Darkchildes
Ποιά είναι αυτή η υποτιθέμενη θεία αγάπη; Και ποιές οι εντολές της; Είναι η θεία αγάπη ο πόνος που νοιώθεις όταν χάνεις άδικα αγαπημένα πρόσωπα; Όταν βλέπεις παιδάκια να πέφτουν θύματα κακοποίησης; Αυτό είναι θεία αγάπη; Διότι αν είναι αυτό δεν θα πάρω, έχω μπουχτίσει από τέτοιο απάνθρωπο μίσος.
Darkchildes δυστυχώς στο μέγα πρόβλημα της παρουσίας του κακού στον κόσμο δεν έχω απάντηση. Οι Άγιοι πατέρες δίνουν απαντήσεις αλλά εμένα προσωπικά δεν με καλύπτουν. Συμμετέχω λοιπόν στην αγωνία σου και απορώ! Θεέ μου γιατί επιτρέπεις την οδύνη;
Εκπτωτος, αμαρτωλός = κακός. Το ίδιο πράγμα είναι. Απλά να μετανοιώσεις δεν μου λέει κάτι. Το να καταλάβεις το γιατί αυτό που έκανες δεν είναι λογικό, δεν είναι σωστό, αυτό μου λέει πολλά. Ο καθένας μπορεί να μετανοιώσει για κάτι που έκανε (είτε ειναι σωστό είτε λάθος), αλλά χωρίς όμως την λογική του να καταλάβεις για ποιό λόγο κάτι είναι λάθος ή όχι, πως, πότε κλπ. τότε δεν κάνεις τίποτα.
Για την Εκκλησία, Εκπτωτος, αμαρτωλός =πάσχων. Η εκκλησία δεν θεωρεί κακό ούτε το διάβολο. Απλά ο διάβολος και οι άνθρωποι έχουν την ελευθερία να κάνουν κάτι κακό. Δεν είναι κακοί όμως από τη φύση τους. Η Εκκλησία δεν κρίνει αλλά αγκαλιάζει άνεϋ όρων τον αμαρτωλό, πονάει γι αυτόν. Ο Χριστός ανέβηκε στο Σταυρό από αγάπη για τον αμαρτωλό άνθρωπο. Στην Εκκλησία οφείλουμε να αγαπάμε τον αμαρτωλό μέχρι θανάτου. Μην μου πεις τώρα «τι κανουμε στην πράξη» διότι όπως έχω ξαναπεί στην πράξη οι χριστιανοί είμαστε για ν αμας κλαίνε οι ρέγγες (εντάξει δεν είσαστε εσείς οι ρέγγες)
Δεν πιστεύω στην αμαρτία, αλλά σε λάθη. Είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λάθη. Από αυτά τα λάθη μαθαίνουμε. Και προσωπικά, το έχω πεί και γράψει και αλλού, ότι έχω μάθει πολλά περισσότερα από τα λάθη μου παρά από όταν έχω κάνει σωστά τα πράγματα. Διότι μέσα από τις αποτυχίες αλλά και τις επιτυχίες, μαθαίνουμε. Η αποτυχίες μας βοηθάνε να μάθουμε διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης, να ανακαλύψουμε το πως και το γιατί, και οι επιτυχίες μας ωθούνε μπροστά, να συνεχίσουμε.
Συμφωνούμε απόλυτα. Άλλωστε για την Εκκλησία η αμαρτία είναι απλά ένα λάθος. Μιά άστοχη συμπεριφορά που μας προκαλεί πόνο και που μας απομακρύνει από τη σκέπη της Θείας Αγάπης. Συνηθίζω να επαναλαμβάνω τη γνωστή φράση ότι « Οι αποτυχίες είναι τα σκαλοπάτια που μας οδηγούν στην επιτυχία» Άλλωστε ο πιστός δεν φοβάται την αμαρτία αλλά την αμετανοησία δηλαδή την άρνηση της επιστροφής στην Αγάπη του Θεού.
Ο άνθρωπος δεν έχει πέσει από πουθενά. Είμαστε αποτέλεσμα της εξέλιξης μέσω φυσικής επιλογής, απλά έχουμε ένα όπλο που δεν έχουν τα υπόλοιπα ζώα: την λογική. Αλλά μέσω της θρησκείας η οποιαδήποτε λογική καταρρέει, η κριτική σκέψη είναι ανύπαρκτη, μπαίνουν παρωπίδες, και λοβοτομείται το μυαλό αρκετών πιστών.
Συμφωνώ με την θεωρία της εξέλιξης έχω γράψει και ένα σχετικό κειμενάκι
http://www.psyche.gr/darwinmyth.htm. Σε σχέση με αυτό που γράφεις «Αλλά μέσω της θρησκείας η οποιαδήποτε λογική καταρρέει, η κριτική σκέψη είναι ανύπαρκτη, μπαίνουν παρωπίδες, και λοβοτομείται το μυαλό αρκετών πιστών» θα συμφωνούσα μαζί σιυ αν ως εκκλησία εννοήσουμε παλιές νοοτροπίες κατηχητικού και ανόητα κηρύγματα στενόμυαλων παπάδων. Αλλά δεν είμαστε στην Εκκλησία ούτε εξαιτίας του κατηχητικού ούτε του κηρύγματος. Θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό επειδή είναι the best of the best. Για να καταλάβεις τον τρόπο που σκέπτομαι αναφέρω το εξής. Έχω ένα γυιο 18 ετών ... φυσικά εκτός Εκκλησίας ... για να τον προβληματίσω δεν του πρότεινα να διαβάσει κάποιο αγιοπατερικό κείμενο αλλά τον «Αντίχριστο» του Nietzsche και το Σιντάρτα του Herman Hesse. Στην Εκκλησία δεν ερχόμαστε μέσα από μελέτη μέσα από υπαρξιακή μεταστροφή εν Πνεύματι Αγίω.
Στην εκκλησία, δεν υπάρχει λογική αλλά σκέτα πίστη. Δεν υπάρχουν λογικά επιχειρήματα
Το κακό είναι ότι οι θεολόγοι προσπαθούν να υποστηρίξουν την πίστη με τη λογικά. Εκεί εστιάζω το πρόβλημα.
1.
όταν αντικρούει κάποιος τον παραλογισμό της εκκλησίας, πάντα φέρνουν παράδειγμα τις προσωπικές εμπειρίες. Κι εγώ έχω προσωπικές εμπειρίες, αισθάνομαι ένα είδος δέους όταν κοιτάζω νεφελώματα, και συγχωνεύσεις γαλαξιών, τρελλαίνομαι από ερωτικό πάθος για τις διαφορικές εξισώσεις, και έχω ένα είδος οργασμού όταν διαβάζω για κβαντομηχανική. Οι δικές μου προσωπικές εμπειρίες είναι για συγκεκριμένα πράγματα.
Πολύ ωραία αυτό το δέος που νιώθεις είναι προσευχή. Αν δεν είχες συναίσθηση ή υποψία του Mysterium δεν θα συμμετείχες σε διαλόγους σε αυτό το forum. Αυτός που μάχεται υπέρ της Αθείας είναι πολύ κοντά στο Θεό. Ίσως πιο κοντά από όσους δηλώνουν με ευκολία χριστιανοί.
Κάποιοι με έχουν πεί ότι ίσως να είμαι κολλημένη με την επιστήμη. Με την επιστημονική μέθοδο, ναι, επειδή είναι η μοναδική που μας βοηθάει να καταλάβουμε την πραγματικότητα. Και πάντα θέλω να αναλυθεί οποιαδήποτε υπόθεση μέσω αυτής της μεθόδου, και όταν πιάνεις την υπόθεση του θεού και αναλύσεις καθ'αυτό τον τρόπο τις θρησκείες, βλέπεις ξεκάθαρα ότι δεν στέκουν.
Ναι οι θρησκείες όταν τις αναλύσεις με επιστημονικές μεθόδους. Να μην ξεχνάμε όμως τον Karl Popper και τον Paul Feyerabend
Η τέχνη όμως υπάρχει και είναι πραγματικότητα. Και υπάρχουν συγκεκριμένοι ορισμοί στην τέχνη, και υπάρχουν μέθοδοι για συγκρίσεις, και πολλά.
Μόνο που οι ορισμοί, οι μέθοδοι και οι συγκρίσεις για την τέχνη δεν είναι τέχνη αλλά επιστημονική-ορθολοφική προσέγγιση της τέχνης. Και η θρησκειολογία μελετά επιστημονικά την τέχνη αλλά δεν είναι θρησκεία.
Η πίστη δεν είναι κοντά στην τέχνη. Το αντίθετο έχει συμβεί. Η τέχνη έχει προσεγγίσει την πίστη και την μυθολογία της πίστης και έχει αντικατοπτρίσει τα πιστεύω, τα ήθη και έθιμα του κάθε λαού σε διαφορετικές εποχές.
Νια ακριβώς έτσι.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως θεωρείς ότι η πίστη είναι κοντά στον έρωτα. Δεν το έχω καταλάβει.
Η πίστη δεν είναι γνωσιολογικό αλλά ερωτικό γεγονός. Διάβασε για τον Θείο έρωτα ... ιδιαίτερα τους «ύμνους θείων ερώτων του Αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από έναν ανώνυμο μοναχό:
Που είσαι, Θεέ μου, Θεέ μου,
Και δεν με παίρνεις μίαν ώραν
το συντομώτερον αυτού οπού είσαι
Σύ η γλυκεία μου αγάπη;
Δεν με λυπάσαι Θεέ μου, Θεέ μου,
Οπού φλογίζονται τα σπλάχνα μου
ως φλόγα αναμμένη από τον άσβεστον πόθον της εδικής Σου αγάπης, ήτις άναψεν εντός μου ως κάμινος σπινθηρίζουσα;
( Ανωνύμου ησυχαστού. 1851. Νηπτική Θεωρία. Εκ χειρογράφου της Ι. Μ. Ξενοφώντος Αγ. Όρους. Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη. Θεσσαλονίκη. 1991. σελ.165 )
Το ότι συμμετέχεις σε τέτοιους διαλόγους, είναι καλό. ϊσως να μπορέσεις να ξεφύγεις λίγο και να σκεφτείς πιο λογικά.
Νεώτερος αγωνίστηκα πολύ για να ξεφύγω από τα πλαίσια της λογικής. Το βλέπω δύσκολο να επιστρέψω.
Επίσης, οι πιστοί έχετε και ένα μεγάλο κακό. Θεωρείτε πως πρέπει να σώσετε τους άπιστους, και να τους οδηγήσετε στον "καλό δρόμο"!
Στο βαθμό που αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού λαχταράμε να αγκαλιάσουμε μαζί όλο τον κόσμο. Τους θέλουμε όλους μαζί ενωμένους στο πνευματικό πανηγύρι. Υπάρχουν όμως και κάτι τύποι σαν και εμένα που το κάνουν σαν σπορτ