Πώς εξηγούμε το θάνατο σε ένα παιδί

Συζητήσεις γύρω απ' την αθεΐα, και γενικά τη ζωή χωρίς θρησκεία, θεούς, και δεισιδαιμονίες.
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
Yorgo
Δημοσιεύσεις: 99
Εγγραφή: 04 Αύγ 2010 16:03

Θα ήθελα να ακούσω εμπειρίες σας σχετικά με αυτό που γράφω στον τίτλο.
Υπάρχουν σχετικά βιβλία; Πώς εξηγούμε το θάνατο σε ένα παιδί 7 χρονών, χωρίς αγγελάκια και σύννεφα; Είναι εφικτό;
Άβαταρ μέλους
Πυθαγόρας
Δημοσιεύσεις: 32
Εγγραφή: 14 Ιαν 2011 20:45
Όνομα Ιστότοπου: -

Υποθέτω πως μπορείς να το βάλεις να δει το lion king ή να διαβάσει κάποιο σχετικό βιβλίο!

;p
Δίκαιον πράττειν

Between the cracks and hollows, the earth is good.
Άβαταρ μέλους
apeleytheros
Δημοσιεύσεις: 10181
Εγγραφή: 09 Δεκ 2010 18:12
Όνομα Ιστότοπου: Απελευθέρωση από τα δεσμά!
Επικοινωνία:

σαν ύπνο βαθύ, μπορείς να προσπαθήσεις...
Επιστήμη: Συστηματική μελέτη των δεδομένων προς εξαγωγή συμπερασμάτων. ( δεδομένα --> συμπεράσματα )
      • ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟ.
_______________________________
Blog: Απελευθέρωση από τα δεσμά!
sfougarisb
Δημοσιεύσεις: 250
Εγγραφή: 05 Σεπ 2010 13:33
Όνομα Ιστότοπου: sfougaris babis
Επικοινωνία:

Το έχω κάνει στο παιδί που έχω βαπτίσει (7), όταν βαρέθηκα να ακούω τις ανοησίες της γιαγιάς του για το που είναι παππούς του τώρα που πέθανε.
Του είπα ότι ο παππούς υπάρχει τώρα μόνο στο μυαλό και τις αναμνήσεις όλων αυτόν που τον είχαν γνωρίσει και αγαπήσει, και θα συνεχίσει να ζει εκεί για όσο καιρό εμείς τον θυμόμαστε και κάνουμε όλα τα καλά πράγματα θα ήθελε να κάνουμε.
Ο μικρός ήταν μια χαρά με την εξήγηση αυτή, και δεν πολυαναφέρθηκε το θέμα ξανά. Ακολούθησα την ίδια τακτική και με μερικά ακόμα πιτσιρίκια και τα αποτελέσματα ήταν θετικά.
Άβαταρ μέλους
patroklos
Δημοσιεύσεις: 1714
Εγγραφή: 01 Ιούλ 2010 13:22
Όνομα Ιστότοπου: -

sfougarisb έγραψε:Του είπα ότι υπάρχει τώρα μόνο στο μυαλό και τις αναμνήσεις όλων αυτόν που τον είχαν γνωρίσει και αγαπήσει, και θα συνεχίσει να ζει εκεί για όσο καιρό εμείς τον θυμόμαστε και κάνουμε όλα τα καλά πράγματα θα ήθελε να κάνουμε.
Ο μικρός ήταν μια χαρά με την εξήγηση αυτή, και δεν πολυαναφέρθηκε το θέμα ξανά. Ακολούθησα την ίδια τακτική και με μερικά ακόμα πιτσιρίκια και τα αποτελέσματα ήταν θετικά.

+1

και επιπλεον αν θες του εξηγεις πως διαλυθηκαν τα μορια του και εχουν γινει τα εντομα τα ζωα τα λουλουδια και τα δενδρα που βλεπει γυρω του. η ζωη συνεχιζει. αγάπα την ηταν καποτε ο παππους μας και θα γινει το εγγόνι μας.
Enjoy yourself. It's later than you think. / Διασκέδασε. Είναι πιό αργά από ό, τι νομίζεις

Chinese proverb /Κινεζική παροιμία
Άβαταρ μέλους
L3o ΧΞΣ
Δημοσιεύσεις: 1000
Εγγραφή: 27 Ιούλ 2009 22:02
Όνομα Ιστότοπου: JudgeDred13
Επικοινωνία:

Off Topic
Είμαι κάφρος,αλλά φαντάσου τι θα κάνεις όταν το παιδί σε ρωτήσει τι είναι το Μνημόνιο :D
"Όσο θα έχουμε έναν αφέντη στον ουρανό,θα είμαστε δούλοι στη γη" (Michail Bakunin)
Άβαταρ μέλους
noxteryn
Δημοσιεύσεις: 2210
Εγγραφή: 02 Απρ 2010 15:40
Όνομα Ιστότοπου: noxteryn
Τοποθεσία: Αργυρούπολη
Επικοινωνία:

Δεν έχω εξηγήσει ποτέ το θάνατο σε κάποιο παιδί, αλλά θυμάμαι τη δική μου εμπειρία όταν πήγαινα Β' Δημοτικού. Έτυχε να πέσει στα χέρια μου ένα απόσπασμα από κάποιο κείμενο του Michael Crichton (το οποίο δεν κατάφερα να βρω στο Google τώρα), όπου περιέγραφε τον κύκλο του αζώτου. Θυμάμαι ότι είχα θαυμάσει την αρμονία της βιολογίας της φύσης, και σε γενικές γραμμές πήρα την εικόνα που ανέφερε και ο patroklos (αλλά λιγότερο ποιητική, και περισσότερο μηδενιστική).

Είμαι άθεος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και η έννοια του nothingness (και του απείρου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) με τρόμαζε πάρα πολύ όταν ήμουν μικρός. Στις επόμενες τάξεις που ασχολήθηκα με Zen, το ξεπέρασα μαθαίνοντας ότι η ανυπαρξία είναι αδιάφορη, εφόσον δεν υφίσταται η συνείδηση για να την αντιληφθεί. Οπότε, φαντάζομαι πως ένας καλός τρόπος για να το εξηγήσεις είναι να παραλληλίσεις το θάνατο με τη χρονική περίοδο πριν τη γέννηση.
"The irony of the Information Age is that it has given new respectability to uninformed opinion."
earthian
Δημοσιεύσεις: 302
Εγγραφή: 06 Μάιος 2009 01:54
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Αθήνα

patroklos έγραψε:και επιπλεον αν θες του εξηγεις πως διαλυθηκαν τα μορια του και εχουν γινει τα εντομα τα ζωα τα λουλουδια και τα δενδρα που βλεπει γυρω του.
+1
Εικόνα
Άβαταρ μέλους
batcic
Δημοσιεύσεις: 629
Εγγραφή: 27 Φεβ 2009 10:50
Όνομα Ιστότοπου: Τhe Schrodinger's Dragon
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη, GREECE
Επικοινωνία:

sfougarisb έγραψε:Του είπα ότι ο παππούς υπάρχει τώρα μόνο στο μυαλό και τις αναμνήσεις όλων αυτόν που τον είχαν γνωρίσει και αγαπήσει, και θα συνεχίσει να ζει εκεί για όσο καιρό εμείς τον θυμόμαστε και κάνουμε όλα τα καλά πράγματα θα ήθελε να κάνουμε.
Εξαιρετικό! Ήπια προσγείωση χωρίς να αφήνει ανοικτές πόρτες στο υπερφυσικό! +1
--
Ορθολογισμός και Φιλοσοφία
The Schrodinger's Dragon: exists in both states although dragons do not exist!
Άβαταρ μέλους
tasos_didymoteicho
Δημοσιεύσεις: 9010
Εγγραφή: 30 Δεκ 2010 15:59
Όνομα Ιστότοπου: -

:think: Χμ, εγώ δε μιλάω... :snooty: Μάλλον είμαι υπερβολικά ωμός :mrgreen:
"Του είχαν δείξει την ασημαντότητα και τη φτηνή κενότητα των μικρών θεών της γης, με τα κακομοίρικα ανθρώπινα ενδιαφέροντά τους και τις διασυνδέσεις τους –τα μίση, τους θυμούς, τις αγάπες και τις ματαιοδοξίες τους– τη λαχτάρα τους να τους υμνούν και να θυσιάζουν σ' αυτούς, και την απαίτησή τους να τους πιστεύουν, κάτι άκρως αντίθετο με τη λογική και τη Φύση."
"Through the Gates of the Silver Key" By H. P. Lovecraft (with E. Hoffmann Price)
Άβαταρ μέλους
Yorgo
Δημοσιεύσεις: 99
Εγγραφή: 04 Αύγ 2010 16:03

Σας ευχαριστώ για τις σκέψεις σας. Ο θάνατος μιας πολύ φίλης μού δίνει την ευκαιρία να μιλήσω στο παιδί μου, ώστε να είναι προετοιμασμένο κάπως και για το μελλοντικό θάνατο (κοντινών) συγγενών. Συνήθως τα παιδιά είναι πολύ πιο δυνατά απ' ότι οι μεγάλοι σε κάτι τέτοια.
Νομίζω κι εγώ ότι οι σκέψεις του sfougarisb με καλύπτουν.
Εσύ Τάσο, αν έχεις κάποια εμπειρία, πες την... Με ενδιαφέρουν κυρίως εμπειρίες από ανθρώπους που έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο, παρά θεωρητικές προσεγγίσεις (οι οποίες όμως έχουν τη δική τους αξία).
Άβαταρ μέλους
tasos_didymoteicho
Δημοσιεύσεις: 9010
Εγγραφή: 30 Δεκ 2010 15:59
Όνομα Ιστότοπου: -

Δε θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη στιγμή, όσες όμως φορές χρειάστηκε να πω στην 6χρονη (τώρα) κόρη μου ότι κάποιος πέθανε, της έλεγα απλά ότι... πέθανε (π.χ. οι δικοί μας παππούδες, κ.ο.κ.) Τι σημαίνει πέθανε; Δε ζει, δεν υπάρχει, σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά του, τον θάψανε και λιώνει στο χώμα, ούτε θυμάμαι ακριβώς πώς προσπαθούσα να το εξηγήσω, ποτέ όμως πλαγίως, όπως διαβάζω από μερικούς πιο πάνω (δεν το κατηγορώ, ούτε το κατακρίνω, ούτε καν λέω ότι ο δικός μου τρόπος είναι πιο σωστός, απλά είμαι ΑΡΡΩΣΤΟΣ με την υποκρισία, την υπεκφυγή κ.λ.π. και προσπαθούσα ΠΑΝΤΑ να συμπεριφέρομαι και να μιλάω στην κόρη μου ως ενήλικη).
"Του είχαν δείξει την ασημαντότητα και τη φτηνή κενότητα των μικρών θεών της γης, με τα κακομοίρικα ανθρώπινα ενδιαφέροντά τους και τις διασυνδέσεις τους –τα μίση, τους θυμούς, τις αγάπες και τις ματαιοδοξίες τους– τη λαχτάρα τους να τους υμνούν και να θυσιάζουν σ' αυτούς, και την απαίτησή τους να τους πιστεύουν, κάτι άκρως αντίθετο με τη λογική και τη Φύση."
"Through the Gates of the Silver Key" By H. P. Lovecraft (with E. Hoffmann Price)
Άβαταρ μέλους
Βέρα
Δημοσιεύσεις: 777
Εγγραφή: 01 Νοέμ 2010 11:04
Όνομα Ιστότοπου: -

Ο τρόπος μου δεν διαφέρει καθόλου από του Τάσου.

Το σχολείο των παιδιών μου είναι απέναντι από ένα κοιμητήριο. Περνούν δίπλα του από τότε που πήγαιναν στο νηπιαγωγείο. Μιλώ μαζί τους σε πολύ ρεαλιστικά πλαίσια και πρώτη φορά τα μικρότερα με ρώτησαν στα 8 και 9 τους για το θάνατο, αλλά όχι έτσι όπως το θέτεις εσύ. Μου ζήτησαν να τους εξηγήσω τι κάνουν οι άνθρωποι στα νεκροταφεία.

Τους εξήγησα πως κάθε ένας από μας, έχει τα δικά του πιστεύω, σύμφωνα με τα οποία αντιμετωπίζει το νεκρό σώμα. Χρησιμοποίησα παραδείγματα από ταινίες που έχουν δει για την καύση των νεκρών και τους είπα πως στο κοιμητήριο γίνεται ταφή τους. Τους πρότεινα να πάμε ένα μεσημέρι να το δουν από κοντά. Πράγματι, πήγαμε και μείναμε εκεί ένα μισάωρο περίπου, περιδιαβαίνοντας ανάμεσα στα μνήματα και διαβάζοντας τι ήταν γραμμένο για τον κάθε νεκρό. Αρκετές φορές έκαναν αφαιρέσεις στις χρονολογίες που αναφέρονταν, για να υπολογίσουν σε τι ηλικία πέθανε κάποιος. Για να μην πολυλογώ, η όλη επίσκεψη ήταν στα πλαίσια μιας ξενάγησης, με περιγραφή των ταφικών εθίμων των σύγχρονων χριστιανών.


Είμαστε ταινιόφιλοι, για μας οι ταινίες υπήρξαν αφορμή για μακρές συζητήσεις επί πολλών και ποικίλων θεμάτων. Σε πολλές από αυτές, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, υπάρχουν σκηνές με θανάτους και κηδείες ή επικοινωνία πνεύματος με ζώντες (εξηγούμαι, δεν βλέπουμε ταινίες τρόμου). Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έχω περάσει στα παιδιά είναι πως ο θάνατος είναι το τέλος και πως ο άνθρωπος μένει μόνο στο μυαλό μας με τις αναμνήσεις που έχουμε από την επαφή μας μαζί του όσο ζούσε. Ότι πολλές φορές είναι οδυνηρός για αυτόν που μένει «πίσω» και ότι επίσης πολλές φορές είναι «επιθυμητός» όταν κάποιος είναι ανίατα άρρωστος και υποφέρει.
«Η μόνη επαφή της ελληνικής εκκλησίας με το πνεύμα, τα τελευταία εκατό χρόνια, ήσαν οι αφορισμοί του Ροΐδη, του Λασκαράτου και του Καζαντζάκη.» (Νίκος Δήμου)
stratos
Δημοσιεύσεις: 1563
Εγγραφή: 14 Αύγ 2010 19:58
Όνομα Ιστότοπου: -

Yorgo
Yorgo έγραψε:Πώς εξηγούμε το θάνατο σε ένα παιδί 7 χρονών
Η εξήγηση που ζητάς έχει δύο σκέλη .

Το ένα αφορά στην διαδικασία προετοιμασίας , με εξοικείωση στις έννοιες του θανάτου πριν συμβεί κάποιο τραγικό συμβάν,
και το άλλο στην εξήγηση που δίνεται κατά την οξεία φάση , την ώρα δηλαδή που το παιδί αντιμετωπίζει άμεσα το στρες του θανάτου .


Απαραίτητη προυπόθεση για να ξεκινήσει η εξοικείωση του παιδιού , είναι να μην φοβάται ο ίδιος ο γονιός τον θάνατο ή τουλάχιστον να υποκρίνεται ικανοποιητικά ότι δεν φοβάται . Γιατί ο γονιός που φοβάται και προσπαθεί να καθησυχάσει το παιδί με το να του εξηγήσει τι είναι ο θάνατος ,
καταλήγει παρά τις προθέσεις του , στο να του μεταδώσει τον δικό του φόβο .

Είναι σαν τις παράλογες φοβίες για τα έντομα τα σκυλιά ή το αίμα
που έχουν κάποιοι γονείς και τις οποίες κληροδοτούν στα παιδιά τους .

Το παιδί αντιλαμβάνεται και τον παραμικρό μορφασμό ή αλλαγή στην γλώσσα του σώματος του γονέα και κατα την διάρκεια της ζωής του τείνει να συμπεριφερθεί ανάλογα .


Στο πρώτο στάδιο λοιπόν.

Είναι γενικά κακό (αν και συναντάται πολύ συχνά) να υπάρχει στο σπίτι κάποιο ισχυρό ταμπού που απαγορεύει την εκφορά λέξεων όπως
<<θάνατος , πέθανε , σκοτώσω , ψόφησε , τάφος , νεκροταφεία κτλ>> .... γιατί με αυτό τον τρόπο δίνεται στην έννοια του θανάτου μια απόκοσμη υπόσταση η οποία απαιτεί σεβασμό και σοβαρότητα , και τελικά οδηγεί στην αίσθηση απόστασης και αποξένωσης .

Όμως η πιο βασική αρχή που διέπει τον φόβο του παιδιού είναι ότι

ο φόβος είναι αντιστρόφως ανάλογος της εξοικείωσης .

Συνεπώς πρεπει να αυξηθεί η εξοικίωση με την έννοια του θανάτου .
Πρέπει δηλαδή το παιδί να υποβιβάσει τον θάνατο σε κάτι στο οποίο μπορεί να ασκεί την δύναμή του όπως αυτό προτιμά, και στην θέση της σοβαρότητας και του σεβασμού να προστεθούν και κάποιες γενναίες δόσεις γέλιου και περιπαιχτικής διάθεσης .

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να επιτευχθεί η σταδιακή έκθεση και τριβή με την έννοια του θανάτου καθιστώντας την πρόσκρουση στο τραγικό γεγονός πιο ομαλή .(όποτε αυτό συμβεί) .
Φυσικά όπως και με όλες τις αλλαγές , και αυτή θα προβάλλει μικρότερη αντίσταση αν γίνει με μικρά βήματα .



Κάτι άλλο επίσης σημαντικό είναι ότι το πρόσωπο που το παιδί τείνει να μιμηθεί (γονέας κυρίως και μεγάλα αδερφια δευτερευόντως) πρέπει να διακατέχεται από αυτοκυριαρχία και εύθυμη διάθεση σε περίπτωση που θα παραστεί το θέμα του θανάτου είτε αυτό είναι η απώλεια ενός κατοικίδιου , είτε ο θάνατος κάποιου στις ειδήσεις είτε οτιδήποτε άλλο
(θάνατοι γενικά που προκαλούν σχετικά μικρά επίπεδα άγχους και είναι διαχειρήσιμα από το παιδί)
Σε αυτό το σημείο , και για να διευκρινίσω τι εννοώ με το <<αυτοκυριαρχία>> θα κάνω μια παρένθεση μιλώντας για κάτι παρεμφερές.

Όταν συμβαίνει κάτι κακό στο παιδί π.χ. τραυματισμός ή αρρώστια κτλ , είναι πολύ συχνό φαινόμενο ο γονέας να αντιδράει με αγωνία και χάνοντας την αυτοκυριαρχία του .

Όμως αυτή η αντίδραση αν και κατανοητη είναι ανώριμη και αναποτελεσματική .

Το παιδί , βλέποντας τον γονιό να ωρύεται .....<<ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ..ΑΧ ΤΙ ΕΠΑΘΑ >>.....
εκτιμά πολύ πιο απαισιόδοξα την κατάστασή του και υποφέρει διπλά . Η αντίθετη , πειθαρχημένη συμπεριφορά έχει δραματικά καλύτερα αποτελέσματα , και εκφέροντας ο γονιός ήρεμα κάτι σαν αυτό .... <<έλα παλικάρι μου να σε δω που κτύπησες ....μμμμ δεν έχεις τίποτα ... για να δω ... μπα μια χαρά είσαι >> το ζήτημα καθίσταται λήξαν σχετικά ανώδυνα .


Έπειτα έρχεται η παρακολούθηση ντοκιμαντέρ που έχουν σχέση με την ζωή και κυρίως με την ηθολογία ,
μιας και θίγουν τις διάφορες εκφάνσεις της ζωής και ως εκ τούτου και το γεγονός του θανάτου


Η αξία των ντοκιμαντερ είναι ανεκτίμητη γενικά , για πάρα πολλούς λόγους ,


αλλά και στα ζητήματα του θανάτου ειδικότερα

τα ντοκιμαντέρ αποτελούν έναν αψεγάδιαστο τρόπο διδασκαλίας του παιδιού για το τι είναι ο θάνατος και ποιος ο ρόλος του στην διαδικασία της ζωής .

Η ύπαρξη ενός καλλιεργημένου προσώπου που θα μεταδώσει το δέος για την ζωή και την ευχαρίστηση του να την παρατηρείς ,
και θα εξηγήσει στο παιδί τα διάφορα ζητήματα που προκύπτουν,
είναι κεφαλαιώδους σημασίας .
(αν και τα οφέλη από την απλή παρατήρηση χωρίς παρουσία κάποιου προσώπου είναι ήδη μεγάλα από μόνα τους)


Στο δεύτερο στάδιο
το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με θάνατο που του προκαλεί τόσο μεγάλο άγχος που δεν μπορεί να το διαχειριστεί .


Ο κύριος στόχος σε αυτή τη φάση , είναι να καταλάβει το παιδί ότι ο θάνατος δεν είναι κάτι κακό , παρά μια από τις διαδικασίες της ζωής , διαδικασία που δεν θα έπρεπε να μας στεναχωρεί πολύ .

<<Άνθρωποι που τόσο αγαπάμε , κάποιες φορές φεύγουν και στεναχωριόμαστε γι αυτό , γιατί θα μας λείψουν ,
αλλά υπάρχουν όλα αυτά τα πρόσωπα που σε αγαπάνε και είναι μαζί σου κάθε μέρα και περνάτε μαζί καλά και χαίρεστε
και όλα αυτά τα ευχάριστα...

Είναι αλήθεια όμως , ότι στην ζωή κάθε ανθρώπου συμβαίνουν και πράγματα σαν αυτό που σε στεναχώρησε …
χάνει καμιά φορά αγαπημένα του πρόσωπα …

όμως αυτό είναι κάτι φυσικό .

Οι παππούδες φεύγουν κάποια στιγμή όμως αφήνουν πίσω τους τα παιδιά τους . Αυτά με την σειρά τους θα κάνουν την δική τους οικογένεια , τα δικά τους παιδιά . Έτσι είναι η ζωή .
Εμείς πρέπει να σκεφτόμαστε πόσο καλά περάσαμε μαζί τους και να χαιρόμαστε όταν τους φέρνουμε στον νου μας . κτλ…..>>
(στο ίδιο ύφος και για απώλειες άλλων προσώπων )
stratos
Δημοσιεύσεις: 1563
Εγγραφή: 14 Αύγ 2010 19:58
Όνομα Ιστότοπου: -

Θα σου αναφέρω και τρία περιστατικά .


Πρώτο

Έρχεται ο μικρός σπίτι και μπαίνει στο δωμάτιο να τον χαιρετήσω . Αφού τον φίλησα και κοιτώντας τον προσεκτικά , κατάλαβα ότι κάτι τον απασχολεί .

Σ. τι είναι παλικάρι μου ?

Μ. τίποτα….

Σ. τι έχεις , πες μου

Μ. ε τίποτα …

Σ. σε στενοχώρησε τίποτα ?

Μ. ….. ….. εε , να ,….
ήμουν στην πλατεία και παίζαμε … και είπε ένα παιδί για τον θεό ….και του είπα ότι δεν υπάρχει θεός ….και μου είπαν ότι θα πάω στην κόλαση που δεν πιστεύω στον θεό….

Σ. στην κόλαση ? χα χα χα . Ποια κόλαση ?

υπάρχει αγοράκι μου κόλαση ?

Μ. όχι

Σ. και οι φίλοι σου δεν το ξέρουν ότι αυτά είναι ψέματα ?

Μ . όχι

Σ.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να στεναχωριέσαι γι αυτές τις χαζομάρες . Και άμα σου ξανά πουν τα παιδάκια τέτοιες χαζομάρες να τους πεις αυτό που ξέρεις ότι είναι η κόλαση .
πφφφφ χαχα . Άκου εκεί κόλαση . Τέτοιες μαλακίες λένε ακόμα ?
Άντε παλικαρά μου , πήγαινε παίξε . Ναι ?




Δεύτερο



Έμαθε κάποια στιγμή ότι ένας αδερφός του πέθανε πριν αυτό γεννηθεί και έπαθε σοκ. Καθόταν σε μια γωνία παραπονεμένος και έκλεγε με αναφιλητά .


Σ. τι είναι αγοράκι μου ?

μ. ….. να ….. που πέθανε αυτό το παιδί .

Σ. και γιατί στεναχωριέσαι ?

μ. ε τι ρε Στράτο ?... Αφού πέθανε .

Σ. δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέσαι . Ούτε εγώ στεναχωριέμαι καθόλου . Το να πεθάνει κάποιος που αγαπάμε δεν είναι κάτι κακό . Απλώς χάνεται απ την ζωή μας και υπάρχει ως ευχάριστη ανάμνηση στο μυαλό μας . Τον θυμόμαστε όποτε θέλουμε και χαιρόμαστε για τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Δεν υπάρχει τίποτα στενάχωρο σε αυτό .
Δες και την μαμά . Αυτή όταν τον έχασε στεναχωρέθηκε λίγο , αλλά τώρα τον σκέφτεται χαρούμενα .
Άλλωστε έχει εσάς τώρα να αγαπήσει να παίξει και να γελάσει … ε? ….

να σας πάει για μπάνιο …… να σας καθαρίζει τα σκατά … να μυρίζει τις κλανιές σας χα χα χα …


Άντε παλικάρι μου , είναι χαζομάρα να στεναχωριόμαστε χωρίς λόγο . Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να στεναχωριέσαι .
Πήγαινε μέσα να παίξεις , ναι ? Άντε πήγαινε και θα έρθω και γω σε λίγο .


Τρίτο


Παίζει με έναν φίλο του και ξαφνικά γυρίζει προς την μάνα του , την ρωτάει και ο διάλογος έχει ως εξής :

μ. Μαμά εσύ πότε θα πεθάνεις ?

Μ. ε όταν γίνω πολύ γριά .

μ. σε πόσα χρόνια δηλαδή ?

Μ. …. σε εκατό .

μ. κι άμα πεθάνεις τι θα γίνει ?

και απαντάει ο φίλος του (ίδια ηλικία) :

<<θα έχεις τα αδέρφια σου >>

απάντηση που τον κάλυψε και συνέχισε ύστερα στο παιχνίδι του



Και κάτι τελευταίο για την ειλικρίνεια στις απαντήσεις που δίνονται στα ερωτήματα των παιδιών .

Γενικά , δεν πρέπει να τους λες ποτέ ψέματα , όσο μικρά κι αν είναι (τα παιδιά) . Και αυτό για πολλούς λόγους.
Και πρέπει αντ αυτού να βρεις τρόπο να του πεις την αλήθεια και χωρίς να το επιφορτίσεις με άγχος .
Είναι πιο ενεργοβόρο απ το να του πεις κάτι σαν …… <<η γιαγιά πήγε στην Αμερική>> ή ακόμα και …<<πήγαινε ρώτα την μάνα σου>>
αλλά αν δεν δαπανήσεις ενέργεια για την σωστή ανάπτυξη του παιδιού για ποιο πράγμα θα το κάνεις ?

Απ την άλλη ,

στο παιδί πρέπει να αποκαλύψεις το μέγεθος της αλήθειας που είναι για τα μέτρα του,
και όχι παραπάνω .

Η ανάπτυξη και η ωρίμανση θα γεννήσουν βαθύτερους προβληματισμός οι οποίοι θα απαιτούν βαθύτερες απαντήσεις .

Αλλά όλα στην ώρα τους
Άβαταρ μέλους
noxteryn
Δημοσιεύσεις: 2210
Εγγραφή: 02 Απρ 2010 15:40
Όνομα Ιστότοπου: noxteryn
Τοποθεσία: Αργυρούπολη
Επικοινωνία:

[youtube]Ac33dOAgqus[/youtube]
"The irony of the Information Age is that it has given new respectability to uninformed opinion."
Άβαταρ μέλους
antrikos
Δημοσιεύσεις: 30
Εγγραφή: 10 Οκτ 2010 11:28
Όνομα Ιστότοπου: Για το σοσιαλισμό στον 21ο αιώνα
Επικοινωνία:

Βλέπω πώς έχει αλλοιώσει η ζωή στις πόλεις την ίδια μας τη φύση και πώς, αλίμονο, προάγει τη μεταφυσική, ώστε να φτάνουμε στο σημείο να εξηγούμε το θάνατο.

Μαμά, μαμά κοίτα! Ένας ζωντανός κουμπαράς!
(είπε το παιδάκι όταν πήγαν στην εξοχή κι είδε ένα γουρούνι).

Γεννήθηκα σε πόλη αλλά λόγω ατυχών συμβάντων τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα θυμάμαι σε χωριό. Ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε για το θάνατο. Εκεί ο θάνατος ήταν μέρος της ζωής μας, τον βλέπαμε καθημερινά σχεδόν.

Τον βλέπαμε (για την ακρίβεια τον ακούγαμε) όταν χτυπούσε η καμπάνα πένθιμα. Όλο το χωριό πήγαινε στην κηδεία και περνούσαμε να χαιρετήσουμε τον πεθαμένο, έτσι κίτρινο και κρύο, κι ακόμα και σήμερα αν και το δύσμοιρο το χωριό έχει μικρύνει πολύ, πάλι πάει στην κηδεία σύσσωμο, τώρα με περισσότερο πόνο γιατί μαζί με τους ανθρώπους σβήνει κι αυτό.

Τον βλέπαμε το θάνατο στις κότες που έσφαζαν ο παππούς ή η γιαγιά για να φάμε εμείς την Κυριακή, τότε δεν τρώγαμε μοσχάρι καθόλου. Τον βλέπαμε στα γουρούνια που σφάζονταν κάθε χριστουγεννα, τον βλέπαμε στα νεκρά γατιά και σκυλιά που σάπιζαν στα χωράφια με τις κάργες από πάνω να καθαρίζουν τη φύση φυσικά. Ο θάνατος για μας ήταν κάτι φυσιολογικό. Ο θάνατος του νέου, θυμάμαι υπήρξαν και τέτοιοι, ήταν κάτι τρομερό.

Κι όσο κι αν χτυπιόταν ο παπα-Θόδωρης με τη μελωδική του φωνή και τα φάλτσα γυρίσματα σε στυλ Χρύσανθου, οσο κι αν το χωριό μας ήταν απ' τα πιο θρήσκα της περιφερείας, κανένας δεν μπόρεσε να μας πείσει, όχι μόνο τα παιδιά αλλά και τους μεγάλους, πως αυτός που πεθαίνει πάει κάπου αλλού. Δεν θυμάμαι κανέναν να λέει "Θεός σχωρέσ' τον". Αυτή την ευχή την έμαθα στην πόλη πολύ αργότερα. "Ζωή σε σας" ή "Ζωή σε λόγου σας" λέγαμε έχοντας συνειδητοποιήσει υποσυνείδητα την αξία και τη μοναδικότητα της ζωής.

Ας αναλογιστούμε λοιπόν, πόσο θα μας ωφελούσε η κοινωνική οργάνωση του κοινοτισμού και της άμεσης δημοκρατίας, η ζωή μέσα στη φύση με σεβασμό σ' αυτή, χωρίς βεβαίως να χάσουμε καμία από τις τεχνολογικές κατακτήσεις της εποχής μας.
Χάρη και στο linux θα γίνει κατανοητή η αντικοινωνική φύση της εμπορευματικής παραγωγής
Γιατί ο Θεός έφτιαξε τους ιούς, βακτήρια, μικρόβια, βάκιλλους; Ε; Γιατί; Από αγάπη για τον άνθρωπο; Έτσι ε;
Άβαταρ μέλους
EvanT
Δημοσιεύσεις: 1927
Εγγραφή: 14 Ιούλ 2009 11:00
Όνομα Ιστότοπου: On the way to Ithaca
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη
Επικοινωνία:

Σ'αυτό είμαστε ακόμα τυχεροί στην Ελλάδα. Ο θάνατος είναι ακόμα κομμάτι της οικογενειακής ζωής. Θα ξενυχτήσουμε τον πεθαμένο με όλο το σόι, θα τον πάμε στην εκκλησία, μετά στο νεκροταφείο. Όπως λέει κι ο Αντρίκος είναι κομμάτι της ζωής (ακόμα και στην πόλη). Ακούγεται παράξενο, αλλά είχα δει σε ένα επεισόδιο του Bullshit! να αναφέρει πως η φοβία του θανάτου στις ΗΠΑ (σε στυλ don't ask, don't tell) εντάθηκε όταν καταργήθηκαν τα αντίστοιχα έθιμα των Αμερικανών προς όφελος των οργανωμένων κηδειών στα γραφεία τελετών.
“With crosses, relics, crucifixes,
beads, pictures, rosaries and pixes,
the tools of working out salvation,
by mere mechanic operation.”
Samuel Butler, "Hudibras"
Άβαταρ μέλους
Yorgo
Δημοσιεύσεις: 99
Εγγραφή: 04 Αύγ 2010 16:03

Τελικά τα πράγματα είναι πιο απλά όταν τα λες με το όνομά τους. Προχθές το βράδυ είχαμε μια πολύ σύντομη κουβεντούλα με το παιδί μου πριν πάει για ύπνο.
Της είπα "θυμάσαι την xxx;", "ΝΑΑΑΑΑΑΙΙΙΙ" μου λέει με ενθουσιασμό. "Πέθανε, ήταν πολύ άρρωστη και οι γιατροί δεν μπόρεσαν να την κάνουν καλά και πέθανε".
Μετά από παύση 1-2 δευτερολέπτων μου λέει "Α, καλά", και κλείνει το θέμα! Έτσι απλά.
Την επομένη ρώτησε και τη μητέρα της για τη φίλη μας, αλλά πραγματικά σαν να μην συνέβαινε τίποτα.
Τέλος καλό, όλα καλά.
Άβαταρ μέλους
bozonio
Δημοσιεύσεις: 303
Εγγραφή: 14 Απρ 2009 17:42
Όνομα Ιστότοπου: black hole
Επικοινωνία:

Τελευταία είχα μια τέτοια συζήτηση με μια παρέα. Εγώ ήμουν της άποψης ότι πρέπει να εξηγήσουμε τι συμβαίνει από φυσικής πλευράς, δηλαδή ότι το σώμα καταστρέφεται, και ότι το παιδί δεν θα έρθει ξανά σε επαφή με το άτομο που πέθανε αλλά θα μπορεί να υπάρχει στις σκέψεις του. Ακόμα, επειδή θα τα ακούσει πιθανότατα από άλλους, ότι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν στη μετά θάνατον ζωή αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις για κάτι τέτοιο. Οι υπόλοιποι ήταν πάρα πολύ αρνητικοί με αυτό και μου επιτέθηκαν υποστηρίζοντας ότι ένα παιδί θέλει πολύ πιο "ωραιοποιημένες" ερμηνείες, όπως ότι το άτομο που πέθανε πήγε στον ουρανό και τέτοια. Έχετε δει παρόμοιες αντιδράσεις από το περιβάλλον σας;
Πάντως εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα την αίσθηση της ανυπαρξίας του θανάτου και της αποσύνθεσης του σώματος. Μάλιστα τις εξηγήσεις τύπου "πήγε στον παράδεισο" τις κορόιδευα και έλεγα απλώς "πέθανε". Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί διαχωρίζουμε τον άνθρωπο από τη φύση και μάλιστα γιατί οι περισσότεροι πιστεύουν με πάθος σε αυτό. Θυμάμαι και ένα περιστατικό προσωπικής συνειδητοποιήσης του θανάτου. Όταν ήμουν περίπου 6 χρονών είδαμε με τη μητέρα μου τον "ασπροδόντη" στο σινεμά. Στην αρχή περίπου της ταινίας πεθαίνει η μητέρα του ασπροδόντη. Βγήκα από το σινεμά με κλάμματα συνειδητοποιώντας ότι ακριβώς έτσι πεθαίνουμε και οι άνθρωποι ότι έτσι θα πεθάνω και εγώ. Τα δύο αυτά στοιχεία, της ανυπαρξίας και της φθοράς με απασχολούν ακόμα και σήμερα, χωρίς να μπορέσω ακόμα να συμφιλιωθώ εντελώς μαζί τους. Δεν δέχτηκα όμως ποτέ να τα κρύψω κάτω από μεταφυσικά "χαλιά" και ούτε νομίζω θα μπορούσα να τα παρουσιάσω σε κάποιον, ακόμα και παιδί, διαφορετικά.
«Όσο οι άνθρωποι πιστεύουν σε Θεούς, τόσο θα βασιλεύουν οι δαίμονες...»
http://www.blackhole-bozonio.blogspot.com/
Απάντηση