επικουρειος έγραψε:Η αποψη οτι ο κοσμος δεν δημιουργηθηκε απο καμμια θεικη παρεμβαση ειναι αποτελει σημερα τη βαση ολου του δυτικου πολιτισμου και της επιστημονικης εξελιξης,αντιθετα με την ανατολη που ακομα και σημερα παραμενει πλουσια σε καθε λογης παραλογες σκοταδιστικες δοξασιες που πολυ ευκολα μεταλαμπαδευονται και στο δυτικο κοσμο σαν καθε λογης θεοσοφιστειες και γνωσιακες εσωτερικοτητες.
Αυτό είναι αλήθεια όσον αφορά την άποψη του δυτικού κόσμου που δεν έμεινε ανεπηρέαστος από τον χριστιανισμό. βλέπε το παρακάτω απόσπασμα.από το παρόν λίνκ,
http://o-nekros.blogspot.gr/2011/03/blog-post_4268.html
Δεν είναι αλήθεια ότι η Εκκλησία ήταν ή είναι εναντίον της θεωρίας του Δαρβίνου (ή, πιο σωστά πλέον, της θεωρίας για την εξέλιξη των ειδών). Η αλήθεια, όσο παράξενο κι αν φανεί, είναι ακριβώς το αντίθετο: μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας επιτέθηκε στην Εκκλησία, χρησιμοποιώντας τη θεωρία του Δαρβίνου ως σκληρό ιδεολογικό όπλο – ενώ ήδη από τον 4ο αι. ο Μέγας Βασίλειος έχει γράψει ότι η Γένεσις δεν περιγράφει τη δημιουργία του κόσμου, αλλά προτρέπει «τον ημέτερον νουν» να ερευνήσει μόνος του το θέμα αυτό (Εις την Εξαήμερον, Ομιλία Β΄, 3, P.G. 29, 33).
Σημειωτέον ότι δεν υπάρχει εκκλησιαστική σύνοδος (πολύ περισσότερο, ορθόδοξη σύνοδος), που να έχει αποφανθεί «θεσμικά» για την εξελικτική θεωρία, πράγμα που θα μας επέτρεπε να θεωρήσουμε ότι «η Εκκλησία» την απορρίπτει, ενώ από τους χριστιανούς που εκφράζονται ιδιωτικά, εκείνοι που την αποδέχονται δεν είναι λίγοι.
Ομως το ερωτημα που προκυπτει ειναι τι λογης ανθρωπος θα ειναι τελικα αυτος ο οποιος ενω δεν θα πιστευει σε εναν ορισμενο θρησκευτικο θεο παρολα αυτα ομως θα πιστευει σε πληθος εξωκοσμικων κι εσωτερικων δυναμεων που θα καθοριζουν τον κοσμο γυρω του.Και αυτος που παρολο θα ζει και θα εργαζεται μεσα στο συγχρονο δυτικο κοσμο θα εχει ακριβως τα ιδια μυαλα με τους αρχαιους αιγυπτιους,ερμαιο των προληψεων και των δεισιδαιμονιων του,διοτι η θεικη αποχρωση ειναι παντα η τελικη πινελια επανω στον καμβα του εργου,που ειτε μπει ειτε οχι δεν αλλαζει ιδιαιτερα ολη αισθητικη.
Και η εσχατη πλανη αποδεικνυεται χειροτερη της πρωτης,διοτι ειτε με εναν θεο ειτε με απουσια αυτου το στοιχειο το παραλογου μπορει να ειναι παντοτε παρον και να κατευθυνει τις ζωες των ανθρωπων.
ορθολογισμός και θρησκεία δεν είναι αναγκαίο να διαφέρουν αλλά μπορούν να αλληλοσυμπληρώνονται όπως παρακάτω αναφέρει το λινκ.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=124289
είναι απόλυτα δικαιολογημένη η απορία, γιατί να μην μπορούν να αναπτυχθούν οι αρετές της αγάπης προς τον πλησίον, του σεβασμού της ελευθερίας του άλλου, της μετριοπάθειας κτλ., χωρίς την ανάγκη να καταφύγει κανείς στην Ορθοδοξία. Το εμπόδιο για την ανάπτυξη αυτών των αρετών οφείλεται σε κάτι πολύ απλό και ανθρώπινο: στα ανθρώπινα πάθη και στις αδυναμίες, στην ίδια την ανθρώπινη φύση. Για τον χριστιανικό τρόπο ζωής ο αγώνας κατά των παθών, που αποτελούν το εμπόδιο για την απόκτηση αυτών των αρετών, απαιτεί αυτοκριτική, αυτογνωσία, μελέτη, άσκηση και διαρκή προσευχή σε καθημερινή βάση. Για έναν χριστιανό η απόκτηση των αρετών και η επιτυχής αντιμετώπιση των δυσκολιών χωρίς τη βοήθεια του Θεού είναι ανέφικτη. Γιατί συμβαίνει, παραδείγματος χάριν, εύκολα να δηλώνουμε γενικώς και αορίστως ότι νοιαζόμαστε και κοπτόμαστε για τα δικαιώματα των άλλων, ενώ την επόμενη στιγμή τα ακυρώνουμε στην πράξη υπονομεύοντας τον συνάδελφό μας στον χώρο εργασίας. Κάτι τέτοιο είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης. Ισως το παράδειγμα αυτό να φανεί πεζό και τετριμμένο, όμως η ανάγκη χριστιανικής παιδείας στη ζωή των ανθρώπων δικαιώνεται κυρίως μέσα από τη βοήθεια που τους παρέχει στον καθημερινό τους βίο για μια έντιμη πορεία και όχι τόσο από φιλοσοφικούς και κοινωνικούς ωστόσο θεωρητικούς προβληματισμούς.
Εαν αθεια σημαινει τον πιο αυστηρο ορθολογισμο τοτε με περηφανεια αποδεχομαι τον ορο,διοτι απο την εποχη των ατομικων υλιστων φιλοσοφων εως την επιστημονικη αναπτυξη του σημερα αυτη ηταν η βαση της δημοκρατιας,ελευθεριας του ατομου και της προοδου.
Οτιδηποτε περα απο αυτο το κριτηριο ειναι ξενο προς την αισθητικη μου ανηκοντας στον ανατολιτικο δεσποτισμο,σε μυστικιστικες δοξασιες του μισοσκοταδου και την σωματικη και πνευματικη δουλεια που επιφερουν.
δεν μπορούμε να θεωρήσουμε το θρησκευτικό συναίσθημα πνευματική δουλεία σε καμία περίπτωση και πάλι παραπέμπω στο παρακάτω απόσπασμα για να δείξω πως λογική χωρίς συναίσθημα δεν οδηγεί πουθενά τον άνθρωπο.
Βέβαια στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να προβάλει σοβαρές αντιρρήσεις και να παραθέσει περιπτώσεις ανθρώπων που καταφέρνουν να ζουν με ήθος που ξεπερνάει το ήθος πολλών «δηλωμένων» χριστιανών. Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή, η οποία σχετίζεται με την ανάπτυξη θρησκευτικού συναισθήματος. Συμβαίνει, στη βάση της ανθρώπινης ύπαρξης, να υπάρχουν μερικοί φόβοι που παραλύουν τον άνθρωπο ή τον καθιστούν αδύναμο μπροστά τους. Ο Α. Κέσλερ αναγνωρίζει, για παράδειγμα, τέσσερις τέτοιες μορφές φόβου: τον φόβο του θανάτου, τον φόβο της μοναξιάς, τον φόβο της απελπισίας και τον φόβο τού να βρεθεί κανείς αβοήθητος. Η παρουσία του Θεού στη ζωή ενός ορθόδοξου χριστιανού καθιστά τέτοιου είδους φόβους ανίσχυρους.
Βέβαια όλα τα παραπάνω για κάποιον που είναι οπαδός του ορθολογισμού είναι αδιανόητα, γιατί δεν μπορούν να αποδειχθούν και τέλος πάντων σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να έχουν επιστημονική εγκυρότητα. Απλώς μπορούν να αποτελέσουν θέσεις ή απόψεις, οι οποίες γίνονται αποδεκτές μόνον επειδή έχουν συναισθηματική απήχηση.
Πράγματι, όλα τα παραπάνω χαρακτηρίζονται από ένα έντονο συγκινησιακό και συναισθηματικό στοιχείο. Ωστόσο συμβαίνει να υπάρχουν σοβαρές επιστημονικές ενδείξεις που δικαιώνουν τον κοινό νου, ότι δηλαδή λογική χωρίς συναίσθημα οδηγεί σε τραγικά αποτελέσματα. Τέτοιες επιστημονικές ενδείξεις υπάρχουν. Αναφέρω εδώ ως παράδειγμα τις πολύ πρόσφατες έρευνες ενός ζεύγους ερευνητών νευροφυσιολόγων στις ΗΠΑ, των Damasio. Οι ερευνητές αυτοί διαπίστωσαν ότι άτομα με φυσιολογική ευφυΐα, αλλά με εγκεφαλική βλάβη σε συναισθηματικά κέντρα του εγκεφάλου, έπαιρναν αποφάσεις που είχαν καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον τους. Το συμπέρασμα των μελετών τους ήταν ότι το συναίσθημα όχι απλώς υπεισέρχεται στη λήψη αποφάσεων, αλλά διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη λειτουργία αυτή. Η λογική από μόνη της, όπως διατυπώνεται από τον Α. Κέσλερ, είναι μια ελαττωματική πυξίδα που οδηγεί σε μια τόσο ελικοειδή τροχιά και μπερδεμένη πορεία, που τελικά ο στόχος χάνεται μέσα στην ομίχλη.