Πίσω από την αναλυτική σκέψη που αναφέρεις βρίσκεται το εγώ.nik_korosis έγραψε:την πνευματικοτητα την αγνοείς οταν απαλασσεσαι απο την αναλυτικη σκεψη. ή το αντιστροφο: χρειαζεσαι την πνευματκοτητα οταν βρισκεσαι σε κατασταση αναλυτικης σκεψης. ο λογος ειναι οτι η αναλυτικη σκεψη οδηγει στον πνευματικο τεμαχισμο, ο οποιος εστω και υποσυνειδητα σου δημιουργει το αίσθημα της αποκοπής. δηλαδη βλέπεις τον κόσμο γυρω σου εννιαιο αλλα εσυ τον βαζεις σε κουτακια μεσω της αναλυτικης σκεψης.
ή πιο απλα: η ζωη δεν ειναι ενα αμαξι το οποιο μπορεις να το λυσεις στα κομματια του και να το ξαναφτιαξεις χωρις να εχει χαθει κατι σε αυτη την διαδικασια.
το ερωτημα ειναι: μπορουμε σαν οντα να λειτουργησουμε χωρις αναλυτικη σκεψη (ή εστω μπορουμε να κανουμε την διακριση πού θα χρησιμοποιουμε την αναλυτικη σκεψη και πού οχι)?
Αυτό είναι εξάλλου που αναλύει, τεμαχίζει, κατηγοριοποιεί, καταμετρά και λοιπά.
Τα ίδια περίπου τα έχω αναφέρει και εγώ και συμφωνώ.
Ο κόσμος δεν χρειάζεται να είναι ενιαίος, δηλαδή κάτι που είναι ενιαίο, αντιφάσκει με την διαφοροποίση και την ατομικότητα.
Όμως όλα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, ως εκ τούτου μοιάζει σαν ένα, αλλά δεν είναι.
Μπορούμε να ζήσουμε με μειωμένη αναλυτική σκέψη ή έστω χωρίς να της καταλογίζουμε μεγάλη αξία. Δηλαδή την χρησιμοποιούμε μεν, αλλά δεν την θεωρούμε ως κάτι ιερό και θεμελιώδες στη ζωή μας.
Σημειώνω ότι στη σημερινή τεχνολογική κοινωνία η αναλυτική σκέψη έχει αναγκαστικά μεγάλη αξία: οικονομικά, οργανωτικά, σχεδιαστικά, επιστημονικά, ερευνητικά, επαγγελματικά. Όλα κινούνται γύρω από την ανάλυση σε σημείο κάποιοι (συνήθως αμπελοφιλόσοφοι) να την θεωρούν θεμελιώδη και νομοτελή και άλλα σχετικά.
Εντέλλει υπάρχουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε.