρωτάει τότε ο διοικητής τους νεαρούς. Τι έγινε παιδιά; Πως και δεν πειράξατε τα χρήματα; Δεν τα βρήκατε; Όχι απαντάει ο ένας. Δηλαδή βρήκαμε τον φάκελο, αλλά δεν τον ανοίξαμε. Γιατί τους ρωτά ο αστυνομικός. Να καθώς ψάχναμε το αυτοκίνητο, στο ντουλαπάκι μπροστά, του συνοδηγού βρήκαμε τα διπλώματα της κυρίας και των παιδιών της, την άδεια του αυτοκινήτου και βρήκαμε κι έναν φάκελο ίδιο που είχε μέσα ένα κομμάτι ψωμί από την εκκλησία, ξερό.

- Αντίδωρο το λένε ρε βλάκα, του λέει ο άλλος.

- Ναι αντίδωρο. Ε, και καθώς ψάχναμε βρήκαμε στο τσεπάκι στο πλάι του αυτοκινήτου και αυτό τον φάκελο και είπαμε ότι αντίδωρο θα ’χει πάλι μέσα αυτή, όπως είχε στο άλλο. Φαίνεται ότι θα ’ναι καμιά θρήσκα… Και έτσι δεν ανοίξαμε τον φάκελο..

Μείναμε όλοι άφωνοι. Μαζεύτηκαν όλοι οι αστυνομικοί γύρω-γύρω και κοιτούσαν παραξενεμένοι. Κανείς δε μιλούσε.

Δεν θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες. Σε λίγο ήρθαν οι γονείς τους -καλοί άνθρωποι- απέσυρα τη μήνυση και γύρισα σπίτι. Εκεί έγινε πάλι άλλο σκηνικό. Τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το αυτοκίνητο βρέθηκε άθικτο, μόνο η βενζίνη είχε τελειώσει, και τα χρήματα όλα. Ήταν συγκλονιστικό. Δηλαδή ένα μικρό κομματάκι αντίδωρο μπόρεσε να ανατρέψει μια σειρά γεγονότων. Γιατί, αν είχαν βρει τα χρήματα, σίγουρα τα πράγματα θα έβαιναν αλλιώς. Και πότε το είχα βάλει εκεί το αντίδωρο ούτε που θυμόμουν. Εκείνο το ντουλαπάκι σπάνια το ανοίγω. Και το αντίδωρο θα το είχα από το καλοκαίρι ίσως, που πηγαίνω καμιά φορά σε κάποιο προσκύνημα. Αλλά πάλι πως το έβαλα μέσα στο φάκελο. Ούτε που μπορώ να θυμηθώ.

Σημασία βέβαια έχει πως το γεγονός αυτό με έκανε να βλέπω τη ζωή αλλιώς. Να βλέπω με σεβασμό το καθετί και να αποδέχομαι με σεβασμό σχεδόν με ευγνωμοσύνη ακόμα και τα άσχημα, που μου συμβαίνουν στη ζωή. Το περιστατικό έγινε αιτία να επηρεαστούν αρκετοί άνθρωποι. Πρώτη εγώ. Μετά τα παιδιά μου, που συνήθως με κοντράρουν πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, τώρα όλο και συζητούν θέματα πνευματικά και ο μικρός -τελειόφοιτος λυκείου- εφέτος για πρώτη φορά νήστεψε. Αυτό τον καιρό συμμετέχω σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα και επειδή εκείνη την ημέρα δεν πήγα στο μάθημα εξήγησα στον καθηγητή μου τι είχε συμβεί. Την άλλη μέρα, όταν του είπα την συνέχεια, κούνησε σκεφτικός το κεφάλι και με παρότρυνε να πάω να κοινωνήσω, πράγμα που έκανα καθώς πλησίαζε η γιορτή του αγίου Νικολάου. Περιττό να πω ότι ανέφερε το γεγονός σε όλο το τμήμα και έμειναν να με κοιτάζουν όλοι κατάπληκτοι. Η μητέρα του ενός από τα παιδιά, που είχαν πάρει το αυτοκίνητό μου τηλεφώνησε λίγο μετά τα Χριστούγεννα και μου είπε πως ο γιος της τής ζήτησε να νηστέψει και να πάει να κοινωνήσει, γιατί του έκανε λέει μεγάλη εντύπωση το γεγονός με το αντίδωρο και το ότι δεν είχε συνέπειες η κακή του αυτή πράξη για την οποία και είχε μετανιώσει πικρά… Οι συνάδελφοι στη δουλειά άκουσαν το γεγονός, ορισμένοι μπορεί να το ξέχασαν, ορισμένοι, όμως, που και μου το θυμίζουν και συχνά κουβεντιάζουμε για το αν υπάρχουν δυνάμεις πάνω από μας, που ρυθμίζουν τις ζωές μας. Και ακόμα η διήγηση του γεγονότος αυτού με έκανε να έρθω κοντά με μια φίλη, που με βοηθά να βαδίσω στον δρόμο τον πνευματικό με όλο και πιο σίγουρα βήματα. Τη λένε Αγγελική.

Τα λόγια αυτά του γέροντα, τα λόγια της προσευχής, τα θυμάμαι πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα εύκολα. Αυτή η προσευχή τυπώθηκε στο νου και στην καρδιά μου και τη ψιθυρίζω από τότε συχνά, σχεδόν κάθε μέρα…

«Κύριε…Στις απρόοπτες καταστάσεις μη μ’ αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από σένα… Δίδαξε με να δέχομαι με ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, χωρίς να το επιτρέψεις εσύ…

Κύριε, δος μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο της ημέρας αυτής σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και ν’ αγαπώ. ΑΜΗΝ».

Και μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας δεν βάζει ο νους του ανθρώπου τι μπορεί να του ξημερώσει και τι πράγματα μπορεί να του συμβούν.

«ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ» Αγίου Γεωργίου Διονύσου Αττικής, Ιούλιος – Αύγουστος 2008

[AoratiMelani]

Ε πες το ντε, να πετάξω το αντικλεπτικό να βάλω ένα αντίδωρο, να γλιτώσουμε και τα έξοδα!

[Comte de Toulouse]

Ε πες το ντε, να πετάξω το αντικλεπτικό να βάλω ένα αντίδωρο, να γλιτώσουμε και τα έξοδα!

Θεά!
Βέβαια οι 60 από τους 100 που κάθε μέρα τους κλέβουν το αυτοκίνητο, είναι θρήσκοι, και παρακαλάνε τον θεό να τους κάνει να το βρούνε, αλλά εις μάτην, το ποσοστό ανεύρεσης είναι το ίδιο με των άπιστων... τι σου κάνει η στατιστική...
...καλά λέω ότι αν υπάρχει θεός σ' αυτόν τον κόσμο, είναι η στατιστική.

[noxteryn]

Comte de Toulouse, για κάποιο λόγο μου θύμισες το: "When I was young, I begged God for a bike, but God does not work that way, so I stole a bike and begged for forgiveness."



ΜΗΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΗΣ
Ο Τολστόη είπε:
«Αν σου έλθη η ιδέα, πως η πίστη στο Θεό είναι αστήριχτη και ότι ο Θεός ίσως και να μην υπάρχει, προφυλάξου από την απελπισία. Αυτό μπορεί να συμβή στον καθένα. Η απιστία σου αιτία δεν έχει την ανυπαρξία του Θεού.
»Αν δεν πιστεύης πλέον στο Θεό, στον οποίο επίστευες έως τώρα, τούτο οφείλεται στο ότι η πίστη σου είναι ελαττωματική και πρέπει να προσπαθήσεις να γνωρίσης καλύτερα το Θεό.
»Αν κάποιος άγριος δεν πιστεύη πλέον στο ξύλινο είδωλό του, τούτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει Θεός, αλλ' ότι ο Θεός δεν είναι ένα κομμάτι ξύλο.»

[Τεμπελόσκυλο]

Off Topic

Ζεις εσύ;

[noxteryn]

Off Topic

Ε, διακοπές, dude.

Στην Αρχαία Ελλάδα σε μια μικρή πόλη που ήταν χτισμένη επάνω στα βουνά, εωρτάζετο κάθε χρόνο η εορτή του Θεού της πόλεως με διαγωνισμό γλυπτικής.

Κάθε ένας που λάβαινε μέρος σ' αυτόν το διαγωνισμό έπρεπε να κατασκευάση το άγαλμα της θεότητας, και την ημέρα της εοπρτής η ελλανόδικος επιτροπή έκανε την εκλογή και έδινε το βραβείο. Εκείνο το χρόνο, λέει ο μύθος, ένας νέος που δεν είχε ταλέντο στη γλυπτική, θέλησε να πάρη μέρος στο διαγωνισμό και κατασκεύασε ένα τόσο κακότεχνο άγαλμα, ώστε οι φίλοι του εγελούσαν μαζί του.

Είναι η παραμονή της εορτής, ο νέος μας πηγαίνει να κοιτάξη για τελευταία φορά το έργο του· κάτω από το φως της σελήνης το άγαλμα του φάνηκε χειρότερο ακόμη· ο νέος εκοκκίνισε από ντροπή και τα δάκρυα εγέμισαν τα μάτια του.

Αγαπούσε τόσο πολύ το Θεό του και όμως δε μπορούσε να τον παραστήση με την τέχνη του.

Τότε εγονάτισε επάνω στο πράσινο χορτάρι και προσευχήθηκε να δεχτή ο θεός [sic] τη φτωχή προσφορά του.

Την άλλη μέρα όλη η πόλη ευρίσκετο επί ποδός. Ήλθε η στιγμή του διαγωνισμού· η ελλανόδικος επιτροπή περνά μπροστά και εξετάζει όλα τα αγάλματα και δίνει το πρώτο βραβείο στο άγαλμα του νέου μας.

Αυτό δε μπορούσε να καταλάβη τι συνέβη. Έβλεπε ότι το έργο του δεν ήταν το ίδιο, ότι το άγαλμα είχε τα χαρακτηριστικά αυτού του Θεού. Αργότερα όμως κατάλαβε· η προσευχή εκείνης της νύχτας είχε φέρει το αποτέλεσμα· το πνεύμα του Θεού είχε μπη μέσα στο άγαλμα, το είχε μεταμορφώσει εσωτερικώς και το είχε κάμει να φαίνεται ωραίο.

Δεν είναι παρά ένας μύθος, πόσο όμως όμορφα μας δείχνει τη μεγάλη αυτή αλήθεια!

Προσπαθούμε με όλη μας τη καρδιά να ζήσουμε μια ζωή χριστιανική, να μοιάσουμε με το αιώνιο υπόδειγμα που έχουμε μπροστά μας, τη ζωή του Ι. Χριστού, και δεν κατορθώνουμε παρά ελάχιστα πράγματα.

Η ζωή μας μοιάζει σαν το κακότεχνο άγαλμα του νέου. Ας παρακαλέσουμε το Θεό μας να έλθη να κατοικήση μέσα μας. Αυτός θα το κάμει, γιατί μας το υποσχέθηκε. Τότε και μόνον τότε η εσωτερική παρουσία του Ι. Χριστού θα μας μεταμορφώση και θα ζήσουμε μια ζωή τόσο ωραία και αγνή και δυνατή, ώστε όλος ο κόσμος θα καταλάβη ότι είμεθα μαθητές Εκείνου.

[noxteryn]

Σήμερα βρέθηκε στα χέρια μου μια μεταγλώττιση του Angels and Demons του Dan Brown. Παραθέτω ένα διάλογο (αφαιρώντας τα περιττά του στυλ "ο Χ είπε" και χώνοντας bold στα σημεία που μου άρεσαν):


«Πάτερ, θα μπορούσα να σας κάνω μια παράξενη ερώτηση;»

«Μόνο αν μου επιτρέψεις να σου δώσω μια παράξενη απάντηση».

«Έχω ρωτήσει όποιον ιερέα γνωρίζω, όμοως δεν έχω καταλάβει ακόμα».

«Τι σε προβληματίζει;»

«Δεν καταλαβαίνω αυτό το "Παντοδύναμος" και "Πανάγαθος"».

«Μελετάς τις Γραφές...»

«Προσπαθώ».

«Και έχεις μπερδευτεί επειδή η Βίβλος περιγράφει το Θεό ως μια παντοδύναμη και πανάγαθη θεότητα».

«Ακριβώς».

«Το "Παντοδύναμος" και "Πανάγαθος" σημαίνει απλώς ότι ο Θεός έχει τη δύναμη να κάνει τα πάντα και ο σκοπός του είναι καλός».

«Τις λέξεις τις καταλαβαίνω. Μόνο που... μου φαίνεται ότι υπάρχει μια αντίφαση».

«Ναι. Η αντίφαση έγκειται στην ύπαρξη του πόνου... Άνθρωποι πεινάνε, πόλεμοι μαίνονται, αρρώστιες θερίζουν...»

«Ακριβώς! Συμβαίνουν φοβερά πράγματα στον κόσμο μας. Η τραγωδία τόσων ανθρώπων μοιάζει να αποτελεί απόδειξη ότι ο Θεός δεν μπορεί να είναι και Παντοδύναμος και Πανάγαθος. Αν ο Θεός μας αγαπούσε και είχε τη δύναμη να αλλάξει την κατάστασή μας, τότε δε θα μας άφηνε να πονάμε. Έτσι δεν είναι;»

«Έτσι είναι;»

«Θέλω να πω, αν ο Θεός μας αγαπά και μπορεί να μας προστατέψει, θα έπρεπε να το κάνει. Δηλαδή, φαίνεται σαν να είναι είτε Παντοδύναμος και αδιάφορος είτε Πανάγαθος και ανίσχυρος να βοηθήσει».

«Έχετε παιδιά;»

«Όχι, κύριε.»

«Φανταστείτε ότι έχετε έναν οχτάχρονο γιο... Θα τον αγαπούσατε;»

«Φυσικά».

«Θα κάνατε ό,τι περνούσε από το χέρι σας ώστε να μην πονέσει ποτέ στη ζωή του;»

«Φυσικά».

«Θα τον αφήνατε να κάνει ποδήλατο;»

«Φαντάζομαι πως ναι. Σίγουρα θα τον άφηνα να κάνει ποδήλατο, αλλά θα του έλεγα να προσέχει».

«Δηλαδή, ως πατέρας αυτού του παιδιού, θα του δίνατε ορισμένες βασικές καλές συμβουλές και ύστερα θα το αφήνατε να πάει να κάνει δικά του λάθη¹...»

«Δε θα έτρεχα από πίσω του συνέχεια, με αποτέλεσμα να καταντήσω υπερπροστατευτικός, αν αυτό εννοείτε».

«Ναι, αλλά αν έπεφτε και έγδερνε το γόνατό του²;»

«Θα μάθαινε να είναι περισσότερο προσεκτικός³».

«Δηλαδή, παρότι θα είχατε τη δύναμη να επέμβετε και να προστατέψετε το παιδί σας από τον πόνο, θα επιλέγατε να δείξετε την αγάπη σας αφήνοντάς το να μάθει μέσα από τις δικές του εμπειρίες...»

«Φυσικά. Ο πόνος είναι μέρος της ζωής.⁴ Έτσι μαθαίνουμε».

«Ακριβώς».



¹

Spoiler: Εμφάνιση

²

Spoiler: Εμφάνιση

³

Spoiler: Εμφάνιση

⁴

Spoiler: Εμφάνιση

Pain exists, because it is a part of life, because pain exists, because fuck you logic.

[bozonio]

Συνέχεια στο "εσύ φταις για ότι παθαίνεις" για το οποίο μας ενημερώνει στοργικά η θρησκεία. Εδώ μια επιστημονική εξήγηση της επιληψίας:

Μια φορά ήτανε ένα αγόρι, είχε έρθει εδώ και μου 'λεγε: «Γέροντα, έχουμε την αδελφή μου και υποφέρει πολύ». Λοιπόν, του λέω τι; «Αυτή, λέει, παθαίνει επιληψία και μας έχει ξετρελάνει όλους στο σπίτι. Λοιπόν, ακούστέ με, είναι ένα ωραίο παράδειγμα και αυτό. Δεν κάνει να λέω ονόματα, αλλά που να καταλάβετε τώρα. Του λέω, κοίτα δω, η αδελφή σου ξεύρεις δεν έχει επιληψία. Μου λέει, έχει και ταράζεται πολύ και δαγκάνει και τα χείλη της η καημένη. Του λέω, το κάνει έτσι. Όχι, μου λέει, δεν γίνεται, δεν το κάνει έτσι. Την πιάνει. Του λέω, να την φέρεις. Λέει, να την φέρω αύριο; Φέρτηνε του λέω. Λοιπόν, την άλλη μέρα πλακώνει η κοπελίτσα, μια ωραία κοπέλα με τα μαλλιά πίσω έτσι, σαν αλογοουρά. Ε! και λέει, μ' έφερε ο αδελφός μου, να μου πεις συμβουλές, μου λέει, γιατί υποφέρω από επιληψία και στενοχωριούνται στο σπίτι όλοι. Της λέω, έλα εδώ κάτσε. Ξεύρεις τι είδα εγώ από μακριά μόλις μου έλεγε ο αδελφός σου ότι πάσχεις από <επιληψία>; Έβλεπα ότι το κάνεις μόνη σου αυτό το πράγμα. Όχι, μου λέει, δεν το κάνω. Δεν το κάνω, μου λέει. Της λέω, το κάνεις μόνη σου.Όχι δεν το κάνω, μου λέει. Να σκεφτείς, λέει, ότι, όταν...
... συνέρθω πολλές φορές, έχω δαγκάσει τα χείλη μου και βγάζουν αίμα. Μωρέ, το ξέρω, της λέω. Αλλά άκουσε να σου πω, πως γίνεται. Της λέω, εσύ έχεις μεγάλον εγωισμόν μέσα σου, θέλεις να σ' αγαπούνε όλοι. Και πολλές φορές, όταν δεις του γονείς σου να περιποιούνται κάποιον αδερφό σου, ε! το κάνεις μόνη σου. Ξεύρεις πως γίνεται αυτό το πράγμα, και κάνεις έτσι και το κάνεις. Δηλαδή, ανοίγεις, σε κυριεύει ο δαίμονας και από κει και πέρα τα χάνεις. Πέφτεις κάτω, αφρίζεις, χτυπιέσαι, δαγκάνεις τα χείλη σου, για θυμήσου το, της λέω, ρε κόρη; Ε! αυτό το κάνω, μου λέει. Λέω, πως το κάνεις, γιατί το κάνεις; Να, όταν με στενοχωρήσουν δεν έχω τίποτ' άλλο να κάνω, κάνω αυτό για να το καταλάβουν να μη με στενοχωρούν, να μ' αγαπούν και να μου φέρνουνε εκείνο που θέλω. Λέω, καλά τα λες αυτά, το καταλαβαίνεις; Το καταλαβαίνω. Το καταλαβαίνεις ότι το κάνεις μόνη σου; Τώρα, λέει, το κατάλαβα ότι το κάνω μόνη μου. Το προκαλώ, λέει, αλλά έπειτα χάνομαι. Απ' εκεί και πέρα χάνομαι, με πιάνει αυτό, πάει, δεν ξεύρω τι κάνω, μου λέει, είμαι κατειλημμένη πια από το κακό. Τ' ακούσατε αυτό; Τ' ακούσατε; Είναι σπουδαίο. Δηλαδή, πως ανοίγεις την θύρα.

[noxteryn]

"Γεία σου μαμα,

Είμαι το μωρό σου. Δεν με ξέρεις άκομα, είμαι μόνο μερικών εβδομάδων.

Θα με γνωρίσεις σύντομα, το υπόσχομαι. Το όνομα μου είναι Γιάννης. Έχω καστανά μαλλιά και καστανά μάτια... Ε λοιπόν δεν ειμαι έτσι ακόμα, αλλα θα γίνω όταν γεννηθώ. Θα είμαι ο μοναχογιός σου. Δεν θα έχω μπαμπά αλλα δεν πειράζει, θα έχουμε ο ένας τον άλλον. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γιατρός.

Σήμερα, έμαθες οτι... είσαι έγκυος μαμά. Είσουν τόσο χαρούμενη. Χαμογελούσες. Έχεις το ποιο ωραίο χαμόγελο μαμά. Όλη την μέρα μου μιλόυσες και ένιωθα τόση ασφάλεια μαμά. Σ'αγαπάω μαμά. Όταν μεγαλώσω υπόσχομαι να σε κάνω τόσο περίφανη. Θα γίνω γιατρός.

Σήμερα είπες στον μπαμπά για μένα... Δεν ήταν χαρούμενος μαμά. Είπε οτι δεν με θέλει. Γιατί δεν με θέλει μαμά; Τί του έκανα; Ένιωσα έναν δυνατό κρότο και μέτα σε ακούω να κλαίς. Σε χτύπησε μαμά. Γιατί το έκανε αυτο μαμά; Μετά σε αγκάλιασε και σου ζήτησε συγγνώμη κ εσύ τον συγχώρεσες... Όταν γεννηθώ, δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να σε χτυπήσει ξανά. Λες οτι σ'αγαπάει μαμά. Αλλα εγώ δεν τον νομίζω.

Πάνε τρείς μέρες που σταμάτησες να μου μιλάς, ή να αγκαλιαζεις την κοιλίτσα σου. Γιατί μαμα; Δεν με αγαπάς ποια; Εγώ σε αγαπάω μαμά.

Σε ακούω να μιλάς με εναν γιατρό. Κάτι πρόκειται να γίνει μαμά. Φοβάμαι μαμά. Αρχίζω και πονάω. Σταμάτησε τους, βοήθησε με μαμά..

Τώρα ειμαι στον παράδεισο μαζί με τα αγγελάκια μαμά. Μην ανυσηχείς, είμαι καλά. Γιατί το έκανες αυτο μαμά; Ήθελα τοσο πολύ να αντικρήσω το χαμογελό σου, να δώ τον ήλιο, να γίνω γιατρός. ΝΑ ΖΗΣΩ. Δέν πειράζει μαμά αν σταμάτησες να με αγαπάς. Μπορώ να σε δώ απο εδώ που είμαι οπότε δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Συγγνώμη αν έκανα κάτι κακό μαμά. Θέλω να με αγαπάς και πάλι! Εγώ σε αγαπάω μαμά..."

Κάθε έκτρωση είναι μια καρδιά που σταματάει. Δυό ματάκια που δεν θα δούν ποτέ. Δύο χέρια που δεν θα αγγίξουν. Δύο πόδια που δέν θα τρέξουν. Ένα στόμα που δεν θα μιλήσει.