noxteryn έγραψε:L3o ΧΞΣ, μερικές φορές νομίζω ότι δεν ξέρεις να διαβάζεις.
Αυτή είναι η τρίτη φορά που λέω κάτι σαφέστατο και εσύ δεν καταλαβαίνεις τι λέω.
Και εγώ σου λέω ότι το να χαρακτηρίσεις παρόμοια τα περιβάλλοντα διαφορετικών εποχών και κοινωνιών,είναι τελείως ασαφές και βεβιασμένο συμπέρασμα.
"Όσο θα έχουμε έναν αφέντη στον ουρανό,θα είμαστε δούλοι στη γη" (Michail Bakunin)
AoratiMelani έγραψε:Όμως στον τομέα της ιδεολογίας οι γονείς δεν έχουν κανένα δικαίωμα να επιβάλουν τίποτε, ακόμη κι αν με ταϊζουν μια ζωή.
Δεν έχουν δικαίωμα αλλά έχουν τον τρόπο.
Μερικές φορές είναι εύκολο να τους αντιμετωπίσεις…
Αλλά όταν αυτός ο τρόπος είναι η αγκαλιά και το φιλί της μάνας, που σου ‘χει προσφέρει απλόχερα τα πάντα, τότε τι κάνεις???
Για ορισμένους ανθρώπους και σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλλον πας την ιδεολογία σου ένα μικρό περίπατο.
Φωτιά στη συνήθεια να μάθεις να βάζεις κι εκεί που όλα μοιάζουν με τάξη φτιαγμένα, εσύ να τ'αλλάζεις.
Σκέψου όμως ότι έχει το ακαταλόγιστο. Θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις κακοήθες (evil) αν υπήρχε συνειδητή πρόθεση χειραγώγησης ("θα του κάνω φιλάκια κι αυτός ο βλάκας θα κάνει ό,τι του πω"), αν όμως η συνειδητή πρόθεση είναι ανγή, αυθόρμητη και καλοπροαίρετη ("πόσο το αγαπάω το παιδί μου, θα του δώσω ένα φιλί") τότε δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις.
Η θρησκευτική γλώσσα είναι μια μεταφορά. Το πρόβλημα είναι όταν παρασύρεται κανείς από τη μεταφορά κι αρχίζει να τη βλέπει σαν κυριολεξία.Rebbecca Goldstein
Χιλια μπραβο στην Ιοκαστη....διαφωνω ριζικα με το να προσποιουμαστε οτι ειμαστε χριστιανοι και να κανουμε κουμπαριες,πρεπει οι φιλοι μας και συγγενεις μας επιτελους να δεχτουν αυτα που πιστευουμε,αν γινω κουμπαρα σε εκκλησια κοροιδευω και τους αλλους και τον εαυτο μου.Σε φιλη μου της υποσχεθηκα να ειμαι μαρτυρας στον πολιτικο γαμο της,αλλιως αν τελεσει θρησκευτικο γαμο,με τιμα η προταση της αλλα θα παραστω μονο ωσ θεατης και οχι σαν γελοια κουμπαρα....λυπαμαι αλλα ετσι ειναι.
Δε διάβασα τα υπόλοιπα σχόλια, σου λέω όμως τα της προσωπικής μου πείρας.
1. Εγώ ο ίδιος, έχοντας μεγάλο πρόβλημα με την υποκρισία, δεν έγινα νονός.
2. Συμμετείχα όμως με τη σύζυγό μου ως νονό σε βάφτιση, η οποία εξίσου άθεη, παρέκαμψε υποκριτικά το τυπικό μέρος, προκειμένου να αποκτήσουμε ή/και να συσφίξουμε μία οικογενειακή σχέση με ανθρώπους που αγαπάμε κι εκτιμάμε, παρά τις διαφορετικές απόψεις μας, οι οποίες, σημειωτέον, είναι εκατέρωθεν γνωστές.
3. Τη δική μου κόρη, την οποία τελικά υπέκυψα στις πιέσεις του κοινωνικού μου περιγύρου και τη βάφτισα (κακώς, θα μου πείτε σίγουρα, και δε θα διαφωνήσω μαζί σας, όμως διευκρινίζω ότι τουλάχιστον η ονοματοδοσία έγινε μόνο στο ληξιαρχείο και αποκόπηκε από τη διαδικασία της βάφτισης), τη "βάφτισε" τελικά ο ξάδερφός μου, επίσης άθεος, κάνοντας το ίδιο με τη σύζυγό μου (μάλιστα, η μάνα μου, όταν αυτός έλεγε το "πιστεύω", ήταν δίπλα του και του ψυθίριζε "ψεύτη").
"Του είχαν δείξει την ασημαντότητα και τη φτηνή κενότητα των μικρών θεών της γης, με τα κακομοίρικα ανθρώπινα ενδιαφέροντά τους και τις διασυνδέσεις τους –τα μίση, τους θυμούς, τις αγάπες και τις ματαιοδοξίες τους– τη λαχτάρα τους να τους υμνούν και να θυσιάζουν σ' αυτούς, και την απαίτησή τους να τους πιστεύουν, κάτι άκρως αντίθετο με τη λογική και τη Φύση." "Through the Gates of the Silver Key" ByH. P. Lovecraft(with E. Hoffmann Price)
Τον μικρότερο αδερφό μου τον έχει βαφτίσει πρώην αγωνιστής κομουνιστής (με φυλακή και στην κατοχή και στη χούντα), νυν ιδεολόγος αριστερός, ορκισμένος άθεος από τα γενοφάσκια του (είμαι σίγουρος ότι γεννήθηκε άθεος) ετών (γύρω στα) 90 σήμερα, γύρω στα 65 όταν τον βάφτισε. Θέλω να πω ότι γίνεται κι αυτό
Μάκης έγραψε:Άκου τι θα κάνεις (το κάνω και γω με την μικρότερη κόρη μου όταν αραιά και που αναγκαζόμαστε να παραβρεθούμε σε τέτοιες εκδηλώσεις και πέφτει πολύ γέλιο....). Όταν κάνουμε τον σταυρό μας εμείς λέμε από μέσα μας ότι αυτό είναι το τρισδιάστατο σύστημα συντεταγμένων (από πάνω προς τα κάτω, από δεξιά προς αριστερά, από μπρος προς τα πίσω, όπως έλεγε ο Πλάτωνας). Όταν αυτοί λένε: " Άγιος ο θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς", εμείς λέμε: "Αεί όν ο θεός, αεί όν ισχυρόν, αεί όν αθάνατον, ύλη ίσον για μας"...και πολλά άλλα τέτοια. Και έτσι, ουδέν συνειδησιακόν πρόβλημα!
Καλό αυτό! Δεν το είχα σκεφτεί. Εγώ χρειάστηκε να πάω κυρίως σε κηδείες τις τελευταίες φορές που πήγα σε εκκλησία και απλά έκατσα ήσυχη χωρίς να κάνω τον σταυρό μου καθόλου. Ούτε καν που με πήραν χαμπάρι.
Λοιπόν το σκεφτόμουν στο παρελθόν και έβγαζα σπυράκια, τώρα όμως το γουστάρω πολύ.
1. Εάν κατανοείς το θέμα του χρ. και τι ρόλο παίζει τι σε νοιάζει τι θα πει και τι παίζεται γύρω από το τυπικό και εάν σε κοροϊδεύει ο παπάς .
2. Όταν θα λες το πάτερ η δεν ξέρω τι λένε θα τραγουδάς όπως οι παπάδες. Κατάλαβες το γλέντι που θα κάνεις.
3. Μην βιάζεσαι και προσπάθησε να το απολάυσης.
4. Κάντο βίντεο και βλέποντας το με τους φίλους σου ξεκαρδίσου ελεύθερα.
5. Ξεσκίσετε το όσο σε παίρνει μια ΦΟΡΑ γίνεσαι νονά, εκτός και εάν είσαι μαφιόζα και σου καλαρέσει και το ξανακάνεις, μερικές φορές είναι εθισμός ο χαβαλές.
Φίλη μου όσο σε πειράζει και κομπλάρεις σημαίνει ότι το παίρνεις σοβαρά.
Τι θα έκανες εάν πήγαινες να δεις μια κωμωδία ή σένα τσίρκο και σε φώναζαν στην σκηνή να πάρεις μέρος για λίγο ?
3. Τη δική μου κόρη, την οποία τελικά υπέκυψα στις πιέσεις του κοινωνικού μου περιγύρου και τη βάφτισα (κακώς, θα μου πείτε σίγουρα, και δε θα διαφωνήσω μαζί σας, όμως διευκρινίζω ότι τουλάχιστον η ονοματοδοσία έγινε μόνο στο ληξιαρχείο και αποκόπηκε από τη διαδικασία της βάφτισης), τη "βάφτισε" τελικά ο ξάδερφός μου, επίσης άθεος, κάνοντας το ίδιο με τη σύζυγό μου (μάλιστα, η μάνα μου, όταν αυτός έλεγε το "πιστεύω", ήταν δίπλα του και του ψυθίριζε "ψεύτη").
Εγώ θα σταθώ σε αυτό το κομμάτι.
Η χριστιανοί συγγενής, φίλοι κτλ που ζητάνε να συμμετέχετε ενεργά ως κουμπάροι και νονοί στις τελετές δεν έχουν πρόβλημα που θα πείτε ψέματα λέγοντας το πιστεύω ?
Αν όντως πιστεύουν στον χριστιανισμό εκείνη την στιγμή δεν σας αναγκάζουν να πείτε ψέματα στον θεο και τον παπα ? Για εμάς προφανώς δεν έχει καμια σημασία κάτι τέτοιο, αλλα δεν θα έπρεπε να έχει για εκείνους ?
svoin έγραψε:Η χριστιανοί συγγενής, φίλοι κτλ που ζητάνε να συμμετέχετε ενεργά ως κουμπάροι και νονοί στις τελετές δεν έχουν πρόβλημα που θα πείτε ψέματα λέγοντας το πιστεύω ?
Από την δική μου εμπειρία όχι δεν έχουν πρόβλημα. Δεν είμαι σίγουρη για το γιατί, αλλά έχω 3 πιθανούς λόγους: είτε γιατί τις τελετές τις κάνουν περισσότερο για το πανηγύρι κι όχι γιατί πιστεύουν πως έχει θρησκευτικό νόημα, είτε γιατί θεωρούν πως έτσι βάζουν την φιλία πάνω από την θρησκεία, είτε γιατί δεν παίρνουν στα σοβαρά το ότι ο άλλος δεν πιστεύει.
Do you know how a falcon is trained my dear? Her eyes are sown shut. Blinded temporarily she suffers the whims of her God patiently, until her will is submerged and she learns to serve - as your God taught and blinded you with crosses.
Το ίδιο και εδώ. Πάντρεψα τον κολλητό μου πέρισυ και θα του βαφτίσω το παιδί φέτος. Ξέρει ότι είμαι άθεος, ξέρει ότι δεν πρόκειται να το τρέχω το μικρό να κοινωνεί και γενικά δεν πρόκειται να αναλάβω την "πνευματική ανατροφή" του αλλά παρόλ' αυτά εξακολουθεί να θέλει να του το βαφτίσω εγώ. Νομίζω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει το δεύτερο που λέει η Ιοκάστη παραπάνω.
Όταν μου ζητήθηκε να βαφτίσω τον ανιψιό μου το έριξα στην παλαβή, του τύπου «δεν μας φτάνει που θα τον βαφτίσει τρελός παπάς, θες και τρελή νονά», και άλλα τέτοια. Παραδόξως κάπου μέσα στον χαβαλέ έληξε και η συζήτηση.
Εξηγήσεις χρειάστηκε να δώσω αργότερα, όταν σε γάμο φίλης κλίθηκα μαζί με άλλες δύο να κάνουμε τις παράνυφες (αμερικάνικο στυλ*) και αυτό όχι γιατί με πίεσαν, αλλά γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί το παίρνω τόσο στα σοβαρά, αφού οι ίδιες ως πιστές δεν το παίρνουν σοβαρά. Το συμπέρασμα που έβγαλα εγώ από αυτήν την συζήτηση, αλλά και από πολλές άλλες με διαφορετικούς ανθρώπους, είναι ότι πιστεύουν σε έναν θεό όπως τον καταλαβαίνουν οι ίδιοι και που δεν έχει μεγάλη σχέση με αυτόν που παρουσιάζουν οι παπάδες. Όσο τα βάζω εγώ με τους παπάδες τα βάζουν και αυτοί. Όσο για το τελετουργικό, το βλέπουν απλά σαν κοινωνική εκδήλωση.
Οσο για τις υποχρεώσεις του νονό ως καθοδηγητή κλπ δεν νομίζω ότι ισχύει στην πράξη. Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε χωρίς να γνωρίσουμε τους νονούς μας, και ξέρω ότι οι φίλοι μου ψάχνουν για νονό-νονά κάποιον που θα αγαπά το παιδί και θα είναι δίπλα του.
* έπρεπε να είχα δεχτεί, για να δω τα μούτρα του παπά
Εγώ πάντως με ζευγάρι φίλων μου κανονίσαμε να το παίζω "νονός" στο παιδί μέχρι να μεγαλώσει και να καταλάβει ότι δεν είναι μειονέκτημα το ότι δεν βαπτίστηκε και δεν έχει νονό όπως τα άλλα παιδάκια. Σε αυτή την περίπτωση το παιδί "σώθηκε" από την μητέρα του που είναι άθεη και αν και ο πατέρας είναι θεϊστής έχει πέσει... βέτο. Το ότι μπορούσαν να κάνουν την ονοματοδοσία χωρίς βάφτιση το είχαν βρει μόνοι τους.
Σε άλλες περιπτώσεις πρότασης συμμετοχής σε θρησκευτικό γάμο σαν κουμπάρος ή για βάπτιση απλά αρνούμαι, αν και οι περισσότεροι ξέρουν.
Πρέπει να είπα κάπου παραπάνω ότι έχω μια φίλη που είναι νονά δύο παιδιών, του ενός με θρησκευτική βάφτιση και του άλλου χωρίς βάφτιση, όπως περιγράφει ο Τρία Πουλάκια Κάθονταν, στην ουσία παίζει το ρόλο της νονάς με λαμπάδες και δωράκια για να καλύψει το "κοινωνικό κενό" του "τα άλλα παιδάκια έχουν νονά γιατί εγώ δεν έχω".
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, μια φίλη μου μού πρότεινε να γίνει "νονά" της με αυτόν τον τρόπο. Της είπα ότι θα το σκεφτώ αλλά δεν απάντησα τελικά, γιατί ένιωθα αμηχανία: δεν ήξερα τι ακριβώς να πω στο παιδί ότι είναι αυτή η κυρία. Ήθελα να είναι σαφές ότι δεν μετέχουμε σε θρησκευτικές τελετές και δεν είμαστε χριστιανοί, επομένως δεν υπήρχε περίπτωση να παίξω το θέατρο του "πάμε στην ανάσταση", οπότε τι θα την έκανα τη λαμπάδα? Τέλος πάντων το άφησα το θέμα έτσι.
Αργότερα άρχισα να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να έχω κάνει μια ιδιωτική τελετή, μια γιορτή με φίλους και δώρα για την ονοματοδοσία του παιδιού, χωρίς παπάδες προφανώς. Τότε όμως δεν το είχα σκεφτεί και ο καιρός παρήλθε. Φέτος το συζητούσα ξανά με τη φίλη μου και μου είπε ότι αν θέλω μπορεί και τώρα να γίνει "νονά" του παιδιού. Της είπα θα το σκεφτώ (πάλι), γιατί τώρα το παιδί είναι ήδη μεγάλο (επτά ετών) και θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να του εξηγήσω τι ρόλο παίζει αυτή η κυρία και τέλος πάντων τι θα πει "νονά" για μας που δεν είμαστε θρήσκοι.
Η αλήθεια είναι ότι με φέρνει σε μεγάλη αμηχανία το θέμα.
Προχτές η φίλη μου μου ζήτησε την άδεια να πάρει λαμπάδα στο παιδί το πάσχα. Της είπα εντάξει, και άνοιξα κουβέντα γι' αυτά που με απασχολούν, δηλαδή τι θα της πω για το ρόλο της νονάς και τι θα την κάνουμε τη λαμπάδα (μη γελάτε, είναι θέμα, έχω από περασμένες χρονιές λαμπάδες που μας χάρισε η μάνα μου, που φτιάξανε στο σχολείο κλπ., τις κρεμάμε στο σαλόνι και τις καμαρώνουμε και μετά τις καταχωνιάζω).
Μου είπε "πες της ότι είμαι ένας άνθρωπος που την αγαπάει και τη νοιάζεται όπως οι γονείς της, ότι τώρα εκτός από εσάς τους δύο θα έχει και εμένα, ότι όποτε χρειαστεί κάποια βοήθεια, κάποια συμπαράσταση, μπορεί να έρθει να με βρει, θα είμαι δίπλα της". Καλό, δε λέω, αλλά για ένα επτάχρονο μου ακούγεται λίγο φλου και θεωρητικό. Το κακό είναι ότι μένει και μακριά και δεν μπορεί π.χ. να την πάει κάνα σινεμά ή καμμιά βόλτα.
Αλλά με βλέπω να δέχομαι. Τη λαμπάδα θα την κάψουμε εδώ στο σπίτι και θα της πω ό,τι γιορτάζουμε την άνοιξη και το φως της μέρας που μεγαλώνει. Τα άλλα κάπως θα τα βολέψω. Μέχρι που σκέφτομαι και να κάνω έστω και τώρα μια ιδιωτική γιορτούλα για να επισημοποιήσω το ρόλο της "νονάς", με απασχολεί μόνο μήπως φανεί κάπως "στημένο" και φέρω το παιδί σε δύσκολη θέση. Δεν ξέρω.
EDIT: δεν είμαι καν σίγουρη ότι θέλω "νονά" για το παιδί μου. Δηλαδή, δεν ξέρω κατά πόσο έχει νόημα κοινωνικά αυτός ο θεσμός. Αν κάποιος αγαπά το παιδί θα ασχοληθεί μαζί του με το θεσμό ή χωρίς αυτόν, αν δεν το αγαπά δε θα ασχοληθεί για όλες τις κουμπαριές του κόσμου.
Νομίζω μόνο το γεγονός ότι ζούμε σε χριστανική κοινωνία και όλοι έχουν "νονούς" είναι που μας κάνει να το σκεφτόμαστε. Διαφορετικά δε θα νιώθαμε την έλλειψή τους.
Η θρησκευτική γλώσσα είναι μια μεταφορά. Το πρόβλημα είναι όταν παρασύρεται κανείς από τη μεταφορά κι αρχίζει να τη βλέπει σαν κυριολεξία.Rebbecca Goldstein
Τον Ιούνιο παντρεύεται ο ανιψιός μου, σε εκκλησία. Τόσο η αδελφή μου όσο και η μητέρα μου με ρώτησαν, άσχετα η μια από την άλλη, αν έχω σκεφτεί να γίνει η κόρη μου παρανυφάκι. Τους είπα ότι αν μου το ζητήσει ο ίδιος ο ανιψιός μου θα δω τι θα κάνω, προς το παρόν όμως δε μου το έχει ζητήσει (κι ελπίζω να μην το κάνει).
Κατ' αρχήν με τσάντισε που το έκαναν αυτό με δική τους πρωτοβουλία - δεν τις διόρισε κανείς διοργανώτριες του γάμου για να στρατολογούν παρανυφάκια. Σε δεύτερη φάση όμως προβληματίστημα: άντε καλά αν το προτείνει κάποιος σε μένα ευθέως, θα πω όχι. Αν όμως το πει μπροστά στο παιδί? Πώς ακριβώς θα αρνηθώ? Ή αν ακόμη χειρότερα το αναφέρει κάποιος στο γάμο, στο στυλ "η δική σου κόρη γιατί δεν έγινε παρανυφάκι"? Δεν το θεωρώ πολύ πιθανό, αλλά δεν το αποκλείω κιόλας. Και τότε θα πρέπει να πω απλά "δεν είμαστε χριστιανοί" και όλοι θα με κοιτάξουν σαν έκθεμα μουσείου, επειδή ούτε κι εκείνοι είναι "στ' αλήθεια" χριστιανοί αλλά παίζουν το ρολάκι, γιατί θεωρούν ότι "έτσι κάνουν όλοι" και ότι "δεν τρέχει και τίποτα" και "έλα μωρέ τώρα το παιδάκι τι θα πάθει". Και δεν ξέρω πώς θα το πάρει η κόρη μου, αν θα νιώσει άσχημα ή δεν ξέρω κι εγώ τι.
Off Topic
Ειρήσθω εν παρόδω, έγινα κι εγώ παρανυφάκι κάποτε, ετών πέντε, αλλά με είχαν βάλει με το ζόρι και δε μου άρεσε καθόλου και κάποια στιγμή έβαλα τα κλάματα και με πήρε η μαμά μου και βγήκαμε από την εκκλησία και ήρθε ο φωτογράφος και με έβγαλε φωτογραφία έξω στην αυλή με κλαμένα μούτρα (μωρέ πού είναι εκείνη η φωτογραφία;).
Η θρησκευτική γλώσσα είναι μια μεταφορά. Το πρόβλημα είναι όταν παρασύρεται κανείς από τη μεταφορά κι αρχίζει να τη βλέπει σαν κυριολεξία.Rebbecca Goldstein
τ' αρχήν με τσάντισε που το έκαναν αυτό με δική τους πρωτοβουλία - δεν τις διόρισε κανείς διοργανώτριες του γάμου για να στρατολογούν παρανυφάκια
βρε μελάνη κάτι πράγματα που λες. Μόνες τους διορίζονται από καταβολής κόσμου δεν το ξέρεις. Πρέπει με κάτι να ασχοληθούν. Η κόρη μου πάντως χαίρεται όταν ντύνεται παρανυφάκι άλλωστε όλο κάτι είναι ντυμένη μες στο σπίτι οπότε το να ντυθεί παρανυφάκι είναι κάτι σαν παράσταση μετά από πολύμηνες πρόβες.
Σοβαρά τώρα αν το παιδί ρωτηθεί και θέλει δεν θα πάθει τίποτα, με εσένα έγινε μεγάλη μαλακία τότε που σε έντυσαν με το ζόρι.
Κανόνισε κακομοίρα μου μην μάθω ότι σε καμιά δεκαριά χρόνια κανονίζεις συνοικέσια παρανυφάκια και άλλα τέτοια
Boards don't hit back "Bruce Lee, Enter The Dragon"
Μελανι το παιδι θα ερθει δυστυχως σε επαφη με το χριστιανισμο οτι και να κανεις.
Αν δεν εχει καλη εμπειρια απο αυτη την επαφη, δεν ειναι απαραιτητα κακο.
Εσυ για παραδειγμα εξελιχτηκες μια χαρα!
Ενα παρομοιο περιστατικο ειχα εγω στα 7-8 μου χρονια, οταν σε μια Ανασταση (ή κατι τετοιο), με βαλανε να γινω παπαδοπαιδι. Τιγκα η εκκλησια. Μου λενε περνα στο πισω μερος. Και παω να μπω απο τη κεντρικη πυλη, επειδη ηταν ο πιο συντομος δρομος! To τι ακουσα απο το παπα μπροστα σε ολο το κοσμο....
Αλλα ευτυχως με πηρε ο πατερας μου και φυγαμε επιτοπου! Ξαναπατησαμε σε αυτη τη βρωμοεκκλησια οταν εφυγε ο παπας και ηρθε αλλος.
Μου εγινε βεβαια σπιτι η σχετικη υπομνηση οτι δεν φταιει η Εκκλησια που ο παπας ηταν περιεργος κλπ, αλλα η "ζημια "ειχε γινει...
Παραδεισος ειναι η ικανοποιηση καθε ατομικης επιθυμιας. Κολαση, ειναι η συγκεντρωση αυτων των ατομικων παραδεισων...
το είχα γράψει στο πρώτο μου σχόλιο, ότι έχω βαπτίσει ένα παιδί και είπα και το "Πιστεύω", πανάθεμα με!
Όλοι γνώριζαν ότι είμαι άθεος, και οι παππούδες / γιαγιάδες είχαν και κάποιο θέμα για την "ανατροφή" του παιδιού, ευτυχώς μόνο αυτοί.
Είδα το σχόλιο του Τεμπελόσκυλου, για το ότι δεν θα αναλάβει την "πνευματική ανατροφή" του παιδιού, και νομίζω ότι εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Για μένα ο σημαντικότερος λόγος για να γίνω νονός του παιδιού είναι για να βεβαιωθώ ότι το παιδί (και μαζί του, και τα 3 αδέλφια του) θα έχει/ουν πρόσβαση και σε μια άλλη οπτική για τη ζωή, την επιστήμη, το είναι σημαντικό, κτλ.
Τους έχω πάρει δεκάδες επιστημονικά βιβλία, παιχνίδια, και αφιερώνω πολύ χρόνο μαζί τους στο να συζητάμε τέτοια θέματα. Ξέρουν επίσης ότι αν πάμε μαζί σε εκκλησία είναι όπως πάμε σε ένα μουσείο, και δεν ανάβουμε κεριά, κάνουμε σταυρούς ή φυλάμε εικόνες (αποπληξία η γιαγιά).
Νομίζω πως και εμείς οι άθεοι έχουμε σημαντικό, και υπεύθυνο, ρόλο να παίξουμε ως "πνευματικοί γονείς".
