Language_of_Reality έγραψε:Τάσο, κι εγώ έχω διακόσιες απορίες ακόμη γι αυτά που πιστεύει. Δηλαδή, έκανα μια σούμα.
Δες Θεόφιλε τι βγαίνει.
Πιστεύεις σε έναν θεό δημιουργό. Που όμως δεν παρεμβαίνει. Αλλά εσύ επιθυμείς να παρενέβαινε.
Όλοι οι άνθρωποι θα ήθελαν κατά βάθος να παρέμβαινε. ακόμη και εσύ ελπίζεις να έρθουν ευνοικά οι επιθυμίες που έχεις. αν όντως είναι έτσι τι νομίζεις, πώς έχεις στο βάθος του μυαλού σου την αμβίβολη τύχη, η κάτι πιο σίγουρο; άσχετα αν πραγματοποιηθεί η επιθυμία σου δεν παύει να είναι μια επιθυμία που αναζητά ένα στήριγμα για να μην απογοητευτείς εξ αρχής. εξάλλου νομίζω μπήκε και σαν θέμα από κάποιον από εσάς τους άθεους με τίτλο θα θέλατε να υπάρχει Θεός;
άλλο λοιπόν η μη παρέμβαση μιας θείας δύναμης που έχει να κάνει με την λογική των σοβαρών ανθρώπων, και άλλο η επιθυμία για θετική κατάληξη των γεγονότων που μας αφορούν και μας δίνει δύναμη και κουράγιο για να ανταπεξέλθουμε στις τυχόν δυσκολίες. εκεί είναι που διαχωρίζεται και η λογική από την πίστη χωρίς όμως να γεννούν το παράλογο αλλά την θρησκεία.
Από πού βγάζω το συμπέρασμα? Από τη φράση σου αλλού "ο θεός δεν μεριμνά,αν μεριμνούσε θα είχαν λυθεί πολλά προβλήματα"που είχες γράψει σε άλλο θρεντ, εκείνο της Γλώσσας.
Πιστεύεις πως δεν παρεμβαίνει ΠΙΑ. Γιατί στο παρελθόν ΕΙΧΕ. Πώς?
σίγουρα δεν μεριμνά τουλάχιστον όπως θέλεις εσύ η όπως αφηγούνται πάρα πολλοί πώς είδαν και έζησαν θαύματα στην ίδια κατηγορία ανήκετε αυτοί κοροιδεύουν τους α΄λους και τον εαυτό τους πολλές φορές και εσείς αυτούς. 'οσο για αν έχει παρέμβει κάποτε, πότε, και πού ,δεν γνωρίζω. απλά πιστεύω πώς υπάρχει και δεν μορώ να το αποδείξω με επιχειρήματα μόνο με τα συναισθήματα μου.
Με το να στείλει τον υιό του τον Ιησού. Άρα,έχουμε πίστη σε έναν interventionist god, αλλά και πίστη σε έναν μη interventionist god. Πίστη στην καλοσύνη του θεού, αλλά πού μακάρι να επενέβαινε να λύσει τα προβλήματα. Πίστη πως τον θεό μπορείς να τον βρεις όχι με τις αισθήσεις αλλά νοερά,καμία απάντηση στο γιατί συμβαίνει να μην μπορεί κάποιος να τον βρει νοερά. Δηλαδή τον θεό τον βρίσκει τυχαία κάποια? Πέφτει μια μέρα πάνω του νοερά, είναι κάπως σαν το έπεσα πάνω στον ex boyfriend τις προάλλες? Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία επιθυμία του να τον βρουν οι άνθρωποι θα έλεγα, τότε είναι ένας θεός όχι για όλη την ανθρωπότητα, ένας θεός εκλεκιστικιστής. Όπως έχεις γράψει ότι είσαι και συ. Μάλλον αυτή του η ποιότητα τον κάνει έναν θεό για λίγους και εκλεκτούς, όχι για όλους.
τον Ιησού για να τον πιστέψει πιο καλά κανείς, πρέπει να τον αποδεχθεί και ως καθαρά ιστορικό πρόσωπο, ο τίτλος υιός του Θεού του αποδόθηκε πιστεύω από τους ανθρώπους που τον ακολούθησαν και διέδωσαν στα πέρατα της οικουμένης την διδασκαλία του, και εκεί πρέπει να σταθούμε και όχι αν πραγματικά ήταν γιός του Θεού η αν αναστήθηκε, είναι το κεντρικό πρόσωπο που κάποια ιστορική στιγμή ανέτρεψε τα πάντα και μια για πάντα γύρω από τις θρησκείες σε παγκόσμιο επίπεδο.
επίσης λέγοντας νοερά εννοούσα την σκέψη για την αναζήτηση υψηλών ηθικών αξιών που ταυτίζονται με το Θείο, ταπεινότητα,αντί αλαζονείας αγάπη,αντί μίσους και εγωισμού, συγχώρεση, αντί εκδίκησης και περιφρόνησης. τόσο απλά πράγματα για τους απλούς ανθρώπους αλλά και τόσο περίπλοκα για τους περίπλοκους.
[η μοίρα των θρησκειών καθώς αποσυντίθενται είναι οι διαρκείς αντιφάσεις και αναδημιουργίες όλων και περισσότερων κόνσεπτς, που τελικά πάνε προς έναν θεό με άπειρες ποιότητες, που θα κάνουν την πίστη σε κάποιες απ' αυτές εντελώς αυθαίρετη, γιατί για το όλες, αδύνατον καθώς είναι αντιφατικές. Οπότε ο δρόμος μάλλον δείχνει προς το ότι οι ποιότητες του θεού θα εξατομικεύονται όλο και περισσότερο, θα περιορίζονται στην προσωπική σφαίρα και δε θα υπάρχει τρόπος συνένωσης αυτών των προσωπικών ιδεολογημάτων του θεού. Και ξέρεις γιατί η πίστη γίνεται όλο και πιο αφαιρετική και ο θεός πιο σκαιώδης και λιγότερο εύκολο να τον τυπολογήσεις? Γιατί είναι αναγκαίο, αφού έχουν χτυπηθεί σε καίρια σημεία τους οι παλιότερες ποιότητες.
αυτό που περιγράφεις πιο πολύ είναι η κοινωνική αποξένωση του ανθρώπου που δεν ευθύνεται ο χριστιανισμός αλλά ο καπιταλιστικός τρόπος που ζούν οι κοινωνίες σήμερα, ο χριστιανισμός ξεκίνησε σαν αδελφότητα με κοινά συσίτια και αλληλοβοήθεια για τον συνάνθρωπο, έφερε κοντά για πρώτη φορά τους αφέντες με τους δούλους στο ίδιο τραπέζι χωρίς να ξεχωρίζει ο ένας από τον άλλο σαν ατομική ύπαρξη, την ώρα της προσευχής. αργότερα όταν έγινε επίσημη θρησκεία και ένα με την εξουσία εκφυλίστηκε σε έναν κατήφορο χωρίς σταματημό μέχρι σήμερα μαζί με τις κοινωνίες .
που διαμόρφωσε και τον διαμόρφωσαν απαρχής.
παρόλη όμως την αποξένωση ο Θεός δεν χάνεται σαν αξία από την μονάδα της κοινωνίας που είναι το άτομο.και πάντα θα υπάρχει η επιθυμία επιστροφής από την κοινωνία σε αξίες που δεν θα μπορούν να εκφραστούν παρά μόνο δια μέσω του Θείου. το τι θα γίνει τελικά με την αποξένωση του ανθρώπου στο μέλλον είναι άγνωστο σε εμάς, αλλά και στον Θεό μιας και δεν ενδιαφέρεται και ας θέλουμε να ελπίζουμε για το αντίθετο.
Και συ αυτό το ονομάζεις θεική σοφία ενός δημιουργού του σύμπαντος ας πούμε? Αν υπάρχει έχει κάνει lousy job.
δεν ξέρω τι έχει κάνει, το μόνο που ξέρω είναι πώς στο όνομα του στήθηκαν θεσμοί και λειτούργησαν όλες οι κοινωνίες μέχρι σήμερα έστω καμιά φορά και αντίθετα με τις επιταγές που αναφέρονταν στο όνομα του. αυτό σαν κοινωνικό φαινόμενο εμένα μου λέει πάρα πολλά και με κάνει να αναζητήσω την πηγή αυτής της αποκάλυψης,η της επινόησης ,αν θέλεις, και όχι του ψυχρού επιστημονικού τρόπου που τα βλέπει από την σκοπιά του μικροσκοπίου και του μικρόκοσμου.