fireFight έγραψε:AoratiMelani, μια ερωτηση υπο τη μορφη πολλων: εισαι 100% σιγουρη οτι ο θεος δεν είναι ολο το συμπαν και εμεις συσσωματωματα στο «κορμι» του όπως τα βακτηρια στο εντερο μας, τα οποια αγνοουν την εννοια του βαρυτικου πεδιου?
Κοίταξε να δεις πώς το βλέπω το θέμα: η λέξη "θεός" αναφέρεται σε πολλά και διάφορα πράγματα, ανάλογα με τη χρονική περίοδο, το πολιτισμικό υπόβαθρο και την προσωπική κοσμοθεώρηση του καθενός (τουλάχιστον). Οπότε είναι βασικά αδύνατον να πεις αν υπάρχει ή δεν υπάρχει: πάντα κάποιος θα βρεθεί που θα πει "όχι ο θεός δεν είναι αυτό, είναι το άλλο", κάτι από αυτά που λες εσύ ή κάτι ακατάληπτο.
Όμως: η έννοια του θεού (της θεότητας) έχει μια πολύ συγκεκριμένη θέση στην πορεία της ανθρωπότητας και αρκετά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Σε όλους τους πολιτισμούς υπήρχαν θεοί, οι οποίοι ήταν πάντοτε πρόσωπα, είχαν υπερδυνάμεις, είχαν παίξει ρόλο στην δημιουργία του κόσμου, έπαιζαν ρόλο στην λειτουργία του, είχαν επικοινωνία με τους ανθρώπους και εμπλέκονταν στις ανθρώπινες υποθέσεις - σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.
Τέτοιου είδους θεοί μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχουν.
Το επόμενο βήμα λοιπόν ήταν για ορισμένους η αθεΐα, ενώ για άλλους η μεταποίηση του ορισμού της έννοιας του θεού σε κάτι άλλο, το οποίο να μην μπορεί να καταρριφθεί. Σε αυτό το τελευταίο έχω ενστάσεις: το θεωρώ άχρηστο, αθέμιτο και απατηλό.
Διαπιστώσαμε ότι οι θεοί δεν υπάρχουν: ποιος ο λόγος να επινοήσουμε κάτι διαφορετικό και να το πούμε θεό; Τι χρειαζόμαστε αυτήν την λέξη; Γιατί θα πρέπει όλο το σύμπαν να το πούμε "θεό" και δε μας κάνει η λέξη "σύμπαν"; Εκεί νομίζω ότι ελλοχεύει μια ανασφάλεια, μια αναγκαιότητα διατήρησης του "θεού" που δεν έχει να μας προσφέρει τίποτε απολύτως.
Και για να το συνδέσω με τους καλικάντζαρους: πιθανόν να έχεις δίκιο, φυσικά, και οι καλικάντζαροι (και τα φαντάσματα και οι νεράιδες και και και) να έχουν τη βάση τους σε κάποιο φυσικό πλάσμα ή φαινόμενο που παρερμηνεύτηκε και μυθοποιήθηκε. Αν όμως διαπιστώσουμε ότι οι καλικάντζαροι τελικά είναι τα ποντίκια, (πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν "καλικάντζαροι" αλλά ποντίκια, και δεν χρειαζόμαστε άλλο όνομα γι' αυτά, τα λέμε ήδη "ποντίκια" κι αυτό φτάνει) υπάρχει λόγος να επινοήσουμε μια άλλη έννοια πιο παράδοξη (ας πούμε οντότητες που ίπτανται πάνω από τα σπίτια κάθε πρωτοχρονιά και σπέρνουν θλίψη στις καρδιές των ανθρώπων από ζηλοφθονία ή οτιδήποτε άλλο θέλουμε) και να αρχίσουμε να λέμε "εντάξει λοιπόν, οι καλικάντζαροι-ποντίκια των παλιών δεν υπάρχουν, ήταν απλά τα ποντίκια,
όμως υπάρχουν κάτι άλλοι καλικάντζαροι, και είναι έτσι έτσι κι έτσι";
Είναι το ίδιο με το να λες "εντάξει λοιπόν, οι παλιοί θεοί ήταν πατρικές φιγούρες, μεγάλοι ηγέτες ή προσωποποιημένα φυσικά φαινόμενα, και ως τέτοιοι δεν υπάρχουν, υπάρχουν μόνο οι αντίστοιχοι ηγέτες και φαινόμενα,
όμως υπάρχει κάτι άλλο που λέγεται θεός, και είναι έτσι έτσι κι έτσι";
Δεν ξέρω αν είναι σαφές αυτό που λέω, προσπαθώ να το εξηγήσω όσο πιο καλά μπορώ.
Εν κατακλείδει να πω ότι δεν λέω ποτέ μου "δεν υπάρχει θεός": ζητάω από το συνομιλητή μου να δώσει ορισμό του "θεού", και με βάση τον συγκεκριμένο ορισμό εξετάζω αν ο συγκεκριμένος "θεός" υπάρχει ή όχι.
Σε σχέση με τους δικούς σου ορισμούς: προφανώς αυτά που λες μπορεί και να υπάρχουν, πες μου όμως, αν υπάρχουν, για ποιο λόγο να τα πούμε "θεό";
) με κάνει να επανέρχομαι.
