Ο χώρος της εμπειρίας και των βιωμάτων είναι νομίζω ο καθοριστικότερος σε θέματα θρησκευτικής πίστης (και όχι μόνο).
Βέβαια, χρειάζεται προσοχή και συνήθως μια δεύτερη ή και τρίτη γνώμη για να αποφανθούμε, ωστόσο δεν είναι κάτι που μπορεί να παραβλέψει κάποιος.
Στον Δυτικό Χριστιανισμό υπήρξε στο παρελθόν μια έντονη τάση ιδεολογικοποίησης της πίστης, παραμερίζοντας την εμπειρικότητα προς όφελος ενός στείρου σχολαστικισμού. Σήμερα, καταλαβαίνουν και οι Δυτικοί ότι αυτό δημιουργεί πολυφωνία και πολυδιάσπαση.
Στην Ανατολή, η εμπειρία, η συμμετοχή και το βίωμα, είχε πάντα τον πρώτο λόγο. Το Ευαγγέλιο ερμηνεύεται μέσα από τις εμπειρίες των Αγίων και όχι κόβοντας και τεμαχίζοντας λέξεις και φράσεις, δηλαδή νομικίστικα. (Αυτό το κάνουν οι περισσότερες προτεσταντικές ομάδες με αιχμή τους μάρτυρες του Ιεχωβά-Άλλωστε, "το γράμμα του νόμου σκοτώνει ενώ το πνεύμα του νόμου ζωοποιεί" ).
Είναι σημαντικό ότι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διδάσκει ότι όσοι δεν έχουν την πραγματική γνώση του Θεού εξ εμπειρίας, στην πραγματικότητα είναι άθεοι. Αυτό λέγεται με την έννοια ότι οι άνθρωποι αυτοί στοχάζονται και ομιλούν για έναν Θεό που δεν υπάρχει. Έτσι, δεν έχουν γνώση του αληθινού Θεού, αλλά του θεού του στοχασμού και της φαντασίας, που είναι ανύπαρκτος.
Read more:
http://www.egolpion.com/8eologia_episth ... z40JnQ8Ij9
Υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά δημοσιεύσεων στην ΟΟΔΕ, του π.Ρωμανίδη με τίτλο "η θεολογία ως εμπειρική επιστήμη ή η εμπειρία ως βάση της Ορθοδόξου διδασκαλίας".
http://oodegr.co/oode/dogma/apokalypsh/ ... bash_1.htm