Εγώ θα ήθελα να σταθώ στο παρακάτω επιχείρημα, γιατί πρόσεξα ότι δε σχολιάστηκε:
αμόρφωτη γκόμενα έγραψε:ps: Όσο για την ηδονή που προσφέρει η πίστη στο θεό,γιατί κάπου αναφέρθηκε,δεν είναι ενδεικτική της αλήθειας του αντικειμένου της,απλώς σίγουρα λειτουργεί αγχολυτικά για κάποιους.Στο αν είναι το υψηλότερο είδος που μπορεί να βιωθεί,ok παιδιά,σίγουρα είχαμε και καλύτερα!!
Η ορθότητα του αντικειμένου δε σχετίζεται καθόλου με τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι έχουν την έμφυτη τάση να είναι θρήσκοι. Άρα, η εν λόγω "ηδονή" όντως αποτελεί ισχυρό αίτιο για να είναι κανείς θρήσκος, όπως ο μεθυσμένος που νιώθει ευφορία. Το αν αυτή η ευφορία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα της ψυχικής του κατάστασης δεν έχει σημασία - σημασία έχει ότι θα θέλει να ξαναπιεί για να ξανανιώσει έτσι. Ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι είναι θρήσκοι είναι ίδιος με αυτόν που τους κάνει να θέλουν να πίνουν μπύρες ή να καπνίζουν ή να βλέπουν τηλεόραση ή οτιδήποτε άλλο τους προσφέρει μια παροδική ικανοποίηση η οποία τους βοηθά να αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα (ή να κρύβονται από αυτή, ανάλογα πώς το βλέπεις).
Πάντως, σχετικά με την αρχική ερώτηση, εμένα μου άρεσε πάρα πολύ η υπόθεση του Dawkins, ο οποίος είκαζε ότι η θρησκευτικότητα είναι απλώς ένα εξελικτικό misfiring, το οποίο αρχικά προοριζόταν για να κάνει τα παιδιά να υπακούουν στις συμβουλές των γηραιότερων (πχ "μην πλησιάζεις τη φωτιά, γιατί θα καείς"), αλλά οι περισσότεροι είναι ανίκανοι να "απενεργοποιήσουν" αυτή τη λειτουργία αφού μεγαλώσουν και να αποκτήσουν κριτική σκέψη.
Ωστόσο, θα ήθελα να παρατηρήσω κάτι. Πολλοί, όταν μιλούν για θρησκευτικότητα, σκέφτονται μόνο τις θρησκείες, την πίστη στους θεούς και τα ιερά κείμενα. Προσωπικά, πιστεύω ότι η θρησκευτικότητα αποτελεί μέρος μιας γενικής τάσης προς δεισιδαιμονίες. Για παράδειγμα, υπάρχει η αστρολογία, η reflexology, η κρυσταλλοθεραπεία, οι προλήψεις (μαύρες γάτες κτλ), τα βριλ, και αμέτρητες άλλες αυθαιρεσίες που πιστεύει ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων. (Μάλιστα, είναι δυστυχές το γεγονός ότι έχω γνωρίσει αρκετά άτομα που δηλώνουν άθεοι, αλλά συνεχίζουν να πιστεύουν σε τέτοιες βλακείες.) Συνεπώς, η θρησκευτικότητα δεν περιορίζεται απλώς στην ιδέα μιας πατρικής φιγούρας ή ενός υπερβατικού δικαστή, και είναι λάθος να εξετάζουμε το θέμα τόσο τοπικά. Το σωστό ερώτημα που οφείλει να απαντηθεί είναι γιατί οι άνθρωποι έχουν την τάση να πλάθουν και να πιστεύουν μύθους γενικότερα.