Ισλάμ

Συζητήσεις σχετικά με τις διάφορες θρησκείες και τις εκκλησίες τους
Απάντηση
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

Εικόνα
An Arabic manuscript from the 13th century depicting Socrates (Soqrāt) in discussion with his pupils.

Εικόνα
Διαμέρισμα της Αλάμπρα με θέα το Αίθριο των Λεόντων
---------------------------------------------

Ποια είναι η Ιστορία τους; Τι πιστεύουν;

Εκείνοι από τους οποίους ξεπήδησε ένας από τους πιο φωτισμένους πολιτισμούς, που διδάχτηκε από την ελληνική φιλοσοφία και γέννησε την δική του .
Εκείνοι που χτίσανε την Αλάμπρα στην Ανδαλουσια και ζούσαν σε πόλεις με πανεπιστήμια ,νοσοκομεία, τρεχούμενο νερό και αποχέτευση όταν οι πόλεις της δύσης ήταν χωριά και σκοτεινοί μεσαιωνικοί λασπότοποι.
Εκείνοι που γέννησαν την άλγεβρα και έσωσαν μεταφράζοντάς τα στα αραβικά τα κείμενα του Αριστοτέλη, μεταλαμπαδεύοντας στη συνέχεια την ελληνική φιλοσοφία στην σκοτεινή μεσαιωνική Ευρώπη.

Πως από τα πανεπιστήμια του του 9ου και του 10ου αιώνα στην Βαγδάτη και στην Κόρδοβα κατέληξαν στους σημερινούς Μεντρεσέδες που πικρόχολοι δάσκαλοι ξερνάνε χολή και μίσος ;
Πώς ξέπεσαν σε ένα συνονθύλευμα εξαθλιωμένων φονταμενταλιστών που αλαλάζοντας Αλλάχ ου άκμπαρ τινάζονται στον αέρα;


Όλα αυτά πιστεύω ότι πρέπει να μας προβληματίζουν.

Στο παρακάτω βίντεο η επιβλητική επίκληση της αλ Φάτιχα (οι 7 πρώτες στροφές του Κορανίου) και οι εικόνες που ακολουθούν κάπου κρύβουν αυτόν τον προβληματισμό.
[youtube]isx4Ff8SLM0[/youtube]
État de siège
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

Εικόνα

TA ΙΣΛΑΜΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΡΟΥΒΑΚΑΛΗ
http://ex-amaxis.gr/?p=417



ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Από το 634 μ.Χ. μέχρι το 750 μ.Χ., οι κάτοικοι της Αραβίας ίδρυσαν μια απέραντη αυτοκρατορία, που τα όρια της ήταν τα Πυρηναία στη Δύση και τα σύνορα της Κίνας στην Ανατολή.

Παρά τον πολιτικό κατακερματισμό του 9ου και του 10ου αιώνα στο ανατολικό και δυτικό Ισλάμ άνθησε ένας κοινός και ενιαίος πολιτισμός με σημείο αναφοράς το κοράνι.

Ο μουσουλμανικός πνευματικός πολιτισμός ήταν πολύ πιο εκλεπτυσμένος από το χριστιανικό της ίδιας εποχής. Έχει επισημανθεί ότι ενώ ο Αλ – Ρασίντ και ο Αλ – Μαμούν εντρυφούσαν στην ελληνική και την περσική φιλοσοφία, οι σύγχρονοί τους στη Δύση, ο Καρλομάγνος και οι άρχοντές του με δυσκολία κατάφερναν να γράψουν τ΄ όνομα τους[1]

Τα ισλαμικά πανεπιστήμια συνέβαλλαν στη σημαντική πολιτιστική ανάπτυξη του Ισλάμ. Ιδρύθηκαν ως χώροι θρησκευτικής εκπαίδευσης, όπου οι ουλεμάδες (θρησκευτικοί λόγιοι και στοχαστές), οι καδήδες – qadis (δικαστές), οι μουφτήδες (διερμηνείς του νόμου) και άλλοι θρησκευτικοί επίσημοι εκπαιδεύονταν ώστε να είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν το κοινωνικό σύνολο.

Το Ισλάμ ανέδειξε στο Μεσαίωνα μια σειρά φιλοσόφων πρώτου μεγέθους, οι οποίοι έκαναν μέσω της ισλαμικής Ιβηρικής χερσονήσου την ελληνική φιλοσοφία γνωστή στην Ευρώπη, συντελώντας έτσι στην ίδρυση των πρώτων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων.

Στα χρόνια της ακμής του ισλαμικού πολιτισμού, με κέντρο τη Βαγδάτη έγινε μια πρωτοφανής για την ιστορία του πολιτισμού μεταφραστική προσπάθεια, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η ακριβής απόδοση του συνόλου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας στην αραβική γλώσσα. Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε στα έργα του Αριστοτέλη και των σχολιαστών του[2].



ΒΑΓΔΑΤΗ: Ο «ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ»(830 )



Οι Άραβες και πιο συγκεκριμένα οι ηγεμόνες της δυναστείας των Αββασιδών, έδιναν ιδιαίτερη σημασία στα θέματα της εκπαίδευσης και εργάστηκαν μεθοδικά για την πολιτιστική και επιστημονική ανάπτυξη του Ισλάμ.

Αποτέλεσμα των παραπάνω διεργασιών ήταν η ίδρυση του «Οίκου της Σοφίας» (buyut al hikma) στη Βαγδάτη. Ο οίκος αυτός ήταν η πηγή της αφύπνισης και της ακμής των μουσουλμάνων, γιατί μέσα από τις μεταφράσεις των ελληνικών κλασσικών έργων ανακάλυψαν την Ελλάδα, όπως έγινε με την ιταλική Αναγέννηση[3].

Τις βάσεις για τη δημιουργία αυτής της βιβλιοθήκης τις έθεσε ο χαλίφης Χαρούν Αλ Ρασίντ (786-809), αλλά εκείνος που μετέτρεψε το ίδρυμα από απλή βιβλιοθήκη σε πνευματικό και επιστημονικό κέντρο της Ασίας, με αστεροσκοπείο, όπου εργάζονταν από κοινού επιστήμονες από διαφορετικές φυλές και θρησκευτικές πεποιθήσεις ήταν ο γιός του, ο Αλ Μαμούν (813-833), ο οποίος προκειμένου να διατηρήσει τη διανοητική κληρονομιά και να αναπτύξει την επιστήμη, είχε καλέσει τους πιο διαπρεπείς άνδρες της εποχής στη Βαγδάτη.

Ο κυριότερος στόχος της λειτουργίας του «Οίκου της Σοφίας» ήταν η διενέργεια μεταφράσεων, σημαντικών ελληνικών, περσικών και ινδικών βιβλίων στα αραβικά.

Η εργασία των μεταφραστών που τελούσαν υπό την προστασία των Αββασιδών ήταν προσεκτικά οργανωμένη και αυστηρά εξειδικευμένη.

Εργάζονταν άνθρωποι απ΄ όλες τις φυλές και τις θρησκείες που βοήθησαν στη διενέργεια μεταφράσεων από ευρύ φάσμα ξένων γλωσσών, από τα ελληνικά και τα περσικά ως τα σανσκριτικά, τα συριακά, τα αρμενικά ακόμη και τα αιθιοπικά και απ όλα τα γνωστικά αντικείμενα. Οι μεταφραστές πληρώνονταν το βάρος των βιβλίων που είχαν μεταφράσει σε χρυσό[4]. Έδιναν τόσο μεγάλη σημασία στη συλλογή και διαφύλαξη της γνώσης, σε σημείο να θέτουν ως απαίτηση σε κατακτημένους λαούς, το δικαίωμα να τους πάρουν τα αρχαία κλασσικά ελληνικά κείμενα που διέθεταν.

Επίσης διοργανώνονταν αποστολές για την αναζήτηση νέων βιβλίων με αποτέλεσμα να πληθαίνουν συνεχώς τα πρωτότυπα κείμενα και ν΄ αποτελέσει ο «Οίκος της Σοφίας» το σημαντικότερο κέντρο των γραμμάτων.

Επικεφαλής του Οίκου της Σοφίας ήταν ο Χουναϊν Ιμπν Ισάκ (808-873), Άραβας Νεστοριανός απόγονος μιας αραβικής φυλής που είχε προσηλυτιστεί στο Χριστιανισμό πριν την εμφάνιση του Ισλάμ. Έξοχος γνώστης της ελληνικής γλώσσας, μετέφρασε τα περισσότερα από απο τα ιατρικά έργα του Γαληνού και άρχισε τη μετάφραση του αστρονομικού έργου του Πτολεμαίου.

Στον Οίκο της Σοφίας συγκεντρώθηκαν μέχρι το 900 οι αραβικές μεταφράσεις των απάντων του Αριστοτέλη, καθώς και τα περισσότερα ελληνικά ιατρικά και μαθηματικά κείμενα. Πρώτο έργο που έφτασε στο Ισλάμ ήταν τα Στοιχεία του Ευκλείδη και ακολούθησαν τα έργα Περί κατηγοριών, τα Φυσικά και τα Μεγάλα Ηθικά του Αριστοτέλη, η Πολιτεία, ο Τίμαιος και οι Νόμοι του Πλάτωνα, οι Αφορισμοί του Ιπποκράτη, το Περί των απλών φαρμάκων του Διοσκορίδου, η Τετράβιβλος Σύνταξις του Πτολεμαίου, το οποίο ονομάστηκε Αλ-Μεγίστη, δηλαδή, η μεγάλη σύνταξις της Αστρονομίας. Επίσης τα Μεταφυσικά, το Περί Ψυχής και το Περί γενέσεως και φθοράς του Αριστοτέλη και τα Σχόλια του Αλεξάνδρου του Αφροδισιέως, που είχε μεγάλη επίδραση στη μουσουλμανική φιλοσοφία.

Χάρη στις αραβικές μεταφράσεις σώθηκαν τα βιβλία του έργου Περί Κώνου Τόμων του Απολλώνιου από την Πέργη, τα Μηχανικά του Ήρωνος του Αλεξανδρέως και τα Πνευματικά του Φίλωνος του Βυζαντίου. Με βάση τις ανακαλύψεις του Πτολεμαίου, οι μουσουλμάνοι αστρονόμοι συνέγραψαν βιβλία, τα οποία για αιώνες ήταν αυθεντία στην Αστρονομία. Αλλά εκείνο που επηρέασε σημαντικά τους μουσουλμάνους ήταν η ελληνική λογική στην τέλειά της μορφή με το Όργανο του Αριστοτέλη.

Η Βαγδάτη υπήρξε ένα σημαντικό κέντρο μάθησης όλων των επιστημών, των οποίων οι πηγές ήταν οι αρχαίοι έλληνες σοφοί. Θα πρέπει να αναγνωριστεί ως μια πόλη αδελφή της Αθήνας και της Αλεξάνδρειας.

Υποστηρίζεται ότι το κύριο στοιχείο της ισλαμικής πολιτιστικής σύνθεσης υπήρξε η υιοθέτηση της ελληνικής φιλοσοφίας και των ελληνικών επιστημών. Έτσι η Βαγδάτη έγινε ένα από τα ηγετικά πνευματικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά κέντρα του κόσμου.





ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΚΟΡΝΤΟΒΑ

Οι Άραβες εισέβαλαν στην Ισπανία το 711, όπου για πεντακόσια χρόνια μετέβαλαν το μεγαλύτερο μέρος της σε μουσουλμανική περιοχή και έγινε η εμπροσθοφυλακή του Ισλάμ στη Δύση. Η αραβική φιλοσοφία γνωρίζει νέα αίγλη στην Ισπανία.

Κατά την ιστορική αυτή περίοδο, τα ελληνικά επιστημονικά και φιλοσοφικά έργα, που είχαν μεταφραστεί προηγουμένως από τη συριακή στην αραβική, μεταφράζονται τώρα στην εβραϊκή από τους Εβραίους της νότιας Γαλλίας και της Ισπανίας, στη συνέχεια δε και στη λατινική.

Το πανεπιστήμιο της Κόρντοβα (970) αποτελεί προέκταση της επιστημονικά αναπτυγμένης ανατολής. προς τον ευρωπαϊκό χώρο.

Το αραβικό στοιχείο είχε κάνει την εμφάνισή του στην Ισπανία από τους Ομμεϋάδες, οι οποίοι είχαν εκτοπιστεί από την Εγγύς Ανατολή από τους Αββασίδες. Η νέα δυναστεία, δημιούργησε τις βάσεις για την επιστημονική ανάπτυξη τον 11ο και 12ο αιώνα.

Τα δύο πρόσωπα με τη σημαντικότερη συμβολή στη φιλολογική, επιστημονική και καλλιτεχνική ανάπτυξη της Ιβηρικής χερσονήσου είναι οι δύο πρώτοι Ομμεϋάδες χαλίφηδες της Κόρντοβα, ο Αμπντ Ελ Ραχμάν Γ΄(912-961) και ο Χακίμ Β΄(971-976).

Η προσωπική δραστηριότητά τους εκτείνεται σε μια περίοδο που ξεπερνάει τα εξήντα χρόνια, από το 912 έως το 976. Ο Αμπντ Ελ Ραχμάν Γ΄ με την ισχυρή προσωπικότητα που τον χαρακτήριζε, προσέδωσε στην Κόρντοβα, το γόητρο μιας λαμπερής αυλής, που αποτελούσε τόπο συνάντησης λογοτεχνών και καλλιτεχνών. Η διατήρηση της αίγλης της Κόρντοβα, ως ένα από τα πρώτα πνευματικά κέντρα του κόσμου θα συνεχιστεί και στα χρόνια του γιού και διαδόχου του Χακίμ Β΄.

Ο μονάρχης έφερε από τη Βαγδάτη που αποτελούσε το σημαντικότερο επιστημονικό μέρος του κόσμου, αλλά και από την Αίγυπτο και άλλες χώρες της Ανατολής, τα κυριότερα και πιο σπάνια έργα, των αρχαίων και σύγχρονων επιστημών. Συγκέντρωσε μια ποσότητα σχεδόν ίση με εκείνη που είχαν συγκεντρώσει οι Αββασίδες ηγεμόνες σε πολύ πιο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι με την αγορά και με την αντιγραφή και εκ μέρους του τα καλύτερα αρχαία και σύγχρονα βιβλία. Στη παράδοση των Αράβων υπάρχει η πληροφορία σύμφωνα με την οποία ο χαλίφης Αλ – Χακίμ Β΄ της Κόρντοβα είχε στη βιβλιοθήκη του 400.000 χειρόγραφα καταγεγραμμένα σε καταλόγους που εκτείνονταν σε 44 τόμους.[5]

Την εποχή αυτή το πανεπιστήμιο της Κόρντοβα ήταν από τα πιο φημισμένα του κόσμου. Στο μεγάλο τζαμί που παραδίδονταν τα μαθήματα, ο Κάλι της Βαγδάτης (Qali de Baghdad) υπαγόρευε κείμενο από μια μεγάλη συλλογή που περιείχε πλήθος πληροφοριών για τους αρχαίους Άραβες, τις παροιμίες τους, τη γλώσσα τους και την ποίηση τους. Η συλλογή αυτή δημοσιεύθηκε πολύ αργότερα υπό τον τίτλο ¨Υπαγορεύσεις¨ (Dictees). Η γραμματική διδάσκονταν από τον Ιμπν Αλ Κουτία που κατά την κρίση του Κάλι, ήταν ο πιο σοφός από τους γραμματικούς της Ισπανίας.

Στην Ισπανία τον 11ο αιώνα η εκπαίδευση δεν αμειβόταν, ούτε ρυθμιζόταν από το κράτος, παρέχονταν σχεδόν παντού, σε όλες τις περιοχές είτε πρόκειται για μικρά χωριά είτε για μεγάλες πόλεις, όπως η Σεβίλλη, η Κόρντοβα, η Σαραγόσα και το Τολέδο.

Η ανάπτυξη των επιστημών στο Χαλιφάτο της Κόρντοβα προηγήθηκε μόλις ένα μικρό χρονικό διάστημα πριν τις επιδρομές των χριστιανών στην Ιβηρική χερσόνησο.

Έτσι, η Ισπανία αποτέλεσε τη δίοδο από την οποία πέρασε η αρχαία επιστήμη στη Δύση. Όπως αναφέρει ο Henri Masse «το Ισλάμ τοποθετείται στην αλυσίδα που συνδέει την αρχαία με τη νεότερη σκέψη και διαδραματίζει το σημαντικό ρόλο του στην ιστορία του πολιτισμού».





ΚΑΙΡΟ: ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ AL AZHAR

Tο πανεπιστήμιο AL AZHAR είναι η φυσική προέκταση του μεγάλου μουσουλμανικού τεμένους Al-Azhar, του παλαιότερου και πιο διάσημου απ΄ όλα τα ισλαμικά ακαδημαϊκά ιδρύματα και τα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο χωρίς εξαίρεση. Για πάνω από χίλια χρόνια το Al-Azhar ήταν το πολιτιστικό κέντρο για όλους τους μουσουλμάνους στην ανατολή και τη δύση.



Ιστορικό υπόβαθρο

Όταν ο Jawhar ο σικελός διοικητής των στρατευμάτων των Φατιμίδων εστάλη από το χαλίφη Almuiz για να κατακτήσει την Αίγυπτο, ίδρυσε το Κάιρο το 969 και έχτισε το μουσουλμανικό τέμενος Al-Azhar. Το μουσουλμανικό τέμενος ολοκληρώθηκε σχεδόν σε δύο χρόνια. Από τότε έχει γίνει το πιό γνωστό μουσουλμανικό τέμενος σε ολόκληρο το μουσουλμανικό κόσμο, και το παλαιότερο πανεπιστήμιο για τις θρησκευτικές και κοσμικές μελέτες. Οι ιστορικοί διαφωνούν ως προς τον τρόπο με τον οποίο το μουσουλμανικό τέμενος πήρε το όνομά του. Ωστόσο η πιο πιθανή απάντηση είναι αυτή που αναφέρει ότι ονομάστηκε έτσι από τη ” Fatima Al- zahraa” την κόρη του προφήτη Mohamed για να δοξάσει το όνομά της. Αυτή η τελευταία εξήγηση ακούγεται ως η πιο πιθανή απάντηση.

Το 988 μετατράπηκε σε πανεπιστήμιο στο οποίο διδάχθηκαν για περισσότερα από χίλια χρόνια διαφορετικές επιστήμες όπως τα θρησκευτικά, η μουσουλμανική νομολογία (νόμος), η αραβική γλώσσα και πλήθος άλλων επιστημονικών πεδίων.

Η δυναστεία των Φατιμίδων επέτρεψε στο Κάιρο την πνευματική του αυτονομία με αποτέλεσμα το πανεπιστήμιο Al–Azhar να γίνει το πιο σημαντικό κέντρο της ισλαμικής εκπαίδευσης.





ΚΑΙΡΟ: Ο «ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ» ή «ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ»

Υπό τη δυναστεία των Φατιμίδων (909-1171) και τον Αλ Χακίμ το 1004 ιδρύθηκε το Dar al Hikma – Οίκος των Επιστημών.

Εγκαταστάθηκαν νομομαθείς, γραμματικοί, επιστήμονες της λογικής, δικηγόροι, γιατροί, αστρονόμοι και μαθηματικοί όπου μετέφεραν βιβλία προερχόμενα από τις βιβλιοθήκες του ανακτόρου.

Διδάσκονταν οι επιστήμες που προέρχονταν από την αρχαιότητα, δηλαδή τα μαθηματικά, η αστρονομία, η γεωδαισία, οι φυσικές και φυσιογνωστικές επιστήμες, η ιατρική, η γραμματική, η ποίηση, οι τέχνες καθώς και διάφοροι κλάδοι της Φιλοσοφίας. Καθένας μπορούσε ελεύθερα να μπει να διαβάσει και να αντιγράψει ό,τι ήθελε.

Ο «Οίκος της Επιστήμης» αποτελείτο από αναγνώστες του Κορανίου, αστρονόμους, ειδήμονες της γραμματικής, φιλόλογους και γιατρούς και περιελάμβανε βιβλία τα οποία πραγματεύονταν όλων των ειδών τα επιστημονικά και φιλολογικά θέματα, καθώς και καλλιγραφημένα χειρόγραφα.

Αυτή η συλλογή αποτελούσε το πολυτιμότερο σύνολο έργων που συγκέντρωσε ποτέ ηγεμόνας για τη χρήση της ολότητας, γιατί όλα αυτά τα έργα ήταν στη διάθεση όλων εκείνων που επιθυμούσαν να τα συμβουλευτούν.

Ο Χαλίφης Αλ Χακίμ χορηγούσε ικανοποιητικούς μισθούς στους νομομαθείς και στους άλλους σοφούς που εργάζονταν στο ίδρυμα.

Στη βιβλιοθήκη προσέρχονταν όλο και περισσότερος κόσμος, άλλοι διάβαζαν, άλλοι αντέγραφαν και άλλοι έρχονταν για να παρακολουθήσουν τα μαθήματα των καθηγητών. Μπορούσε κανείς να βρει μελάνι, γραφίδες, χαρτί και γραφείο για να γράψει.

Για πρώτη φορά τα έτος 1012, οργανώθηκαν με κάποια επισημότητα εξετάσεις παρουσία του Χαλίφη, ο οποίος απένειμε διπλώματα σε σπουδαστές μαθηματικών, λογικής, νομικής και ιατρικής.

Προστάτες των επιστημών ήταν πάντοτε οι φωτισμένες προσωπικότητες των χαλίφηδων που ήταν και η πολιτική ηγεσία των Αράβων.

Ο «Οίκος της Επιστήμης» έκλεισε το 1122, έπειτα από ταραχές που προκάλεσαν αιρετικοί.



ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το Ισλάμ δεν ήταν πάντα στη μακραίωνη ιστορία του χώρος φονταμενταλιστικού φανατισμού και κοινωνικής καθυστέρησης. Η σημερινή πεφωτισμένη δυτική εκκλησία, η οποία αποκηρύσσει αυτές τις αδυναμίες που με δυσάρεστο τρόπο θυμίζουν το δικό της αντίστοιχο μεσαιωνικό παρελθόν, δεν θα έφτανε ποτέ στο σημερινό επίπεδο χωρίς την αποφασιστική πολιτιστική συμβολή ενός άλλου Ισλάμ που με ανώτερο πολιτισμό αποτέλεσε το φάρο που φώτισε τα σκοτάδια του ευρωπαϊκού μεσαίωνα πριν από χίλια χρόνια και με βάση την Ιβηρική χερσόνησο, το Σαλέρνο, το Παλέρμο και τη Νάπολη, η φιλοσοφία, η ιατρική, η αστρονομία, τα μαθηματικά και άλλες επιστήμες εισήχθηκαν από το ανεπτυγμένο Ισλάμ στην αναπτυσσόμενη Ευρώπη.

Συμπερασματικά μπορούμε να αναφέρουμε ότι οι Άραβες πέτυχαν το στόχο της μεταφοράς της αρχαίας ελληνικής επιστήμης στους Ευρωπαίους. Συχνά επέφεραν σημαντικές διορθώσεις και προσέθεσαν τη δική τους πείρα.

Χωρίς την μεταφραστική προσπάθεια και την καλλιέργεια των επιστημών από τους Άραβες δεν θα υπήρχαν ούτε ο Da Vinci, ούτε ο Γαλιλαίος στην Ευρώπη για να θεμελιώσουν τη σύγχρονη θετικοεπιστημονική έρευνα.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ιστορία της Ανθρωπότητας: η εξέλιξη του πολιτισμού και των επιστημών, τομ. 3ος .

Γ.Κ. Βλάχος, Εισαγωγή στις πολιτικές θεωρίες των νεότερων χρόνων. Αθήνα : 1979

Γούτας Δημήτρης, Η αρχαία ελληνική σκέψη στον Αραβικό κόσμο. Αθήνα : Περίπλους, 2001

Θρασύβουλος Βλησίδης, Γενική ιστορία των επιστημών, τομ. 1ος. Αθήνα : Εκδ. Βογιατζή ,1957

Κ. Σπ. Στάικος, Η ιστορία της Βιβλιοθήκης στον δυτικό κόσμο. Αθήνα : Κότινος, 2002

Κ.Π. Ρωμανός, Ελληνιστικό Ισλάμ. Αθήνα : Αλεξάνδρεια, 2001

Κ.Ι. Γιαννακόπουλος, Μεσαιωνικός δυτικός πολιτισμός και οι κόσμοι του Βυζαντίου και του Ισλάμ. Αθήνα : εκδ. Κυρομάνος, 1993

Μεθόδιος Γ. Φούγιας, Το ελληνικό υπόβαθρο του Ισλαμισμού. Αθήνα : Λιβάνης, 1994

Μουσταφά Ελ Αμπαντί, Η αρχαία βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Αθήνα: Σμίλη, 1998

David Nicolas, Η εξέλιξη του μεσαιωνικού κόσμου. Αθήνα : ΜΙΕΤ , 2000

David C. Lindberg, Οι απαρχές της δυτικής επιστήμης. Αθήνα: Πανεπιστημιακές εκδόσεις ΕΜΠ, 1997

Wayne A. Wiegand, Donald G. Davis, Jr., Encyclopedia of library history, London: Garland publishing, 1994




ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Owen Gingerich. «Islamic astronomy». Scientific American. vol. 254 (April 1986): σ.74.
État de siège
svoin
Δημοσιεύσεις: 3074
Εγγραφή: 03 Μάιος 2009 21:55
Όνομα Ιστότοπου: -

Γιατί αυτά θεωρούνται επιτεύγματα του Ισλαμ (μιας θρησκείας) και όχι του κάθε ανθρώπου, πολιτισμού που τα παρήγαγε ?

Τα έργα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη είναι επιτεύγματα του Δωδεκάθεου ?
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

svoin έγραψε:Γιατί αυτά θεωρούνται επιτεύγματα του Ισλαμ (μιας θρησκείας) και όχι του κάθε ανθρώπου, πολιτισμού που τα παρήγαγε ?

Τα έργα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη είναι επιτεύγματα του Δωδεκάθεου ?


Τα έργα των ανθρώπων είναι δικά τους δημιουργήματα, άλλα κανένας δεν δημιουργεί σε πολιτισμικό κενό και η επικρατούσα θρησκεία διαμορφώνει (πολύ περισσότερο τότε) το πολιτισμικό περιβάλλον.

Το επίτευγμα του Ισλάμ είναι ότι έστησε τις υποδομές και τους θεσμούς για την εκπαίδευση και την ενασχόληση των ανθρώπων με την φιλοσοφία και τις επιστήμες.

Γιατί άραγε την εποχή που άνθιζαν τα πανεπιστήμια της Βαγδάτης και της Κόρδοβας , που στην Δαμασκό και στην Βαγδάτη λειτουργούσαν νοσοκομεία και Ιατρικές σχολές, στο Ισλάμ γεννήθηκε ένας Αλ-Κίντι, ένας Αβερρόης, ένας Alhazen,ένας Ιμπν Χαλντούν, ένας Al-Farabi ..... και άλλοι πολλοί, αμέτρητοι.

Γιατί όλοι αυτοί γεννήθηκαν στο Ισλάμ και όχι στην σκοτεινή τότε Ευρώπη;

Μόνο αργότερα στον ύστερο μεσαίωνα και στην αναγέννηση ιδρύθηκα από την χριστιανική εκκλησία τα πανεπιστήμια της Ευρώπης, στην Μπολόνια,στη Σαλαμάνκα, στην Πάδοβα, στο Παρίσι, στο Κέμπριτζ, στην Οξφόρδη . Τότε ξεκίνησε στην Ευρώπη η διαδικασία που θα γεννούσε μια μέρα τον Διαφωτισμό.

Επειδή τους ανέφερες, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης δεν γεννήθηκαν εν κενώ, είναι παιδιά της Αθηναϊκής πολιτείας , της εποχής της και της κουλτούρας της.

Γιατί η Αίγυπτος της ίδιας εποχής δεν έβγαλε έναν Πλάτωνα και έναν Αριστοτέλη;
État de siège
επικουρειος
Δημοσιεύσεις: 1309
Εγγραφή: 02 Οκτ 2011 01:21
Όνομα Ιστότοπου: -

Μια πιθανη προσωπικη εξηγηση στην εξελικτικη πορεια των δυο απο τις τρεις μεγαλες μονοθειστικες θρησκειες ειναι οι απειραριθμες αιρεσεις και τα σχισματα που γεννησαν στο εσωτερικο τους με αποτελεσμα να ανακοπτεται καθε περαιτερω κοινωνικη προοδος.

Δυο σημαντικοι λογοι της οπισθοδρομισης που επιφερει μια μονοθειστικη θρησκεια εχουν να κανουν οτι πρωτον δεν ειναι το πνευματικο δημιουργημα ενος λαου,αλλα ερχεται απο εξω αποκαλυπτεται κι επιβαλλεται σε αυτον τον λαο ως η υπερτατη αληθεια,απορριπτοντας οτιδηποτε αλλο εκτος του εαυτου της.

Και δευτερο οτι επιδεχονται ατελειωτες εξηγησεις σε ενα ατελειωτο αριθμο ανουσιων υποθεσεων,με αποτελεσμα οι ανθρωποι να μιλανε για χρονια ατελειωτα για την ουσια του ανυπαρκτου μεχρι να ερθουν να πιαστουν τελικα στα χερια.

Αρα δεν ειναι να απορει κανεις για την εξελιξη,γιατι το τελικο αποτελεσμα ειναι αυτο που παντοτε αποκαλυπτει και τον αρχικο σκοπο.

Αν ο χριστιανισμος λειτουργησε σαν ο χωροφυλακας του πολιτισμου στην δυση,το ισλαμ ηταν ο πολιτιστικος χωροφυλακας της ανατολης,ωστε να εξαφανιστουν τελειως τα οποια υπολλειματα ελληνορωμαικου πολιτισμου υπηρχαν εκει.Τωρα εαν δυο η τρεις χαλιφιδες υπηρξαν οντως φιλοπροοδοι ειναι σταγονα στον ωκεανο και δεν μεταβαλλει το τελικο αποτελεσμα,γιατι ολοι οι αλλοι σουλτανοβεζιρηδες δεν ηταν.
Ειμαι ενας πιστος απολυτα πεπεισμενος μοναχα ως προς την ανυπαρξια μεταφυσικων μυστηριων.Το μοναδικο μυστηριο που υπαρχει ειναι μοναχα κατι ξεχασμενες αραχνοφωλιες μες το ανθρωπινο μυαλο.
svoin
Δημοσιεύσεις: 3074
Εγγραφή: 03 Μάιος 2009 21:55
Όνομα Ιστότοπου: -

Αρα, σύμφωνα με την λογική σου, όταν εν τέλη δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα πανεπιστήμια στην σκοτεινή Ευρώπη, όταν συνέβη ο διαφωτισμός και η αναγέννηση, όταν εργάστηκε ο Νεύτωνας και πολύ άλλοι, όταν εν τέλη ήρθε η χρήση εποχή τις δύσης και ο μεσαίωνας τις ανατολής, αφού όλα αυτά εγιναν κάτω από έντονη χριστιανική επιρροή στον δυτικό πολιτισμό (αφού δεν έπαψαν ποτε να είναι Χριστιανοί, η θρησκευόμενοι η άνθρωποι), τότε όλα αυτά είναι επιτεύγματα του Χριστιανισμού.

Και εαν όλα αυτά τα επιτεύγματα τις ανατολής οφείλονται στο Ισλαμ, τότε γιατί εφόσον ακόμα Ισλαμ έχουν έπαψαν τα επιτεύγματα ?

Η ανάπτυξη και τον τεχνών και τις σκέψης δεν οφείλεται στην εκάστοτε θρησκεία τις κάθε περιοχής αλλα του γενικού πολιτισμού και αντίληψης τον άνθρωπον τις.

Ολα αυτά δεν είναι επιτεύγματα του Ισλαμ, αλλα τον ανθρώπων και πολιτισμών γενικότερα, και τα επιτεύγματα σταμάτησαν επειδή άλλαξαν η άνθρωποι και η πολιτισμοί, το Ισλαμ ίδιο έμεινε τώρα με τότε αλλα επιτεύγματα δεν παράγει.
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

Στο βιβλίο "Τα τέκνα του Αριστοτέλη" του Richard Rubenstein είναι πολύ ωραία καταγεγραμμένη η συνεισφορά του Ισλαμ στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. ["Aristotle's Children" ]

Δυστυχώς η ελληνική μετάφραση είναι εξαντλημένη. (κάπου έχω κείμενα από την μετάφρασή του σε ψηφιακή μορφή αν τα βρω θα κάνω ποστ εδώ τα σχετικά με το Ισλάμ αποσπάσματα )

Παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα (μεγάλο αλλά αξίζει τον κόπο) από το πρώτο κεφάλαιο για όσους διαβάζουν αγγλικά για να πάρετε μία γεύση :
IT IS HARD NOT TO think of twelfth-century Spain as a scholar's paradise. The picture that comes to mind is that of a broad table, well lit by candles, on which are spread out dozens of manuscripts written in Syriac, Aramaic, Arabic, Hebrew, and Greek. Around the table, poring over the manuscripts, taking notes, or conversing animatedly, are bearded Jews, tonsured Christian monks, turbaned Muslims, and dark-haired Greeks. The setting is Toledo, a Spanish city long ruled by Islamic authorities but now under Christian control. The table occupies the center of a hall in the city's cathedral, whose archbishop, Raymund I, stands to one side, benevolently watching the polyglot scholars at their work. In his own hands, he holds a book written in Latin—apparently a Catholic missal or one of Saint Augustine's works. But close examination reveals its distinctly non-Christian authorship. The book that the archbishop holds so carefully, as if he were afraid it might once again disappear, is a new translation of De Anima—Aristotle's lost book on the soul.

How was this famous work—along with the rest of the Aristotelian corpus—rediscovered? The story really begins in the tenth century, when Christian knights launched the Reconquista (Reconquest)—a lengthy, on-again, off-again struggle to reclaim the Iberian Peninsula from the Muslims who had ruled it for more than three hundred years. The Christians would not drive the Muslims out of Spain altogether until the fall of Grenada in 1492, but by 1100, great centers of Islamic culture like Toledo and Lisbon were already under their control. The very length of this campaign, and the fact that the cities and peoples conquered were among the most civilized on earth, made it more "a work of co-penetration and synthesis" than a simple military crusade. One commentator justly calls it "a long-term, sensible, humane, even liberal process of fusion between different faiths and races, which does great honour to the people of medieval Spain and Portugal."1

In a way, the Reconquest resembled the "barbarian" takeover of Rome centuries earlier, for the society that the conquerors acquired was far more developed than their own. While Europe was just emerging from centuries of poverty and social strife, Muslim Spain—al Andalus, as the Arabs called it—was a land long enriched by international trade, brilliant artisanship, and a highly productive agriculture. The kingdom's rulers were literate men, heirs of the Roman tradition of rational-legal bureaucracy, and generous patrons of scholarship and the arts. Its world-famous poets anticipated and probably inspired the love songs of the troubadours. Its intellectuals were admired for their achievements in law, philosophy, mathematics, astronomy, and the natural sciences, as well as chemistry, metallurgy, and the practical arts. At a time when learning in Europe was confined to a few monasteries and church schools, the scholars of al Andalus taught in publicly supported universities and did research in well-stocked libraries. In an era when most Christian healers were still brewing herbs and casting spells, Muslim and Jewish physicians practiced something akin to scientific medicine. 2

As in other Muslim kingdoms, the authorities had permitted these secular activities to flourish, so long as they kept their distance from the mosque. And they had encouraged non-Muslims—Jews, in particular—to play significant roles in the kingdom's politics, trade, and intellectual life, on the sole condition that they pay the "minorities tax" and recognize the Islamic majority's supremacy. As a result, Spain's Christian invaders found themselves mixing with well-established, highly cultured Muslim and Jewish communities. This situation was to have fateful consequences for the future development of European thinking, for behind Christendom's armed knights marched its clergy—at this point, Europe's only literate class—and what they found in Spain left them astonished and perplexed. Not only were cities like Toledo and Cordoba clean and well-ordered; not only was life softened and beautified by fountains, flowers, music, and an architecture as imaginative as Europe's was stolid; not only did the Arabs live at peace with a bewildering assortment of minority communities, but scholarship flourished as in some dream of ancient Athens or Alexandria. One can only imagine what it must have been like for dazzled Christian churchmen to talk with Muslim and Jewish scholars about philosophical and religious issues that their coreligionists had been exploring with great insight and sophistication for the last three hundred years.

There was a religious rationale, of course, for studying the philosophy and science of the Arabs. In order to defend the faith and convert the unconverted, one had to know their language and thinking. Still, defensive strategy alone cannot explain the Christians' fascination with Muslim culture. How had the former horsemen of the Arabian Peninsula managed to develop such remarkable competence in science and philosophy? What were the sources of their wisdom? It had long been rumored that they were in possession of ancient documents long lost to the Latin West—priceless treasures of esoteric or forgotten knowledge. But the reality was more fantastic than anyone had imagined. Almost as soon as they began to talk with local scholars, inquisitive Christians discovered that the Muslims and Jews had long ago translated virtually every important work of Greek learning (as well as monuments of ancient Persian and Indian culture) into Arabic. Not only that, they had commented extensively on Aristotle, Plato, and the Greek scientists, and reinterpreted classical thinking in the light of their own commitment to monotheism.

Clearly the Muslims were creative thinkers in their own right. Their cultural achievements were the pride of Moorish Spain. But the warrior-kings who, centuries earlier, had conquered the great centers of classical learning in Syria, Egypt, and Mesopotamia had given them a head start by acquiring their subjects' cultural treasures along with their lands. Al-Kindi, the ninth-century founder of Muslim philosophy, acknowledged his people's debt to the Greeks. Without them, he wrote, "it would have been impossible for us, despite all our zeal, during the whole of our lifetime, to assemble these principles of truth which form the basis of the final inferences of our research." He also described the Arab scholars' method, which was "first to record in complete quotations all that the Ancients have said on the subject, secondly to complete what the Ancients have not fully expressed, and this according to the usage of our Arabic language, the customs of our age, and our own ability."3 This bold attempt to "complete" the work of the Greeks permitted al-Kindi and his successors to adapt classical ideas to the requirements of contemporary Muslim civilization. For the next three centuries, the Arab philosophy movement (falsafah) generated works of great originality by thinkers like al-Farabi, the founder of Muslim Neoplatonism; the Jewish mystic, Ibn Gabirol (Avicebron, to Latin-speakers); the brilliant Persian, Ibn Sina (Avicenna); Moses Maimonides of Cordoba, the Jewish sage; and his fellow Cordoban, the boldest of all commentators on Aristotle, Ibn Rushd (Averroës).

All these authors' writings could be found in the libraries of Toledo, Lisbon, Segovia, and Cordoba ... and so could their original sources. There, to their amazement, Spain's new masters found Arabic translations of books that Europeans had long talked about but never read—legendary works like Ptolemy's Almagest, the lost key to astronomy and astrology. In one library, Muslim physicians could be seen consulting Galen's On the Art of Healing and On Anatomical Procedures, the first scientific medical textbooks. In another, mathematicians perused Euclid's Elements of Geometry and Archimedes' treatises on mathematical engineering, unread in the West for the past seven hundred years. Most remarkably, the Christian scholar-priests discovered that their new subjects were in possession of the vast corpus of Aristotle's works—not just the few books on logic that a sixth-century scholar named Boethius had translated into Latin but the mother lode. Here, in Arabic translation, were the Greek sage's great essay on the philosophy of Being, Metaphysics, and his treatises on methods of reasoning and the divisions of knowledge. Here were his scientific masterpieces: Physics, On the Heavens, History of Animals, and On Generation and Corruption. And here (one can imagine Archbishop Raymund gasping with wonder as the manuscripts were placed in his hands) were Aristotle's world-famous treatise on the soul, De Anima; his Nicomachean Ethics; and his Politics. Even mystical vision was represented by Theology of Aristotle and Book of Causes, works thought to have been written by the Peripatetic master, but actually produced by later Neoplatonists.

Taken together, these books represent the most important documentary discovery (or "rediscovery") in Western intellectual history. One historian calls the recovery of Aristotle's works "a turning point in the history of Western thought ... paralleled only by the later impact of Newtonian science and Darwinism." 4 If the spirit of inquiry in Europe had not already begun to flower, the discovery's true significance might not have been recognized. But by the mid-twelfth century, Christian thinkers were already displaying a new interest in natural processes, human reason, and the natural world's relationship to a supernaturally creative, powerful, just, and omniscient God. That is, they had already begun to ask the questions to which Aristotle and his Arab interpreters offered answers: How does the natural universe work? Did it have a beginning in time, or is it co-eternal with God? Does nature obey certain laws? If so, how can humans exercise free will? What does it mean to say that our individual souls are immortal? The unexpected, almost miraculous appearance of ancient books and more recent commentaries addressing all these concerns caused an immediate sensation. All that was needed for the West to have access to this vast storehouse of learning was that its contents be translated into Latin.

Nowadays when people think about the response of the Catholic Church to new knowledge, they often recall Rome's hostility to free inquiry and its willingness to suppress unpalatable truths. But the travails of scientific pioneers such as Giordano Bruno and Galileo have obscured an earlier, brighter image: that of Archbishop Raymund of Toledo, one of the unrecognized heroes of Western culture, who did more than any man to make the treasures of Greek philosophy and science available to the Latin world, and who opened the door to advanced Arab and Jewish ideas as well. Little is known of Raymund's career and personality, but all agree that it was his idea to create a translation center in Toledo and to recruit the best scholars available to work there, whether they be Christian, Jew, Muslim, Latin, Greek, or Slav. Moreover, this work would be carried out without censorship. There would be no attempt by Raymund and his colleagues to distinguish between potentially dangerous and inoffensive books, or to substitute orthodox language for non-Christian words or phrases. Very likely, the archbishop's sunny faith did not recognize the possibility that the truths enunciated by Aristotle, Euclid, or the inspired philosophers of other religions could be incompatible with the truths expressed by the Apostles of Christ and the Church Fathers. God, after all, was Truth itself ... and all of Spain's three faiths agreed that God was One.
Spain's three faiths, in fact, supplied the new translation center with its first personnel. One key figure was an archdeacon of the cathedral named Domingo Gundisalvo, a talented linguist with philosophical interests of his own. Gundisalvo was very likely a "Mozarab"—a native Christian who had been permitted to practice his religion during the period of Muslim rule—although he may have been a converted Jew.5 He had a close friend and colleague called Juan Avendeuth, a Jewish scholar who was an authority on Arabic language and literature. (Some believe that Avendeuth's correct name was Abraham Ibn Daud, and that he was the author of a well-known book called The Sublime Faith.6) When Raymund asked Gundisalvo to join him in establishing a workshop in Toledo to translate Arabic manuscripts into Latin, the archdeacon brought his Jewish colleague in on the project. There the two men developed a unique method of collaboration. Avendeuth translated the Arabic texts word for word into Castilian, leaving it to Gundisalvo to turn the Castilian into scholarly Latin.7 Working together, the duo produced Latin versions of a large number of precious manuscripts, including Aristotle's treatise On the Soul—remarkably accurate translations, considering their method of production.8

In any case, the two collaborators did not work alone for long. As word of the discoveries spread, scholars throughout Europe were drawn toward Toledo like northern birds to the Spanish sun. 9 England supplied a large contingent, including Robert of Chester, Adelard of Bath (one of Europe's first empirical scientists), and Daniel of Morley, a Christian theologian strongly interested in astrology, which was then considered a science. From northern Italy came John of Brescia, Plato of Tivoli, and the incomparable Gerard of Cremona, who, among other accomplishments, produced Latin versions of Aristotle's major works of natural science, the mystical Book of Causes, Ptolemy's Almagest, Euclid's Elements of Geometry, al-Khwarizmi's Algebra, and twenty-four medical texts—in all, some seventy or eighty books. Flanders was well represented, as were France, the Balkans, and Germany. Distinguished Jewish scholars like Moses ben Samuel ibn Tibbon and John of Seville made shorter journeys from Provence and Spain, Greek savants arrived from the Byzantine Empire, and learned Arabs were gratefully welcomed. "It was from the example of Toledo," writes one historian, "that Europe first learnt to understand that learning knows no frontiers, that it is universal, global, and 'human,' and that it concerns mankind as a whole, without respect of race or religion."10

The translation center at Toledo remained in operation well into the thirteenth century, attracting world-class scholars like Michael Scot and Herman the German (Hermannus Alemannus), who produced definitive Latin versions of Aristotle's ethical and political works, as well as more recent masterpieces like Moses Maimonides' Guide to the Perplexed and the great commentaries on Aristotle by Averroës. At the same time, everywhere that Western Christians could mingle freely with Jews, Muslims, or Greeks, new centers sprang up. Provence, with its large Jewish population, was one such "open" region, specializing in translating Arabic texts first into Hebrew and then into Latin. Northern Italy, which (thanks to the Crusades) had developed a thriving trade with North Africa and the Byzantine Empire, was another. The first important translations of Aristotle's works directly from Greek into Latin were made by James of Venice, who spent years in Constantinople working on the Aristotelian books that Europeans called the "New Logic."

The richest amalgam of cultures, however, was to be found in Sicily, a kingdom that had been part of the Greek-speaking Byzantine Empire before being conquered by the Arabs, and, more recently, by Latin-speaking adventurers from Normandy who had also extended their rule over England. In the twelfth century, the Norman ruler, Roger of Sicily, consolidated his hold over southern Italy and ruled his polyglot kingdom from Palermo, "where his court, with its black servants, its Saracen guards, its harem and its pleasure-domes became the scandal and the envy of Christendom."11 Another reason for scandal, at least in some quarters, was the king's patronage of Byzantine Christian, Muslim, and Jewish scholars as well as Roman Catholics—an imitation of the Arab tradition of clustering scholars representing many cultures and religions around a "glittering" royal court. As a result of this tolerant policy, which encouraged Greek-speaking scholars to remain in the kingdom, Palermo soon became Europe's premier center for translating ancient manuscripts from Greek into Latin.12 There was great interest among the scholars there in making scientific and medical books available to Latin-speakers, while in nearby Salerno, students and teachers from many lands (including a number of female students) were creating Europe's first medical school.13 But Palermo also produced a flood of philosophical translations by such figures as Henricus Aristippus, the first translator of Plato's Meno and Phaedo; the Muslim nobleman and poet, Eugene the Emir; and Michael Scot, the brilliant English scholar whose specialities were Aristotle and astrology.
Scot's linguistic abilities were legendary. While in Toledo, he had made numerous translations from the Arabic, including Aristotle's Metaphysics, with the help of a Jewish scholar,14 but he was also proficient in Greek, Hebrew, Syriac, Chaldean, and several other tongues. While traveling during the 1220s, he was summoned to meet Frederick II, the young emperor of Germany, who considered himself a man of destiny, and who was particularly interested in Scot's command of astrology—the "science" of prediction.15 Greatly impressed by the Englishman's talent, Frederick invited him to come to work in Sicily, which he had just inherited from Norman relatives. As a result, Scot spent the rest of his life translating manuscripts, writing his own astrological treatises, and advising Europe's most colorful and controversial ruler: the man known to his admirers as "Stupor Mundus"—the Wonder of the World.

Frederick was a remarkable character—remarkable enough to inspire some of his hopeful and credulous subjects to consider him a messianic figure whose appearance betokened the approach of the End Times. His enemies, equally passionate, were more inclined to compare him to the Antichrist. To the horror of several popes, he dreamed of uniting all Italy and Germany (including the papal states) under his rule in a revived Roman Empire. A man of unbridled imagination, boundless energy, and legendary ruthlessness, he ruled the empire from his Sicilian court like a combination of Roman emperor and Muslim caliph, creating a new legal code, hunting down Christian heretics, enjoying (it was said) the attentions of numerous "wives," and plotting against the papacy. Such was his knowledge and appreciation of Muslim civilization that when ordered by the Vatican to go on Crusade in the Holy Land, he used his connections and diplomatic skill to negotiate the return of Jerusalem (temporarily) to Christian control.
Frederick never realized his dream of unifying Europe under his own "Holy Roman" banner. After he died, in fact, the extermination of his heirs became an obsession of the Vatican, and was finally completed late in the thirteenth century. But the translations produced by his scholars, along with those emanating from Spain, Italy, and Provence, would soon revolutionize Western thinking. After his demise, the effort to make all of Aristotle's work available to Latin-speakers was brought to completion by the greatest translator of the century, William of Moerbeke, a Dutch cleric who worked in Italy during the 1260s and who later became archbishop of Corinth in Greece. Working directly from Greek manuscripts, William provided new translations of scores of Aristotelian treatises, commentaries by other philosophers, and Greek and Arab scientific works, but the translations that excited the greatest interest among Europe's new intellectuals were those of Aristotle's De Anima, his little-known Politics, and his Poetics. One colleague who knew William in Italy and found his handiwork especially useful was a native of the Kingdom of Sicily originally trained at the University of Naples—a controversial scholar whose ideas were considered dangerously radical by many Christian traditionalists. The radical's Latinized name was Thomas Aquinas, and he was destined to become the spearhead of the Aristotelian Revolution.

But we have gotten far ahead of our story—more than one thousand years ahead, in fact. The tale really begins in Athens, with the arrival of an obscure young man from the provinces at Plato's famous Academy. Who was Aristotle of Stagira? How did he emerge from Plato's shadow to become the giant figure that the poet Dante called "the master of those who know"? What were the ideas that, rediscovered centuries later by Christian scholars in Toledo, would change the course of Western history? Our inquiry calls us back to a time when "civilization" meant the life of cities, and one city above all others symbolized the life of the mind. Athens, where men first dreamed of understanding the great universe outside them and the little universe within, drew Aristotle irresistibly into its orbit ... as it must now draw us.
État de siège
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

svoin έγραψε:Αρα, σύμφωνα με την λογική σου, όταν εν τέλη δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα πανεπιστήμια στην σκοτεινή Ευρώπη, όταν συνέβη ο διαφωτισμός και η αναγέννηση, όταν εργάστηκε ο Νεύτωνας και πολύ άλλοι, όταν εν τέλη ήρθε η χρήση εποχή τις δύσης και ο μεσαίωνας τις ανατολής, αφού όλα αυτά εγιναν κάτω από έντονη χριστιανική επιρροή στον δυτικό πολιτισμό (αφού δεν έπαψαν ποτε να είναι Χριστιανοί, η θρησκευόμενοι η άνθρωποι), τότε όλα αυτά είναι επιτεύγματα του Χριστιανισμού.

Και εαν όλα αυτά τα επιτεύγματα τις ανατολής οφείλονται στο Ισλαμ, τότε γιατί εφόσον ακόμα Ισλαμ έχουν έπαψαν τα επιτεύγματα ?

Η ανάπτυξη και τον τεχνών και τις σκέψης δεν οφείλεται στην εκάστοτε θρησκεία τις κάθε περιοχής αλλα του γενικού πολιτισμού και αντίληψης τον άνθρωπον τις.

Ολα αυτά δεν είναι επιτεύγματα του Ισλαμ, αλλα τον ανθρώπων και πολιτισμών γενικότερα, και τα επιτεύγματα σταμάτησαν επειδή άλλαξαν η άνθρωποι και η πολιτισμοί, το Ισλαμ ίδιο έμεινε τώρα με τότε αλλα επιτεύγματα δεν παράγει.

Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι δεν δημιουργούν εν κενώ και ότι η στάση των διαφόρων θρησκειών αλλάζει με τους αιώνες , άλλες φορές εξασκώντας θετική επίδραση στις κοινωνίες και άλλες φορές αρνητική.


Η ανάπτυξη των τεχνών και της σκέψης δεν γίνεται εν κενώ , οι φάσεις στις οποίες βρίσκονται η πολιτεία και η θρησκεία που επικρατούν παίζουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέψουν αυτή την ανάπτυξη.
État de siège
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

το Ισλαμ ίδιο έμεινε τώρα με τότε αλλα επιτεύγματα δεν παράγει
Τόσα ξέρεις για το Ισλάμ ; :roll:
État de siège
svoin
Δημοσιεύσεις: 3074
Εγγραφή: 03 Μάιος 2009 21:55
Όνομα Ιστότοπου: -

Α μπα, άλλαξε το Κοράνι και η διδαχές του και δεν ενημερώθηκα ? Ποτε ?
svoin
Δημοσιεύσεις: 3074
Εγγραφή: 03 Μάιος 2009 21:55
Όνομα Ιστότοπου: -

Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι δεν δημιουργούν εν κενώ και ότι η στάση των διαφόρων θρησκειών αλλάζει με τους αιώνες , άλλες φορές εξασκώντας θετική επίδραση στις κοινωνίες και άλλες φορές αρνητική.


Η ανάπτυξη των τεχνών και της σκέψης δεν γίνεται εν κενώ , οι φάσεις στις οποίες βρίσκονται η πολιτεία και η θρησκεία που επικρατούν παίζουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέψουν αυτή την ανάπτυξη.
Άρα αυτό που άλλαξε είναι η θρησκεία η η αντίληψη τον ανθρώπων και το πολιτιστικό τους υπόβαθρο για την θρησκεία τους ? Γιατί αν η διδαχές τις θρησκείας έμειναν ίδιες αλλα άλλαξε το πολιτιστικό υπόβαθρο στο οποιο λειτουργούσε αυτή η θρησκεία, με αποτέλεσμα η άνθρωποι να την αντιλαμβάνονται διαφορετικά, και έτσι σταμάτησε η παραγωγή επιτευγμάτων, τότε ποιος οφειλόταν για την παραγωγή τους αρχικά ? Η θρησκεία που παρέμεινε απαράλλαχτη τότε και σήμερα η ο πολιτισμός τον ανθρώπων ?

Και αν αυτά τα επιτεύγματα είναι του Ισλαμ, γιατί σταμάτησε η παραγωγή επιτευγμάτων ? Η διδαχές του Ισλαμ εμιναν ίδιες τότε με σήμερα. Για να σταματήσει να παράγεται κάτι πρέπει να αλλάξει αυτό που το παράγει, τι άλλαξε από τότε σε σχέση με σήμερα ? Το Ισλαμ η ο πολιτισμός τον ανθρώπων μέσα σε αυτό ?
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

svoin έγραψε:Α μπα, άλλαξε το Κοράνι και η διδαχές του και δεν ενημερώθηκα ? Ποτε ?

Το Κοράνι δεν άλλαξε, άλλαξαν όμως οι ερμηνείες του.

Είναι τόσα τα ρεύματα και οι ερμηνείες που συνθέτουν αυτό που λέμε Ισλάμ όσες περίπου είναι και εκείνες που συνθέτουν αυτό που λέμε Χριστιανισμό.

Οι Σούφι κομμάτι του Ισλάμ είναι, όπως κομμάτι του Ισλάμ είναι και οι Σουνίτες Ουαχαμπίτες . Και οι δύο στο Κοράνι πιστεύουν κι' όμως τους χωρίζει ένα αγεφύρωτο χάσμα στο πως αντιλαμβάνονται τον κόσμο και την σχέση τους με τον Θεό.

Στην Σαουδική Αραβία στο κοράνι πιστεύουν και οι γυναίκες τους δεν επιτρέπεται να οδηγήσουν αυτοκίνητα ή να περπατήσουν ασυνόδευτες στον δρόμο.
Στην Τουρκία (και όχι μόνο) στο κοράνι πιστεύουν και εκλέγουν γυναίκες πρωθυπουργούς (κάτι που δεν κατόρθωσε ακόμα η ορθόδοξη Ελλάδα 8-) )
État de siège
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

[youtube]Q2VR9YJDQ5Q[/youtube]


Σούφι (or taṣswwuf; Arabic: الصوفية‎)

(Το άρθρο από την Wikipedia)

Με τον όρο Σούφι εννοούμε εκείνες τις πρώτες ασκητικές κοινότητες του Ισλάμ, και οι οποίες εγκατέλειψαν τα εγκόσμια, πρεσβεύοντας ότι το ανθρώπινο πεπρωμένο εξαρτάται από την ανεξιχνίαστη θέληση του Θεού. Σε αυτές τις κοινότητες επικράτησε αρχικά το ασκητικό στοιχείο του μυστικισμού, ενώ με την πάροδο του χρόνου ο ασκητισμός θεωρήθηκε ως προκαταρκτικό στάδιο για την επίτευξη της πνευματικής ζωής. Ο μυστικισμός πήρε την θέση του ασκητισμού ως στόχος και επιδίωξη. Οι κοινότητες των Σούφι επηρεάστηκαν άμεσα από τις αρχαιότερες παραδόσεις και φιλοσοφίες της Ανατολής και της λεκάνης της Μεσογείου, όπως ο Νεοπλατωνισμός, ο Γνωστικισμός, ο Βουδισμός και ο Χριστιανισμός. Όλες αυτές οι διδασκαλίες έπαιξαν το ρόλο τους στην τελική διαμόρφωση της σουφικής διδασκαλίας, αφού σύμφωνα με τους Σούφι «όλες οι Παραδόσεις οδηγούν στην μια και μόνη αλήθεια».

Θεωρείται μυστική αίρεση που κυριάρχησε στις χώρες της Ανατολής, κυρίως στην Περσία, και σύμφωνα με ειδικούς ενσωμάτωνε τα μυστικά δόγματα του μουσουλμανισμού. Είναι γνωστό από πολλές πηγές ότι στις τάξεις των Σούφι συντάχθηκαν οι πιο σοφοί άντρες της εποχής τους. Αν ο ισλαμικός νόμος καθορίζει πώς ακριβώς πρέπει να συμπεριφέρεται κάθε μουσουλμάνος, ποια είναι τα δικαιώματά του και οι υποχρεώσεις του απέναντι στον Θεό,και την Κοινότητα των πιστών, ο Σουφισμός αναφέρεται σε εκείνες τις θεωρητικές-θεολογικές παραμέτρους και αντίστοιχες πρακτικές που σχετίζονται με μια πιο άμεση , προσωπική σχέση με το Θεό[1] Η ανθρώπινη ύπαρξη αισθάνεται την ανάγκη υπέρβασης των νοητικών σχημάτων ,των όποιων θρησκευτικών κανόνων και νόμων προς βιωματική συνάντηση του θείου.Η τάση αυτή που εντοπίζει την αληθινή ευσέβεια όχι στην τυπική εφαρμογή κανόνων λετρείας, αλλά στην «αγαπητική προσέγγιση του Θείου», ονομάζεται σουφισμός, (tasawwuf).

-- Ετυμολογία ονομασίας: Şũfî (σούφι) στην αραβική γλώσσα σημαίνει αυτούς που φοράνε απλά μάλλινα ενδύματα και το όνομα αυτό υιοθετήθηκε ευρύτερα από το 815μ.Χ. για τους μουσουλμάνους ασκητές.Oι ίδιοι οι σούφοι παρήγαγαν τη λέξη από ρίζα που έχει τη έννοια της αγνότητας, της καθαρότητας, δηλαδή την έννοια ŝafâ. Άλλοι συσχέτησαν τη λέξη suf ή sof προς την ελληνική ΄΄σοφία΄΄ή ΄΄σοφός΄΄, όμως φιλολογικά δεν ευσταθεί. Η λέξη taŝawuf είναι masdar της 5ης ρίζας η οποία ετοιμολογείται από τη λέξη ŝûf,«έριο».[2]. Τελικά η λέξη Σούφι σημαίνει «Αυτός που είναι καθαρός στην καρδιά», ή «ένας από τους καθαρούς».

-- Πηγές επίδρασης: Aυτό καθ'αυτό το υπέδαφος του Ισλάμ έδωσε τις αφετηρίες διαμόρφωσής του. Η προσδοκία του τέλους, η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι παροδικός και η ζωή χωρίς νόημα αν δεν σχετίζεται με τον Θεό γέννησαν την διάθεση φυγής. Η περί εσχάτων διδασκαλία του Ισλάμ καθώς τονίζει τον φόβο της κρίσης του Αλλάχ ,τις νηστείες, τις λιτανείες, προσέφερε το αναγκαίο πλαίσιο ανάπτυξης των σουφικών τάσεων. Τα πρώτα κηρύγματα του Μωάμεθ στη Μέκκα τόνιζαν την ανάγκη μετανοίας ενόψει της επερχόμενης ημέρας της κρίσεως:«Όχι δεν πρέπει να (παραπλανηθείς)!Και όμως διαψεύδετε την Κρίση»(Κοράνιο 82,9)·«και αγαπάτε τον πλούτο με υπερβολική αγάπη»(Κοράνιο 89,20)[...]«Ότι έχετε μαζί σας εξαφανίζεται, ό,τι όμως έχει ο Αλλάχ παραμένει»(Κοράνιο 16,96). Τα αγαθά του κόσμου κατανοούνται ως δώρο του Θεόυ αλλά ταυτόχρονα και εμπόδιο δυνατό να θέτει σε πειρασμό τους πιστούς ώστε να κινδυνεύουν να χάσουν το φόβο της μέλλουσας κρίσης[3] Υπήρξαν στίχοι του Κορανίου, οι οποίοι ερμηνεύθηκαν κατάλληλα ώστε να στηρίξουν θεολογικά έναν τέτοιο τρόπο ζωής. Ο Θεός δεν είναι μόνο πανταχού παρών, αλλά και με έναν μυστικό τρόπο πολύ κοντά στον άνθρωπο: «Εμείς είμαστε που πλάσαμε τον άνθρωπο και γνωρίζουμε τι εισηγήσεις του ψιθυρίζει η ψυχή του, γιατί είμαστε πιο κοντά σ´αυτόν παρά η φλέβα του λαιμού του»(Κοράνιο 50,16)[4]


Η κίνηση των σούφι επηρεάσθηκε από τον χριστιανικό ασκητισμό ο οποίος ακμάζει την ίδια περίοδο σε Συρία, Μεσοποταμία και Περσία. Από τους χριστιανούς ασκητές, ορθόδοξους ή μονοφυσίτες (ραχίμπ) έλαβαν τον μάλλινο απλό χιτώνα (Şũfî), ο οποίος έγινε το χαρακτηριστικό τους διακριτικό και από τον οποίο έλαβαν την ονομασία τους. Επίσης την πρακτική της προσευχής και του κανόνες της άσκησης. Από το νεοπλατωνισμό τη θεώρηση της γνώσης της φώτισης και της έκστασης. Από το γνωστικισμό τις περί φωτός και σκότους αντιλήψεις. Τέλος από το Βουδισμό τη θεώρηση του υψίστου σκοπού των σούφι της «φανά» που είναι η ιδέα για το σβήσιμο του ατομικού εγώ στο καθολικό Ον, το Θεό, έννοια ανάλογη με τη βουδιστική Νιρβάνα[5] Αντικειμενικός σκοπός τους είναι η προσέγγιση της αλήθειας, ενώ κάθε νέο μέλος, ο νεόφυτος δηλαδή, καλούνταν «να επιβιβασθεί σε ένα σκάφος που πλέει στη θάλασσα της αμφιβολίας», ώστε να αρχίσει τις έρευνές του που τελικά θα τον οδηγήσουν στην αλήθεια.

Ουσιαστικά διακρίνονται τέσσερις βαθμοί μύησης ή τέσσερα στάδια: Ο πρώτος είναι ο προκαταρκτικός και σε αυτόν ο μυούμενος καλείται να τηρήσει τις διάφορες και γνωστές σε όλους τελετές του μουσουλμανισμού, ώστε να μην κινδυνεύει να παρεξηγηθεί από τους αδαείς και τους αμόρφωτους που δεν κατανοούν τη βαθύτερη σημασία τους. Στο δεύτερο βαθμό εισέρχεται «εντός του φράκτου του σουφισμού», στο πλαίσιο του οποίου υποκαθιστά τις παραπάνω εκδηλώσεις με μια πνευματική λατρεία. Ο τρίτος βαθμός είναι αυτός της σοφίας, ενώ εκείνος που φτάνει σε αυτόν υποτίθεται ότι απέκτησε υπερφυσική γνώση και έγινε ίσος με τους αγγέλους. Ο τέταρτος και τελευταίος βαθμός καλείται αλήθεια, αφού ο άνθρωπος που μυήθηκε σε αυτόν την έχει ήδη κατακτήσει και έχει έτσι ενωθεί ολοκληρωτικά με το Θεό. Σε όλους τους βαθμούς υπάρχουν μυστήρια και μυστικά που ουδέποτε αποκαλύπτονται στους βέβηλους.

Η θεωρία της μυστικής αυτής εταιρείας είναι ότι το μόνο απόλυτο Ον είναι ο Θεός. Από αυτόν απορρέει και η ανθρώπινη ψυχή, η οποία, αν και παραμένει χωρισμένη για ορισμένο χρονικό διάστημα από την ουράνια πηγή της, επανέρχεται τελικά και ενώνεται πάλι μαζί της. Στο μεταβατικό αυτό κόσμο, το γήινο, το ύψιστο αγαθό για την ανθρωπότητα έγκειται στην όσο το δυνατόν πληρέστερη ένωση με το Αιώνιο Πνεύμα.

Η αρχή του σουφισμού αποδίδεται σε μια γυναίκα από τη Βασόρα, τη Ραμπία, η οποία γύρω στο 780 ενσάρκωσε το ιδεώδες της αίρεσης για μια ανιδιοτελή αγάπη του Θεού, χωρίς την ελπίδα του παραδείσου και το φόβο της κόλασης. Την ιρακινή σχολή της αίρεσης θεμελίωσε γύρω στο 850 ο Μουχασίμπι, ο οποίος πίστευε ότι ο καθαρμός της ψυχής ως προπαρασκευή για τη συμπόρευση με το Θεό ήταν η μοναδική αξία του ασκητισμού. Λίγο αργότερα ο αλ Χαλάτζ έγινε διάσημος για τη φράση του «Εγώ είμαι η Δημιουργός Αλήθεια», που αποτελεί συμπύκνωση της περίφημης θεωρίας του χούα χούα (Αυτός, Αυτός). Σύμφωνα με αυτή, ο Θεός αγάπησε τον εαυτό του στην ουσία του και δημιούργησε τον Αδάμ κατ’ εικόνα του. Ο Αλ-Χαλάτζ, ο οποίος θανατώθηκε το 922 στη Βαγδάτη λόγω των απόψεών του, είναι ο κατεξοχήν «Μάρτυρας της Αγάπης (του Θεού)».

Ήδη από τον 11ο αιώνα έχουμε την εμφάνιση των πρώτων μυστικιστικών ταγμάτων, ενώ το 13ο αιώνα ο Ανδαλούσιος αλ Άραμπι διατύπωσε την άποψη ότι όλες οι υπάρξεις είναι ένα, μια έκφανση της υποκείμενης θεϊκής πραγματικότητας (θεωρία της Ενότητας του Όντος). Την ίδια εποχή ο μεγαλύτερος ποιητής των Σούφι, ο Τζελάλ-εντίν-αρ-Ρούμι (1207-1273), παρακινημένος από μυστική αγάπη συνέγραψε το περίφημο ποίημα Musani (26.000 δίστιχα), το οποίο αποτελεί μια εγκυκλοπαίδεια της μυστικής σκέψης. Ο Ρούμι ενέπνευσε την οργάνωση των στροβιλιζόμενων δερβίσηδων που αναζητούσαν την έκσταση μέσω μιας περίτεχνης χορευτικής ιεροτελεστίας με τη συνοδεία μουσικής. Ο σύγχρονός του, Γιουνούς Εμρέ, εγκαινίασε την τουρκική μυστική ποίηση που διασώθηκε από το τάγμα των δερβίσηδων Μπεκτασίδων. Στην Αίγυπτο εμφανίστηκε το τάγμα των Σαντιλίγια, ενώ τα θεμελιώδη ιδεώδη του σουφισμού έφτασαν μέχρι την Ινδία, όπου επηρεάστηκαν από τον ινδουιστικό μυστικισμό. Παρ’ όλο που μετά το 16ο αιώνα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουμε παραγωγή σημαντικών κειμένων από Σούφι, εντούτοις η επίδραση των μυστικιστικών ταγμάτων δεν μειώθηκε. Νέα τάγματα ιδρύθηκαν, ενώ πολιτικοί και κοινωνικοί μεταρρυθμιστές στις μουσουλμανικές χώρες εναντιώθηκαν συχνά στο σουφισμό γιατί τον θεωρούσαν οπισθοδρομικό. Στην Τουρκία μάλιστα ο Μουσταφά Κεμάλ τα κατήργησε το 1925, χωρίς όμως να επιτύχει την εκμηδένιση της πνευματικής τους επιρροής.

Το ορθόδοξο Ισλάμ διαφωνούσε με τους Σούφι αναφορικά με τη λατρεία των αγίων, τις επισκέψεις σε τάφους, τις μουσικές τελετουργίες, τα θαύματα, και την απόλυτη πνευματική κυριαρχία του σεΐχη-διδασκάλου ως αλάθητου ηγέτη των μαθητών του. Από την άλλη πλευρά, οι Σούφι ύψωσαν τη φωνή τους ενάντια στην κοινωνική ανισότητα και προσπάθησαν ακόμη και θυσιάζοντας τη ζωή τους να μεταβάλουν τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες προς το καλύτερο. Η σπουδαιότητα του σουφισμού για την πνευματική αγωγή και την εγχάραξη στην ψυχή του πιστού αρετών όπως η εμπιστοσύνη στο Θεό, η ευλάβεια, η πίστη στην αγάπη του Θεού και ο σεβασμός προς τον Προφήτη δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί, όπως και ο ρόλος της Μυστικής ποίησης ως πηγής ευτυχίας για εκατομμύρια ανθρώπους (αν και κάποιοι υποτιθέμενοι νεωτεριστές θεώρησαν ναρκωτική την επίδραση της ποίησης στη μουσουλμανική σκέψη).

Σήμερα ο σουφισμός έχει διαδοθεί ακόμη και στη Δύση (κατ’ όνομα όμως σουφισμός στον οποίο έχουν παρεισφρήσει τεκτονικά στοιχεία), αλλά οι γνήσιοι και αυθεντικοί ευσεβείς έχουν την επίγνωση ότι ο σουφισμός απαιτεί αυστηρή πειθαρχία και ότι ο στόχος του μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν ο πιστός ριχτεί στο κατακαίον πυρ της θεϊκής αγάπης.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Σίμων Resurrected την 13 Μάιος 2014 01:07, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
État de siège
dpuxaras
Δημοσιεύσεις: 49
Εγγραφή: 29 Απρ 2014 00:33
Όνομα Ιστότοπου: http://katathesh.blogspot.gr/
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη
Επικοινωνία:

Σίμων Resurrected έγραψε:
svoin έγραψε:Αρα, σύμφωνα με την λογική σου, όταν εν τέλη δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα πανεπιστήμια στην σκοτεινή Ευρώπη, όταν συνέβη ο διαφωτισμός και η αναγέννηση, όταν εργάστηκε ο Νεύτωνας και πολύ άλλοι, όταν εν τέλη ήρθε η χρήση εποχή τις δύσης και ο μεσαίωνας τις ανατολής, αφού όλα αυτά εγιναν κάτω από έντονη χριστιανική επιρροή στον δυτικό πολιτισμό (αφού δεν έπαψαν ποτε να είναι Χριστιανοί, η θρησκευόμενοι η άνθρωποι), τότε όλα αυτά είναι επιτεύγματα του Χριστιανισμού.

Και εαν όλα αυτά τα επιτεύγματα τις ανατολής οφείλονται στο Ισλαμ, τότε γιατί εφόσον ακόμα Ισλαμ έχουν έπαψαν τα επιτεύγματα ?

Η ανάπτυξη και τον τεχνών και τις σκέψης δεν οφείλεται στην εκάστοτε θρησκεία τις κάθε περιοχής αλλα του γενικού πολιτισμού και αντίληψης τον άνθρωπον τις.

Ολα αυτά δεν είναι επιτεύγματα του Ισλαμ, αλλα τον ανθρώπων και πολιτισμών γενικότερα, και τα επιτεύγματα σταμάτησαν επειδή άλλαξαν η άνθρωποι και η πολιτισμοί, το Ισλαμ ίδιο έμεινε τώρα με τότε αλλα επιτεύγματα δεν παράγει.

Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι δεν δημιουργούν εν κενώ και ότι η στάση των διαφόρων θρησκειών αλλάζει με τους αιώνες , άλλες φορές εξασκώντας θετική επίδραση στις κοινωνίες και άλλες φορές αρνητική.


Η ανάπτυξη των τεχνών και της σκέψης δεν γίνεται εν κενώ , οι φάσεις στις οποίες βρίσκονται η πολιτεία και η θρησκεία που επικρατούν παίζουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέψουν αυτή την ανάπτυξη.
Πάντα ανάπτυξη τεχνών - φιλοσοφίας - θεάτρου κτλ είχαμε εν κενώ. και αυτό γιατί δεν γινόντουσαν από την μάζα αλλά από ξεχωριστές μονάδες. Αν εμείς ήμασταν μια φυλή, 1000 - 2000 ατόμων (ως μέσο όρο) με μέσο όρο ζωής τα 40 χρόνια και σταθερό δίκτη πληθυσμού, θα ήταν απολύτως φυσικό ότι ανάμεσα στους 1900 κολλημένους θα υπήρχαν και 100 που θα έκαναν κάτι διαφορετικό. Οι εξαιρέσεις σε κάθε κοινωνία είναι αυτές που την πήγαν μπροστά, που την άλλαξαν. όχι η "πολιτεία και η θρησκεία"
Πυξαράς Δημήτρης
http://katathesh.blogspot.gr/
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

dpuxaras έγραψε:
Σίμων Resurrected έγραψε:
svoin έγραψε:Αρα, σύμφωνα με την λογική σου, όταν εν τέλη δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα πανεπιστήμια στην σκοτεινή Ευρώπη, όταν συνέβη ο διαφωτισμός και η αναγέννηση, όταν εργάστηκε ο Νεύτωνας και πολύ άλλοι, όταν εν τέλη ήρθε η χρήση εποχή τις δύσης και ο μεσαίωνας τις ανατολής, αφού όλα αυτά εγιναν κάτω από έντονη χριστιανική επιρροή στον δυτικό πολιτισμό (αφού δεν έπαψαν ποτε να είναι Χριστιανοί, η θρησκευόμενοι η άνθρωποι), τότε όλα αυτά είναι επιτεύγματα του Χριστιανισμού.

Και εαν όλα αυτά τα επιτεύγματα τις ανατολής οφείλονται στο Ισλαμ, τότε γιατί εφόσον ακόμα Ισλαμ έχουν έπαψαν τα επιτεύγματα ?

Η ανάπτυξη και τον τεχνών και τις σκέψης δεν οφείλεται στην εκάστοτε θρησκεία τις κάθε περιοχής αλλα του γενικού πολιτισμού και αντίληψης τον άνθρωπον τις.

Ολα αυτά δεν είναι επιτεύγματα του Ισλαμ, αλλα τον ανθρώπων και πολιτισμών γενικότερα, και τα επιτεύγματα σταμάτησαν επειδή άλλαξαν η άνθρωποι και η πολιτισμοί, το Ισλαμ ίδιο έμεινε τώρα με τότε αλλα επιτεύγματα δεν παράγει.

Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι δεν δημιουργούν εν κενώ και ότι η στάση των διαφόρων θρησκειών αλλάζει με τους αιώνες , άλλες φορές εξασκώντας θετική επίδραση στις κοινωνίες και άλλες φορές αρνητική.


Η ανάπτυξη των τεχνών και της σκέψης δεν γίνεται εν κενώ , οι φάσεις στις οποίες βρίσκονται η πολιτεία και η θρησκεία που επικρατούν παίζουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέψουν αυτή την ανάπτυξη.
Πάντα ανάπτυξη τεχνών - φιλοσοφίας - θεάτρου κτλ είχαμε εν κενώ. και αυτό γιατί δεν γινόντουσαν από την μάζα αλλά από ξεχωριστές μονάδες. Αν εμείς ήμασταν μια φυλή, 1000 - 2000 ατόμων (ως μέσο όρο) με μέσο όρο ζωής τα 40 χρόνια και σταθερό δίκτη πληθυσμού, θα ήταν απολύτως φυσικό ότι ανάμεσα στους 1900 κολλημένους θα υπήρχαν και 100 που θα έκαναν κάτι διαφορετικό. Οι εξαιρέσεις σε κάθε κοινωνία είναι αυτές που την πήγαν μπροστά, που την άλλαξαν. όχι η "πολιτεία και η θρησκεία"
Αν είχαμε ανάπτυξη τεχνών - φιλοσοφίας - θεάτρου κτλ εν κενώ ,πώς εξηγείς το γεγονός ότι ορισμένοι πολιτισμοί ήταν στείροι στον ένα ή τον άλλον τομέα;

Γιατί το θέατρο, εφόσον γεννάται εν κενώ , γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα και δεν γεννήθηκε στην αρχαία Αίγυπτο. Μήπως δεν πρόλαβαν κάτι χιλιετίες να το γεννήσουν ή μήπως ήταν τόσο μικροί οι πληθυσμοί τους που δεν είχαν τους απαραίτητους 100 που θα έκαναν την διαφορά;

Πως και δεν γεννήσανε φιλοσοφία οι Βίκινγκς.

Τις τέχνες , το θέατρο, την φιλοσοφία, την επιστήμη δεν τις δημιουργούν οι μάζες αλλά οι δημιουργοί τους . Την ευχέρεια όμως να δημιουργήσουν την επηρεάζουν κατά κόρον το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον και οι συνθήκες της εποχής τους.

Νομίζεις ότι θα υπήρχε η ζωγραφική της αναγέννησης χωρίς την υποστήριξη των πατρόνων τραπεζιτών, των συντεχνιών και της εκκλησίας ;

Γιατί έναν Botticelli, έναν Leonardo, έναν Μιχαήλ Άγγελο, έναν Donatello τους συναντάς στην Φλωρεντία και δεν συναντάς κανέναν όμοιον τους στην βόρεια Ευρώπη;
État de siège
svoin
Δημοσιεύσεις: 3074
Εγγραφή: 03 Μάιος 2009 21:55
Όνομα Ιστότοπου: -

Δεν λέω ότι δημιουργήθηκαν εν κενό, λέω ότι δεν δημιουργήθηκαν από θρησκευτικά δόγματα
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

Ποιοι; πότε; πού; και κατά ποίον τρόπο ευθύνονται για την δημιουργία του σημερινού τοξικού Ισλάμ;

[youtube]4E9cXw-TXBI[/youtube]

Clash of the Worlds (BBC Two - Episode 1 of 3) Mutiny

( τα υπόλοιπα επεισόδια της σειρά εδώ )

Ps: "Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες"
État de siège
Άβαταρ μέλους
Γιατρος Του Ικα
Δημοσιεύσεις: 5537
Εγγραφή: 18 Μαρ 2009 13:22

Έχει δίκιο ο Σίμωνας. Στην αρχή της ιστορίας του ο κόσμος του Ισλάμ (προσοχή όχι η ίδια η θρησκεία αυτή καθαυτή) είναι αρκετά προοδευτικός και ανοιχτός σε επιρροές και αναζητήσεις. Η στροφή του Ισλάμ σε ακραίες συντηρητικές θέσεις μπορεί να αποδοθεί σε μια σειρά από οικονομικούς, ιστορικούς (σταυροφορίες, μογγολικές εισβολές) και πολιτικούς λόγους. Κάποιοι λένε πως οι καταστροφές του 12ου-15ου αιώνα αποδόθηκαν από συντηρητικούς θεολόγους εν μέρει στον κοσμικό χαρακτήρα που είχε πάρει το Χαλιφάτο και ακολούθησε μια περίοδος εσωστρέφειας και επιστροφής στην ασφάλεια του συντηρητισμού και της παράδοσης.Σε πολιτικό επίπεδο κύριο γεγονός είναι η διάλυση του Χαλιφάτου των Αββασιδών, που είχε κάνει επίσημη αρχή του κράτους την ρήση του Κορανίου "το μελάνι του λόγιου είναι ιερότερο από το αίμα του μάρτυρα". Άλλοι λένε πως ο βασικός λόγος είναι η εγκαθίδρυση του συστήματος εκπαίδευσης με τις μαντράσες. Κάποιοι άλλοι αποδίδουν την πτώση στην οικονομική και πολιτική παρακμή του χαλιφάτου και τείνω να συμφωνήσω μαζί τους.

Μια σοβαρή μελέτη για το θέμα.
Άνθρωπος χωρίς Θεό,ψάρι χωρίς ποδήλατο.

Είδα χτές ένα πεφταστέρι και ευχήθηκα να πέσει στο σπίτι σου.(Mikeius)

Ένα πέτρινο λιοντάρι στην μπασιά της νύχτας, με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα…
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

Γιατρος Του Ικα έγραψε:
Μια σοβαρή μελέτη για το θέμα.
( Science Thrives Only in Affluent Societies,The Thesis of Ibn Khaldun)

The challenging question that is always asked is: what were the causes of the decline of scientific work in Islam, and why did the gap in modern science and technology become so great between the West and Islam from the end of the sixteenth century? This is a complex question which cannot be dealt with fully in this paper, but we shall venture to discuss some aspects of the decline which, it is hoped, will stimulate further research into this question.

At the time when scientific communities in Europe were on the increase, all the regions of Islam were witnessing the decline of science and of scientific communities. This phenomenon is discussed by Ibn Khaldūn in more than one chapter in his Introduction (al-Muqaddima).[3] He discusses the factors which are essential to the flourishing of the sciences and the other professions, and the factors which lead to their decline. One chapter carries the title: `That the Professions are Perfected and Become Plenty when the Demand for them Increases.' [4] He says that if a profession is in great demand, people will try to learn it, whereas if there is no demand for a profession it will be neglected and will disappear. `There is here another secret, and it is that the professions and their perfection are demanded by the state, which is the greatest marketplace for the professions', and the needs of the state are so great that the demands of private individuals are too small in comparison, which means that when the state declines all professions decline as well. Another chapter carries the title: `That Regions which Approach a Ruinous State will Become Devoid of the Professions.' **[5] When a region becomes weakened, loses its affluence, and its population decreases, the professions will diminish, because they can no longer be afforded, until they finally disappear. He devotes a special chapter to the sciences under the title: `That the Sciences Increase with the Increase in Prosperity and with the Greatness of Civilization in a Region.' [6] After a dis­cussion of his theory he says: `Let us consider what we have known about conditions in Baghdad, Cordoba, al-Qairawan, al-Basra, and al-Kufa. When these cities became populous and prosperous in the first centuries of Islam and civilization became established in them, the seas of science rose and overflowed and scientists marvelled in the terminology and the technicalities of learning and of the various sciences, and in devising various problems and theories until they excelled over the ancients and surpassed those who came after. But when the prosperity of these cities and their civilization decreased and when their population was dispersed, that carpet, with all that was on it, was completely folded and science and learning were lost in them and moved to other regions of Islam.' In discussing the rational sciences, Ibn Khaldūn gives the same analysis, and he remarks that when the empire became established, and when Islamic civilization surpassed all others, Muslims studied eagerly the rational sciences of the ancients until they excelled over them. He remarks that during his time (the second half of the fourteenth century), the rational sci­ences in the Maghrib and in al-Andalus were diminishing because prosperity in these regions was at a low level, whereas in the Eastern regions of Islam, especially in Persia and beyond to Transoxania, the rational sciences were flourishing because of the prosperity of these regions and the stability of their civilization. Ibn Khaldūn was aware also that during his time, the rational sciences in Rome, and in Europe in general, were in great demand, and that there existed in these countries active scientific communities. [7]

The ideas of Ibn Khaldun are repeated by modern scholars. Thus Bernal in his book Science in History [8] repeats in a similar argument that `Science's flourishing periods are found to coincide with economic activity and technical advance. The track science had followed - from Egypt and Mesopotamia to Greece, from Islamic Spain to Renaissance Italy, thence to the Low Countries and France, and then to Scotland and England of the Industrial Revolution - is the same as that of commerce and industry. Between the bursts of activity there have been quiet times, sometimes periods of degeneration. These co­incide with periods when the organization of society was stagnant or deca­dent.'
** Αυτά ας τα διαβάζουν μερικοί που θέλουν να καταργήσουν το δημόσιο 8-)
État de siège
Άβαταρ μέλους
Σίμων Resurrected
Δημοσιεύσεις: 3230
Εγγραφή: 17 Νοέμ 2010 09:49
Όνομα Ιστότοπου: -
Τοποθεσία: Λυκαβηττός

Σίμων Resurrected έγραψε:..... στο Ισλάμ γεννήθηκε ένας Αλ-Κίντι, ένας Αβερρόης, ένας Alhazen,ένας Ιμπν Χαλντούν, ένας Al-Farabi ..... και άλλοι πολλοί, αμέτρητοι.

Αλλά ποιος τους ξέρει αυτούς στην Ελλάδα;
Βλέπετε όλοι αυτοί είναι "Τούρκοι", "μουσουλμάνοι βρομιάρηδες" , "άραβες καμηλιέρηδες" ,"αραπάδες", "οσφυοκάμπτες","απολίτιστοι", "βάρβαροι".

Εδώ ξέρουν τον Πλάτωνα , τον Αριστοτέλη και δυο τρεις αρχαίους, κι' αυτονών μόνο τα ονόματα γνωρίζουν οι περισσότεροι, ίσα ίσα για να κοκορεύονται για τους "αρχαίους πρόγονους" (και δεν κοιτάνε τα χάλια τους)

Το Ελληνόφωνο Ορθόδοξο μιλλέτ προκειμένου να αποκτήσει εθνική συνείδηση μετατράπηκε σε έναν λασπότοπο από ορθόδοξους χριστιανικούς μεντρεσεδές που ξέρναγαν χολή για όλους τους άλλους (μουσουλμάνους, Εβραίους, κουτόφραγγους κλπ.).

Έτσι σήμερα καταλήξαμε και εμείς (οι ορθόδοξοι) εκεί που έχουν καταλήξει οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι των καθυστερημένων περιοχών, μία φάρσα της Ιστορίας ένα πολιτισμικό αστείο.

Ps:Κάτι πήγαν να να κάνουν ο Κοραής και δύο τρεις άλλοι , άλλα δυστυχώς χάσανε την μάχη και επικράτησαν τα ορθόδοξα σκοτάδια.
État de siège
Απάντηση