stratos έγραψε:Όχι, είπα κάνεισ λάθοσ μόνο αν εννοείσ το δεύτερο. Και όσο για τα "άλλοτε" που γράφεις, αφήνοντας κατά μέρος ότι τα θεωρώ ψευδή ή τουλάχιστον παραπλανητικά δοσμένα (διά τρία , όμορφα και ωραία...), και εγώ σου ανέφερα κάποια "άλλοτε" που επιδιώκουν την ζημία του άλλου με τα παραδείγματα του abuser και του άπληστου και εξήγησα τους λόγους που δεν είναι απαραίτητο να τα συμπεριλάβω στην θεώρησή μου. Ή μήπως και αυτά είναι ανθρώπινη φύση?
Το θέμα είναι τι βαρύτητα νομίζεις ότι έχει (ή θα έπρεπε) να έχει το καθένα από τα τρία "άλλοτε" και αυτό είναι ζήτημα γνώσης που προσεγγίζεται σε μεγάλο βαθμό με επιστημονικά και αντικειμενικά κριτήρια και όχι απλώς μένοντας στην αποχή του "ο καθένας είναι ξεχωριστός". Γιατί διαφορετικά ποιο νομίζεις ότι είναι αυτό το τόσο σημαντικό συστατικό στοιχείο της ευτυχίας που έει ανάγκη την ζημία των άλλων?
Το ότι δεν εννούσα το δεύτερο στο είχα ήδη πει (με τα άλλοτε), οπότε αν δεν θες να λέμε τα ίδια και τα ίδια καλό είναι να προσέχεις λίγο περισσότερο το τι γράφω.
Επειδή μιλάμε τελείως διαφορετική γλώσσα και δεν βλέπω να συνενοούμαστε, ας μιλήσουμε με παραδείγματα.
Στον σημερινό κόσμο ισχύουν αυτά:
Ένας επιχειρηματίας βγάζει ένα βελτιωμένο προιόν το οποίο αρέσει στον κόσμο οπότε α) κερδίζει ο ίδιος γιατί οι πελάτες του τον ανταμείβουν με την δυνατότητα για επιπλέον ή καλύτερα αγαθά β) κερδίζουν οι πελάτες του γιατί παίρνουν ένα καλύτερο (κατά την γνώμη τους) αγαθό γ) χάνει ο ανταγωνιστής του γιατί μειώνονται οι πελάτες του και άρα η δυνατότητά του για την απόκτηση αγαθών δ) σε όσους δεν ενδιαφέρονται γι΄αυτό το προιόν δεν υπάρχει καμία επίπτωση (ή είναι πολύ μικρή).
Ο Γιώργος καταφέρνει να ρίξει την Μαρία οπότε α) κερδίζει ο Γιώργος την Μαρία β) χάνει ο Γιάννης την Μαρία γιατί αν δεν τα κατάφερνε να την ρίξει ο Γιώργος θα την κέρδιζε αυτός γ) κερδίζει η Μαρία τον Γιώργο τον οποίο προτιμάει από τον Γιάννη δ) η κυρά Σοφία χέστηκε.
Πιστεύεις ότι με επιστημονικά και αντικειμενικά κριτήρια μπορεί να αποφασιστεί το αν πρέπει ή όχι να βγάλει το προιόν του ο επιχειρηματίας ή να κάνει το πέσιμό του ο Γιώργος;
stratos έγραψε:Όχι , θα σου έλεγα να σταματήσεις να σκέφτεσαι με ορούς φύσης και περιβάλλοντοσ γιατί μπερδεύεσαι και βγάζεις εσφαλμένα συμπεράσματα εις βάρος του τελευταίου. Σκέψου καλύτερα πως υπάρχουν τάσεις στο ανθρώπινο potential. Κάποιες από αυτές τις τάσεις έχουμε συμφέρον να τις ευνοήσουμε και να ακμάσουν και κάποιες άλλες να τις αφήσουμε να ατροφήσουν.
lol όποιος σκέφτεται με όρους φύσης και περιβάλλοντος μπερδεύεται και βγάζεις εσφαλμένα συμπεράσματα εις βάρος του τελευταίου; Και πως πρέπει να σκεφτεί κάποιος ώστε να βγάλει εσφαλμένα συμπεράσματα εις βάρος του πρώτου; Η δεν γίνεται αυτό ακόμη και αν δεν έχει καθόλου στο μυαλό του την ανθρώπινη φύση;
Πχ "Οι δούλοι μπορούν να ζούν απόλυτα ευτυχισμένοι αρκεί να τους καλλιεργήσουμε το potential που έχουμε να γουστάρουμε να ικανοποιούμε τις ανάγκες των άλλων. Ζήτω η δουλεία!".
Κάθε τάση μπορεί να καλλιεργηθεί μόνο μέχρι ένα βαθμό ο οποίος είναι διαφορετικός για τον καθένα και για την κάθε τάση. Επίσης η μη καλλιέργεια ή και η καταπολέμιση των άλλων τάσεων δεν συνεπάγεται αναγκαστικά την ατροφία ή την σημαντική μείωσή τους (και αυτό εξαρτάται από το άτομο και το είδος της τάσης). Ρίξε απλά μια ματιά στην αναποτελεσματικότητα της προσπάθειας της χριστιανικής ηθικής να εξαφανίσει τις ερωτικές επιθυμίες των ανθρώπων.
stratos έγραψε:Κοίταξε , όσο υπάρχει ανατροφοδότηση της εγωικήσ οπτικής , που είναι σταθερή κατάσταση για τον εγωιστή του Stirner , η απόσταση δεν μπορεί να φύγει. Η συνείδηση του <μοναδικού> σημειώνει ξανά και ξανά τον άλλο ως μέσον και αυτό δεν μπορεί να είναι παρά μια απωλεστική βιωματική εμπειρία του κόσμου.
Αυτό που κάνει είναι απλά να συνειδητοποιεί τα βαθύτερα κίνητρά των πράξεών του. Αυτό δεν σημαίνει ότι τις "νιώθει" λιγότερο από αυτούς που δεν τα συνειδητοποιούν. Όπως αυτός που γνωρίζει τους μηχανισμούς της πείνας και του κορεσμού δεν απολαμβάνει λιγότερο το φαγητό του από αυτόν που δεν έχει ιδέα (πολύ απλά δεν τους σκέφτεται όσο τρώει).
stratos έγραψε:Και σε τελική ανάλυση , ο ίδιος ο πυρήνας της θεωρίας του είναι στον αέρα: το εγώ είναι μια ζημιογόνα ψευδαίσθηση
Και ποιά είναι η πραγματική αίσθηση, η αίσθηση ποιού;