Ένα πάσχα που είχα κάνει σε κάποιο χωριό, ήταν και ένας βαθιά θρησκευούμενος κύριος, γύρω στα 45, ανύπαντρος, που μόλις είχε επιστρέψει από το άγιο όρος και έλεγε ιστορίες για τα "άγια" που είχε δει εκεί. Κάποια στιγμή λοιπόν το έφερε η κουβέντα να βρίσκομαι εγώ και ο ξάδερφός του (οικογενειακός φίλος τον γονιών μου και κουμπάρος τους) και μου έλεγε για μια φορά που είχαν πάει οι δυό τους στο αγ. όρος και τους έτυχε ένα θαύμα - το έλεγε και έβλεπες ότι ανατρίχιαζε.
Μια μικρή παρένθεση, ο κουμπάρος μας ήταν άνθρωπος γενικά πολύ πλακατζής, που είχε περάσει από βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια, προοριζόταν για παπάς αλλά τελικά "πήγε πανεπιστήμιο" και μετά από αρκετά χρόνια κατάλαβε την απάτη στην εκκλησία. Αν και δεν το έλεγε πιστεύω πως τελικά ήταν άθεος - αλλά πήγαινε εκκλησία γιατί του άρεσαν οι ψαλμοί και το όλο νταβαντούρι. Το πάσχα για παράδειγμα έβρισκε γιαγιάδες στην εκκλησία που φοβόντουσαν από τις κροτήδες και πήγαινε και κρυβόταν στην αγκαλιά τους ότι τρομάζει και αυτός και κάθε φορά που έσκαγε κάποιο ταρακουνιόταν ολόκληρος και τρόμαζε και η γιαγιά χειρότερα. Αυτό το έκανε όταν ήταν ήδη 50 χρονών οπότε φαντάζεστε τι έκανε μικρός
Επιστροφή στην ιστορία τώρα, μας έλεγε λοιπόν ο ξάδερφός του ότι όπως πήγαιναν σε ένα ανηφορικό δρόμο, σχεδόν σκαμένο σε μια χαράδρα, ξαφνικά άρχιζαν να πέφτουν πέτρες χωρίς λόγο και αυτό ήταν γιατί είχε κάνει ένα τάμα που δεν είχε κρατήσει και είχε νευριάσει την παναγία. Και ότι μέχρι να φτάσουν στο μοναστήρι όπου ηρέμησαν τα πράγματα κόντεψε να γκρεμιστεί ο δρόμος. Ο ξάδερφός του (κουμπάρος μας) που ήταν δίπλα συμφωνούσε αλλά μου έκανε νόημα χωρίς να βλέπει ο άλλος ότι θα μου πει μετά.
Αφού έφυγε λοιπόν, με έπιασε ο κουμπάρος μας και μου είπε ότι όντως πήγαιναν μαζί στο δρομάκι το οποίο ήταν στενό και μέσα σε χαράδρα οπότε υπήρχε ανησυχία για το μην παραπατήσεις και πέσεις και περπατάγανε ο ένας πίσω από τον άλλο αναγκαστικά. Κάποια στιγμή λοιπόν, πέταξε μια πέτρα προς το γκρεμό και ο ξάδερφός του (ο θεούσος) τρόμαξε σε φάση "τι ήταν αυτό παναγιά μου" και τέτοια, οπότε το έπαιξε ότι τρόμαξε και αυτός και άρχισε να τον δουλεύει πετώντας πέτρες πότε στην πάνω πλευρά του γκρεμού πάνω από τον δρόμο και πότε στην κάτω και ταυτόχρονα σιγοντάριζε τον φόβο του άλλου προσπαθώντας να μην πεθάνει από τα γέλια. Του είπε μάλιστα κάποια στιγμή ότι είχε κάνει αυτός (όχι ο θεούσος) τάμα στη παναγία να πάει στη μονή όταν γεννηθεί ο γιος του αλλά επειδή δεν πήγε τότε και πήγαινε αργότερα (δηλαδή την στιγμή που περπάταγαν τότε) τον τιμωρούσε. Κάποια στιγμή μάλιστα που είχε κοκκινήσει από τα γέλια που κράταγε το έπαιζε ότι έκλαιγε με λυγμούς για να μη φανεί ότι γελάει που έβλεπε τον άλλο να σταυροκοπιέται και να τάζει στην παναγία ότι του ερχόταν στο μυαλό για να μη τους γκρεμίσει.
Τελειώνοντας την ιστορία μου είπε ότι ντράπηκε μετά από τόσο θέατρο να του πει ότι τον κοροϊδευε μέχρι να φτάσουν στο μοναστήρι και επιπλέον ο άλλος με το που φτάσανε είπε την ιστορία στους μοναχούς και δεν ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα με το μοναστήρι ότι είπε ψέματα οπότε το άφησε για αργότερα. Σταδιακά όμως γινόταν όλο και πιο δύσκολο έτσι μετά από 15 χρόνια ποτέ δεν του είχε πει κάτι. Κατέληξε λέγοντας πως "ακόμα και να του πω τώρα πως εγώ πέταγα τις πέτρες δεν θα με πιστέψει και θα νομίζει ότι κάνω πλάκα, εδώ δεν είδες, σου είπε ότι το τάμα ήταν δικό του!".
Φυσικά με κάθε επιφύλαξη για το πως έγιναν τα πράγματα αφού εμένα απλά έτσι μου μεταφέρθηκαν, παρόλα αυτά αν όντως έγιναν έτσι είναι ενδεικτικό του πόση αξία έχει ο αυτόπτης μάρτυρας σε περιπτώσεις "θαυμάτων".
