Ελευσίνια Μυστήρια

[dtango]

Τα τελευταία απομεινάρια των Μυστηρίων εξαλείφθηκαν το 396, όταν ο βασιλιάς των Γότθων Αλάριχος, συνοδευόμενος από Χριστιανούς ιερείς και μοναχούς κατέστρεψε το ιερό της Ελευσίνας και θανάτωσε όλο το ιερατείο. Το τέλος των Ελευσινίων αναφέρεται από τον ιστορικό Ευνάπιο, ο οποίος είχε μυηθεί κι ο ίδιος στα Μυστήρια κι είχε γίνει ιεροφάντης. Τελευταίος νόμιμος ιεροφάντης των Μυστηρίων φαίνεται από τις πηγές να είναι ο Ευμολπίδης Νεστόριος, ο οποίος "ανήγγειλε την αρχή της μεγάλης πνευματικής νύχτας για την ανθρωπότητα".

Πληροφορίες σχετικές με τα Ελευσίνια Μυστήρια υπάρχουν άφθονες, αλλά το μυστήριο παραμένει: τι τόσο σπουδαίο αποκαλυπτόταν στους μύστες που η αποκάλυψή του τιμωρούταν με θάνατο;
Ποιο ήταν το μυστικό των Μυστηρίων;

Ένας αρχαίος μύστης είπε κάποτε ότι οι ζωντανοί κυβερνώνται από τους νεκρούς.
Από ποιους, αλήθεια, κυβερνώνται οι ζωντανοί; Αν κρίνουμε από το γεγονός ότι σε όλες τις εποχές οι ναοί υπερτερούσαν σε αριθμό των παλατιών, τότε κυβερνήτες των ζωντανών ανθρώπων είναι οι νεκροί θεοί.

Ο Paul Foucart, ένας από τους αξιολογότερους γάλλους επιστήμονες, είπε ότι πρέπει, προπάντων, να εξακριβωθεί η προέλευση των Μυστηρίων. Αν μάθουμε από ποιόν τόπο κατάγονται, η γνώση της θρησκείας που τα γέννησε θα μας οδηγήσει να καταλάβουμε και τον σκοπό και το γενικό τους πνεύμα.
Μπορούμε να θεωρούμε βέβαιο δηλαδή ότι το μυστικό δεν είχε σχέση με τα περί Κάτω Κόσμου, συμφιλίωσης με το θάνατο, προσδοκίας της μεταθανάτιας ζωής και, βέβαια, ούτε περί των σχέσεων της Δήμητρας με την φύση και τα φυτά (Στα Ελευσίνια λατρευόταν η Μεγάλη Μητέρα της οποίας η Δήμητρα αποτελεί απλά μια από τις μορφές της [Demeter and Cybele were but local forms of the Great Mother worshipped under diverse names all over Greece"(Harrison 158; Baring and Cashford 369)]).
Εξάλλου, δεν γίνεται λόγος για «γνώσεις» που ήταν διαθέσιμες χωρίς μυήσεις και μυστήρια.

Αν, ωστόσο, αντί να αναζητήσουμε τον τόπο καταγωγής των μυστηρίων αναζητήσουμε τις αρχικές μορφές μύησης και περιγραφές της πρακτικής της μύησης σε κοινωνίες σύγχρονες αλλά όχι εξελιγμένες, θα βρούμε στοιχεία που συνδέουν τις μυήσεις εκείνες με τα Ελευσίνια.
Επιπλέον, μια ένδειξη των αποκαλυπτομένων στους μύστες αποτελούν και οι κατηγορίες που απευθύνθηκαν σε μύστες οι οποίοι θεωρήθηκαν επίορκοι.
Ο Διαγόρας ο Μήλιος και ο Αισχύλος κατηγορήθηκαν ότι αποκάλυψαν μέρος της απαγορευμένης γνώσης. Ο Διαγόρας ήταν άθεος αλλά δεν κατηγορήθηκε για αθεΐα. Μήπως κατηγορήθηκε επειδή η δηλωμένη αντιπάθειά του προς τους θεούς θεωρήθηκε αποκάλυψη των διδασκομένων στα μυστήρια;
Η περίπτωση του Διαγόρα δεν είναι ξεκάθαρη επειδή εμπλέκονται και λόγοι πολιτικοί. Αντιθέτως, είναι ξεκάθαρη η περίπτωση του Αισχύλου. Το έργο του «Προμηθεύς Δεσμώτης» αποπνέει τόσο μίσος για τους θεούς που μόνο με τον «Κανιβαλικό Ύμνο» του Φαραώ Ουνάς μπορεί να συγκριθεί (Ο ύμνος περιγράφει πως ο Φαραώ έπιασε, κομμάτιασε, έβρασε και έφαγε τους θεούς όλους, μικρούς και μεγάλους).
Ο Αισχύλος χρησιμοποιεί εκτός από το μαρτύριο του Προμηθέα, το οποίο άδικα επιβάλει ο «κενόφρων» Διας, και το μαρτύριο της Ιούς για να συμπληρώσει την περιγραφή του αποκρουστικού χαρακτήρα του Δια.

Διαβάζουμε για τον Αισχύλο και την δίωξή του: Μια βάσιμη εκδοχή αναφέρει ότι έσπασε τον όρκο σιωπής πάνω στα μυστικά πράγματα στο έργο του Προμηθέας Δεσμώτης, στο οποίο αποκάλυψε σε κάποιους στίχους μυητικές γνώσεις, και έτσι αναγκάστηκε να φύγει.
Οι πλέον περίφημοι στίχοι της τραγωδίας είναι και οι πιο γνωστοί:

Απλώ λόγω τους πάντας εχθαίρω θεούς,
όσοι παθόντες ευ κακουσί μ’ εκδίκως

Το λέω απλά: μισώ τους θεούς όλους
που είδαν καλό από με κι αισχρά με βλάφτουν (Μετάφραση Τάσος Ρούσσος)

Και τέλος, η ιστορία της Δήμητρας, η ιστορία Μάνας και Κόρης, είναι μια ιστορία έχθρας μεταξύ της Μάνας και των θεών. Μια ιστορία αντιπαράθεσης μεταξύ Μάνας και θεών από την οποία νικήτρια βγήκε η Μάνα.

Η υπόνοια που εγκαθίσταται: ότι δηλαδή η λατρεία προς την Μάνα δεν συμβαδίζει με ταυτόχρονη λατρεία προς τύραννους θεούς, θα πρέπει να επιβεβαιωθεί και από την μελέτη των πρώιμων μορφών μύησης.

Στις σύγχρονες των Ελευσίνιων εποχές, η μύηση των εφήβων στις ανεπτυγμένες πολιτισμικά περιοχές θεωρείτο ότι μετέτρεπε τους έφηβους σε άντρες. Στις καθυστερημένες, ωστόσο, το έθιμο της μύησης διατηρούσε έναν κάπως πιο πρωτόγονο χαρακτήρα και θεωρείτο ότι με την μύηση οι έφηβοι γίνονταν κάποιοι άλλοι. Στην ουσία θεωρείτο ότι γίνονταν άνθρωποι διότι μετά την μύησή τους είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των αμύητων οι οποίοι δεν θεωρούνταν άνθρωποι.

Στον «Χρυσό Κλώνο» ο Frazer έχει καταγράψει τα έθιμα που οι αποικιοκράτες συνάντησαν στα διάφορα μέρη του κόσμου. Σε πολλές περιοχές η μύηση έπαιρνε την μορφή αναγέννησης. Της προσποίησης θανάτωσης, δηλαδή, και επαναφοράς στην ζωή.
Στη νήσο Κέραμ, της Ινδονησίας, όταν οι νέοι επιστρέφουν στο χωριό τους μετά την μύηση, μπαίνουν στο σπίτι τους βαδίζοντας ανάποδα ή από την πίσω πόρτα. Το πιάτο με το φαγητό που τους δίνεται το κρατούν ανάποδα, παριστάνουν ότι δεν ξέρουν να μιλούν και προσπαθούν να συνεννοηθούν με νοήματα. Υποτίθεται δηλαδή ότι δεν είναι εκείνοι που έφυγαν αλλά κάποιοι άλλοι καινούργιοι. Πράγματι, τα πάντα τους διδάσκονταν από την αρχή σαν να επρόκειτο για νεογέννητα.

Στην περιοχή του Κάτω Κόνγκο, όπου το έθιμο έχει την μορφή της θανάτωσης, οι νέοι μένουν απομονωμένοι από τρεις μήνες μέχρι τρία χρόνια και όταν γυρίζουν προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν τίποτα και κανέναν, μέχρι ότι ούτε να μασήσουν την τροφή τους δεν γνωρίζουν. Αναφέρεται γι’ αυτούς και κάτι εντελώς ιδιαίτερο: «Θέλουν ότι καλό μπορεί να έχει κάποιος αμύητος και αν δεν τους δοθεί, τον χτυπούν ή ακόμα και στραγγαλίζουν ή σκοτώνουν ανθρώπους»
Το έθιμο αυτό της υποτιθέμενης θανάτωσης η οποία ακολουθείται από απομόνωση και νεκρανάσταση είναι γνωστό και από του Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής. Οι Νίκα της βρετανικής Κολομβίας τελούσαν μάλιστα και κανονική κηδεία στον νέο ο οποίος απουσίαζε για έναν ολόκληρο χρόνο.

Οι τελετουργίες οι οποίες τελούνταν από φυλές τις Νέας Ζηλανδίας, όπως περιγράφονται στον «Χρυσό Κλώνο», αποτελούν μια θεατρική παράσταση της οποίας το σενάριο είναι παρμένο κατ’ ευθείαν από την Βίβλο των Νεκρών των Αιγυπτίων, για την οποία θα γίνει λόγος αργότερα. Πριν όμως παρατεθούν οι σχετικές περιγραφές πρέπει να γίνει αναφορά, πρώτον σε ένα «ψευδο-μουσικό όργανο», όπως χαρακτηρίζεται στην Encyclopedia Britannica, το οποίο ονομάζεται “Bull-roarer” και στη μετάφραση της Μπονίτα Μπικάκη θα το συναντήσουμε ως «μυκηθμό του ταύρου» και δεύτερον, στο γεγονός ότι οι υπό μύηση έφηβοι των Αθηνών εμπλέκονται στα Ελευσίνια Μυστήρια διότι «οι έφηβοι που εκπλήρωναν μια περίοδο εκπαίδευσης μετέβαιναν από την Αθήνα στην Ελευσίνα για να αποτελέσουν την τιμητική συνοδεία των ιερών, που τα έφερναν με επίσημη πομπή στην Αθήνα για να τα ξαναπάνε έπειτα πίσω στην Ελευσίνα»

O «μυκηθμός του ταύρου» παραγόταν από ένα κομμάτι σανίδας, μήκους περίπου 30 εκατοστών, η οποία ήταν δεμένη από τη μια της άκρη με ένα σκοινί. Όταν περιστρεφόταν, η σανίδα παρήγαγε ήχους οι οποίοι μοιάζουν με μουγκρητά ζώων ή ουρλιαχτά πνευμάτων. Με το όνομα «Ρόμβος» χρησιμοποιούνταν από τους Έλληνες στα Διονυσιακά μυστήρια. Είναι γνωστό από την Αυστραλία την Βόρεια και Νότια Αμερική καθώς και από άλλες περιοχές.

Ερχόμαστε τώρα στο κείμενο του «Χρυσού Κλώνου» (Μετάφραση Μpονίτα Μπικάκη, εκδόσεις ΕΚΑΤΗ):

Μερικές φυλές της Βόρειας Νέας Γουινέας – οι Γιαμπίμ, Μπουκάουα, Κάιο και Τάμι – όπως πολλές φυλές της Αυστραλίας, υποχρεώνουν κάθε αρσενικό μέλος της φυλής να κάνει περιτομή, πριν καταταχθεί στην βαθμίδα του άντρα με πλήρη ανάπτυξη• και η μύηση της φυλής, της οποίας κύριο χαρακτηριστικό είναι η περιτομή, θεωρείται από αυτές τις φυλές, όπως και από μερικές της Αυστραλίας, λειτουργία κατά την οποία ένα μυθικό τέρας, που η φωνή του ακούγεται με τον βόμβο του μυκηθμού του ταύρου, καταπίνει και βγάζει με εμετό τα αρσενικά μέλη. Πράγματι οι φυλές της Νέας Γουινέας όχι μόνο εντυπώνουν αυτή την πίστη στο μυαλό γυναικών και παιδιών, αλλά την παριστάνουν με δραματική μορφή στις πραγματικές ιεροτελεστίες μύησης, κατά τις οποίες καμιά γυναίκα ή αμύητο άτομο δεν μπορεί να παρευρίσκεται. Γι’ αυτόν τον σκοπό στήνεται μια καλύβα, μήκους περίπου εκατό ποδών (30 μέτρα), είτε μέσα στο χωριό είτε σε ερημικό μέρος του δάσους. Αυτή έχει για μοντέλο τη μορφή του μυθικού τέρατος, το άκρο που αντιπροσωπεύει το κεφάλι είναι υψηλό και μικραίνει συνεχώς προς το άλλο άκρο. Ένας φοίνικας μπέτελ, βγαλμένος με τις ρίζες, έχει τη θέση της σπονδυλικής στήλης του μεγάλου όντος και το σύμπλεγμα των ινών έχει την θέση των μαλλιών του και για να είναι πλήρης η ομοιότητα, ένας ιθαγενής καλλιτέχνης στολίζει την άκρη της καλύβας με ένα ζευγάρι γουρλωμένα μάτια κι ένα στόμα που χάσκει. Όταν οι τρομοκρατημένοι αρχάριοι, μετά από δακρύβρεχτο αποχωρισμό από τις μητέρες τους και από το πλήθος των γυναικών που πιστεύουν ή προσποιούνται ότι πιστεύουν στο τέρας που καταπίνει τους αγαπημένος τους, έρχονται αντιμέτωποι με αυτό το επιβλητικό κατασκεύασμα, το τεράστιο πλάσμα βγάζει θυμωμένο μουγκρητό, το οποίο στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο βόμβος των μυκηθμών των ταύρων που κουνούν άντρες κρυμμένοι στην κοιλιά του τέρατος.. Η συγκεκριμένη λειτουργία κατάποσης παριστάνεται με διάφορους τρόπους. Στους Τάμι παρουσιάζεται με την εντολή προς τους υποψήφιους να βαδίσουν ο ένας μετά τον άλλο, περνώντας μια σειρά αντρών, οι οποίοι κρατούν πάνω από τα κεφάλια τους μυκηθμούς των ταύρων• στους Κάια , η αναπαράσταση είναι πιο γραφική, επιβάλλοντας στους υποψήφιους να περάσουν κάτω από μια εξέδρα πάνω στην οποία στέκεται ένας άντρας που κάνει μια κίνηση σαν να καταπίνει και παίρνει πράγματι μια γουλιά νερό, καθώς κάθε έντρομος αρχάριος περνά κάτω από αυτόν. Αλλά το δώρημα ενός χοίρου, δοσμένου σε κατάλληλη στιγμή για την επιστροφή του νεαρού, ωθεί το τέρας να μαλακώσει και να ξεράσει το θύμα του• ο άντρας που παριστάνει το τέρας δέχεται το δώρο με αντιπρόσωπο, ενώ ακούγεται ένα γουργούρισμα και το νερό που ο άντρας-τέρας έχει καταπιεί εκτοξεύεται πάνω στον αρχάριο. Αυτό σημαίνει ότι ο νέος άντρας απελευθερώθηκε από την κοιλιά του τέρατος. Τώρα όμως πρέπει να υπομείνει την οδυνηρή και επικίνδυνη εγχείρηση της περιτομής. Αυτή ακολουθεί αμέσως και το κόψιμο που γίνεται από το μαχαίρι του χειρουργού ερμηνεύεται ως δάγκωμα ή γρατζούνισμα που έκανε το τέρας στον αρχάριο, ξερνώντας αυτόν από το ευρύχωρο στομάχι του. Ενώ η εγχείρηση προχωρεί, δημιουργείται από την κίνηση των μυκηθμών των ταύρων ένας τεράστιος θόρυβος που συμβολίζει τον μυκηθμό του τρομερού όντος, το οποίο αυτή την ώρα καταπίνει τους νεαρούς.

Όταν ένας έφηβος, όπως συμβαίνει μερικές φορές, πεθαίνει εξαιτίας της εγχείρησης, θάβεται μυστικά στο δάσος και η λυπημένη μητέρα του πληροφορείται ότι το τέρας έχει ένα στομάχι χοίρου και ένα στομάχι ανθρώπου και ότι δυστυχώς το παιδί της γλίστρησε στο ακατάλληλο στομάχι, από το οποίο ήταν δύσκολο να βγει.
Μετά την περιτομή οι νέοι πρέπει να παραμείνουν στην απομόνωση για μερικούς μήνες, αποφεύγοντας όχι μόνο κάθε επαφή με τις γυναίκες, αλλά ακόμα και τη θέα τους. Ζουν μέσα στην μακριά καλύβα η οποία αντιπροσωπεύει την κοιλιά του τέρατος. Όταν τέλος οι νέοι, τώρα πια ως μυημένοι άντρες, επιστρέφουν στο χωριό με μεγάλη πομπή και τελετή, γίνονται δεχτοί από τις γυναίκες με λυγμούς και δάκρυα χαράς, σαν ο τάφος να είχε παραδώσει τον νεκρό του. Στην αρχή οι νέοι άντρες κρατούν τα μάτια τους κλεισμένα σφιχτά ή και σφραγισμένα με σοβά ασβεστόλιθου και φαίνεται να μην καταλαβαίνουν τις διαταγές που δίνονται από ένα μεγαλύτερο. Σταδιακά όμως, συνέρχονται , σαν να ξύπνησαν από νάρκη.

H αρχαιότερη περιγραφή μύησης εφήβων την οποία διαθέτουμε είναι αυτή που περιγράφεται στα αιγυπτιακά ταφικά κείμενα. Με την διαφορά ότι εκεί περιγράφεται Κρίση και όχι μύηση. Περιγράφεται μια Κρίση ζώντων ανθρώπων η οποία επιτελείται από τους θεούς και στοχεύει στο να κατατάξει τους ανθρώπους σε τρεις βασικές κατηγορίες: θεούς, ανθρώπους και ζώα. Όσοι θεωρηθούν ζώα εκτελούνται επί τόπου ως ανεπιθύμητοι, οι άνθρωποι αναλαμβάνουν δούλοι των θεών και όσοι αναγνωριστούν ότι ανήκουν στην φυλή των θεών υπηρετούνται από τους ανθρώπους.

Πριν από την Κρίση σε κανέναν δεν αναγνωριζόταν ανθρώπινη υπόσταση. Αυτός είναι προφανώς ο λόγος που οι μυημένοι θεωρούνταν αργότερα ξαναγεννημένοι.
Πριν από την Κρίση οι πάντες ήταν ακατάλληλοι, ήταν ελαττωματικοί. Οδηγούμαστε επομένως να συμπεράνουμε ότι όσοι περνούσαν την Κρίση με επιτυχία θεωρείτο ότι απαλλάχτηκαν από τα ελαττώματά τους. Ότι κατά κάποιον τρόπο τα ελαττώματά τους αφαιρέθηκαν κατά την Κρίση.
Η Κρίση απέδιδε ανθρώπους αγνούς. Η αγνότητα, ή ο εξαγνισμός των υπο Κρίση ελαττωματικών, επιτυγχανόταν δια της αφαίρεσης των ελαττωμάτων.

Όταν η Κρίση μετατράπηκε σε Μύηση, ο εξαγνισμός επιτυγχανόταν πλέον δια της περιτομής. (Στα Ελευσίνια Μυστήρια οι υποψήφιοι μύστες εξαγνίζονταν με λουτρό στο θαλασσινό νερό).

Οι περιγραφές της Κρίσης οι οποίες υπάρχουν στα ταφικά κείμενα αποδεικνύουν πως ο λαός θυμόταν την Κρίση μέχρι και πριν από 5 με 6 χιλιάδες χρόνια (τα πρώτα κείμενα καταγράφηκαν πριν από 4.500 χρόνια αλλά δεν γνωρίζουμε πότε έγινε η πρώτη καταγραφή).
Πότε ξέχασαν; Πότε έχασαν την αληθινή γνώση των πραγμάτων εκείνοι που εφάρμοζαν την Κρίση και εκείνοι που την υφίσταντο και μισούσαν όσους εφάρμοζαν την Κρίση;

Στην διαδικασία των Ελευσίνιων Μυστηρίων έχει διατηρηθεί ατόφιο ένα στοιχείο από την Κρίση που περιγράφεται στα ταφικά κείμενα. Πρόκειται για τον θεσμό του καθοδηγητή, του κατηχητή (μυσταγωγού), ο οποίος συνόδευε τον υποψήφιο και τον κατηχούσε ως την ώρα της μύησής του. Στις μεταφράσεις των ταφικών κειμένων αναφέρεται ως μάρτυρας και μάλιστα αγόρευε ενώπιον των θεών υπερασπιζόμενος τον μαθητή του (το όνομα του μάρτυρα αυτού είναι ba, όρος που κατάληξε να σημαίνει ψυχή και για τον λόγο αυτό στις μεταφράσεις διαβάζουμε ότι «η ψυχή του σηκώνεται να καταθέσει γι’ αυτόν». Όμως αυτά δεν είναι του παρόντος).

Θέλω να πιστεύω ότι η μνήμη διατηρήθηκε όσο υπήρχαν τα Μυστήρια. Δεν δικαιολογείται διαφορετικά το μίσος κατά των θεών. Δεν προκαλούν μίσος μύθοι που θεωρούνται μυθεύματα.

Οι θεοί, όπως συμβαίνει με όλους τους τυράννους, ηττήθηκαν τελικά. Άλλοι φονεύτηκαν, άλλοι ανέβηκαν στον Όλυμπο για να γλυτώσουν και άλλοι στον ουρανό. Από την γη χάθηκαν. Πέθαναν, αλλά κυβερνούν ακόμη! Είχε δίκιο επομένως ο αρχαίος εκείνος μύστης.

To μυστικό των Ελευσίνιων Μυστηρίων φαίνεται να ήταν η διαπίστωση που αναδύεται από την μελέτη της μυθολογίας και των αρχαϊκών κειμένων: η Μητέρα ήταν αξιολάτρευτη, αλλά οι θεοί αξιομίσητοι. Η ανθρωπότητα, ωστόσο, συνεχίζει να λατρεύει θεούς: τον Αρχιεπίσκοπο, τον Πάπα, τον Πατριάρχη και ως εκ τούτου δίκιο είχε και ο τελευταίος ιεροφάντης: η πνευματική νύχτα συνεχίζεται.

[Πυθέας]

το μοντέλο? η αναγέννηση της φύσης από την εναλλαγή των εποχών
ο μύθος ? οDtango ξέρει καλύτερα τις λεπτομέρειες
η υπόσχεση στους μυημένους? Ησυχία, ψυχική ασφάλεια, και χάσιμο του φόβου του προσωπικού θανάτου

αν και ειναι ψευδές σύμβολο του θανάτου ο χειμώνας για τα φυτά, ο παραλληλισμός είναι κατάλληλος. η ανθρωπινη εγωικη συνείδηση ειναι οπως τα ανθη , τα φύλλα. αυτα χάνονται εποχικά. αλλα το ατομο ειναι μέρος της ανθρωπότητας, της συνεχιζόμενης ζωης, το ατομο περιέχει την υπέρβαση στην ολικη συνειδητοποιηση του. όπως τα λουλούδια ειναι μέρος του δέντρου, και οι ρίζες των δένδρων επικοινωνούν με το πλέγμα των ριζομυκήτων, αυτα δεν πεθαίνουν τον χειμώνα. οι σποροι δεν πεθαινουν τον χειμώνα. η ανθρωπινη αντίληψη δεν πεθαινει με το περασμα σου. το δικό σου δεν ηταν ποτέ δικό σου...

πολλοι πιστευουν οτι το μυστικό που δεν επρεπε να βγει προς τα έξω, στην λαικη κατανάλωση, ηταν η δραστική φόρμουλα του κυκεωνα. και στους μεσοαμερικάνους , οι ιεριεις και βασιλιάδες ηταν οι μόνοι που επιτρεπόταν να καταναλώνουν την τροφη των "θεών" δηλαδη ψυχοτροπα φυτα, μαντζουνια, μανιτάρια και κάκτους. το ίδιο και σε σαμάνους στην αφρική, νοτια αμερική.
2 παραδείγματα παραδοσιακής κοινωνικής κατανάλωσης γνωρίζω

1) σιβηρία, amanita muscaria,οταν σπανιως βρεθει, επειδη δεν διασπαται απο το σωμα αλλα αποβάλεται ατόφιο, πρωτα το τρωει ο σαμανος, το κατουρα και το πινουν οι αρχηγοι, το κατουρανε και το πινουν οι γυναικες και υπολοιποι του χωριου. μονο τα παιδάκια δεν το πίνουν, για αυτα υπάρχει το παραμυθι του αη βασιλη με την κοκκινη /ασπρη φορεσια του

2) κεντρικη ανατολικη αφρικη, Iboga. σε τελετες το πινουν ιεριεις μουσικοί, οι σοφες γυναικες του χωριου, και οι έφηβοι και εφηβες που θα ενηλικιωθουν. όλοι συμμετέχουν και όπως λένε "ερχονται σε επαφη με τους προγόνους"

όχι διαβαζοντας τα αρχαια κειμενα dtango, αλλα live με απευθειας ανταπόκριση του συλλογικου υποσυνείδητου hardwired στην βιολογια του ανθρώπινου εγκεφαλου. μια "πόρτα" πρεπει να ανοιξει
σας μιλαω για τα "κλειδια"

ο συμβολικός θάνατος / αναγέννηση (της εγωικής συνείδησης) ειναι κεντρικό σημείο της εγκυρότητας αυτού του συστηματος. Ο οποιοσδηποτε υπο την επίρρεια ισχυρών ενθεογενών δεν έχει εγωισμό που επιβιώνει μέσα του για να οργανώσει κοσμική εξουσία. η πρακτική που τον κάνει ιερο τον καθιστα ανίκανο για πρακτικη εξουσια. τα "συμπεράσματα που "βλέπει" οταν ειναι "ιερός" ειναι κοινα και πανομοιότυπα και για τον τελευταιο δουλο εφόσον δοκιμάσει και αυτός την σουπα των "θεών"
εδω η πειρα σε κάνει απλά οδηγό, όχι αντιπρόσωπο...

αυτό , παλικάρια και κουκλες, ειναι η μόνη αποδεκτη μορφη θρησκείας, για μενα


Shamanic Death Rebirth
Understanding the Process of Transformation in Shamanism
May 6, 2009 Robert Oakes

The shamanic path entails a number of tests as part of the training. The most profound challenge on this journey is that of the shamanic death.

Although it might be in vogue these days to refer to oneself as a shaman, the reality is that it is a path paved with perilous tests. One of these life altering experiences is the shamanic death. This is often taken quite literally, and the apprentice will physically die for a period of time before being brought back to life.

Often the source of the revival is of a mystical nature, instead of purely medical. Other times it might be an illness that takes one close to death, but again the cure is often held in the mystical rather than the mundane.

Purpose of Shamanic Death
The true shamanic path is dangerous to say the least. The practitioner has to be able to face dark energies without getting lost or destroyed in the process. Not only do shamans need to be able to combat the darkness, but also be strong enough to carry their patient out of it.

The shaman's death process marks a turning point on a number of levels. First off, the process of surviving a near death makes the shaman stronger; it provides hands-on testing of how to combat and survive mystical-based illness. If the shaman can’t survive that test, then it is unlikely he or she would be able to face threats on behalf of their patients.

Secondly, the shamanic death marks an end to the individual's old life and rebirth into a mystical life. That person has been irrevocably changed, and in many cultures, this will involve a change in name as well.