Εσύ τι λες ρε Πάτροκλε, να μην έχω; Αφού σου λέω ότι από τα 5 κάνει πολεμικές τέχνες όπως και τα παιδιά αρκετών φίλων μου. Και προσωπικά βλέπω πολύ καλά αποτελέσματα όχι μόνο στον δικό μου αλλά και στα υπόλοιπα που ξέρω.patroklos έγραψε: εχεις παιδια? τα μεγάλωσες εσύ?
εγω εκανα σοτοκαν 6 χρονια (12-18). Δεν θα αρχισω τα παιδια μου πριν τα 12.
τα παιδια θελουν γονεις, ουτε συμμαχους ουτε ψυχολογους
οι γονεις θελουν και προσπαθουν να ειναι και φίλοι με τα παιδια τους, δυσκολο αν οχι ανεφικτο.
Μιλαμε για παιδιά, παιδι, πριν τα 11-12, πριν την εφηβεια, πριν μειωθει ο φανταστικος κοσμος του παραμυθιου.
το μονο παιδι που γνωρισα με συγκλονιστικο αυτοελεγχο και αυτοπειθαρχεια στα 5
ηταν τρομοκρατημενο, κατατρομαγμενο και "τί ησυχο και σχολαστικό"
Το παραδειγμα που δινεις ειναι ειρωνεια/σαρκασμος, που με τον πιο ευκολο τροπο πληγωνει πολυ περισσοτερο.
Ασε που οι περιστάσεις δεν ειναι αυτες που χρειάζονται απόσταση/(παράτα μας) αλλα διόρθωση (εμαθες? κατάλαβες?) Μην ακουγεστε ανεπαφοι.
Φυσικά σε αυτή την ηλικία το παιδί δεν ξέρει τι πάει να πει αυτοέλεγχος ή πειθαρχεία αλλά η όλη διαδικασία κάτι του αφήνει. Βλέπει σαν παιχνίδι μερικά πολύ σοβαρά θέματα και του εντυπώνονται. Ο στόχος δεν είναι να φτιάξεις στρατιωτάκι αλλά ένα παιδί που σκέφτεται και κρίνει και για εμένα αυτός είναι ένας από τους πολύ καλούς τρόπους. Και βοηθάει πολύ και στην κοινωνικοποίηση του.
Αυτό που δεν είπα και είναι όντως πολύ σημαντικό είναι να είναι καλός ο δάσκαλος (όπως και με όλα τα πράγματα που μαθαίνεις). Εγώ τον ήξερα και επειδή είμαι και εγώ στις πολεμικές τέχνες από παιδί είχα άλλη κρίση πάνω στο θέμα. Ένας κακός δάσκαλος σε αυτά μπορεί να είναι καταστροφικός. Πραγματικά.
Στο παράδειγμα τώρα δεν μίλησα για σαρκασμό αλλά για στρίβειν δια του χαμογέλου και της πλάκας όταν βλέπεις ότι η κουβέντα δεν τραβάει και τα νεύρα σου βαράνε κόκκινο. Ίσως δεν βγαίνει αυτό που θέλω να πω με τον γραπτό λόγο αλλά το πήρες πολύ λάθος.
Κοίτα το θέμα που πιάσαμε είναι πολύ υποκειμενικό και έχει μέσα και τον παράγοντα πως θέλει ο καθένας μας να βγει το παιδί του. Ο χαρακτήρας του γονέα είναι αυτός που καθορίζει πολλές φορές και το τι παιδί θα βγάλει μέσα από τις επιλογές του. Δεν υπάρχει καλούπι και δεν βλέπω γιατί πρέπει να υπάρχει καλούπι. Η διαφορετικότητα είναι αυτή που κάνει τις ανθρώπινες κοινωνίες ωραίες και ενδιαφέρουσες και αυτό πρέπει να θέλουμε και για τα παιδιά μας.
Εσύ θέλεις το παιδί σου διαφορετικό από ότι εγώ και από ότι ο epicurossan ή η Βέρα ή ο noxteryn αύριο που θα έχει παιδιά και αυτός. Οπότε πρακτικά λέμε ο καθένας λίγο πολύ τι πιστεύουμε εδώ πέρα χρησιμοποιώντας την ανατροφή των παιδιών μας σαν δικαιολογία. Αυτό βγάζω εγώ από την κουβέντα.
