Αν κατάλαβα καλά, λες πως οι θεωρητικοί και οι πειραματιστές έχουν ξεφύγει σε εντελώς μαθηματικές περιγραφές των νόμων της φύσης, που έχουν λίγη ως καθόλου επαφή με την καθημερινή εμπειρία.
Όμως, από την εποχή του Νεύτωνα και του Κέπλερ, οι θεωρίες ήταν μαθηματικοί τύποι και κατόπιν υπολογίζονταν οι προεκτάσεις για το τι σημαίνουν πρακτικά. Η διαφορά σήμερα μάλλον έγκειται στο ότι έχουμε φτάσει σε τόση λεπτομέρεια, που δεν υπάρχει αναλογία με την κλίμακα της καθημερινής ζωής. π.χ. σε ατομική κλίμακα, όταν πλησιάζουν άτομα, επενεργούν δυνάμεις τριχοειδείς και Van der Waals με αποτέλεσμα φαινόμενα συγκόλλησης που στην δική μας κλίμακα φαίνονται αφύσικα.
Από την άλλη, ακριβώς επειδή τα εργαστήρια που μπορούν να ελέγξουν την ισχύ των σημερινών θεωριών είναι πανάκριβα και οι θέσεις συγκεκριμένες, υπήρξαν θεωρίες που πέρασαν αρκετό καιρό στο απυρόβλητο μέχρι να καταρριφθούν.
Ακριβώς όμως επειδή η υστεροφημία είναι μεγάλος πόλος έλξης για τους επιστήμονες, (ούτε εμένα θα με χάλαγε να υπήρχε "ο νόμος του egore"
) όσο πιο ευρύ είναι το πεδίο εφαρμογής μια θεωρίας, τόσο πιο μεγάλος ανταγωνισμός υπάρχει, και οι απατεώνες ξεσκεπάζονται. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι εφαρμοσμένες επιστήμες είναι ο ελεγκτής των θεωρητικών. Χωρίς τις θεωρητικές όμως δεν έχουν την πρώτη ύλη, το input, την θεωρία που θα εφαρμόσουν.
