Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία...
Το σχολείο της χαμένης νιότης...
Kαλημέρα Σχολείο - Καλημέρα Θλίψη
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Άνοιξαν τα σχολεία. Για
κάποιους ένα ευχάριστο και
μοναδικό γεγονός,
>
> για τους περισσότερους
> θλιβερό.
>
>
>
> Σε μια μακρινή χώρα, στη
> Φινλανδία, που εδώ και μια
> δεκαετία οι μαθητές της
> βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις
> διεθνείς αξιολογήσεις του
>
> ΟΟΣΑ(οι δικοί μας τελευταίοι),
> γιορτάζουν τις μέρες αυτές.
> Γιορτάζουν,
>
> γιατί μετά από δύο μήνες
> διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους
> συμμαθητές και
>
> δασκάλους φίλους τους, στη
> μικρή κοινότητα του σχολείου
> τους.
>
>
>
> Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια
> και ολοήμερα σχολεία θα βρεις
> παιδιά από
>
> 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν
> εργάζονται και οι δύο γονείς
> μπορούν να
>
> αφήσουν το 8 μηνών και άνω
> παιδί τους στο σχολείο μαζί με
> τα
>
> μεγαλύτερα αδερφάκια του. Στη
> μικρή κοινότητα του σχολείου θα
> βρεις
>
> παιδιά με ειδικές ανάγκες,
> αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν
> ειδικά
>
> ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις
> βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να
>
> συνυπάρχουν με μεγάλους και
> αναπήρους, όπως στην κοινωνία
> των μεγάλων,
>
> καλλιεργώντας το αίσθημα της
> ευθύνης και της αλληλεγγύης των
> μεγάλων
>
> παιδιών προς τα μικρότερα και
> προς τα διαφορετικά.
>
>
>
> Στη Φινλανδία γιορτάζουν,
> γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία
> με σύγχρονα
>
> εργαστήρια και αμφιθέατρα, με
> κλειστά γυμναστήρια και πισίνες,
> με
>
> ειδικές αίθουσες χαλάρωσης
> και σάουνας, με εστιατόρια με το
> δωρεάν
>
> φαγητό και το σημαντικότερο,
> γιατί θα μάθουν και θα
> δημιουργήσουν
>
> γνώση με τους δασκάλους
> φίλους τους, παίζοντας,
> συζητώντας και
>
> μελετώντας διάφορα βιβλία και
> όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε
> μάθημα, όπως
>
> στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας,
> ακόμη και να θέλουν να πάρουν
>
> πρωτοβουλίες δημιουργικής
> μάθησης δεν μπορούν. Είναι
> υποχρεωμένοι να
>
> δουλέψουν με συγκεκριμένα
> βιβλία με έναν στόχο: «να βγει
> όπως-όπως η
>
> ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).
>
>
>
> Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις
> πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά
> τεστ,
>
> όχι όμως για να βαθμολογηθούν
> (να τιμωρηθούν όπως τα
> ελληνόπουλα) αλλά
>
> για να διαπιστωθούν οι
> αδυναμίες τους, ώστε να τους
> παρασχεθεί
>
> εξατομικευμένη ενισχυτική
> διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους
> είναι, «η
>
> βαθμολογία αποθαρρύνει και
> ωθεί ακόμη περισσότερο στην
> άρνηση μάθησης
>
> τον κακό μαθητή, ενώ
> επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που
> έτσι κι αλλιώς
>
> δεν χρειάζεται την
> επιβράβευση».
>
>
>
> Τα παιδιά στη Φινλανδία
> μπορούν ήδη από τις πρώτες
> τάξεις, να
>
> επιλέξουν ακόμη και το
> ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα
> παιδί της δευτέρας
>
> δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να
> επισκεφτεί κάποιο μάθημα της
> τρίτης ή
>
> ακόμη και της πρώτης, αν
> νομίζει πως αυτό χρειάζεται
> περισσότερο. Τα
>
> παιδιά στη Φινλανδία αλλά και
> σε πολλές άλλες χώρες, που το
>
> εκπαιδευτικό τους σύστημα
> είναι ανάμεσα σε εκείνο των
> πρώτων πέντε
>
> στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία,
> Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ
> στα
>
> μαθηματικά, φυσική, χημεία,
> ακόμη και στη γλώσσα τους,
> επιτρέπεται να
>
> έχουν μαζί τους βοήθημα
> (βιβλίο με τους μαθηματικούς,
> φυσικούς,
>
> χημικούς τύπους και λεξικό
> γλώσσας).
>
>
>
> Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν
> κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα
> παιδιά
>
> να μάθουν απ έξω πράγματα, που
> μετά από μερικές εβδομάδες δε θα
>
> θυμούνται. Αυτό που τους
> ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα
> παιδιά τους να
>
> σκέπτονται λογικά, με κριτική
> αναλυτική σκέψη, κατανοώντας
> περίπλοκα
>
> νοήματα και
> αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα
> λόγια, τους ενδιαφέρει να
>
> αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση
> και το βιβλίο για να συνεχίσουν
> να
>
> μαθαίνουν μόνα τους. Με το
> ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το
> ζόρι μπορείς
>
> μόνο να αποστηθίσεις ξένη
> γνώση, για λίγο καιρό.
>
>
>
> Όταν το απόγευμα, μετά την
> ενισχυτική διδασκαλία, οι
> Φιλανδοί μαθητές
>
> πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη
> σάκα με τα βιβλία στο σχολείο.
> Όλη η
>
> υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει.
> Χαίρονται την παιδικότητά τους.
> Τεστ για
>
> το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη
> φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε
> στο
>
> λεξικό τους. Είναι πρώτα στην
> Ευρώπη στην ανάγνωση
> εξωσχολικών βιβλίων
>
> και τελευταία σε τηλεθέαση.
>
>
>
> Τα ελληνόπουλα τρέχουν από
> φροντιστήριο σε φροντιστήριο
> σαν κουρδιστά
>
> πορτοκάλια. Το μόνο που τους
> μένει μετά, είναι να καθίσουν
> εξαντλημένα
>
> μπροστά στην τηλεόραση μέχρι
> να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά
> άλλη χώρα
>
> του κόσμου δε βλέπεις παιδιά
> με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι
> τα
>
> μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον
> Βέγγο να προλάβουν το επόμενο
> μάθημα
>
> αποστήθισης, προς μεγάλη
> ικανοποίηση των φροντιστηρίων.
> Είναι δυνατόν
>
> αυτά τα τραύματα της χαμένης
> παιδικότητας να μην έχουν βαθιές
> και
>
> μακροχρόνιες ψυχικές
> συνέπειες;
>
>
>
> Τα περισσότερα ελληνόπουλα
> πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια
> σχολεία, που
>
> μοιάζουν σαν γκαράζ
> αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν
> δασκάλους, στην
>
> πλειονότητά τους σκυθρωπούς
> και δίχως όρεξη, που από τότε που
>
> τελείωσαν τις σπουδές τους
> δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα
> συναντήσουν
>
> δασκάλους, για τους οποίους η
> λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση
> μαθητή με
>
> ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει
> μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να
>
> αποστηθίσουν κακογραμμένα
> βιβλία πάνω στα οποία θα
> εξεταστούν. Όποιος
>
> έχει την καλύτερη μνήμη ή τις
> καλύτερες τεχνικές αποστήθισης,
> όχι
>
> απαραίτητα και το καλύτερο
> μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί
> μαθητές θα
>
> τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν
> στη μαθησιακή άρνηση. Η μαθητική
> διαρροή
>
> στη χώρα μας, σε κάποιες
> περιοχές ξεπερνά το 30% , ενώ στη
> Φινλανδία
>
> είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η
> απάντηση της υπουργού παιδείας
> τους είναι:
>
> «είμαστε μια μικρή χώρα και
> δεν έχουμε την πολυτέλεια να
> χάσουμε ούτε
>
> έναν μαθητή».
>
>
>
> Γιατί
> αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα
> τραγικά, στο σημαντικότερο
> τομέα
>
> μιας χώρας όπως
> είναι η παιδεία, από την οποία
> εξαρτώνται όλα τα
> άλλα;
>
> Γιατί
> βασανίζουμε δίχως λόγο ότι
> πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά
> μας;
>
> Γιατί, ενώ
> πληρώνουμε τα περισσότερα
> λεφτά στον κόσμο για την
> παιδεία
>
> (στην
> παραπαιδεία των
> φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο
> άθλια δημόσια
>
> παιδεία;
>
>
>
> Την απάντηση
> μας την έδωσε πριν λίγες
> ημέρες ο κος
> Βουλγαράκης:
>
> «υπάρχουν
> βουλευτές που τα δίδακτρα που
> πληρώνουν για τα παιδιά
> τους
>
> στα ιδιωτικά
> σχολεία είναι περισσότερα από
> τα εισοδήματα που
> δηλώνουν
>
> στο πόθεν
> έσχες»!!!
>
>
>
> Κυβερνώντες και
> εξουσιάζοντες, που στέλνουν
> τα παιδιά τους σε
>
> πανάκριβα
> ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν
> κανένα λόγο να δώσουν λεφτά
> στη
>
> δημόσια
> παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα
> λόγο να δώσουν λεφτά για
> τη
>
> δημόσια υγεία
> αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι
> και τα παιδιά τους θα
> πάνε
>
> στο Memorial.
> Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση
> και καμία άλλη για
> τα
>
> άθλια δημόσια
> σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι
> δικαιολογίες προς
> βλάκες!
>
>
>
> Στη Φινλανδία,
> ο γιος του πρωθυπουργού, του
> προέδρου της ΝΟΚΙΑ,
> του
>
> θυρωρού της
> πολυκατοικίας και του χασάπη
> της γειτονιάς πάνε στο
> ίδιο
>
> δημόσιο
> σχολείο. Γι αυτό και έχουν
> κάθε λόγο να δίνουν τα
> διπλάσια
>
> ακριβώς λεφτά
> από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ,
> για την παιδεία
> τους.
>
> «Βάση της
> εκπαίδευσής μας είναι η
> ισότητα όλων στο σχολείο», λέει
> η
>
> υπουργός τους.
> Οι Φιλανδοί αγαπούν την
> πατρίδα τους, όχι θεωρητικά
> σαν
>
> μια αφηρημένη
> ιδέα, αλλά σαν ζωντανό
> οργανισμό. Γι αυτούς
> πατρίδα
>
> είναι πάνω απ'
> όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί
> τους, τα παιδιά
> τους.
>
>
>
> Υ.Γ. μπορεί να
> το έχετε ξαναδιαβάσει αλλά
> ποτέ δεν είναι αργά
> να
>
> συνείδητοποιήσετε
> σε τι κατάσταση
> βρισκόμαστε.