patroklos έγραψε:Μίλησα επανειλημένα μαζι με το παιδι. Το ακουσα. Με ακουσε και αυτο καθως εξακριβωνα ότι νιωθει όπως και εγω περι θεων, θρησκευτικων, και σχολειων. [...] ενιωσα ύποπτη την διάθεσή μου να την πιεσω , να επιμείνω
Υποπτη ως εγωπαθης αυτοπροβολή δικών μου αξιων, πεποιθησεων και απόψεων
σε κάποια που έχει δικαιωμα να σκεφτεται , να αντιδρά και να κρίνει
ανάλογα με το συμφερον της
και φρόντισα να αξίζει το ρίσκο της εμπιστοσύνης μου, οπως θα δειξει..?
Πολλοί γονείς έχουν το σύνδρομο του θεού, δημιουργούν ένα πλάσμα και, την ομοιότητα της εμφάνισης προσπαθούν να την επεκτείνουν και στον τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς και πιστεύω. Απέναντί τους δεν βλέπουν ένα άτομο ξεχωριστό αλλά ένα καθρέφτη που αντανακλά τον εαυτό τους σε μικρότερη ηλικία και το τι θα έκανε αν είχε τις δικές τους γνώσεις και εμπειρίες. Τα γράφω αυτά έχοντας κατά νου άτομα σαν τον κοινό γνωστό μας, που έχει διαπρέψει στο φόρουμ τρολλάροντας και διαστρεβλώνοντας. Τώρα, βάλε τα ίδια λόγια στο δικό τους στόμα, αυτή τη φορά να περιγράφουν εμάς. Βλέπεις καμία ομοιότητα;
Εσύ με την κόρη σου που εξακρίβωσες πως νιώθει όπως εσύ για τις θρησκείες, το ΜτΘ και το σχολείο. Εγώ με τα παιδιά μου που χαμογελούν με νόημα όταν ακούν αναφορές σε θεία, αγγέλους, παράδεισο και κόλαση. Άποψή μου είναι πως υπάρχει ουσιαστική ομοιότητα, τέτοια, που είναι ικανή να θρέψει την αμφισβήτηση στον εαυτό μας και τα κίνητρά μας για κάθε τι που περνάμε ως αξία στα παιδιά μας, τέτοια σαν αυτή που σε έκανε να αναρωτηθείς αν η διάθεσή σου είναι "εγωπαθής αυτοπροβολή". Η ομοιότητα είναι στην αγάπη που νιώθουμε όλοι για τα παιδιά μας και η ειλικρινή μας πεποίθηση πως ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για το καλό τους. Υπάρχει όμως μια επίσης ουσιαστική διαφορά και αυτή βρίσκεται στην ποιότητα της αγάπης και του τρόπου που την προσφέρουμε.
Το γεγονός πως αναρωτήθηκες για την ειλικρίνεια των κινήτρων σου, από μόνο του το βρίσκω αρκετό για να σε καθησυχάσει πως είναι αγνά. Το ότι συζητάς και ψάχνεις μέσα από το διάλογο να βοηθήσεις στην ανάπτυξη ενός κριτικού πνεύματος, που δεν δέχεται μασημένη τροφή αλλά χρησιμοποιεί την ανάλυση, την παρατήρηση και τη λογική για να κατανοήσει τον κόσμο γύρω της και τα βιώματά της δίπλα σου και μόνη της αύριο, προσφέρει τις γερές βάσεις που της χρειάζονται ώστε να εξελιχθεί σε ένα υγιές, ανεξάρτητο, γεμάτο αυτοπεποίθηση άτομο που δεν έχει ανάγκη από δεκανίκια πίστης σε ανύπαρκτους θεούς για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής.
patroklos έγραψε:Μου εξηγησε ότι δεν έχει σημασια οτι δεν υπαρχει ο θεος που περιγράφουν.
Μου εξηγησε ότι ξερει γιατι κανουν πλακα και υποκρινονται στην δασκαλα αφου ειναι ενα ασχετο, αδιαφορο και κουλό μάθημα.
Μου εήγησε ότι
δεν θελει να την χωρίσω απο τους φιλους της
δεν θέλει να την ξεχωρίσουν μπροστα σε όλη την ταξη
Διακρίνω δύο διαφορές στα παιδιά μας.
Η δική σου καταλαβαίνω είναι μοναχοκόρη, σε αντίθεση με τα δικά μου που είναι τρία και τα "μικρά" έχουν το παράδειγμα της μεγαλύτερης αδελφής τους. Εκείνη απαλλάχθηκε στο Γυμνάσιο και έχουν ακούσει, έχουν πάρει μέρος στις συζητήσεις μας μαζί της που μετανιώναμε που δεν τολμήσαμε την απαλλαγή ήδη από το Δημοτικό, αφού δεν έχασε κανέναν από τους φίλους της από το γεγονός πως δεν πιστεύει, το οποίο τους ήταν γνωστό ήδη από τότε. Ποτέ δεν άλλαξε τάξη, πάντα έμενε μέσα και όποτε την ενδιέφερε να πει κάτι, συμμετείχε. Μάλιστα, ειδικά στο Λύκειο ήταν φίλη με το Θεολόγο και του πήρε το κομποσχοίνι για γούρι στους αγώνες της.
Η δεύτερη διαφορά τους είναι η απαλλαγή. Όσο πλάκα και να έχει το άσχετο και κουλό μάθημα, η μελέτη του είναι απαραίτητη, το ίδιο και η αποστήθιση προσευχών, η συμμετοχή στην προσευχή και τους εκκλησιασμούς. High price to pay για να να καμουφλάρεις τη διαφορά σου από τους υπόλοιπους και για να μην αποχωριστείς τους φίλους σου λιγότερο από μία ώρα, δύο φορές την εβδομάδα. Η δε αλλαγή τάξης δεν είναι δεδομένη, σε μας συνέβη το σχολικό έτος 08-09 γιατί οι εγκύκλιοι και η σχετική φασαρία ήταν πρόσφατα. Και έγινε μόνο στα μικρά, η μεγάλη συνέχισε να παραμένει στην τάξη της. Εκεί, ήμουν δίπλα τους και τις όποιες δυσκολίες τις ξεπεράσαμε μαζί, όπως είμαι σίγουρη ότι κι εσύ θα είσαι εκεί για την κόρη σου όταν σε χρειαστεί.
Στο χέρι του γονέα είναι να συνεννοηθεί με τον Διευθυντή και να του πει πως συμφωνεί με αυτό που ήδη κι εκείνος γνωρίζει, πως δηλαδή είναι αντιπαιδαγωγικό να αλλάζει τάξη ο απαλλαγμένος. Αν μάλιστα αυτός ο Διευθυντής διευκολυνθεί να είναι καλυμμένος υπηρεσιακά, έχοντας στα χέρια του μια αίτηση απαλλαγής όπου αναφέρεται και η επιθυμία του γονέα να παραμένει το παιδί του στην τάξη, θεωρώ πως είναι απίθανο να του αρνηθεί.
Ξέρεις, δεν υπάρχουν κανόνες για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να μεγαλώσει κανείς ένα παιδί. Το ήξερα εμπειρικά, με αυτά που άκουγα ως μαθήτρια από τους συμμαθητές μου για τους γονείς τους και πώς (δεν) επικοινωνούν μαζί τους, το παρατήρησα με τους γονείς γύρω μου στη "σχολή γονέων" που παρακολούθησα για ένα χρόνο, το βίωσα με τις ισάριθμες επιβραβεύσεις και κατηγορίες που εισέπραξα στην κριτική του δικού μου μοντέλου για το πώς αναθρέφω τα παιδιά μου. Ό,τι και να κάνεις, κάποιος θα βρεθεί να αμφισβητήσει τον τρόπο σου, ακριβώς όπως στο μύθο του Αισώπου με τον πατέρα, το γιο και το γάιδαρο.
- Spoiler: Εμφάνιση
- Περπατούσαν μία ημέρα ο γάιδαρος ο πατέρας και ο γιος. Καθώς προχωρούσαν άκουσαν κάποιους να τους κοροϊδεύουν και να λένε: << Κοίταξε αυτούς τους ανόητους που περπατούν και το γαϊδούρι πάει χωρίς αναβάτη.>> Αμέσως ο πατέρας ανέβασε το γιο του επάνω στο γάιδαρο. Μετά από λίγο άκουσε έναν ηλικιωμένο που έλεγε : << κοίτα το παλιόπαιδο να πάει καβάλα και ο γέρο πατέρας του να πάει περπατώντας.>> Μόλις το άκουσε ο πατέρας του ανέβηκε αυτός επάνω στον γάιδαρο και κατέβασε το γιο του κάτω. Ύστερα που τους είδε μία μητέρα είπε: << δες τον παλιάνθρωπο να πάει αυτός καβάλα και το παιδάκι από πίσω του, να τρέχει και να μην προλαβαίνει.>> Αμέσως ο πατέρας ανέβασε και τον γιο του επάνω στο γάιδαρο. Ύστερα όμως τους είδε ένας φιλόζωος και είπε: << Ντροπή σας που έχετε καθίσει και οι
δύο επάνω στο κακόμοιρο το ζώο και το υπερφορτώσατε. Εσείς έπρεπε να τον κουβαλάτε. >> Τότε ο πατέρας έδεσε τα πόδια του γαϊδάρου του πέρασε ένα ξύλο και τον κουβάλαγε μαζί με τον γιο του, όλοι όσοι τους είδαν έσκασαν στα γέλια.
Όποιος θέλει να τους ευχαριστήσει όλους δεν ευχαριστεί κανένα.
Συνέχισε λοιπόν να είσαι ο εαυτός σου, συνέχισε να κάνεις αυτό που θεωρείς εσύ σωστό για το παιδί σου, γιατί το μόνο που πραγματικά μετράει για τα παιδιά είναι να νιώθουν πως μεγαλώνουν μέσα στην αγάπη και την αποδοχή. Λάθη θα κάνουμε όλοι μας, τίποτα δεν είναι με εγγυημένο αποτέλεσμα, όμως το πιο σημαντικό θα το έχουμε προσφέρει ολόψυχα.